Η Δημοκρατία είναι το ατελέστερο πολίτευμα, αλλά ελλείψει καλύτερου,
είναι αυτό που πλησιάζει περισσότερο στις επιθυμίες του λαού για να
εκφράσει τις πολιτικές του επιλογές και τις προτιμήσεις του, στον τρόπο
που θέλει να κυβερνηθεί.
Η διαφοροποίηση των απόψεων για την πολιτική και τη μέθοδο που θα ακολουθηθεί για να υπάρξει κοινωνική ευημερία, τίθεται στην κρίση του λαού, που κατά πλειοψηφία επιλέγει τους κυβερνήτες του. Είναι η έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας, που συνταγματικά αναγορεύεται στο ύψιστο συνταγματικό αγαθό.
Η Δημοκρατία όμως δεν εννοείται διαφορετική ανάλογα με τα κόμματα που κυβερνούν. Η συνέχεια της πολιτικής και της έννοιας του Κράτους, επιβάλλει τη Δημοκρατία να έχει πάντα το ανάλογο εύρος, που εκφράζεται μέσα από την λαϊκή θέληση. Έτσι η ποιότητα της δημοκρατίας κάθε φορά δοκιμάζεται όταν κυριαρχείται το πολιτικό σκηνικό από στοιχεία πολιτικής αυθαιρεσίας ή εμφιλοχωρούν σ’ αυτό ακραίες τάσεις άκριτου κομματισμού. Δεν μπορεί να υπάρχει ούτε κομματοποιημένη παιδεία ούτε κομματοποιημένος πολιτισμός ούτε κομματοποιημένη ανάπτυξη. Γιατί όλα η παιδεία, η υγεία, ο πολιτισμός και η ανάπτυξη μας αφορούν όλους, απευθύνονται σε όλο το λαό και δεν μπορούν ούτε πρέπει να έχουν κομματικό πρόσημο.
Η Ελλάδα δημοκρατικά βρίσκεται σε νηπιακή ηλικία. Δεν έχει κόμματα αρχών και αξιών, αλλά κόμματα βγαλμένα από οργανωμένα συμφέροντα, που προωθούν τους αρεστούς τους στο να κυβερνήσουν, για προσωπικό τους όφελος, μετατρέποντας τους πολιτικούς σε διαχειριστές οικονομικών συμφερόντων.
Αυτό οφείλεται στην έλλειψη πολιτικής και κοινωνικής συνείδησης του Έλληνα. Ο Έλληνας δεν ψηφίζει για τις αρχές του κόμματος, που τελικά προτιμά και δεν το επιλέγει με αμιγώς ιδεολογικά κριτήρια. Άλλωστε ο ιδεολογικός αποπροσανατολισμός είναι τόσο έντονος, που έχουν χαθεί τα ιδεολογικά κριτήρια προσδιορισμού ακόμη και των κομμάτων, για τις κυβερνητικές πράξεις τους, αν έχουν δηλαδή στοιχεία φιλελευθερισμού ή κρατισμού, ακόμη και αν αντιπροσωπεύουν φιλελεύθερη ή αριστερή πολιτική.
Ο Έλληνας ψηφοφόρος πριν την ψήφο του, σκέφτεται μικροπολιτικά, αν θα ωφεληθεί απ’ αυτήν ο ίδιος ατομικά και όχι αν ένα συγκεκριμένο κόμμα μπορεί με το πρόγραμμά του να φέρει ανάπτυξη και κοινωνική ευημερία. Έτσι ο υπολανθάνων ατομικός ωφελισμός του είναι πάνω από την έννοια του κοινωνικού υποσυνείδητου, που διαμορφώνεται με την ωριμότερη σκέψη ότι ό,τι είναι κοινωνικά ωφέλιμο αποβαίνει στο τέλος και ωφέλιμο και για τον καθένα μας. Όταν ευημερούν οι κοινωνίες, ευημερούν και οι άνθρωποί της. Αντίθετα, ακόμη και η ατομική ευημερία σε μια κοινωνία σε μαρασμό και με έλλειψη συνεκτικότητας, τίθεται σε αμφιβολία, γιατί κανείς δεν μπορεί να ευημερεί μόνος του σε μια κοινωνία δυστυχισμένων ανθρώπων.
Το κοινωνικό υποσυνείδητο, του Έλληνα ψηφοφόρου υποχωρεί στην ωφελιμιστική του επιλογή του κόμματος, που τελικά ψηφίζει.
Δεν είναι ψήφος επιλογής συστήματος διακυβέρνησης, αλλά ψήφος ατομικού οφέλους του, χωρίς ιδεολογικά κριτήρια.
Ο ιδιωτικός τομέας στην Ελλάδα βάλλεται σαν να είναι ανίατη ασθένεια. Η έννοια του κράτους στη συνείδηση του νεοΈλληνα αποτελεί το απωθημένο του, για να μπορέσει να βολευθεί με οποιοδήποτε τρόπο, εξαγοράζοντας και την ψήφο του, για να έχει τα προνόμια του δημοσίου υπαλλήλου. Αποτελώντας και ο ίδιος συνειδητά μέρος του τομέα της οικονομίας μας, που είναι αντιπαραγωγικός και επομένως μη αναπτυξιακός. Ο σύγχρονος Έλληνας έχει δαιμονοποιήσει την έννοια της ελεύθερης αγοράς, του θεμιτού κέρδους και του πλούτου.
Όλα τα θέλει και τα περιμένει από το Κράτος. Σαν να μην ευθύνεται ο ίδιος για την εξέλιξη και την πρόοδό του. Η εδραίωση της πάγιας κρατικιστικής αντίληψης, με στοιχεία άκοπου ατομικού ευδαιμονισμού και μιας χρόνιας υπολανθάνουσας ψηφοθηρικής ατομικής ωφελιμότητας, που δεν μπορεί ν’ αντιστραφεί στον αιώνα τον άπαντα.
Έτσι το Κράτος έγινε Λερναία Ύδρα. Καταπίνει το αίμα όσων δουλεύουν στον Ιδιωτικό τομέα, καταργεί την ιδιοκτησία με την υπερφορολόγηση, που γίνεται επαχθές και δυσβάσταχτο βάρος και καταμετρά τα έσοδά του, για να πληρώνει μισθούς, συντάξεις και δημόσιες δαπάνες. Σαν να μην υπάρχει άλλη Ελλάδα, πλην των δημοσίων υπαλλήλων.
Καμία αναπτυξιακή πολιτική. Ένα κράτος που ασφυκτιεί διογκούμενο. Είναι η κατάληξη μιας μακράς διαδρομής κρατικιστικών αντιλήψεων και μεθόδων, που επικράτησε σε όλες τις δομές εξέλιξης της Ελληνικής οικονομίας και της κοινωνίας.
Η κοινωνική συνείδηση είναι σε νηπιακή ηλικία και η ωφελιμιστική ψήφος των Ελλήνων, επηρεασμένη από την ιδιοτέλεια του ψηφοφόρου, προδιαγράφει ένα μέλλον αδύνατο να αποτινάξει τα κρατιστικά μοντέλα ανάπτυξης του παρελθόντος, που παγιώνουν μια δύστυχη και εξακολουθητικά δυσοίωνη οικονομική κατάσταση.
Οι πολιτικές που έρχονται από το μέλλον για να εδραιώσουν στο παρόν, τις προοπτικές ανάπτυξης και ευημερίας των λαών, δεν μπορούν να ευδοκιμήσουν σε τόπους όπως η Ελλάδα, που ο πλούτος θεωρείται ασθένεια και η κοινωνική συνείδηση υπολαμβάνει κάθε αναπτυξιακή προσπάθεια και εξέλιξη σαν επιβουλή των κεκτημένων της, πνίγοντας μέσα στην κακεντρέχειά της κάθε προσπάθεια για πρόοδο και οικονομική ανάπτυξη των συνανθρώπων της.
Η οικονομική αδυναμία των νοικοκυριών στην Ελλάδα είναι φανερή. Όλα με τους φορομπηχτικούς μηχανισμούς του κράτους, έχουν εξαϋλωθεί και ως προς την δυνατότητά τους να καλυτερέψουν τη ζωή τους, παγιώνοντας μια διαρκή, περιφερόμενη και διάχυτη ατμόσφαιρα μιζέριας.
Αλλά ο πλούτος στις αναπτυγμένες κοινωνίες επίσης διαχέεται, καλυτερεύοντας την ζωή και των άλλων και όχι μόνο των πλουσίων. Κάτι που οι Έλληνες επηρεασμένοι από απηρχαιωμένα μοντέλα ανάπτυξης, θέλουν χρόνο μακρύ για να το κατανοήσουν.
Και χωρίς επενδύσεις, οικονομική αναπτυξιακή εξέλιξη και παραγωγή πλούτου η ανάπτυξη αργεί... και είναι αβέβαιο με αυτές τις συνθήκες, αν κάποια ημέρα φανεί. Θα ήταν ευχής έργο, αλλά είναι δύσκολο με τις κρατούσες συνθήκες ευνουχισμού του πολιτικού συστήματος από την μικρομεσαία και μεγάλη κρατικοδίαιτη διαφθορά. Οι εκάστοτε κυβερνήσεις είναι διαχειριστές μιας οικονομικής ελίτ που διαμορφώνει την πολιτική τους ανάλογα με τα συμφέροντά της.
Έτσι όμως η Δημοκρατία δεν διευρύνεται και χάνει το βάθος της, γιατί γίνεται παιγνίδι της οικονομικής ολιγαρχίας εκατό (100) οικονομικά ισχυρών οικογενειών της χώρας, που διαχρονικά κυβερνούν, διαιωνίζοντας ένα αναξιοκρατικό σύστημα διακυβέρνησης, δοτών κυβερνητών, σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων, ενώ ο λαός διαρκώς αγωνιά ανάμεσα στις συμπληγάδες και γίνεται θύμα, θυσιαζόμενος σαν σύγχρονη Ιφιγένεια, χωρίς αντίδραση, των οργανωμένων οικονομικών συμφερόντων της δεσπόζουσας, ανεξάρτητα κυβερνήσεων, οικονομικής ολιγαρχίας, που αυτή είτε φανερά είτε από το παρασκήνιο, κινεί τα νήματα της πολιτικής ζωής της χώρας μας, δημιουργώντας συνθήκες ελλειμματικής Δημοκρατικότητας στη διακυβέρνησή της και θέτοντας μονίμως το λαό ως παρατηρητή στο περιθώριο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου