Χρειάστηκε να περάσουν 18 μήνες από τότε που ξεκίνησε τις προσπάθειες του ο Νίκος Χριστοδουλίδης και να αναλωθούν αρκετοί πόροι από πλευράς Ηνωμένων Εθνών σε αποστολές και επισκέψεις προκειμένου να καταφέρουν να βρεθούν στο ίδιο τραπέζι οι δύο ηγέτες από την Κύπρο.
Ήταν μεν γνωστή η απροθυμία της τουρκικής πλευράς (στο σύνολό της) για να γίνουν συναντήσεις για το Κυπριακό, αλλά από την άλλη όμως ούτε και τα Ηνωμένα Έθνη έδειξαν πραγματική διάθεση για να κάνουν κάποια βήματα προκειμένου να πραγματοποιηθούν συναντήσεις σε επίπεδο ηγετών. Η αποστολή Ολγκίν δεν κινήθηκε διαφορετικά απ’ ότι και ο Στιούαρτ κάνει όλο το διάστημα που βρίσκεται στο νησί. Στοχευμένες συναντήσεις με άτομα τα οποία έχουν μια ταυτότητα στην προσέγγισή τους στο Κυπριακό.
Εν τέλει έγινε κατορθωτό να πραγματοποιηθεί μια συνάντηση ηγετών, που θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί και πριν τρεις μήνες ή ακόμα και πριν ένα χρόνο. Όμως, είπαμε, η Τουρκία δεν ήθελε τότε και ο Τατάρ απλώς επαναλάμβανε εκείνο που έμαθε να λέει ότι δεν πάει σε συναντήσεις εάν δεν τον αναγνωρίσουν.
Η αρχή, λοιπόν, για να συναντηθούν οι δύο ηγέτες ήταν δύσκολη. Η συνέχεια όμως φαίνεται ότι θα είναι δυσκολότερη προκειμένου να διατηρηθεί το μομέντουμ που έχει δημιουργηθεί στη Νέα Υόρκη. Γιατί η ουσία της όλης προσπάθειας, και εάν όντως ο ΓΓ θέλει να δει πρόοδο, βρίσκεται στα επόμενα βήματα που θα γίνουν προκειμένου να ενισχυθεί περαιτέρω ο διάλογος.
Συμφωνήθηκε ότι σε πρώτη φάση θα γίνουν συναντήσεις ανάμεσα στους δύο ηγέτες για να συζητήσουν για το άνοιγμα νέων σημείων διέλευσης. Αυτό το θέμα με τα οδοφράγματα έχει μετατραπεί σε μιας μορφή χάπι που χρησιμοποιείται όποτε θέλουν τα Ηνωμένα Έθνη να δείξουν ότι κάτι κινείται, που βεβαίως δεν κινείται.
Η μπάλα, εδώ, πάει στον Κόλιν Στιούαρτ ο οποίος θα χρειαστεί να κινηθεί προκειμένου να διασφαλίσει ότι οι δύο ηγέτες σύντομα θα συναντηθούν. Σίγουρα δεν μπορεί να περιμένει ότι θα υπάρξει συμφωνία, αφού ήδη φαίνεται πως δεν θα υπάρξει, αλλά εάν όντως θέλει να βοηθήσει τότε θα πρέπει να φέρνει τους δύο ηγέτες κοντά για κρατήσει ανοικτό το διάλογο.
Υπάρχει και η επόμενη φάση που είναι οι άτυπες συνομιλίες με τη συμπερίληψη των εγγυητριών δυνάμεων. Η τουρκική πλευρά για δικούς της λόγους έσπευσε (μέσω δημοσιευμάτων) να βγάλει από το κάδρο τη Βρετανία. Και ήδη κάποιοι στην ελληνοκυπριακή πλευρά έσπευσαν να υιοθετήσουν αυτή την προσέγγιση. Το εάν είναι η όχι στο κάδρο η Βρετανία (ή εάν το Λονδίνο αποφάσισε να αποποιηθεί των πολλών συμφερόντων του στην Κύπρο) είναι κάτι που θα διαφανεί με το πρώτο ταξίδι ΝτιΚάρλο.
Η Άγκυρα έχει τους λόγους της που θέλει να είναι οι τέσσερις στο τραπέζι: οι δύο κοινότητες και οι δύο «μητέρες πατρίδες». Γιατί η Άγκυρα θεωρεί πως εκείνη έχει τον πρώτο λόγο για το πως ακριβώς θα λυθεί το Κυπριακό και δεν πιστεύει ότι πέφτει λόγος στους Κύπριους (γενικά όχι μόνο τους Τουρκοκύπριους). Γι’ αυτό και επιμένει χρόνια τώρα σε μια λογική ότι Άγκυρα και Αθήνα θα πρέπει να κάτσουν με τις δύο κοινότητες και θα τους πουν τι πρέπει να κάνουν στη βάση των δικών τους συμφερόντων.
Όντως ο ρόλος των Τουρκίας και Ελλάδας θα μπορούσε να είναι υποβοηθητικός όχι όμως όπως το θέτει η Άγκυρα και το οποίο βλέπω και κάποιους στη Λευκωσία να σπεύδουν να το υιοθετήσουν. Ο Ελληνοτουρκικός διάλογος μπορεί να βοηθήσει τα μέγιστα στο Κυπριακό εάν όντως το βάζει τα πράγματα στις σωστές του διαστάσεις, όπως δημοσίως τουλάχιστον το δηλώνει η Αθήνα. Οποιεσδήποτε άλλες κινήσεις που θα είναι ανάλογες με εκείνες της Τουρκίας προς την τουρκοκυπριακή ηγεσία, μάλλον τα αντίθετα αποτελέσματα θα έχουν.
Γι’ αυτό και η συνέχεια της όλης προσπάθειας στο Κυπριακό θα είναι ιδιαίτερα δύσκολη για να συντηρηθεί. Χρειάζεται τα βήματα να είναι προσεκτικά. Βιαστικές και αχρείαστες κινήσεις θα επιφέρουν τα αντίθετα από το επιδιωκόμενα αποτελέσματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου