Τα Ηνωμένα Έθνη υπήρξαν το βασικό θεσμικό όργανο που προετοίμασε το έδαφος για μια παγκόσμια «μεγάλη επανεκκίνηση», προσηλωμένα στην παγκόσμια διαχείρισή της.
Πριν από περίπου 2.400 χρόνια, ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Πλάτων εμπνεύστηκε την ιδέα της οικοδόμησης του κράτους και της κοινωνίας σύμφωνα με ένα λεπτομερές σχέδιο. Ο Πλάτων ήθελε οι «σοφοί άνδρες» (οι φιλόσοφοι) να κρατούν τα ηνία της διακυβέρνησης, αλλά κατέστησε επίσης σαφές ότι αυτό το είδος κράτους θα χρειαζόταν τον μετασχηματισμό των ανθρώπων.
Στη σύγχρονη εποχή, οι υποστηρικτές του παντοδύναμου κράτους θέλουν να αντικαταστήσουν τον φιλόσοφο-ηγεμόνα του Πλάτωνα με τον εμπειρογνώμονα, και να δημιουργήσουν τον νέο άνθρωπο μέσω της ευγονικής, που τώρα ονομάζεται μετά-άνθρωπος (transhumanism). Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών και οι διάφορες υπο-οργανώσεις του διαδραματίζουν κομβικό ρόλο σε αυτό το σχέδιο, που έχει φτάσει στη σημερινή του φάση μέσα από τα project της «Ατζέντας 2030» και της «Μεγάλης Επανεκκίνησης» (Great Reset).
Ο Αγώνας για μια Παγκόσμια Διακυβέρνηση.
Η Μεγάλη Επανεκκίνηση δεν προήλθε από το πουθενά. Οι πρώτες σύγχρονες προσπάθειες για τη δημιουργία ενός παγκόσμιου θεσμού με κυβερνητικές αρμοδιότητες ξεκίνησαν από την κυβέρνηση του Woodrow Wilson, που θήτευσε ως πρόεδρος των ΗΠΑ από το 1913 έως το 1921.
Υπό την έμπνευση του συνταγματάρχη Mandell House, του κύριου συμβούλου και καλύτερου φίλου του προέδρου, ο Wilson ήθελε να καθιερώσει ένα παγκόσμιο φόρουμ για την περίοδο μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ωστόσο, το σχέδιο της συμμετοχής της Αμερικής στην Κοινωνία των Εθνών απέτυχε και η τάση προς τον διεθνισμό και την καθιέρωση μιας νέας παγκόσμιας τάξης υποχώρησε κατά την διάρκεια της Ξέφρενης Δεκαετίας του ’20.
Ωστόσο, μια νέα κίνηση προς την διαχείριση μιας κοινωνίας σαν είναι ένας οργανισμός, εμφανίστηκε κατά την διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης. Ο Φράνκλιν Ρούσβελτ δεν άφησε την κρίση να περάσει ανεκμετάλλευτη, προωθώντας την ατζέντα του με το «New Deal». Ο Ρούσβελτ ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για τα ειδικά εκτελεστικά προνόμια που συνόδευαν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η αντίσταση ήταν σχεδόν μηδενική όταν προχώρησε, θέτοντας τα θεμέλια για μια νέα ένωση εθνών, η οποία επρόκειτο τώρα να ονομαστεί Ηνωμένα Έθνη.
Υπό την ηγεσία του Στάλιν, του Τσώρτσιλ και του Ρούσβελτ, είκοσι έξι έθνη συμφώνησαν τον Ιανουάριο του 1942 με την πρωτοβουλία της ίδρυσης ενός Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ), ο οποίος απέκτησε υπόσταση στις 24 Οκτωβρίου 1945. Από την ίδρυσή τους, τα Ηνωμένα Έθνη και τα παρακλάδια τους, όπως η Παγκόσμια Τράπεζα και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ), προετοιμάζουν τις χώρες του κόσμου ώστε να συμμορφωθούν με τους στόχους που ανακοινώθηκαν κατά την ίδρυσή τους.
Οι «Τρεις Μεγάλοι» και οι Αποφάσεις της Γιάλτας.
Ωστόσο, οι γλυκανάλατες δηλώσεις για την προώθηση της «διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας», την «ανάπτυξη φιλικών σχέσεων μεταξύ των εθνών» και των προσπαθειών για «κοινωνική πρόοδο, καλύτερο βιοτικό επίπεδο, και ανθρώπινα δικαιώματα» κρύβουν την ατζέντα της ίδρυσης μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης με εκτελεστικές δυνάμεις των οποίων το έργο δεν ήταν η προώθηση της ελευθερίας και των ελεύθερων αγορών, αλλά ο μεγαλύτερος παρεμβατισμός και ο έλεγχος μέσω πολιτιστικών και επιστημονικών οργανισμών. Αυτό έγινε σαφές με την δημιουργία από τον ΟΗΕ του Εκπαιδευτικού, Επιστημονικού, και Πολιτιστικού Οργανισμού (UNESCO) το 1945.
Μετά την ίδρυση της UNESCO το 1945, ο Άγγλος εξελικτικός βιολόγος, υποστηρικτής της ευγονικής και δεδηλωμένος υπέρμαχος της πολιτικής παγκοσμιοποίησης Julian Huxley, αδελφός του Aldous Huxley, συγγραφέα του δυστοπικού μυθιστορήματος «Ένας Γενναίος Νέος Κόσμος», έγινε ο πρώτος διευθυντής της.
Κατά τα εγκαίνια της οργάνωσης, ο Huxley έκανε έκκληση για έναν «επιστημονικό οικουμενικό ανθρωπισμό, παγκόσμιο σε έκταση» και ζήτησε να διαχειριστεί την ανθρώπινη εξέλιξη προς ένα επιθυμητό σκοπό. Αναφερόμενος στον διαλεκτικό υλισμό ως «την πρώτη ριζοσπαστική απόπειρα μιας εξελικτικής φιλοσοφίας», ο διευθυντής της UNESCO λυπάται για το γεγονός ότι η μαρξιστική προσέγγιση για τον μετασχηματισμό της κοινωνίας ήταν καταδικασμένη να αποτύχει λόγω της έλλειψης ενός απαραίτητου «γενετικού παράγοντα».
Με τέτοιες ιδέες, ο Julian Huxley είχε μια καλή παρέα από ομοϊδεάτες. Από τα τέλη του 19ου αιώνα, η έκκληση για την γενετική βελτίωση του ανθρώπινου είδους μέσω της ευγονικής έχει κερδίσει πολλούς εξέχοντες οπαδούς. Ο John Maynard Keynes, για παράδειγμα, υποστήριζε την προώθηση της ευγονικής και τον ελέγχο του πληθυσμού ως ένα από τα πιο σημαντικά κοινωνικά ζητήματα και ως έναν κρίσιμο τομέα έρευνας.
Ο Keynes δεν ήταν ο μόνος. Η λίστα των υποστηρικτών της επιλεκτικής αναπαραγωγής του ανθρώπινου είδους με στόχο την βελτίωσή του είναι αρκετά μεγάλη και εντυπωσιακή. Αυτοί οι «αντι-φιλελεύθεροι μεταρρυθμιστές» περιλαμβάνουν, μεταξύ πολλών άλλων γνωστών ονομάτων, τους συγγραφείς H.G. Wells και Bernard Shaw, τον πρόεδρο των ΗΠΑ Theodore Roosevelt, τον Βρετανό πρωθυπουργό Winston Churchill, καθώς και τον οικονομολόγο Irving Fisher και τους πρωτοπόρους του οικογενειακού προγραμματισμού Margaret Sanger και Bill Gates Sr., πατέρα του Bill Gates, συνιδρυτή της Microsoft και επικεφαλής του Ιδρύματος Bill and Melinda Gates.
Στην ομιλία του για την ίδρυση της UNESCO, ο Julian Huxley ήταν αρκετά συγκεκριμένος για τους στόχους και τις μεθόδους αυτού του ιδρύματος. Για να επιτευχθεί η επιθυμητή «εξελικτική πρόοδος» της ανθρωπότητας, το πρώτο βήμα ήταν να τονιστεί «η απόλυτη ανάγκη για μια παγκόσμια πολιτική ενότητα και να εξοικειωθούν όλοι οι λαοί με τις συνέπειες της μεταφοράς της πλήρους εθνικής κυριαρχίας από τα ξεχωριστά έθνη σε έναν παγκόσμιο οργανισμό».
Επιπλέον, το ίδρυμα αυτό πρέπει να εξετάσει την αντιστάθμιση μεταξύ της «σημασίας της ποιότητας έναντι της ποσότητας», πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να λάβει υπόψη ότι υπάρχει «ένα βέλτιστο εύρος μεγέθους για κάθε ανθρώπινη οργάνωση, όπως υπάρχει για κάθε είδος βιολογικού οργανισμού». Ο εκπαιδευτικός, επιστημονικός και πολιτιστικός οργανισμός του ΟΗΕ θα πρέπει να δώσει ιδιαίτερη προσοχή στην «ενότητα μέσω της ποικιλομορφίας της τέχνης και του πολιτισμού ανά τον κόσμο, καθώς και στην προώθηση μιας και μόνο δεξαμενής επιστημονικής γνώσης».
Ο Huxley καθιστά σαφές ότι η ανθρώπινη ποικιλομορφία δεν είναι για όλους. Η ποικιλομορφία των «αδύναμων, των ανόητων και των ηθικά μειονεκτούντων […] δεν μπορεί παρά να είναι κάτι κακό» και επειδή «ένα σημαντικό ποσοστό του πληθυσμού δεν είναι ικανό να επωφεληθεί από την τριτοβάθμια εκπαίδευση» και επίσης «ένα σημαντικό ποσοστό νεαρών ανδρών» πάσχουν από «σωματική αδυναμία ή ψυχική αστάθεια» και «αυτοί οι λόγοι είναι συχνά γενετικής προέλευσης» (σελ. 20), αυτές οι ομάδες πρέπει να αποκλειστούν από τις προσπάθειες ενίσχυσης της ανθρώπινης προόδου.
Στην ομιλία του , ο Huxley διέγνωσε ότι εκείνη την εποχή το έμμεσο αποτέλεσμα του πολιτισμού είναι μάλλον δυσγονικό αντί για ευγονικό και ότι «σε κάθε περίπτωση, φαίνεται πιθανό ότι το βάρος της γενετικής ηλιθιότητας, της σωματικής αδυναμίας, της ψυχικής αστάθειας, και της ροπής για ασθένειες, που υπάρχει ήδη στο ανθρώπινο είδος, θα αποδειχθεί πολύ βαρύ, για να επιτευχθεί μια πραγματική πρόοδος». Σε τελική ανάλυση, είναι «απαραίτητο η ευγονική να ενταχθεί απολύτως εντός των ορίων της επιστήμης, διότι, όπως ήδη αναφέρθηκε, στο όχι πολύ μακρινό μέλλον το πρόβλημα της βελτίωσης του μέσου όρου της ποιότητας των ανθρώπων είναι πιθανό να γίνει επείγον. Και αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την εφαρμογή των ευρημάτων μιας πραγματικά επιστημονικής ευγονικής».
Η Χρήση της Κλιματικής Απειλής.
Το επόμενο αποφασιστικό βήμα προς τον παγκόσμιο οικονομικό μετασχηματισμό έγινε με την πρώτη επίσημη έκθεση της Λέσχη της Ρώμης. Το 1968, η Λέσχη της Ρώμης εγκαινιάστηκε στην έπαυλη του Rockefeller στο Bellagio της Ιταλίας. Η πρώτη της έκθεση δημοσιεύθηκε το 1972 με τον τίτλο «Τα Όρια της Ανάπτυξης».
Ο ομότιμος πρόεδρος της Λέσχης της Ρώμης, Alexander King, και ο γραμματέας του ομίλου, στρατηγός Bertrand Schneider, ενημερώνουν στην έκθεσή τους προς το Συμβούλιο της Λέσχης της Ρώμης ότι, όταν τα μέλη του συλλόγου αναζητούσαν έναν νέο εχθρό, χαρακτήρισαν την ρύπανση, την υπερθέρμανση του πλανήτη, την έλλειψη νερού και την πείνα ως τα πιο κατάλληλα ζητήματα για τα οποία πρέπει να κατηγορηθεί η ανθρωπότητα, με την έννοια ότι η ίδια η ανθρωπότητα οφείλει να μειωθεί πληθυσμιακά για να διατηρήσει υπό τον έλεγχό της αυτές τις απειλές.
Από την δεκαετία του 1990, τα Ηνωμένα Έθνη έχουν αναλάβει αρκετές ολοκληρωμένες πρωτοβουλίες για ένα παγκόσμιο σύστημα ελέγχου με την Ατζέντα 2021 και την Ατζέντα 2030. Η Ατζέντα 2030 υιοθετήθηκε από όλα τα κράτη μέλη των Ηνωμένων Εθνών το 2015. Ξεκίνησε το σχέδιο για μια παγκόσμια αλλαγή, καλώντας για την επίτευξη δεκαεπτά στόχων αειφόρου ανάπτυξης (SDGs). Η βασική ιδέα είναι η «βιώσιμη ανάπτυξη» που περιλαμβάνει τον έλεγχο του πληθυσμού ως ένα κρίσιμο εργαλείο.
Η σωτηρία της Γης έχει γίνει το σύνθημα των πολεμιστών της πράσινης πολιτικής. Από την δεκαετία του 1970, το τρομοκρατικό σενάριο της υπερθέρμανσης του πλανήτη ήταν ένα χρήσιμο εργαλείο στα χέρια τους, ώστε να αποκτήσουν πολιτική επιρροή και τελικά να κυριαρχήσουν στην δημόσια διαβούλευση. Εν τω μεταξύ, αυτές οι αντικαπιταλιστικές ομάδες έχουν αποκτήσει κυρίαρχη επιρροή στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, στα εκπαιδευτικά και δικαστικά συστήματα, και έχουν γίνει σημαντικοί παίκτες στην πολιτικό σκηνικό.
Σε πολλές χώρες, ιδίως στην Ευρώπη, τα λεγόμενα «πράσινα κόμματα» έχουν γίνει ένας καθοριστικός παράγοντας στο πολιτικό σύστημα. Πολλοί από τους εκπροσώπους τους είναι αρκετά ευθείς στις απαιτήσεις τους να κάνουν την κοινωνία και την οικονομία συμβατές με υψηλά οικολογικά πρότυπα, που απαιτούν μια εκ θεμελίων επανεκκίνηση του παρόντος συστήματος.
Το 1945, ο Huxley σημείωσε ότι είναι πολύ νωρίς για να προταθεί ανοιχτά ένα ευγονικό πρόγραμμα μείωσης του πληθυσμού, αλλά συμβούλεψε ότι θα είναι σημαντικό για τον οργανισμό «να φροντίσει ώστε το πρόβλημα της ευγονικής να εξετάζεται με την μεγαλύτερη δυνατή προσοχή, και η κοινή γνώμη να είναι ενημερωμένη για τα ζητήματα που διακυβεύονται, έτσι ώστε αυτό που τώρα θεωρείται αδιανόητο, να μπορέσει τουλάχιστον να πάψει να είναι στο μέλλον.»
Η προσοχή που συνέστησε ο Huxley δεν είναι πλέον απαραίτητη. Εν τω μεταξύ, τα παρακλάδια των Ηνωμένων Εθνών έχουν αποκτήσει ένα τέτοιο επίπεδο εξουσίας, που ακόμη και αρχικά δευτερεύοντες οργανισμοί του ΟΗΕ, όπως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ), έχουν την δυνατότητα να διατάξουν μεμονωμένες κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο να υπακούσουν στις εντολές τους. Ο ΠΟΥ και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο /ΔΝΤ (του οποίου οι προϋποθέσεις για χορήγηση δανείων έχουν μετατοπιστεί, από την δημοσιονομική λιτότητα, στον βαθμό στον οποίο μια χώρα ακολουθεί τους κανόνες που θέτει ο ΠΟΥ) έχουν γίνει το υπέρτατο, διττό εργαλείο για την καθιέρωση της νέας παγκόσμιας τάξης.
Όπως επεσήμανε ο Julian Huxley στην ομιλία του το 1945, είναι καθήκον των Ηνωμένων Εθνών να καταργήσουν την οικονομική ελευθερία, διότι «τα laisser-faire και τα καπιταλιστικά οικονομικά συστήματα δημιούργησαν μεγάλη ασχήμια». Ήρθε η ώρα να εργαστούμε για την ανάδειξη «ενός ενιαίου παγκόσμιου πολιτισμού». Αυτό πρέπει να γίνει με την απροκάλυπτη βοήθεια των μέσων μαζικής ενημέρωσης και των εκπαιδευτικών συστημάτων.
Με την ίδρυση των Ηνωμένων Εθνών και των θυγατρικών τους οργανισμών, η προσπάθεια για την προώθηση των προγραμμάτων της ευγονικής και του μετα-ανθρώπου έκανε ένα μεγάλο βήμα μπροστά. Μαζί με τις δραστηριότητες της Λέσχης της Ρώμης, έχουν ανοίξει το πεδίο για την έναρξη της μεγάλης επανεκκίνησης, που συντελείται αυτήν την στιγμή.
Με την ανακήρυξη μιας πανδημίας, ο στόχος του πλήρους κυβερνητικού ελέγχου της οικονομίας και της κοινωνίας έχει κάνει ένα ακόμα άλμα προς τον μετασχηματισμό τους. Η ελευθερία αντιμετωπίζει πλέον έναν νέο αντίπαλο. Η τυραννία πλησιάζει υπό τον μανδύα της διακυβέρνησης των εμπειρογνωμόνων και της καλοπροαίρετης απολυταρχίας. Οι νέοι μας εξουσιαστές δεν δικαιολογούν το δικαίωμά τους να εξουσιάζουν στην βάση της θεϊκής πρόνοιας, αλλά διεκδικούν πλέον το δικαίωμα να κυβερνούν τους ανθρώπους στο όνομα της καθολικής υγείας και της ασφάλειας, βάσει κάποιων υποτιθέμενων επιστημονικών δεδομένων.
***
@Antony P. Mueller για το Mises Institute. / Γερμανός καθηγητής οικονομικών που διδάσκει στην Βραζιλία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου