Ο Μιχάλης Βιολάρης ήταν ο πρώτος Κύπριος σταρ.

Ο τραγουδιστής και συνθέτης που αποθεώθηκε στις μπουάτ, ανέδειξε το κυπριακό τραγούδι κι έγινε ένας από τους κυριότερους εκφραστές του «Νέου Κύματος», δεν κατάλαβε ποτέ πώς πέρασαν τόσο γρήγορα τα 50 χρόνια καριέρας που προηγήθηκαν.

 Κυριακή πρωί, σε ένα τυχαίο ζάπινγκ στα ερτζιανά, σταθμός στην -ιστορική- εκπομπή του Α’ Προγράμματος του ΡΙΚ «Η ώρα της υπαίθρου», η χαρακτηριστική, μεταλλική, νεοκυματική, χωρίς εξάρσεις φωνή του, κουβαλώντας κάτι «ήσυχο» αλλά και ηχηρό ταυτόχρονα που

παρέπεμπε σε κάτι στενά δρομάκια με ζουμπούλια μέσα σε πήλινες γλάστρες με την ξύλινη επιγραφή στον τοίχο -τη χρωματισμένη με μπλε γράμματα- «απανεμιά», «επιβάλλεται» σε εικόνες και σκέψεις παραπέμποντάς με αυτόματα στο 1970 – τότε που έγραψε τη μουσική του «Έλα να σμίξουμεν τα θκυο / φιλιά δροσάτα να σου δκυό / έλα τζαι σούνι τανα μου / να μεν με κλαίει η μάνα μου». Τον πήρα τηλέφωνο. Ευγενής – όπως πάντα. «Κύριε Βιολάρη, μιλήστε μου για τη ζωή σας…».

«Όλα ήρθαν στην ώρα τους στην καριέρα μου. Δεν προκάλεσα κάτι. Είμαι ευτυχής, γιατί οι μοίρες θέλησαν να περνάω καλά. Γεννήθηκα στην Αγία Βαρβάρα Λευκωσίας – ακόμη έχω να θυμάμαι τον πατέρα μου που έπαιζε βιολί στο χωριό, στους γάμους -εξού και το “Βιολάρης”-, αλλά και τα τραγούδια της Βέμπο, του Καζαντζίδη και της Χατζοπούλου που ακούγονταν από το μοναδικό ραδιόφωνο που υπήρχε τότε στον καφενέ του χωριού, το οποίο μάλιστα 

λειτουργούσε με μπαταρίες. Είμαι του ’44 και οι αναφορές μου είναι αυτές. Αφού, στο μεταξύ, παρακολούθησα μαθήματα μουσικής στο Εθνικό Ωδείο Λάρνακας -θυμάμαι μάλιστα ότι είδα πρώτη φορά θάλασσα στα 10 μου χρόνια!- με εξεταστή τότε τον σπουδαίο Μανώλη 

Καλομοίρη, πήγα μετέπειτα στην Αθήνα για σπουδές στη φιλοσοφική, με σκοπό να γίνω ένας φιλόλογος που θα εργαζόταν στα σχολεία Μέσης Εκπαίδευσης της Κύπρου. Βαλτετσίου 46, στα Εξάρχεια, βρισκόταν το πρώτο μου σπίτι και, δεν ντρέπομαι να το πω, δεν είχε καν μπάνιο και πήγαινα μία φορά την εβδομάδα στη φοιτητική Λέσχη γι’ αυτό. Ωστόσο, δεν εγκατέλειψα ποτέ τη μουσική. Η Σούλη Σαμπάχ, φίρμα της εποχής, μισή Κύπρια, είχε ανοίξει τότε μία μπουάτ στην πλατεία Αμερικής, που την ονόμασε “Ο Πεπίτο” – απ’ το σκυλάκι της. Πήγα εκεί το 1965 μαζί με τον Χριστόδουλο Πασιαρδή. Εκείνη με άκουσε και ενθουσιάστηκε: “Από αύριο θα τραγουδάς μαζί μου!”, μου είπε. Αυτό ήταν η αρχή μου στην Αθήνα – ακολούθησε η Πλάκα, εκεί όπου εμφανιζόταν ο Πουλόπουλος και ο Μαρίνος τότε, και κατέληξα στην “Παράγκα”, μαζί με την Καίτη Χωματά, έχοντας μάλιστα το “θράσος” να της αναφέρω στην ακρόαση που μου έκανε: “Θα σας πω ένα δικό μου τραγούδι!”. Και ξεκίνησα να τραγουδώ το “Ούλλα χαλάλιν σου”».

Θυμάστε το πρώτο νυχτοκάματο που σας έδινε η Σούλη Σαμπάχ;
Βεβαίως! Ήταν μία μπριζόλα μοσχαρίσια και μια σαλάτα. Ήμουν πανευτυχής!

«Νομίζω ότι δεν προλάβαινα να σκεφτώ σοβαρά τη ζωή μου τότε – πολλές οι εμφανίσεις, τεράστια αναγνωρισιμότητα, μεγάλες επιτυχίες. Κι όταν οι γυναίκες με τις οποίες συμβίωνα έβλεπαν ότι μετά από κάποια χρόνια δεν τις παντρευόμουν, φεύγανε. Η μάνα μου στο χωριό το είχε μαράζι: “Εννά παντρευτείς, ρε Μιχάλη, να μας κάμεις κανένα εγγόνι;”, μου έλεγε. Θα τολμούσα να πω μάλιστα πως στεναχώρησα πολλές κυρίες – λάθος μου. Τώρα είναι αργά πια για γάμους. Επίσης, πρέπει να σας πω πως, όταν είσαι τραγουδιστής και έχεις μία κάποια επιτυχία, καβαλάς το καλάμι – δεν τα σκέφτεσαι αυτά, δεν αναλογίζεσαι τα χρόνια που περνούν. Και εγώ πρέπει να σας πω ότι καβάλησα χοντρό καλάμι! Έκανα πράγματα που δεν ήμουνα εγώ σ’ αυτά. Σήμερα, ναι, μου λείπει ένα παιδί – να πηγαίνω κάπου και να λέω: “Από ‘δω η κόρη μου!”». 

«Έχω γνωρίσει όλους τους προέδρους και Αρχιεπισκόπους της Κύπρου και με όλους είχα άριστη σχέση. Όλοι ήταν πάντα δίπλα μου, όποτε χρειάστηκε να διοργανωθούν συναυλίες που αφορούσαν σε φιλανθρωπικά θέματα, στους απόδημους Κυπρίους ή στον αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α. Όλοι με εκτιμούσαν – δεν έχω παράπονο. Δοκίμασα κάποια στιγμή να μείνω μόνιμα στην Κύπρο. Δεν τα κατάφερα – είχαν αλλάξει πλέον οι συνήθειές μου, οι συνθήκες της ζωής μου, η καθημερινότητά μου, δεν ήταν εύκολο. Ωστόσο, με αγκάλιασαν από την αρχή στην Ελλάδα οι άνθρωποι, με πίστεψαν, με ανέδειξαν, δεν αισθάνθηκα ποτέ “ξένος” – ούτε καν τον πρώτο καιρό που είχα πάει στην Αθήνα. Ζω μια ήσυχη ζωή. Και, μετά τη συνταξιοδότησή μου, την απολαμβάνω ακόμη περισσότερο!».

«Συνεχίζω να τραγουδώ. Όπου με καλούν. Η αίσθηση βέβαια τού να ξαναεμφανίζομαι στην Πλάκα είναι μοναδική: Νέα παιδιά, είκοσι και δεκαοκτώ χρόνων, έρχονται για να ακούσουν το “Θαλασσινό Τριφύλλι”, το “Αν βουληθώ να σ' αρνηθώ”, το “Πάνω στου Τζύκκου τα βουνά”, το “Αρκείς τζιαι πέθανα” – και ενθουσιάζονται! Αυτό μου δίνει χαρά. Μου δίνει ζωή! Νιώθω πως αυτό που προηγήθηκε δεν πρόκειται να πεθάνει ποτέ…». 

* Ο Μιχάλης Βιολάρης θα εμφανιστεί την Πέμπτη 7/6 στο Παττίχειο Θέατρο Λεμεσού. Τηλ.  25377277. 

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΒΙΝΤΕΟ :STUDIO CAROLINE.

philenews.com