Του Χρήστου Χωμενίδη*
Οι δημοσκοπήσεις που δημοσιεύθηκαν την περασμένη εβδομάδα κατέδειξαν ό,τι ακριβώς οσμιζόμασταν. Ότι ο Στέφανος Κασσελάκης δεν πείθει διόλου την κοινωνία. Πιθανόν να ενθουσιάζει ένα περιορισμένο τμήμα της. Σίγουρα κάποιοι, λίγοι, τον θεωρούν πρωτοπόρο όχι για τις ιδέες αλλά για τον τρόπο ζωής του, το "life style” του, το οποίο σε απευθείας μετάδοση διαρκώς επιδεικνύει, άσχετο εάν προχθές διαμαρτυρήθηκε για την υπερέκθεση. Στον μέσο Έλληνα πάντως -και όχι επειδή είναι παλιομοδίτης ή ρατσιστής αλλά επειδή διαθέτει τον κοινό νου-, στον μέσο Έλληνα μάλλον ιλαρότητα προξενεί το αλλόκοτο ετούτο φρούτο. Μια ιλαρότητα, η οποία διαδέχθηκε την αρχική περιέργεια. Και την οποία θα διαδεχθεί, σύντομα εκτιμώ, η παγερή αδιαφορία.
Πώς να κρατήσει πάνω του τους προβολείς ο Κασσελάκης ενώ ο κόσμος καίγεται; Θαυμάσαμε τον Τάιλερ, το σκυλάκι, τις βέρες, τις διαγραφές που ανακοινώθηκαν σαν κανονιές και παραπέμφθηκαν τελικά στις καλένδες, στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματος. Θα τον καμαρώσουμε λίαν προσεχώς ντυμένο στο χακί. Και έπειτα τι; "Θα αρχίσει βαθμηδόν να αρθρώνει πολιτικό λόγο…" διατείνονται οι ρομαντικοί που επιμένουν να τον υποστηρίζουν. Ας με συγχωρήσουν αλλά θεωρώ πιθανότερο να γίνει ο Κώστας Μπακογιάννης λυρικός τραγουδιστής, τενόρος στην όπερα. Ή ο Γιάννης Αντεντοκούμπο παπάς.
Για μια ακόμα φορά επιβεβαιώνεται η παλαιά ρήση. Πως με πορδές αβγά δεν βάφονται. Πόσω δε μάλλον που τα συγκεκριμένα αβγά ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να τα έχει σπάσει. Από το 2019. Από την απώλεια της κυβερνητικής εξουσίας.
Αγνοώ εντελώς το παρασκήνιο. Προέκυψε ο Κασσελάκης εντελώς τυχαία, από σπόντα, σαν ένας έρωτας κεραυνοβόλος των εννιάμισι εβδομάδων (θρυλική η ταινία εκείνη για τα παιδιά της γενιάς μου) ή σαν ιός που καταλαμβάνει εξ εφόδου ένα εξασθενημένο σώμα; Τον προώθησαν επιχειρηματικοί κύκλοι; Τον μεταχειρίστηκαν ως πολιορκητικό κριό για να αλώσουν τον μετα-Τσίπριο ΣΥΡΙΖΑ επιφανή στελέχη του, του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα μη εξαιρουμένου; Η μία εκδοχή δεν αποκλείει την άλλη…
Μια παλιά καραβάνα της πιάτσας με διαβεβαίωσε προχθές πως ό,τι λέει και πράττει ο Στέφανος Κασσελάκης είναι καθ’ υπαγόρευσιν του Παύλου Πολάκη. Εξανέστην. Όχι επειδή το αμφισβητώ. Αλλά επειδή το βρίσκω κρίμα -ναι, κρίμα κι άδικο- να αυτοπεριορίζεται ο Παύλος Πολάκης σε ρόλο υποβολέα.
Πιστεύω ειλικρινά πως θα άξιζε στον "αψύ Κρητικό" να ηγηθεί ο ίδιος. Να βγει θριαμβευτικά μπροστά. Έτσι κι αλλιώς ο χώρος του, τα τρία Πι, "Παράταξη Παύλου Πολάκη", είναι εκεί και τον περιμένει.
Σε ποιους απευθύνονται, ποιους δυνητικά περιλαμβάνουν τα τρία Πι;
Όλους εκείνους που αισθάνονται ριγμένοι. Αδικημένοι. Περιθωριοποιημένοι από το "σύστημα". Σε κάθε πόλη και χωριό, σε κάθε γειτονιά και ρούγα. Που το παρόν τους είναι εξοργιστικά χειρότερο των προσδοκιών τους. Και το μέλλον τους φαντάζει εφιαλτικό. Με αποτέλεσμα να διατελούν σε μόνιμη αγανάκτηση.
Έχουν άδικο;
Έχει άδικο ο σαραντάρης που αγκομαχάει να βγάλει τον μήνα με μισθό χίλια ευρώ; Που έχει καταντήσει ηδονοβλεψίας των ραφιών με τα ακριβά προϊόντα στο σούπερ μάρκετ;
Έχει άδικο ο εξηντάρης ο οποίος νοιώθει εξόριστος στον ψηφιακό κόσμο, που ζορίζεται μα δεν τα καταφέρνει με το διαδίκτυο, με τις εφαρμογές Πιερρακάκη, πόσω δε μάλλον με το e-banking; Κάθε φορά που κλείνει ένα υποκατάστημα τράπεζας και αναγκάζεται να πηγαίνει όλο και μακρύτερα για να εξυπηρετηθεί, τσαντίζεται και χειρότερα.
Έχει άδικο ο τριαντάρης που κάποιοι, κάποτε, ενθάρρυναν τις καλλιτεχνικές ανησυχίες του, τον διαβεβαίωσαν ότι έχει χάρισμα, ονειρεύτηκε τον εαυτό του ηθοποιό, εικαστικό, λογοτέχνη και εδώ και χρόνια τρέχει από οντισιόν σε οντισιόν μάταια διεκδικώντας κάποιον ρόλο ή στερείται για να τυπώσει μια ακόμα ποιητική συλλογή. "Θα κάνουμε και εκδήλωση" του τάζει ο πονηρός εκδότης. "Αρκεί να πληρώσεις το ενοίκιο του χώρου και τα κεράσματα…"
"Ο τελευταίος ας πρόσεχε…" θα σχολιάσετε ίσως. Δεν συμμερίζομαι τέτοια σκληρότητα. Σε κανέναν άνθρωπο δεν αξίζει.
Εν πάση περιπτώσει, πέρα από τους Δον Κιχώτες της τέχνης, υπάρχουν και οι μυριάδες απόφοιτοι εκπαιδευτικών ιδρυμάτων που οι ειδικότητές τους είναι γενικώς μη απορροφήσιμες. Πολιτειολόγοι, κοινωνιολόγοι, θεατρολόγοι… Εάν εξαιρέσεις τα σχολεία, ελάχιστοι εργοδότες ενδιαφέρονται να τους αξιοποιήσουν. Συχνά τούς προσλαμβάνει κάποιο ειδησεογραφικό σάιτ, για τρεις και εξήντα, με αδιανόητο ανταγωνισμό. Με αυτά και με αυτά, θα βγάλουν άσπρες τρίχες και θα κοιμούνται ακόμα στο παιδικό τους δωμάτιο.
Αυτός ο κόσμος, που χαλάει την εικόνα του "ελληνικού οικονομικού θαύματος" για το οποίο τόσο επαίρονται τα φιλοκυβερνητικά μέσα, αυτός ο κόσμος "στην απέξω" έχει ώτα ευήκοα προς οποιαδήποτε μορφή αντισυστημικού λόγου. Είτε εκπορεύεται από τους "antifa” είτε από το έντυπο "Μακελειό". Είτε αναθεματίζει τη διαπλοκή είτε την παγκοσμιοποίηση. Αυτόν τον κόσμο μπορεί να τον εκφράσει καλύτερα ο Παύλος Πολάκης παρά η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ο Κυριακός Βελόπουλος, το κόμμα "Νίκη", ακόμα και το ΚΚΕ.
Γιατί; Διότι ο Παύλος Πολάκης πείθει ότι είναι σάρκα από τη σάρκα τους. Η αφήγησή του, τόσο γλαφυρή στην τοξικότητά της, έχει κάτι από αντάρτικο τραγούδι και κάτι από ταινία του Νίκου Ξανθόπουλου. Η πρακτική του να συγκρούεται μετωπικά με τους εχθρούς του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στη Βουλή θυμίζει τον μπάρμπα-Γιώργο στο θέατρο σκιών, ευέξαπτο, ακατέργαστο μα εξαιρετικά δημοφιλή.
Βεβαίως ο Παύλος Πολάκης ξέρει καλά τι τον συμφέρει και μέχρι πού τον παίρνει - απόδειξη η επιστολή μετάνοιας που έστειλε την περασμένη άνοιξη για να γλυτώσει τη διαγραφή του από τον ΣΥΡΙΖΑ. Βεβαίως ο Παύλος Πολάκης ουδεμία σχέση έχει με τις περιπέτειες της αριστερής σκέψης σε καμία απολύτως εκδοχή τους. Ο λαϊκισμός του, η εχθροπάθειά του τον κάνει πιο συγγενή με τον Μουσολίνι παρά με τον Γκράμσι ή ακόμα και τον Κάστρο.
Είναι ωστόσο γνησιότερος, εντιμότερος πολιτικά από τον Στέφανο Κασσελάκη. Κάτι λέει. Σε κάποιους απευθύνεται.
* Ο Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου