Η αναγνώριση του ψευδοκράτους και οι εξελίξεις γύρω από την οριοθέτηση ΑΟΖ στη Μεσόγειο, καθώς και οι «γκρίζες ζώνες», αποτελούν πλέον σοβαρούς κινδύνους για τα ελληνικά συμφέροντα.
Η χλιαρή αντίδραση των ΗΠΑ και της Ευρώπης στη σύλληψη και φυλάκιση του κεμαλιστή υποψηφίου της τουρκικής αντιπολίτευσης, Εκρέμ Ιμάμογλου, αποτελεί μία έντονη ένδειξη της υποκρισίας της Δύσης σε μεγάλα ζητήματα αξιών.
Αν και η Δύση κατακρίνει με σφοδρότητα ηγέτες όπως ο Ρώσος Πούτιν ή ο Ρουμάνος Γκεοργκιέσκου για τη δικτατορική τους συμπεριφορά, φαίνεται να εξισώνεται ο Τούρκος πρόεδρος, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, με τις αξίες της δημοκρατίας. Αυτή η πολιτική κάλυψη που παρέχεται στους σχεδιασμούς του Ερντογάν αντανακλά τη στρατηγική συμμαχία της Δύσης με την Τουρκία, ενώ δημιουργεί τεράστιους εθνικούς κινδύνους για την Ελλάδα, οι οποίοι είναι αμφίβολο αν έχουν πλήρως συνειδητοποιηθεί από την κυβερνητική ηγεσία της χώρας.
Η Ευρώπη βρίσκεται σε απόλυτη ανάγκη για την υποστήριξη του τουρκικού στρατού, ιδιαίτερα μετά την αποχώρηση των ΗΠΑ από την ενίσχυση της ευρωπαϊκής άμυνας. Η Τουρκία προσφέρει σημαντική στρατηγική αξία και εμπειρία σε πολεμικές περιοχές όπως η Συρία, το Κουρδιστάν, η Αρμενία και το Ναγκόρνο Καραμπάχ. Η συμμετοχή της Τουρκίας σε θέματα άμυνας και ασφάλειας είναι ουσιαστική και η Ευρώπη ενισχύει τη συνεργασία της με την Τουρκία, τόσο σε διμερή επίπεδο (Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία) όσο και μέσω της Κομισιόν.
Ο Ερντογάν, ενώ επιδιώκει να ανανεώσει τη θητεία του και να αναθεωρήσει το Σύνταγμα, φαίνεται να εξασφαλίζει στρατηγικά οφέλη, όπως την παροχή βίζας σε εκατομμύρια Τούρκους πολίτες, ενδυναμώνοντας τη θέση της Τουρκίας στην Ε.Ε., κάτι που θέτει την Ελλάδα σε εξαιρετικά δυσμενή θέση.
Στο πλαίσιο αυτό, η Ελλάδα βλέπει να μειώνεται συνεχώς η επιρροή της στην Ευρώπη και στο διεθνές σκηνικό. Από τη στήριξη της Τουρκίας σε θεσμικούς οργανισμούς, όπως ο Διεθνής Ναυτιλιακός Οργανισμός (IMO) και ο ΟΑΣΕ, μέχρι τις ενέργειες της Τουρκίας για να γίνει μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, η χώρα μας βρίσκεται όλο και περισσότερο υπό τη σκιά της Αγκυρας. Η ελληνική κυβέρνηση φαίνεται να έχει αποδεχτεί το ρόλο του «δορυφόρου» της Τουρκίας, χωρίς να εκμεταλλεύεται επαρκώς τις δυνατότητές της και τις στρατηγικές θέσεις της.
Αντίστοιχα, στη Μέση Ανατολή, η Τουρκία, με την επιτήδεια εξωτερική της πολιτική, εξασφαλίζει την ανοχή των μεγάλων δυνάμεων, όπως οι ΗΠΑ, η Ρωσία και το Ισραήλ, στις στρατιωτικές της επιχειρήσεις. Η σιωπηρή συναίνεση που έχει εξασφαλίσει η Τουρκία στην περιοχή θυμίζει τη συμπεριφορά της το 1974, όταν προχώρησε στην εισβολή στην Κύπρο.
Το ενδεχόμενο μιας μελλοντικής συμφωνίας στην περιοχή, με την Τουρκία να συνεργάζεται στενότερα με το Ισραήλ και να επιδιώκει στρατηγικές συμφωνίες για το Παλαιστινιακό, φέρνει στο προσκήνιο ακόμη πιο σοβαρά ζητήματα για την Ελλάδα. Η αναγνώριση του ψευδοκράτους και οι εξελίξεις γύρω από την οριοθέτηση ΑΟΖ στη Μεσόγειο, καθώς και οι «γκρίζες ζώνες», αποτελούν πλέον σοβαρούς κινδύνους για τα ελληνικά συμφέροντα.
Το 2009 η Ελλάς είχε το ίδιο ΑΕΠ με την Τουρκία, υπήρχε ισορροπία δυνάμεων στον αέρα και στη θάλασσα μετά τους εξοπλισμούς Σημίτη και Καραμανλή, η ηγεσία της ήταν απολύτως σεβαστή σε όλες τις χώρες της Βαλκανικής (ιδίως σε Αλβανία και Βουλγαρία), είχε αναπτύξει ένα ισχυρό τραπεζικό δίκτυο στα Βαλκάνια, διατηρούσε άριστη σχέση με την τουρκική ηγεσία, αγόραζε τράπεζες στην τουρκική χώρα και προοριζόταν να γίνει μεγάλος ενεργειακός κόμβος στην Ευρώπη. Υποβαθμίζοντας τη στρατηγική σημασία των Δαρδανελλίων. Αυτή ήταν η Ελλάς.
Σήμερα σε όλα αυτά μας έχει υποκαταστήσει πλήρως η Τουρκία. Εχει λόγο στα Βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή, στη Λιβύη και εσχάτως στις Βρυξέλλες. Το αν θέλουμε να το δούμε ως έθνος ή όχι, αυτό είναι αδιάφορο πλέον για τους γείτονες. Συμβαίνει. Το φάντασμα μιας μεγάλης εθνικής ήττας στη Μεσόγειο πλανάται ήδη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου