Έχουν χαθεί οι αξίες, η δικαιοσύνη, ο σεβασμός, το ήθος, η ειλικρίνεια, από τους ενήλικες βέβαια πρώτα. Τεράστια η ευθύνη των εκπαιδευτικών και των γονέων απέναντι στο παιδί. Αλλά και του υπουργείου παιδείας, που μόνο παιδεία δεν προσφέρει στα παιδιά μας τα τελευταία χρόνια…
Όλοι οι μαθητές σχεδόν «αριστεύουν» με διαγωγή κοσμιοτάτη!!! Ψεύτικες αυτοεικόνες σ’ έναν κόσμο ψεύτικο. Με όλα αυτά όμως, απλώς χτίζουμε ένα «όμορφο παραμύθι»! Ότι όλοι μπορούν με μηδενική προσπάθεια και καμία πίεση, κανένα άγχος, να περάσουν όλες τις τάξεις μέχρι που θα φτάσουν στην Γ ‘ Λυκείου. Και τότε το παιδί που δεν πιέστηκε ποτέ, ξαφνικά θα πρέπει να διαβάσει. Αλλά τότε θα είναι… ΑΡΓΆ!!!
Γράφει ο Λευτερης Παπαεμμανουηλ
Τα τελευταία χρόνια φίλοι μου, ως επί το πλείστον εμείς οι εκπαιδευτικοί, έχουμε γίνει πολύ ελαστικοί στο έργο μας και στην αξιολόγηση των μαθητών…
– Δεν ρωτάμε στο μάθημα τα παιδιά που δεν σηκώνουν χέρι για να μην νιώθουν πίεση.
– Δεν ρωτάμε τα παιδιά που δεν έφεραν ασκήσεις, για να μην τα φέρνουμε σε δύσκολη θέση.
– Δεν ρωτάμε τα παιδιά που έγραψαν πολύ άσχημα, για μην νιώσουν αρνητικά συναισθήματα.
– Δεν ανακοινώνουμε τους βαθμούς των τεστ ενώπιον της τάξης, για να μην στεναχωρήσουμε όσα παιδιά δεν πήγαν καλά.
– Δεν βάζουμε χαμηλούς βαθμούς στο τετράμηνο για να μην στεναχωρήσουμε τα παιδιά, τους γονείς, αλλά και για να μην φανούμε άκαρδοι στον σύλλογο διδασκόντων.
– Δεν βάζουμε απροειδοποίητα τεστ παρά μόνο προειδοποιημένα, για να μην παίζουμε με το άγχος και την ψυχολογία των παιδιών.
– Δεν βάζουμε σε τεστ ασκήσεις που δεν έχουμε κάνει στην τάξη, για να μπορούν όλοι να τις λύσουν, και να μην απογοητεύονται.
– Δεν διορθώνουμε με κόκκινο στυλό για να μην γεμίζουμε αρνητικά συναισθήματα στα παιδιά.
– Δεν αφήνουμε κανένα παιδί στο μάθημά μας για διάφορους λόγους. Όπως, για να μην γεννάμε απογοήτευση στο παιδί, για να μην μάθει ο γονιός την πραγματική απόδοση του παιδιού του, για να μην μας χαράξουν το αμάξι, για να μην γίνουμε δακτυλοδεικτούμενοι στον σύλλογο διδασκόντων κ.τ.λ.
– Δεν βάζουμε βαθμούς κάτω από την βάση, για να μην απογοητεύονται οι μαθητές που δεν κάνουν καμία προσπάθεια.
– Δεν βάζουμε τον βαθμό που αξίζουν οι παντελώς αδιάφοροι, αλλά και οι λιγότερο αδιάφοροι, στην Γ’ Γυμνασίου και Γ’ Λυκείου, για να μην τους χαλάσουμε τον βαθμό στο απολυτήριο.
Όλοι οι μαθητές σχεδόν “αριστεύουν” με διαγωγή κοσμιοτάτη!!! Ψεύτικες αυτοεικόνες σ’ έναν κόσμο ψεύτικο. Με όλα αυτά όμως, απλώς χτίζουμε ένα “όμορφο παραμύθι”! Ότι όλοι μπορούν με μηδενική προσπάθεια και καμία πίεση, κανένα άγχος, να περάσουν όλες τις τάξεις μέχρι που θα φτάσουν στην Γ ‘ Λυκείου. Και τότε το παιδί που δεν πιέστηκε ποτέ, ξαφνικά θα πρέπει να διαβάσει. Αλλά τότε θα είναι… ΑΡΓΆ!!!
Το παραμύθι όμως αυτό φίλοι μου έχει και… “Δράκο”, και αυτός είναι οι Πανελλαδικές! Η πλάνη του να είναι ένας μαθητής ικανός να προχωρήσει στην επόμενη τάξη, δίχως ποτέ να ανοίξει βιβλίο, θα του γυρίσει τελικά μπούμερανγκ! Τότε λόγω των ανυπέρβλητων κενών, είναι σίγουρο ότι δεν θα μπορέσει να αποδώσει.
Και το παιδί που πέρασε όλη την μαθητική του σταδιοδρομία με την ήσσονο προσπάθεια, την ανοχή των καθηγητών, την εύνοια του συστήματος, θα πρέπει να πιεστεί για πρώτη φορά στην ζωή του και να προσπαθήσει για κάτι. Αλλά όποιος δεν διάβασε και δεν πιέστηκε ποτέ, πόση πίεση, με τα ανυπέρβλητα κενά από τα ξέγνοιαστα χρόνια, που… “πέταγε χαρταετό”, θα αντέξει;
Θεωρώ λοιπόν, ότι…
Θα πρέπει το παιδί που δεν ασχολείται καθόλου, να παίρνει έναν βαθμό ενδεικτικό και αντιπροσωπευτικό της απόδοσής του.
Να μπαίνουν βαθμοί και κάτω από την βάση αν χρειαστεί. Καλό θα τους κάνει.
Να ενημερώνονται οι γονείς αντικειμενικά για τα παιδιά που αδιαφορούν στην τάξη.
Να μην αφήνουμε γενικά να διαιωνίζεται αυτό το κακό και να φτάνουν τα παιδιά μας στην Γ’ λυκείου.
Επίσης θα πρέπει να υπάρχει στην αναλυτική βαθμολογία του μαθητή, στήλη για τα όρια της κλίμακας της βαθμολογίας του τμήματος. Δηλαδή να φαίνεται ο μεγαλύτερος και χαμηλότερος βαθμός του κάθε καθηγητή στο μάθημα του. Γιατί άλλη αξία έχει ο βαθμός 15 όταν ο καθηγητής βαθμολογεί το τμήμα στην κλίμακα 15-20 και άλλη όταν βαθμολογεί στην κλίμακα 09-20.
Στην δεύτερη περίπτωση ο μαθητής είναι μέτριος σε απόδοση αλλά όχι αδιάφορος, ενώ στην πρώτη περίπτωση έχει τον χαμηλότερο βαθμό στην τάξη, με ο’,τι συνεπάγεται αυτό. Ενδεχομένως “παραμυθιάζουμε” τον γονιό όταν βάζουμε βαθμό π.χ 15 και η βαθμολογία μας κυμαίνεται μεταξύ 15-20 και αυτός δεν το γνωρίζει. Ο μέσος όρος βαθμολογίας κρύβει τέτοιες αλήθειες.
Εάν γίνουν όλα τα παραπάνω πιστεύω ότι θα προλάβουμε το κακό πριν… “φτάσει ο κόμπος στο χτένι”, δηλαδή πριν τις πανελλαδικές. Έτσι δεν θα έχουμε το θλιβερό φαινόμενο, μαθητές με βαθμολογία “άριστα” να πατώνουν στις πανελλαδικές εξετάσεις και οι γονείς τους να… “πέφτουν από τα σύννεφα”.
Υπάρχει παράλληλα και μια γενική ατιμωρησία για οποιοδήποτε παραβατικότητα των μαθητών. Είτε κλέψει κάποιος, είτε ασκήσει βία στους συμμαθητές του, είτε βρίζει, είτε κάνει σεξουαλική παρενόχληση, είτε διαταράσσει την διδασκαλία του μαθήματος, είτε κάνει χρήση του κινητού του, κ.π.α. δεν τιμωρείται σχεδόν ποτέ αντικειμενικά. Για να μη του δημιουργηθούν “ψυχολογικά προβλήματα” λένε κάποιοι… “προοδευτικοί”…
Έχουν χαθεί οι αξίες, η δικαιοσύνη, ο σεβασμός, το ήθος, η ειλικρίνεια, από τους ενήλικες βέβαια πρώτα. Τεράστια η ευθύνη των εκπαιδευτικών και των γονέων απέναντι στο παιδί. Αλλά και του υπουργείου παιδείας, που μόνο παιδεία δεν προσφέρει στα παιδιά μας τα τελευταία χρόνια. Υπάρχουν φυσικά και “φωτεινοί” εκπαιδευτικοί αλλά και “διαμάντια” μαθητές, αλλά είναι δυστυχώς οι εξαιρέσεις στον κανόνα.
Τίποτα από τα παραπάνω φίλοι μου, δεν αναφέρεται σε παιδιά με ιδιαίτερες μαθησιακές ανάγκες. Όλα τα παραπάνω αφορούν ηλικίες Γυμνασίου και Λυκείου στις οποίες και έχω προσωπική εμπειρία. Πιστεύω πως χρειάζεται γενική αναμόρφωση στα σχολεία μας!!!
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. To ιστολόγιο μας δεν υιοθετεί τις απόψεις των αρθρογράφων, ούτε ταυτίζεται με τα θέματα που αναδημοσιεύει από άλλες ενημερωτικές ιστοσελίδες και δεν ευθύνεται για την εγκυρότητα, την αξιοπιστία και το περιεχόμενό τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου