Ένα ένα τα «παιδιά» του Μητσοτάκη αποχωρούν από το κάδρο, μπας και εκτονωθεί η λαϊκή οργή. Οι πρόσφατες παραιτήσεις των Βορίδη, Χατζηβασιλείου, Σταμενίτη και Μπουκώρου δεν πείθουν κανέναν. Η «θυσία» τους για την υπόθεση ΟΠΕΚΕΠΕ ήταν προφανώς σκηνοθετημένη, ώστε ο Πρωθυπουργός να εμφανιστεί και πάλι ως… ανυποψίαστος θεατής. Ως μια ακόμη «αθώα περιστερά», αποστασιοποιημένος από τη διαφθορά που τρώει τα σωθικά του κράτους του.
Μόνο που η κοινωνία δεν τρώει άλλο το παραμύθι. Οι πολίτες βιώνουν καθημερινά την αποσύνθεση: φτώχεια, αδικία, ανασφάλεια και ένα κράτος που λειτουργεί υπέρ των λίγων και ισχυρών. Και όσο οι παραιτήσεις συνεχίζονται για να «προστατευτεί» το πρόσωπο του Κυριάκου, τόσο πλησιάζει η ώρα που ούτε οι επικοινωνιακές παραστάσεις, ούτε τα φίλια ΜΜΕ θα μπορούν να συγκρατήσουν την οργή.
Κακές γλώσσες (και συνήθως έχουν δίκιο…) μιλούν ήδη για νέο σκάνδαλο που έρχεται. Ένα ακόμη — και αυτή τη φορά μεγαλύτερο — «καραμπινάτο» φαγοπότι ευρωπαϊκών κονδυλίων. Εάν επιβεβαιωθεί, το Μαξίμου θα μετατραπεί σε καταφύγιο πολιτικής ευθύνης — ή καλύτερα, ανευθυνότητας. Εκεί να δείτε παραιτήσεις… Όχι για λόγους ηθικής τάξης, αλλά για να σωθεί ο επικεφαλής από την πολιτική καταιγίδα. Ο «παραλίγο Μωυσής» ψάχνει απεγνωσμένα πώς θα διασωθεί από τον κατακλυσμό των σκανδάλων.
Κι εδώ τίθεται το βασικό ερώτημα: Στα πόσα σκάνδαλα πέφτει ένας πρωθυπουργός; Στα πόσα ψέματα, πόση φτωχοποίηση, πόσες “επιτυχίες” που ισοδυναμούν με εθνικά ναυάγια;
Δυστυχώς, η απάντηση είναι: όσα αντέχει η αντιπολίτευση να μην τον ρίχνει. Γιατί όσο ο Κυριάκος παραμένει στο Μαξίμου, δεν είναι μόνο αποτέλεσμα των μηχανισμών που τον στηρίζουν – είναι και αποτέλεσμα της ανυπαρξίας σοβαρής, συγκρουσιακής, ενωτικής αντιπολίτευσης.
Τον έχουν πιάσει με τη γίδα στην πλάτη ξανά και ξανά. Και όμως, παραμένει. Έχει καταδικάσει τους Έλληνες στη φτωχοποίηση, με μισθούς εξαθλίωσης, με τιμές στα ύψη, με μια καθημερινότητα που «τελειώνει» οικονομικά τις οικογένειες από τις 15 του μήνα και μετά. Όλα αυτά για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα των ολιγαρχών που τον στηρίζουν.
Η Ελλάδα, επί ημερών του, έχει γίνει αντικείμενο διεθνούς χλεύης: για το σκάνδαλο των υποκλοπών, για την ασυδοσία των funds, για την εθνική κυριαρχία που υπονομεύεται μέσω εξαρτήσεων και συμφωνιών ερήμην του λαού.
Και το κερασάκι; Το “μπόλιασμα” του πληθυσμού μέσω μεταναστευτικών ροών από χώρες δίχως πόλεμο — για να διαμορφώσει, λένε, εκλογικό σώμα χωρίς διεκδικήσεις και φωνή. Ενώ οι Έλληνες, εξαθλιωμένοι από τις κυβερνητικές πολιτικές, καλούνται να ανταγωνιστούν για τα στοιχειώδη.
Το κράτος δικαίου έχει υποκατασταθεί από την παρακρατική εξουσία. Οι μαφιόζικες πρακτικές δεν είναι πλέον υπαινιγμοί· είναι καθημερινή διαπίστωση. Σκάνδαλα, παρακολουθήσεις, διασπάθιση δημόσιου και ευρωπαϊκού χρήματος. Ένα καθεστώς που δεν κυβερνά, αλλά επιβιώνει παρασιτικά, καταβροχθίζοντας την κοινωνία.
Το Μητσοτακιστάν καταρρέει. Όμως ακόμη στέκεται, όχι από δύναμη, αλλά από την παθητικότητα και τον παλαιοκομματισμό της αντιπολίτευσης. Όσο συνεχίζουν ορισμένοι να περιμένουν τη φθορά του «ώριμου φρούτου», το μόνο που ωριμάζει είναι η συνενοχή τους.
Ακούνε οι υγιής πατριωτικές δυνάμεις; Η ιστορία δεν θα σας συγχωρήσει την απραξία. Ή τώρα ή ποτέ. Αν δεν δράσουμε σήμερα, η κατάρρευση δεν θα είναι μόνο του καθεστώτος Μητσοτάκη. Θα είναι και της χώρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου