ΣΧΟΛΙΟ : Ενα άρθρο για όσους εγκατέλειψαν αυτά τα δύσκολα χρόνια των μνημονίων την Ελλάδα...
ΧΑΙΡΕΣΑΙ ΛΟΙΠΟΝ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ;
Μία ταινία μικροῦ μήκους ἀποτυπώνει αὐτὸ ποὺ πολλοὶ φοβοῦνται πὼς συμβαίνει.
Μία ταινία μικροῦ μήκους (2012) ποὺ ὁ Κωνσταντῖνος Χαλιάσος μέσα ἀπὸ αὐτὴν προέβαλε τὸ μεγάλο πρόβλημα τῆς μεταναστεύσεως.
Αὐτῆς τῆς μεταναστεύσεως ποὺ ματώνει τὴν
κοινωνία μας, στέλνοντας στὰ ξένα τοὐλάχιστον 500.000 ἐνεργοὺς καὶ
δημιουργικοὺς συμπατριῶτες.
ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ
Ὑπέπεσε λοιπὸν στὴν ἀντίληψίν μου τὸ γεγονὸς πὼς κάποιοι συμπατριῶτες μας, ποὺ ἔφυγαν πρὸ πολλοῦ, ἐπιβεβαιώνονται γιὰ τὶς ἀποφάσεις τους, ἐφ΄ ὅσον χάσαμε ἀπὸ τὸν χάρτη τὴν Ἑλλάδα…
Καὶ χαίρονται…
Καὶ καλῶς ἔπραξαν…
Καὶ ζήτω τους…
Ἰδίως ὅταν μαζύ τους ἔσερναν τὰ παιδιά τους ἀλλὰ καὶ μερικὰ κομμάτια Ἑλλάδος.
Δῆλα δή, κατὰ πῶς ἐκεῖνοι ποὺ ἔφυγαν
αἰσθάνονται, λίγο λίγο, ἕνας ἕνας, παίρνοντας μαζύ τους κι ἕνα κομμάτι
Ἑλλάδος, βοήθησαν, ὅσο μποροῦσαν, γιὰ νὰ σβησθῇ, κατ’ αὐτοὺς πάντα, ἀπὸ
τὸν χάρτη.
Δῆλα δή…
…μαζὺ μὲ τὰ κοράκια, μαζὺ μὲ τὰ λαμόγια,
μαζὺ μὲ τοὺς δουλεμπόρους, μαζὺ μὲ τοὺς τοκογλύφους, μαζὺ μὲ τοὺς
ἀπατεῶνες καὶ τοὺς ἀνθέλληνες, ποὺ τρῶν σήμερα τὶς σάρκες μας,
συνήργησαν κι αὐτοί, στὸ μερίδιον ποὺ τοὺς ἀναλογεῖ.
Ναί, ξέρω… βρῆκαν τὴν τύχη τους (ἢ τὴν ἀτυχία τους) ἐκεῖ ποὺ πῆγαν. Βρῆκαν τὴν ὑγεία τους… Βρῆκαν τὴν …ἐλευθερία τους!
Ναί, ξέρω… ἐδῶ πίσω ἔμειναν τὰ Ἁρπακτικά… Ἐκεῖ ἔχουν ἴσες εὐκαιρίες… Ἔχουν κράτος δικαίου…
Ναί, ξέρω… ὑπάρχουν καὶ πολλοὶ «ἑλληνάρες» καὶ πολλὰ καθάρματα ἐδῶ, στὸ ἐκτὸς χάρτου σημεῖον, ποὺ ἐμεῖς παραμένουμε ἀκόμη πείσμωνες… Ὑπάρχουν καὶ σκουλήκια… Ἀλλὰ ὑπάρχουν κι ἄνθρωποι, ποὺ παλεύουν μὲ λιγοστὰ ὅπλα, νὰ ἀντιμετωπίσουν τὰ ἐφευρήματα τοῦ κάθε παρανοϊκοῦ…
Ναί, ξέρω… σήμερα αἰσθάνονται ἀνακουφισμένοι αὐτοὶ ποὺ ξέφυγαν… Αἰσθάνονται τυχεροί… Αἰσθάνονται ἐλεύθεροι νὰ παράξουν ἔργο κι ὄχι νὰ τὸ πετοῦν στὶς χωματερές…
Ναί, ξέρω… κουβαλοῦν μεγάλη πίκρα καὶ
θυμό… Ἕφαγαν πολλὰ χαστούκια… Κρύβουν μῖσος μέσα τους γιὰ ὅσα κι ὅσους
τοὺς ἐμπόδισαν νὰ ἐπιβιώσουν…
Ναί, ξέρω… ὅλη ἡ ὀργή τους σήμερα ξεσπᾶ ἐπάνω σὲ κάποιους, γενικῶς κι ἀορίστως, ποὺ εὐθύνονται (ἢ καὶ δὲν εὐθύνονται) γιὰ τὴν φυγή τους… Ξεσποῦν ἐπάνω στοὺς συμπατριῶτες τους, ποὺ ἀκόμη πλανεύονται ἀπὸ μεγαλοστομίες κι ἐλπιδεμπορίες… Ξεσποῦν κι ἐπάνω στὰ παιδιά τους, σὰν μέσον ἐκτονώσεως, πρὸ κειμένου νὰ τὰ κάνουν νὰ μισήσουν κι αὐτὰ τὴν Πατρίδα…
...γιατὶ οὔτε ἕνας ἀπὸ αὐτούς, ποὺ σήμερα ἐπιβεβαιώνεται, ἔχει συνειδητοποιήσει τὸ τὶ σημαίνει Πατρίς…
…ἀλλά…
…δὲν ξέρω ἐὰν αὐτὰ ποὺ λὲν τὰ πιστεύουν.
…δὲν ξέρω ἐὰν φεύγοντας ἀπὸ τὴν πατρίδα, ἄφησαν καὶ οἱ ἴδιοι, στὸ μερίδιον ποὺ τοὺς ἀναλογεῖ, χῶρο στὰ σαρκοβόρα γιὰ νὰ ἐξακολουθοῦν νὰ ὑπάρχουν καὶ νὰ λυμαίνονται τὸν τόπο…
…δὲν ξέρω τὶ θὰ γινόταν, ἐὰν ἔμεναν καὶ ἠγωνίζοντο, δίπλα στοὺς συμπατριῶτες τους, μέσα στὶς λάσπες καὶ στὰ σκουπίδια…
…δὲν ξέρω τὶ θὰ κέρδιζαν ἐὰν μετὰ ἀπὸ τὴν ἀγωνία, τὸν κόπο, τοὺς ἀγῶνες, τὴν φτώχεια, τὸν πόνο καὶ τὴν ἀπέραντη προδοσία ξημέρωνε ἐπὶ τέλους ἡ ἡμέρα τῆς ἐλευθερίας…
…δὲν ξέρω ἐὰν θὰ ἤθελαν νὰ εἶναι κομμάτι αὐτῆς, τῆς πραγματικῆς, Πατρίδος ποὺ παλεύει νὰ ἀναγεννήσῃ τὸν ἑαυτόν της καὶ νὰ πατήσῃ στὰ πόδια της…
…δὲν ξέρω πόσο ἀπελπιστικὰ μόνοι αἰσθάνονται ὅταν ξερνοῦν χολὴ γιὰ αὐτὰ κι αὐτοὺς ποὺ ἄφησαν πίσω τους…
Κατήντησε, δυστυχῶς, γιὰ κάποιους, νὰ ἀπουσιάζῃ πλέον, ἐπισήμως, ἀπὸ τοὺς χάρτες ἡ χώρα μας.
Κι αὐτοὶ χαίρονται ποὺ γλύτωσαν, διότι ἀπέκοψαν ἀποφασιστικὰ κι ὁριστικὰ τοὺς ἑαυτούς τους ἀπὸ τὸ σύνολον.
Ἀπολαμβάνουν τὴν πλασματική τους ἐλευθερία, γιατὶ ἡ χώρα πάει, γιὰ αὐτούς, ἐτελείωσε…
Δὲν ὑπάρχει κάτι ποὺ νὰ τοὺς δένῃ μὲ τὴν Πατρίδα καὶ δὲν θέλουν νὰ ὑπάρχῃ, διότι δὲν θὰ ἀφήσουν τοὺς ἑαυτούς τους καὶ τὰ παιδιά τους νὰ χάνουν διαρκῶς βαθμοὺς ἀξιοπρεπείας…
Κουβαλοῦν τὸν θυμό τους καὶ τὸν
περιφέρουν ὁπουδήποτε, κληροδοτώντας τον στὰ παιδιά τους, διότι τὸ
πλασματικὸ ἐπίπεδον διαβιώσεως ποὺ κατέπεσε ἐδῶ, ἀλλὰ πρέπει νὰ
διατηρηθῇ, γιὰ λίγο ἀκόμη, κάπου ἀλλοῦ…
Ἀποκαλύπτουν πὼς αὐτὸ ποὺ τοὺς κρατοῦσε ἐδῶ ἦταν αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ χαμένον βιοτικὸ ἐπίπεδον, ἀλλὰ ὄχι οἱ ἄνθρωποι, ὁ τόπος, οἱ ἀναμνήσεις, τὸ χρέος.
Ἑστιάζουν μόνον στοὺς σαβουροσυμπολῖτες
μας κι ὄχι σὲ αὐτοὺς ποὺ πράγματι ἀξίζουν καὶ παλεύουν καθημερινῶς μὲ
πολυεπιπέδου τύπου ἐχθρούς.
Κι ὅλα αὐτὰ ἰσχύουν γιὰ πολλούς…
Διότι ξέχασαν πὼς Ἑλλὰς δὲν εἶναι τὰ σαπρόφυτα ἀλλὰ οἱ ἄνθρωποι.
Διότι ἄφησαν χῶρο στὸν κατακτητὴ νὰ ἀπολαμβάνῃ τοὺς καρποὺς τοῦ δικοῦ τους κόπου, ἐφ΄ ὅσον δὲν ἄντεξαν νὰ τὸν πολεμήσουν…
Διότι τρόμαξαν ἐμπρὸς στὸ μέγεθος τῶν ἀγώνων ποὺ ἔπρεπε νὰ δόσουν…
…κι ἔφυγαν φτύνοντας αὐτοὺς ποὺ ἀπέμειναν ἐδῶ νὰ παλεύουν.
…δὲν ξέρω ἐὰν εἶναι σήμερα ἀπάτριδες…
…μὰ σίγουρα μοῦ θύμησαν τὸν φίλο μου τὸν
Θανάση, ποὺ πρὸ ἐτῶν μᾶς …«ὑπεχρέωνε» νὰ ἀκοῦμε καὶ νὰ ξανα-ἀκοῦμε ἕνα
τραγοῦδι τῶν Ἀγάπανθος…
…καὶ τὸ ὁποῖον ἐπαναλαμβάνει διαρκῶς, μὲ κάπως πιὸ σκληρὸ τρόπο, πὼς ὅλα μέσα μας εἶναι. Καὶ ἡ χαρὰ καὶ ἡ λύπη. Καὶ ἡ εὐτυχία καὶ ἡ δυστυχία. Μέσα μας καὶ οἱ ἐμμονές.
Μὰ κυρίως μέσα μας, ὅσο κι ἐὰν δὲν
θέλουμε νὰ τὸ συνειδητοποιήσουμε, εἶναι ἢ δὲν εἶναι ἡ Ἑλλάς. Κι ὅσοι δὲν
τὴν ἔχουν ἤδη μέσα τους, δὲν γίνεται τώρα πιὰ νὰ τὴν κερδίσουν.
Σημειώσεις
Τὸ παραπάνω κείμενον ἀφορᾶ σὲ
πραγματικὲς τοποθετήσεις, πραγματικῶν συμπατριωτῶν μας, ποὺ πολὺ
πραγματικὰ ἀπολαμβάνουν τὴν …προνοητικότητά τους, μὲ δυσμενῆ γιὰ τοὺς
συμπολῖτες τους σχόλια.
Τί νά πῶ;
Ἐγὼ ντρέπομαι.
Ντρέπομαι γιατὶ ἀκόμη καὶ σήμερα, μετὰ ἀπὸ ὅσα συμβαίνουν, κάποιοι χαίρονται ποὺ ξέφυγαν ἀν τὶ νὰ ντρέπονται ποὺ ἔφυγαν.
Δὲν ξέρω ἐὰν αὔριο ἕνας σεισμὸς ἢ μία
πλημμύρια, ἢ ὁποιαδήποτε ἄλλη φυσικὴ καταστροφή, θὰ ἐξαφανίση πράγματι
τὴν χώρα ἀπὸ τὸν χάρτη. Ξέρω μόνον πὼς πικράθηκα πολὺ ἀπὸ τὶς σχετικὲς
συζητήσεις ποὺ ἄκουσα καὶ διάβασα, ἀναφορικῶς πάντα μὲ τὸ θέμα τῆς
ἐξαφανίσεως τῆς χώρας. Ὅσο δὲ προσπαθοῦσα νὰ ἐξηγήσω πὼς ἡ χώρα δὲν
εἶναι τὸ χῶμα ἀλλὰ οἱ ἄνθρωποι ποὺ ποτίζουν μὲ τὸν ἱδρώτα τους τὸ χῶμα,
τόσο μεγαλυτέρα εἰρωνία ἀντιμετώπισα.
Γιὰ ἀκόμη μίαν φορὰ συνειδητοποίησα πὼς
τῆς πεσούσης δρυὸς τὰ μέρη τὰ λυμαίνονται οἱ πάσης φύσεως ἀνδρόμορφοι,
ἀλλὰ παραλλήλως καὶ τὰ σκουλήκια δροῦν ἐσωτερικῶς γιὰ νὰ τὴν
ἀποτελειώσουν ταχύτερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου