ΛΥΚΑΣΤΡΟΣ :
ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΗΣ ΤΣΙΚΝΑΣ, ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΟΒΟΛΩΝ, ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ (Tsiforos style)
Τα σφάγια και η τσίκνα τους-σπουδή προς τους εκάστοτε θεούς υπηρεσίας, είναι μια παλιά υπόθεση για το ανθρώπινο είδος.
Ελλείψει Artificial Intelligence και επαρκούς κρεατοπαραγωγής, η κατανάλωση κρέατος (απαραίτητο για να αναπτυχθεί ο εγκέφαλος και η φυσική μας ευφυΐα), περιοριζόταν τότες σε ομαδικές τελετές σφαγής και ψησίματος αμνοεριφίων σε δημόσιους χώρους σε 2-3 περιστάσεις κάθε χρόνο. Τον υπόλοιπο, φάε φακές και ρεβυθια, άντε και καμιά όρνιθα που και που αν ήσουν τυχερός ή αν ήθελες να ρίξεις κανένα γκομενάκι. Διότι, ως γνωστόν, τα πάντα περνάνε από το στομάχι και μην ακούς τι λένε περί του αντιθέτου κάτι άσχετοι ψυχολόγοι και λοιποί ιερείς-θεράποντες των επί μέρους κατακερματισμένων επιστημών ανά ειδικότητα.
Πάνω σε αυτή μας την ανάγκη, δεν άργησαν να ξεπηδήσουν και οι πονηρούληδες που αναλάμβαναν, λέει, για να μεσολαβήσουν για να φτάσει η τσίκνα από τις θυσίες τσουπ, και χωρίς να μπερδευτεί με τις άλλες, στον εκάστοτε Θεό ως φόρο υποτέλειας, πάντα μαζί με κάποιο αίτημα-ρουσφέτι του θύτη για να την βγάλει καθαρή. Με το αζημίωτο πάντα. Ένα καλό κομμάτι από το σφάγια πήγαινε πάντα για τις ανάγκες του κλήρου-διερμηνέα και τροχονόμου της ικεσίας προς τα θεία.
Επί αυτής της φάμπρικας, που αναβιώνει με μεγαλοπρέπεια σε αυτόν τον τόπο και κάθε τέτοια μέρα σαν την σημερινή, βοήθειά μας, έκαναν καριέρα και αναπτύχθηκαν πολλοί και πολλά επαγγέλματα. Από τον Πεισθέταιρο στις Όρνιθες του Αριστοφάνη (δες σχετικά στο *) μέχρι τον Στουρνάρα του σύγχρονου Τραπεζιστάν, που εκδίδει χρήμα με την ένδειξη του τύπου "In God we trust", λίγα όμως έχουν αλλάξει επί της ουσίας.
Όπως πχ τα πρώτα νομίσματα στην αρχαία Αθήνα, οι οβολοί. Αυτά ήταν κάτι μακρόστενες μεταλλικές μυτερές βέργες, όπως αυτές σούβλες στην φώτο ένα πράγμα και κάνε το εικόνα. Τέτοιοι οβολοί τους έμεναν αφού έτρωγαν τα κοψίδια-οβελίες σε επίσημα τσιμπούσια από τα ιερά σφάγια, αφού η σύγχρονη Τσικνοπέμπτη ή Κυριακή του Πάσχα είναι το κατάλοιπο, κάποιου Διονυσιακού άλλου μυστηρίου.
Μια μέρα, κάποιος ευφυής Αθηναίος σκέφτηκε να χρησιμοποιήσουν τους οβολούς μετά την χρήση τους στο ψήσιμο ως μέσα συναλλαγών στην αγορά, ανταλλάσσοντας τους με ίσης αξίας προϊόντα ή υπηρεσίες με τα αρχικά σουβλάκια. Χωρίς να μεσολαβεί κάποια Τράπεζα, είπε ο μπαγάσας. Η ιδέα έπιασε όταν έγινε αποδεκτή ως φέρουσα αξία κύρους, παρ' όλο που δεν απεικονίζονταν πουθενά η εικόνα ενός βασιλιά ή θεού για να πιστοποιεί με ένα "να μα την Παναγία, τόσο αξίζει και μην το ψάχνεις. Γιατί;; Γιατί το λέω εγώ".
Ακριβώς σε αυτή την λεπτομέρεια, στην έλλειψη κάποιου κεντρικού διαμορφωτή κύρους στην παραγωγή του νομίσματος, μπήκαν και τα σπέρματα της Αθηναϊκής Δημοκρατία που άρχισε να ευδοκιμεί εκεί μερικά χρόνια αργότερα. Ως εφαρμογή ενός συστήματος κατανεμημένου κύρους ανάμεσα σε ισότιμους κόμβους λήψης αποφάσεων επί του αν αξίζει ή όχι το σουβλάκι και πόσο. Κρίσιμης σημασίας η όλη διαδικασία για να συνεννοηθούμε, και έχουσα ουδεμία σχέση με μίαν αόρατη χείρα που τα ρυθμίζει, λέει, αυτά. Ορατότατα ήταν και τα σουβλάκια και ο τρόπος που παράγονται για να αξίζουν.
Σήμερα αυτό είναι γνωστό στην πιάτσα της πληροφορικής ως σύστημα blockchain. Ξέρετε, αυτός ο κώδικας λογισμικού με τον οποίο φτιάχνουν κάτι αθεόφοβοι εκείνα τα συστήματα που τείνουν να αντικαταστήσουν σήμερα και το παραδοσιακό "in God we trust" που γράφουν πάνω τους τα ντόλαρς με κανένα "Ιn Code we trust", βάζοντας σε μπελάδες πλέον τον εκάστοτε Πρόεδρο.
Τι θα λέει δηλαδή τώρα κλείνοντας κάθε ομιλία του;; Code bless America, όταν τον κώδικας τον είχαν δώσει να τον γράψουν κάτι Ινδοί με το outsourcing;; Πάρε δασμούς 45% για να γυρίσει το coding στα λιβάδια του Τέξας, και ας μην υπάρχει εκεί δείγμα προγραμματιστή. Μύλος η κατάσταση για το που θα απευθύνεται η σπονδή σε δολάρια. Σε κάποιον Gode ή σε κάποιο Code που το έγραψε μια ΑΙ! Στο τυπωμένο δολάριο πιστεύουν ακόμα οι εκάστοτε γελαδάρηδες που καταλαμβάνουν τον Λευκό Οίκο, αφού καμία εμπιστοσύνη δεν έχουν στους Ασιάτες, εν γένει!
Ο οβολός όμως έμμεσα έδωσε τότε και την αφορμή για την ονομασία της δραχμής, αφού μια δραχμή αντιστοιχούσε σε 6 οβολούς, δηλαδή τόσους όσους μπορούσε να κρατήσει (να «δράξει») το χέρι ενός μέσου Αθηναίου.
Μετά έλιωσαν 6 οβολούς και ήρθαν τα στρογγυλά νομίσματα της 1 δραχμής. Με μια κουκουβάγια τυπωμένη πάνω τους ως δείγμα της Αθηναϊκής σοφίας που έλυσε έτσι το πρόβλημα να χωρούν οι δραχμές στα πουγκιά, που είχαν έρθει στην μόδα από την Βαβυλώνα, την Wall Street της τότε εποχής.
Και μετά από πολλά πάρε δώσε, ήρθαν και τα χαρτονομίσματα (κινεζική εφεύρεση του 13ου αιώνα) και τα μάτσα τους, που μοιάζουν με τυλιχτά σουβλάκια, μπουγάτσα η μιλφέιγ, ανάλογα του πως τα ορέγεσαι και των κιλών που πρέπει να χάσεις ίνα διατηρηθείς εντός των προδιαγραφών του politically correct. Τα μάτσα δηλαδή που δημιουργεί ο πληθωρισμός, όταν η Κεντρική Αρχή κύρους που τα εκδίδει το παρακάνει με το τρομπάρισμα της φούσκας των παραγώγων των δανείων, τον αέρα κοπανιστό που παράγει το Μεσολαβιστάν όλα τα σύγχρονα νομίσματα μετά το 1971, και μαζεύεται ως συσσωρευμένη τσίκνα στην ατμόσφαιρα, και είναι έτοιμη να μας πνίξει με κανένα μεγα-Daniel άνευ βροχής.
Τούτων λεχθέντων μπας και κατανοήσουμε κάποτε τι ακριβώς κάνουμε σήμερα και από που κρατάει η σκούφια του ψητού, σας εύχομαι καλό ψήσιμο του οβελία (όσοι δεν τον αντικατέστησαν φέτος με κότα επειδή οι συντάξεις δεν καταβάλλονται προ κινητών εορτών, λέει), και καλό Πάσχα.
(Λέξη με ρίζα εβραϊκή αυτή, που δηλώνει ένα "πέρασμά απέναντι", στην άλλη όχθη μέσα από ένα υπόγειο πέρασμα, κατά κάποιους άλλους μια μεγάλη έξοδο από κάτι άλλες συνθήκες δουλείας από το τότε Μεσολαβιστάν των Φαραώ και του ιερατείο τους.)
* Περί ορνίθων, ΕΔΩ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου