“Μαμά, τι θα φάμε;”
“Πεινάμε μαμά..”
“Γιατί πάλι δεν έχουμε φαγητό μανούλα μου;”“Να, κοίτα! Ο φούρνος είναι γεμάτος ζεστά ψωμιά και λιχουδιές κι εμείς έχουμε μέρες πολλές να φάμε μαμά μου, πάμε;”
“Μου κόβονται τα ποδιά μου, πονάει το στομάχι μου μαμά, σε παρακαλώ, κάνε κάτι!”
“Σβήνω μαμά, ζαλίζομαι, πεινάω πολύ, δεν μπορώ να βαδίσω, δεν μπορώ καν να σταθώ όρθια.”
“Μην με πεις δειλή, δεν είμαι και μην μου θυμώσεις μαμά, όμως δεν αντέχω άλλο, θολώνουν όλα γύρω μου, πέφτω..”
Κι όχι, αυτό δεν είναι μια φανταστική ιστορία, δεν είναι κάτι που συμβαίνει κάπου μακριά, δεν είναι ένα συγκινητικό παραμύθι σαν κι εκείνο, με το κοριτσάκι και τα σπίρτα.
Όχι ρε, αυτό δεν είναι ταινία στο σινεμά, δεν είναι μια δραματική θεατρική παράσταση, ούτε είναι ένα μυθιστόρημα, που αναφέρεται σε μια άλλη εποχή.
Αυτό, γαμώ το κέρατο μου, είναι η ωμή πραγματικότητα και συμβαίνει διπλά μας, αυτή ακριβώς την στιγμή, αν όχι μέσα στο ίδιο μας το σπίτι. Την ίδια στιγμή, που όλοι μας κλείνουμε τα μάτια και τα αυτιά μας και ξεχνάμε τι ράτσα είμαστε.
Αυτά, γαμώ τον πολιτισμό μου, είναι τα λόγια κι η ζωή, ή πιο σωστά η καταδίκη, ενός παιδιού.
Ενός κακότυχου παιδιού, που η μοίρα αποφάσισε να γεννηθεί στην “προηγμένη” Ελλάδα του 21ου αιώνα.
Κι αυτό, είναι το δράμα μιας μάνας, που πεινάει το ίδιο πολύ, όμως η πείνα της, μπροστά στο παιδί της που καταρρέει, δεν είναι τίποτα.
Είναι το δράμα μιας μάνας, που βλέπει να της τσαλαπατούν την αξιοπρέπεια της, να την αντιμετωπίζουν σαν άχρηστη.
Το δράμα μια μάνας, σας λέω, που η ελάχιστη απρέπεια που κατάφερε να περισώσει, δεν την αφήνει να ζητήσει βοήθεια. Όχι γιατί ντρέπεται υποθέτω, αλλά γιατί είναι βέβαιη, ότι θα βρει πόρτες κλειστές και χλευασμό, ότι στην προσπάθεια της να ζητήσει βοήθεια, θα την πουν ζητιάνα και θα την διώξουν. Είναι το δράμα μιας αόρατης μάνας, που τις φέρονται σαν τίποτα και σαν να μην υπάρχει.
Έλα όμως που υπάρχει, έλα που είναι εδώ, που είναι ακριβώς στην διπλανή μας πόρτα, αν όχι στην δική μας.
Έλα που είναι εδώ, για να μας θυμίσει με τον πιο δυνατό τρόπο, ποσό πολύ έχουμε αποτύχει σαν κοινωνία. Ποσό ανίκανοι είμαστε τελικά και ποσό απάνθρωποι έχουμε γίνει. Ποσό έχουμε ξεχάσει βασικές έννοιες, όπως η αλληλεγγύη, το φιλότιμο, η ανθρωπιά και η στήριξη στον αδύναμο και στον ευάλωτο.
Συγγνώμη κοριτσάκι που πείνας, δεν φταις εσύ αγάπη μου, ούτε η μαμά σου φταίει και δεν είσαι δειλή, ούτε σου θυμώνει κανείς.
Φταίμε όλοι εμείς, οι πολλοί αλλά μέσα μας λίγοι, που έχουμε τις ψυχές μας νηστικές από νοιάξιμο και τις χορταίνουμε με το ανάλγητο εγώ μας, με την βόλεψη μας, την πάρτη μας και τον ωχαδερφισμό μας.
Φταίμε όλοι εμείς ψυχή μου, που γίναμε τάχα μου, φιλόζωοι, φιλότεχνοι, φιλελεύθεροι, φιλέλληνες και καλά και φιλόσοφοι του κώλου, αλλά ξεχάσαμε, οι αχαΐρευτοι, να γίνουμε λιγάκι πιο φιλάνθρωποι και πιο φιλότιμοι…
Συγγνώμη κοριτσάκι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου