Του Θεοδόση Μπουντουράκη 
Αισθάνομαι ότι ο κόσμος γύρω μας έχει πια κουραστεί. Έχει εξαντληθεί και έχει πάψει να ελπίζει. Μια γενικευμένη αδιαφορία και ανοχή διατρέχει και έχει ευνουχίσει τα εύφλεκτα ανακλαστικά του πρώην καλομαθημένου και ευέξαπτου νεοέλληνα!
Συνηθίσαμε και αποδεχθήκαμε ακόμη και τον εξευτελισμό των capital controls δυο χρόνια τώρα. Τι πιο αυταρχικό και παλαιοκομουνιστικό κατάλοιπο από το να σου στερούν την πρόσβαση και την χρήση της περιουσίας σου -μικρής ή μεγάλης δεν έχει σημασία- την οποία έχεις νόμιμα κερδίσει και έχεις καταθέσει στην τράπεζα.
Κι όμως μάθαμε να ζούμε και με αυτόν τον εξευτελισμό και τον έχουμε εντάξει στην καθημερινότητά μας, αφού μια από τις δουλειές της εβδομάδας είναι να στηθούμε στο ΑΤΜ για να σηκώσουμε τα όποια ευρώ διαθέτει ο καθένας μας και επιτρέπει ο μεγάλος αδελφός υπό το άγρυπνο μάτι του, να πάρουμε από το μηχάνημα.

Μέσα σ' αυτό το κλίμα του ηττοπαθούς συμβιβασμού και ανοχής, οι αφελέστεροι εξ ημών διακατέχονται από μοιρολατρία και το έχουν ρίξει στα τυχερά παιχνίδια και στις τήλε-εκπομπές τύπου survivor ή αναζήτησης νέων ταλέντων στο λαϊκό άσμα. Το εκάστοτε τζακ - ποτ του τζόκερ αποτελεί την είδηση της εβδομάδας και το εμπόριο ελπίδας θριαμβεύει.
Οργιάζουν οι μεταμεσονύκτιες εκπομπές με καφετζούδες, χαρτούδες και κάθε λογής μελλοντολόγους που ψάχνουν αν η καλή σου ή ο καλός σου σε απατά ή πότε θα σε παντρευτεί. Όπως προκύπτει από πρόσφατη έρευνα πολλοί απ’ αυτούς τους συμπολίτες μας πιστεύουν ότι κάποιοι μας ψεκάζουν, το θλιβερό απόγειο του σκοταδιστικού μοιρολατρικού παραλογισμού, δια χειρός Καμμένου. 
Στον αντίποδα οι πιο "ψαγμένοι" σχολιάζουν βαριεστημένα τις συχνά αναλφάβητες δηλώσεις ορισμένων βουλευτών ή υπουργών, από τα αγγλικά του Τσίπρα μέχρι το θλιβερό "fak news", που ούτε ο πιο ευφάνταστος κωμωδιογράφος δεν θα μπορούσε να γεννήσει.
Άλλοτε φιλοσοφούν γύρω από τη διδασκαλία των Θρησκευτικών στο σχολείο και άλλοτε εντρυφούν σε θεωρίες συνωμοσίας και την καταραμένη την παγκοσμιοποίηση που παγίως ευθύνονται για την κατάντια μας. Οι συνωμότες και οι ξένοι πάντα φταίνε! Εμείς ποτέ.
Εμείς είμαστε οι ένδοξοι απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων και όλοι μας οφείλουν σεβασμό (και χρήμα) επειδή οι προγονοί μας δίδαξαν την Δημοκρατία στους Ευρωπαίους. Όταν εμείς μεγαλουργούσαμε, οι Γερμανοί έτρωγαν βελανίδια. Ακούς Σόιμπλε; που μας κάνεις τον δύσκολο.
Είναι φοβούμαι η εικόνα μιας κοινωνίας σε παρακμή, πλήρως συμβιβασμένης με το ανατολίτικο κισμέτ η οποία απαθώς περιμένει την επόμενη πράξη του δράματος. Και γνωρίζει ότι κάθε επόμενη πράξη θα είναι χειρότερη από την προηγούμενη αλλά μοιρολατρικά το αποδέχεται. Είναι η εικόνα μιας κοινωνίας γερασμένης και ανήμπορης όπου οι μόνες εστίες αντίδρασης είναι μερικοί κρατικοδίαιτοι συνδικαλιστές οι οποίοι μέρα παρά μέρα οργανώνουν μια πορεία στο κέντρο της Αθήνας προβάλλοντας πάντα τις περίφημες "διεκδικήσεις" τους. Αυτές πάντα υπήρχαν, πάντα θα υπάρχουν και ποτέ δεν ικανοποιούνται. Αλλά οι συγκεκριμένοι μια ζωή αυτό κάνουνε και στις καλές και στις κακές εποχές. Αυτό ξέρουν, αυτό πουλάνε, αυτό αναμασάνε.
Και κάπου εκεί εξαντλείται το αγωνιστικό φρόνημα και το κύμα αντίδρασης και των υπολοίπων οι οποίοι συμμερίζονται νοερώς και από τηλεοράσεως την στερεότυπη και μουχλιασμένη συνθηματολογία των καλοζωισμένων ισόβιων λαϊκών αγωνιστών με τα παρδαλά λάβαρα, καθώς εκπορθούν το οχυρό της οδού Σταδίου.
Και το πιο δυναμικό κομμάτι της κοινωνίας τι κάνει; Απλώς φεύγει! Είναι αυτοί που συναποτελούν την πνευματική και επαγγελματική ελίτ του τόπου. Νέοι άνθρωποι με όραμα ιδανικά και φιλοδοξίες, με άριστες σπουδές και μεγάλες επαγγελματικές δεξιότητες, που μπορούν να αντεπεξέλθουν στον σοβαρότερο διεθνή ανταγωνισμό είτε στον ακαδημαϊκό είτε στον επαγγελματικό χώρο, φεύγουν. Αναζητούν τη τύχη τους σε χώρες όπου μπορούν να ζήσουν αξιοπρεπώς και κυρίως να δημιουργήσουν, και θα διατηρούν για την Ελλάδα την ανάμνηση και τον νόστο, επιστρέφοντας τα καλοκαίρια για σύντομες διακοπές. 
Αλλά πως μπορεί η ελληνική κοινωνία να πορευθεί, όταν χάνει την ελίτ της. Όταν απομένει χωρίς την φυσική ηγέτιδα τάξη της η οποία μεταναστεύει και αποστερεί τους υπόλοιπους από τον δυναμισμό την φιλοδοξία και κυρίως το μυαλό. Πολύ εύστοχα το τραγικό αυτό φαινόμενο ονομάστηκε brain drain. Αιμορραγία εγκεφάλων. 
Το δυστύχημα είναι ότι το κενό ηγεσίας που αφήνει πίσω του το brain drain έρχονται να καλύψουν κυρίως οι κυβερνώντες πολιτικοί. Είναι ποτέ δυνατόν αυτές οι κωμικοτραγικές φιγούρες που συχνά εκπέμπουν ένα έμφυτο πρωτογονικό αυταρχισμό, να εμπνεύσουν μια κοινωνία και κυρίως τη νέα γενιά; Όταν μάλιστα ζούμε σε ένα ευρωπαϊκό και διεθνές περιβάλλον που δοκιμάζεται από τεκτονικές αναταράξεις και δραματικές ιστορικές εξελίξεις που επιτείνουν την αβεβαιότητα και την αγωνία για το μέλλον μας. 
Ας βυθιστούμε λοιπόν στην εικονική πραγματικότητα του Facebook. Εκεί όπου όλοι προβάλλουμε τον ιδανικό μας εαυτό και εισπράττουμε την αψεγάδιαστη και ιδανική εικόνα των "φίλων" μας. Εκεί που ο κόσμος είναι όμορφος και αγγελικά πλασμένος. Σε έναν τέτοιο φαντασιακό κόσμο ακόμα και ο νεαντερτάλιος Υπουργός Υγείας μεταλλάσσεται σε μικρό πρίγκηπα και τροφοδοτεί την ανάγκη για ηγεσία ,αυτών που προσπαθούν να αντλήσουν ελπίδα από τα δελτία ειδήσεων της τηλεόρασης.
Πόσο μακριά όμως και ως πότε μπορεί να πάει αυτή η βαλίτσα; Και τι μας περιμένει στο τέλος αυτής της διαδρομής, που φοβούμαι ότι σύντομα έρχεται.      

* Ο κ. Θεοδόσης Μπουντουράκης είναι Οικονομολόγος