Το κείμενο που ακολουθεί
έχει τεράστιο ενδιαφέρον για τρεις λόγους, που αποκαλύπτουν τις
στοχεύσεις της ρωσικής ηγεσίας στην κρίση της Ουκρανίας, αλλά και
άγνωστες λεπτομέρειες που διαλάθουν ενίοτε της προσοχής των αναλύσεων
των δυτικών μέσων ενημέρωσης… το υπογράφει ένα πρόσωπο που σύμφωνα με
πληροφορίες συνδέεται στενά με το Κρεμλίνο:
α. Υπάρχει δυσαρέσκεια στη Ρωσία γιατί ο ρωσικός στρατός δεν κτυπά τους Ουκρανούς ώστε οι δύο δημοκρατίες που έχουν αποσχιστεί να μην δέχονται επιθέσεις
β. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν προτιμά την παραμονή των αποσχισθέντων περιφερειών εντός Ουκρανίας, ώστε η χώρα να μη μπορεί να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, «προστατεύοντας» την πάγια επιδίωξη της Ρωσικής Ομοσπονδίας να περιβάλλεται από «κράτη-μαξιλάρια» ώστε να εξασφαλίζεται από τη Δύση και όχι μόνο.
γ. Τελικός στόχος φαίνεται να είναι η συνολική απορρόφηση – επανάκτηση της Ουκρανίας σε βάθος χρόνου…
ΑΣ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΟΥΜΕ ΜΕ ΠΡΟΣΟΧΗ:
Στο Ντονιέτσκ γίνονται πάλι μάχες, πάλι βομβαρδισμοί, πάλι άνθρωποι σκοτώνονται. Και για πολλοστή φορά, η πλειοψηφία των Ρώσων αναρωτιούνται: γιατί η Ρωσία δεν μπορεί με την ισχύ της να σταματήσει αυτή τη τρέλα; Να χτυπήσει το ουκρανικό στρατό, να τον συντρίψει και να επιβάλει την ειρήνη, όπως έκανε στην Νότιο Οσσετία, το 2008. Πού είναι η κόκκινη γραμμή, την οποία το Κρεμλίνο, ακόμη και αν δεν το λέει ανοιχτά, έχει χαράξει ενώπιον του ουκρανικού στρατού; Υπάρχει τελικά τέτοια;
Του Πιότρ Ακόπωφ
ΠΗΓΗ: http://www.vz.ru/
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Σωτήρης Δημόπουλος
Η όξυνση της κατάστασης στο Ντονμπάς διεγείρει, εκ νέου, ένα κύμα αγανάκτησης στη ρωσική κοινωνία. Και μάλιστα αγανακτεί όχι μόνον από τις ενέργειες του Κιέβου αλλά κι από την «χαλαρή, ανεπαρκή» αντίδραση από πλευράς της Μόσχας.
Πώς είναι δυνατό, στη Συρία να πολεμούμε εναντίον των τρομοκρατών ώστε να μην έλθει ο πόλεμος στο ρωσικό έδαφος και στα σύνορά μας, και στο Ντονμπάς να παρακολουθούμε αμέριμνα πως σκοτώνονται Ρώσοι; Αυτή η «πονεμένη» ερώτηση γεννιέται κάθε φορά που επιδεινώνεται η κατάσταση στην «ανατολική Ουκρανία».
Ναι, τυπικά είναι η Ουκρανία – αλλά σύντομα θα κλείσουν 3 χρόνια από τη στιγμή του θανάτου εκείνης της, έως το Μαϊντάν, Ουκρανίας, και όλοι καταλαβαίνουν ότι το Ντονμπάς δεν θα επιστρέψει στην τωρινή φιλοδυτική ουκρανική έκδοση «ανεξαρτησίας». Και αυτή η αντίληψη όλο και περισσότερο ενισχύει τη σύγχυση όχι μόνον των κατοίκων του Ντονμπάς, αλλά και των Ρώσων στη Ρωσία, γιατί πρέπει να γίνονται ανεχτοί οι βομβαρδισμοί, οι θυσίες, στο όνομα τίνος;
Εάν είναι βέβαιο ότι η επανένωση της Ουκρανίας και του Ντονμπάς δεν θα συμβεί, τότε γιατί η Ρωσία δεν μπορεί απλά να προσαρτήσει στην επικράτειά της τη Λαϊκή Δημοκρατία του Ντονιέτσκ και τη Λαϊκή Δημοκρατία του Λουγκάνσκ;
Εντάξει, είναι κατανοητό ότι υπάρχουν η γεωπολιτική, οι σχέσεις με τη Δύση, οι κυρώσεις, αλλά γιατί τουλάχιστον να μη κτυπηθούν οι ουκρανικές θέσεις κατά μήκος των συνόρων του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ, ώστε να αποθαρρύνουμε τους Ουκρανούς να βομβαρδίζουν το Ντονμπάς; Αυτές οι ερωτήσεις δεν μπορούμε να τις αφήσουμε χωρίς απάντηση, αλλά πρέπει να ορίσουμε αυτήν την κόκκινη γραμμή, πέραν της οποίας «όλα αλλάζουν».
Αλλά, κατ’ αρχάς, πρέπει να θυμηθούμε τι έλεγαν οι ανέντιμοι επικριτές της ουκρανικής πολιτικής του Πούτιν, κατά τον πρώτο ενάμιση χρόνο μετά την Κριμαία. Συνεχώς φώναζαν ότι όλη η πολιτική του Κρεμλίνου είχε στόχο στην επιστροφή των αποσχισθέντων δημοκρατιών στην ουκρανική δικαιοδοσία, ότι όπου να ’ναι το Ντονμπάς θα παραδοθεί.
Σε κάθε δήλωση της Μόσχας για τη διαδικασία ειρήνευσης του Μινσκ, έψαχναν ενδείξεις αδυναμίας, υποχωρήσεων, κάποιου φλερτ με τη Δύση. Με κάθε τρόπο ειρωνεύονταν το «πονηρό σχέδιο του Πούτιν». «Πού είναι λοιπόν το σχέδιο, πότε θα δουλέψει;» «Το αίμα του Ντονμπάς είναι στα χέρια του Πούτιν, γιατί εάν την άνοιξη ή το καλοκαίρι του 2014 έστελνε στρατό τίποτα δεν θα γινόταν», «ξεσήκωσαν το Ντονμπάς και μετά το πούλησαν».
Άπειρος ο αριθμός παρόμοιων κατηγοριών. Και τι βλέπουμε τώρα; Τη θέση ότι το Κρεμλίνο θα παραδώσει το Ντονμπάς την εκφράζουν μόνον ανισόρροποι και ορκισμένοι εχθροί του Πούτιν. Ακόμη και οι πλέον ανήσυχοι και δύσπιστοι αντιλαμβάνονται ότι κανείς δεν θα το παραδώσει. Ωστόσο, οι άνθρωποι εκεί συνεχίζουν να πεθαίνουν, η κατάσταση με αυτό το αβέβαιο καθεστώς δημιουργεί και άλλη σύγχυση. Πόσο καιρό θα παραμένει αυτή η κατάσταση; Πέντε, είκοσι χρόνια;
Είναι κατανοητό ότι την ερώτηση αυτή την κάνουν οι ίδιοι οι κάτοικοι του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ. Είναι ερώτηση για τη ζωή των οικογενειών τους, του μέλλοντός τους, χρειάζονται σταθερότητα και ασφάλεια. Αλλά εκείνοι που στη Ρωσία ανησυχούν για το στάτους και τη θέση του Ντονμπάς, γιατί απ’ αυτό σε τελική ανάλυση, εξαρτάται η ζωή των Ρώσων που ζουν εκεί, τι μπορούμε να τους πούμε; Το ίδιο όπως και πριν τρία χρόνια.
Η Ουκρανία διαχωρίστηκε, εκεί διεξάγεται εμφύλιος πόλεμος. Η Κριμαία αποσπάστηκε χειρουργικά από την ζώνη του υψηλού κινδύνου, διότι εκεί στάθμευε ρωσικός στρατός και η συντριπτική πλειοψηφία του ρωσικού πληθυσμού ήθελε την επανένωση με τη Ρωσία. Οι υπόλοιπες περιφέρειες της Ουκρανίας, συμπεριλαμβανομένου και του Ντονμπάς, βρέθηκαν σε σύγχυση, μετά την ανατροπή του Γιανουκόβιτς από τις φιλοδυτικές δυνάμεις και την αποχώρηση της Κριμαίας.
Κατάλαβαν ότι η παλαιά Ουκρανία τελείωσε, αλλά δεν είχαν αντιληφθεί ποια θα ήταν η νέα και το ότι αυτοί που κατέλαβαν την εξουσία στο Κίεβο θα προσπαθήσουν να την κάνουν «ουκρανική» και «αντιρωσική» δεν το κατανόησαν όλοι, και όχι αμέσως. Εξέγερση έκαναν μόνον στο Ντονιέτσκ και στο Λουγκάνσκ. Ξεκίνησε εμφύλιος πόλεμος, στον οποίο τμήμα του Ντονμπάς με το όπλο στο χέρι αποσχίστηκε από τους «ουκρανοποιούς». Η Ρωσία το πήρε υπό την προστασία της, γεωπολιτικά, στρατιωτικά και οικονομικά. Αλλά δεν προχώρησε στην ένωση μαζί του, διότι όλη η Ουκρανία είναι Ρωσία.
Ναι, είμαστε ένας λαός με τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού της Ουκρανίας, όπως και να ονομάζουν τους εαυτούς τους, Ουκρανούς ή Ρώσους. Μοναδική εξαίρεση αποτελούν οι κάτοικοι της Γαλικίας – εθνικά κανονικοί Ρώσοι, που οι πολλοί αιώνες παραμονής υπό την γερμανο-πολωνο-καθολική εξουσία στην ουσία τους απομάκρυναν από τον ενιαίο λαό. Όλοι οι υπόλοιποι είναι τμήμα του μεγάλου ρωσικού λαού.
Ο «ουκρανισμός», με τον οποίο παίζει η ξαφνικά ανεξάρτητη «εθνική ελίτ», θα ξεπεραστεί, και η ενότητα όχι μόνον των κοινών πεπρωμένων των λαών αλλά και όλου του ρωσικού κόσμου θα επιβιώσει. Ακριβώς γι’ αυτό δεν μπορεί η Ρωσία να πολεμήσει με την Ουκρανία, διότι θα επρόκειτο για έναν εμφύλιο πόλεμο.
Βέβαια και τώρα διεξάγεται εμφύλιος, αλλά παρ’ όλα αυτά παραμένει στα όρια της «Ουκρανίας», αυτού του τμήματος του ρωσικού κόσμου. Αν εμείς αρχίσουμε τον πόλεμο μεταξύ της Ρωσικής Ομοσπονδίας και της Ουκρανίας, αυτό θα είναι ένας καθολικός εμφύλιος πόλεμος εντός των ορίων της μιας μεγάλης Ρωσίας.
Ήταν πράγματι δυνατό να σταλεί στρατός στο έδαφος της Ουκρανίας το καλοκαίρι του 2014, αλλά και τώρα αφορμή για αυτό υπάρχει, και είναι κάτι περισσότερο από σοβαρή, δηλαδή η υπεράσπιση των Ρώσων ή ακριβέστερα, αυτού του τμήματος που θεωρεί ότι είναι Ρώσοι. Αλλά τότε θα πρέπει να πολεμήσουμε με αυτούς που είναι σαν και εμάς, Ρώσοι, και απλώς φορούν στολές του ουκρανικού στρατού και θεωρούν τη Ρωσία ως τον επιτιθέμενο.
Ναι, έχουν ανατραφεί με το πνεύμα του ψευδούς «ουκρανισμού», ναι τα κεφάλια τους είναι γεμάτα από ρωσοφοβία, δηλαδή την άρνηση του ίδιου του λαού τους, αλλά αυτό συνέβη στα χρόνια μετά την διάλυση της ΕΣΣΔ και είναι μια κοινή μας τραγωδία, κοινή καταστροφή, κοινό τεράστιο πρόβλημα. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι λόγος να τους εξοντώσεις, να τους πολεμήσεις.
Γιατί είναι σαν να γινόμαστε κι εμείς σαν τους σημερινούς κυβερνώντες στο Κίεβο, που θεωρούν ότι είμαστε άλλοι λαοί, που δεν έχουν μόνον διαφορετικό παρελθόν αλλά και διαφορετικό μέλλον. Είναι πολύ εύκολο να εισέλθεις σε εμφύλιο πόλεμο μεταξύ δύο τμημάτων του ενός λαού και πολύ δύσκολο να βγεις απ’ αυτόν.
Ναι, ο εμφύλιος πόλεμος στην Ουκρανία είναι απλώς παγωμένος, βρίσκεται σε αναστολή, και μπορεί να αναζωπυρωθεί ακόμη και σε πιο φοβερή κλίμακα από ότι το 2014-2015. Αλλά για όσο η Ρωσία έχει την κατάσταση υπό μερικό έλεγχο, αυτό δεν πρόκειται να συμβεί. Το Κίεβο φοβάται ακόμη και να δοκιμάσει να προσπαθήσει να πάρει πίσω το Ντονμπάς, κατανοώντας πόσο ισχυρό θα είναι το απαντητικό κτύπημα που θα δεχθεί.
Η κατάσταση στην ίδια την Ουκρανία αναπόφευκτα θα επιδεινωθεί –με την έννοια ότι ένα αποτυχημένο κράτος σταδιακά παρακμάζει και αποσυντίθεται. Οι ελίτ θα καυγαδίζουν αλλά ο λαός σταδιακώς θα συνειδητοποιεί ότι απάτη δεν ήταν μόνον το σύνθημα «Η Ουκρανία είναι Ευρώπη», αλλά και το αξίωμα «η Ουκρανία δεν είναι Ρωσία». Κανείς δεν γνωρίζει πόσα χρόνια θα πάρει αυτή η διαδικασία, αλλά εμείς πρέπει να κάνουμε τα πάντα ώστε να επιταχυνθεί. Πώς;
Μη επιτρέποντας την καταφυγή της Ουκρανίας στην δυτική, ατλαντική και ευρωπαϊκή ομπρέλα ασφαλείας –δηλαδή μη επιτρέποντας στην ξεπουλημένη, αντεθνική στην ουσία, ελίτ του Κιέβου να εκτρέψει την ανεξαρτησία της Ουκρανίας προς την Ευρώπη. Εάν η Ουκρανία δενόταν στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε., η διαδικασία της απορωσοποίησης θα εντεινόταν και οι ελίτ θα πουλούσαν και θα πρόδιδαν τον λαό τους.
Αλλά η «σύγκρουση στην ανατολική Ουκρανία», όλη η κατάσταση με τις αποσχισθείσες-παραμένουσες εντός της Ουκρανίας Λαϊκές Δημοκρατίες του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ δεν επέτρεψαν στη Δύση να προχωρήσει την στροφή της Ουκρανίας. Στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ κατάλαβαν ότι η Μόσχα δεν θα σιωπήσει παρακολουθώντας την «κατοχή» και την ένταξη στις ατλαντικές δομές της Ουκρανίας.
Η Δύση ήδη έχει συμφωνήσει να την μετατρέψει σε μια ουδέτερη ζώνη, δηλαδή την πρώτη, την πιο σκληρή επίθεση σε όλη την Ουκρανία ήδη την αποκρούσαμε, αν και οι πιο σημαντικές μάχες είναι ακόμη μπροστά μας. Κι αυτές δεν θα είναι στρατιωτικές και δεν θα γίνουν με τη Δύση.
Πρόκειται για πνευματική, ιδεολογική μάχη, μια μάχη αξιών για την επιστροφή του πληθυσμού της Ουκρανίας στον ρωσικό κόσμο. Μόλις συμβεί αυτό, με την επίδραση οικονομικών και άλλων παραγόντων, θα επιστρέψει και το ουκρανικό έδαφος. Οι άνθρωποι που ζουν στην Ουκρανία είναι οι δικοί μας άνθρωποι. Και οι άνθρωποι που πεθαίνουν στο Ντονμπάς, και από τις δύο πλευρές, είναι οι δικοί μας άνθρωποι.
α. Υπάρχει δυσαρέσκεια στη Ρωσία γιατί ο ρωσικός στρατός δεν κτυπά τους Ουκρανούς ώστε οι δύο δημοκρατίες που έχουν αποσχιστεί να μην δέχονται επιθέσεις
β. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν προτιμά την παραμονή των αποσχισθέντων περιφερειών εντός Ουκρανίας, ώστε η χώρα να μη μπορεί να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, «προστατεύοντας» την πάγια επιδίωξη της Ρωσικής Ομοσπονδίας να περιβάλλεται από «κράτη-μαξιλάρια» ώστε να εξασφαλίζεται από τη Δύση και όχι μόνο.
γ. Τελικός στόχος φαίνεται να είναι η συνολική απορρόφηση – επανάκτηση της Ουκρανίας σε βάθος χρόνου…
ΑΣ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΟΥΜΕ ΜΕ ΠΡΟΣΟΧΗ:
Στο Ντονιέτσκ γίνονται πάλι μάχες, πάλι βομβαρδισμοί, πάλι άνθρωποι σκοτώνονται. Και για πολλοστή φορά, η πλειοψηφία των Ρώσων αναρωτιούνται: γιατί η Ρωσία δεν μπορεί με την ισχύ της να σταματήσει αυτή τη τρέλα; Να χτυπήσει το ουκρανικό στρατό, να τον συντρίψει και να επιβάλει την ειρήνη, όπως έκανε στην Νότιο Οσσετία, το 2008. Πού είναι η κόκκινη γραμμή, την οποία το Κρεμλίνο, ακόμη και αν δεν το λέει ανοιχτά, έχει χαράξει ενώπιον του ουκρανικού στρατού; Υπάρχει τελικά τέτοια;
Του Πιότρ Ακόπωφ
ΠΗΓΗ: http://www.vz.ru/
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Σωτήρης Δημόπουλος
Η όξυνση της κατάστασης στο Ντονμπάς διεγείρει, εκ νέου, ένα κύμα αγανάκτησης στη ρωσική κοινωνία. Και μάλιστα αγανακτεί όχι μόνον από τις ενέργειες του Κιέβου αλλά κι από την «χαλαρή, ανεπαρκή» αντίδραση από πλευράς της Μόσχας.
Πώς είναι δυνατό, στη Συρία να πολεμούμε εναντίον των τρομοκρατών ώστε να μην έλθει ο πόλεμος στο ρωσικό έδαφος και στα σύνορά μας, και στο Ντονμπάς να παρακολουθούμε αμέριμνα πως σκοτώνονται Ρώσοι; Αυτή η «πονεμένη» ερώτηση γεννιέται κάθε φορά που επιδεινώνεται η κατάσταση στην «ανατολική Ουκρανία».
Ναι, τυπικά είναι η Ουκρανία – αλλά σύντομα θα κλείσουν 3 χρόνια από τη στιγμή του θανάτου εκείνης της, έως το Μαϊντάν, Ουκρανίας, και όλοι καταλαβαίνουν ότι το Ντονμπάς δεν θα επιστρέψει στην τωρινή φιλοδυτική ουκρανική έκδοση «ανεξαρτησίας». Και αυτή η αντίληψη όλο και περισσότερο ενισχύει τη σύγχυση όχι μόνον των κατοίκων του Ντονμπάς, αλλά και των Ρώσων στη Ρωσία, γιατί πρέπει να γίνονται ανεχτοί οι βομβαρδισμοί, οι θυσίες, στο όνομα τίνος;
Εάν είναι βέβαιο ότι η επανένωση της Ουκρανίας και του Ντονμπάς δεν θα συμβεί, τότε γιατί η Ρωσία δεν μπορεί απλά να προσαρτήσει στην επικράτειά της τη Λαϊκή Δημοκρατία του Ντονιέτσκ και τη Λαϊκή Δημοκρατία του Λουγκάνσκ;
Εντάξει, είναι κατανοητό ότι υπάρχουν η γεωπολιτική, οι σχέσεις με τη Δύση, οι κυρώσεις, αλλά γιατί τουλάχιστον να μη κτυπηθούν οι ουκρανικές θέσεις κατά μήκος των συνόρων του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ, ώστε να αποθαρρύνουμε τους Ουκρανούς να βομβαρδίζουν το Ντονμπάς; Αυτές οι ερωτήσεις δεν μπορούμε να τις αφήσουμε χωρίς απάντηση, αλλά πρέπει να ορίσουμε αυτήν την κόκκινη γραμμή, πέραν της οποίας «όλα αλλάζουν».
Αλλά, κατ’ αρχάς, πρέπει να θυμηθούμε τι έλεγαν οι ανέντιμοι επικριτές της ουκρανικής πολιτικής του Πούτιν, κατά τον πρώτο ενάμιση χρόνο μετά την Κριμαία. Συνεχώς φώναζαν ότι όλη η πολιτική του Κρεμλίνου είχε στόχο στην επιστροφή των αποσχισθέντων δημοκρατιών στην ουκρανική δικαιοδοσία, ότι όπου να ’ναι το Ντονμπάς θα παραδοθεί.
Σε κάθε δήλωση της Μόσχας για τη διαδικασία ειρήνευσης του Μινσκ, έψαχναν ενδείξεις αδυναμίας, υποχωρήσεων, κάποιου φλερτ με τη Δύση. Με κάθε τρόπο ειρωνεύονταν το «πονηρό σχέδιο του Πούτιν». «Πού είναι λοιπόν το σχέδιο, πότε θα δουλέψει;» «Το αίμα του Ντονμπάς είναι στα χέρια του Πούτιν, γιατί εάν την άνοιξη ή το καλοκαίρι του 2014 έστελνε στρατό τίποτα δεν θα γινόταν», «ξεσήκωσαν το Ντονμπάς και μετά το πούλησαν».
Άπειρος ο αριθμός παρόμοιων κατηγοριών. Και τι βλέπουμε τώρα; Τη θέση ότι το Κρεμλίνο θα παραδώσει το Ντονμπάς την εκφράζουν μόνον ανισόρροποι και ορκισμένοι εχθροί του Πούτιν. Ακόμη και οι πλέον ανήσυχοι και δύσπιστοι αντιλαμβάνονται ότι κανείς δεν θα το παραδώσει. Ωστόσο, οι άνθρωποι εκεί συνεχίζουν να πεθαίνουν, η κατάσταση με αυτό το αβέβαιο καθεστώς δημιουργεί και άλλη σύγχυση. Πόσο καιρό θα παραμένει αυτή η κατάσταση; Πέντε, είκοσι χρόνια;
Είναι κατανοητό ότι την ερώτηση αυτή την κάνουν οι ίδιοι οι κάτοικοι του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ. Είναι ερώτηση για τη ζωή των οικογενειών τους, του μέλλοντός τους, χρειάζονται σταθερότητα και ασφάλεια. Αλλά εκείνοι που στη Ρωσία ανησυχούν για το στάτους και τη θέση του Ντονμπάς, γιατί απ’ αυτό σε τελική ανάλυση, εξαρτάται η ζωή των Ρώσων που ζουν εκεί, τι μπορούμε να τους πούμε; Το ίδιο όπως και πριν τρία χρόνια.
Η Ουκρανία διαχωρίστηκε, εκεί διεξάγεται εμφύλιος πόλεμος. Η Κριμαία αποσπάστηκε χειρουργικά από την ζώνη του υψηλού κινδύνου, διότι εκεί στάθμευε ρωσικός στρατός και η συντριπτική πλειοψηφία του ρωσικού πληθυσμού ήθελε την επανένωση με τη Ρωσία. Οι υπόλοιπες περιφέρειες της Ουκρανίας, συμπεριλαμβανομένου και του Ντονμπάς, βρέθηκαν σε σύγχυση, μετά την ανατροπή του Γιανουκόβιτς από τις φιλοδυτικές δυνάμεις και την αποχώρηση της Κριμαίας.
Κατάλαβαν ότι η παλαιά Ουκρανία τελείωσε, αλλά δεν είχαν αντιληφθεί ποια θα ήταν η νέα και το ότι αυτοί που κατέλαβαν την εξουσία στο Κίεβο θα προσπαθήσουν να την κάνουν «ουκρανική» και «αντιρωσική» δεν το κατανόησαν όλοι, και όχι αμέσως. Εξέγερση έκαναν μόνον στο Ντονιέτσκ και στο Λουγκάνσκ. Ξεκίνησε εμφύλιος πόλεμος, στον οποίο τμήμα του Ντονμπάς με το όπλο στο χέρι αποσχίστηκε από τους «ουκρανοποιούς». Η Ρωσία το πήρε υπό την προστασία της, γεωπολιτικά, στρατιωτικά και οικονομικά. Αλλά δεν προχώρησε στην ένωση μαζί του, διότι όλη η Ουκρανία είναι Ρωσία.
Ναι, είμαστε ένας λαός με τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού της Ουκρανίας, όπως και να ονομάζουν τους εαυτούς τους, Ουκρανούς ή Ρώσους. Μοναδική εξαίρεση αποτελούν οι κάτοικοι της Γαλικίας – εθνικά κανονικοί Ρώσοι, που οι πολλοί αιώνες παραμονής υπό την γερμανο-πολωνο-καθολική εξουσία στην ουσία τους απομάκρυναν από τον ενιαίο λαό. Όλοι οι υπόλοιποι είναι τμήμα του μεγάλου ρωσικού λαού.
Ο «ουκρανισμός», με τον οποίο παίζει η ξαφνικά ανεξάρτητη «εθνική ελίτ», θα ξεπεραστεί, και η ενότητα όχι μόνον των κοινών πεπρωμένων των λαών αλλά και όλου του ρωσικού κόσμου θα επιβιώσει. Ακριβώς γι’ αυτό δεν μπορεί η Ρωσία να πολεμήσει με την Ουκρανία, διότι θα επρόκειτο για έναν εμφύλιο πόλεμο.
Βέβαια και τώρα διεξάγεται εμφύλιος, αλλά παρ’ όλα αυτά παραμένει στα όρια της «Ουκρανίας», αυτού του τμήματος του ρωσικού κόσμου. Αν εμείς αρχίσουμε τον πόλεμο μεταξύ της Ρωσικής Ομοσπονδίας και της Ουκρανίας, αυτό θα είναι ένας καθολικός εμφύλιος πόλεμος εντός των ορίων της μιας μεγάλης Ρωσίας.
Ήταν πράγματι δυνατό να σταλεί στρατός στο έδαφος της Ουκρανίας το καλοκαίρι του 2014, αλλά και τώρα αφορμή για αυτό υπάρχει, και είναι κάτι περισσότερο από σοβαρή, δηλαδή η υπεράσπιση των Ρώσων ή ακριβέστερα, αυτού του τμήματος που θεωρεί ότι είναι Ρώσοι. Αλλά τότε θα πρέπει να πολεμήσουμε με αυτούς που είναι σαν και εμάς, Ρώσοι, και απλώς φορούν στολές του ουκρανικού στρατού και θεωρούν τη Ρωσία ως τον επιτιθέμενο.
Ναι, έχουν ανατραφεί με το πνεύμα του ψευδούς «ουκρανισμού», ναι τα κεφάλια τους είναι γεμάτα από ρωσοφοβία, δηλαδή την άρνηση του ίδιου του λαού τους, αλλά αυτό συνέβη στα χρόνια μετά την διάλυση της ΕΣΣΔ και είναι μια κοινή μας τραγωδία, κοινή καταστροφή, κοινό τεράστιο πρόβλημα. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι λόγος να τους εξοντώσεις, να τους πολεμήσεις.
Γιατί είναι σαν να γινόμαστε κι εμείς σαν τους σημερινούς κυβερνώντες στο Κίεβο, που θεωρούν ότι είμαστε άλλοι λαοί, που δεν έχουν μόνον διαφορετικό παρελθόν αλλά και διαφορετικό μέλλον. Είναι πολύ εύκολο να εισέλθεις σε εμφύλιο πόλεμο μεταξύ δύο τμημάτων του ενός λαού και πολύ δύσκολο να βγεις απ’ αυτόν.
Ναι, ο εμφύλιος πόλεμος στην Ουκρανία είναι απλώς παγωμένος, βρίσκεται σε αναστολή, και μπορεί να αναζωπυρωθεί ακόμη και σε πιο φοβερή κλίμακα από ότι το 2014-2015. Αλλά για όσο η Ρωσία έχει την κατάσταση υπό μερικό έλεγχο, αυτό δεν πρόκειται να συμβεί. Το Κίεβο φοβάται ακόμη και να δοκιμάσει να προσπαθήσει να πάρει πίσω το Ντονμπάς, κατανοώντας πόσο ισχυρό θα είναι το απαντητικό κτύπημα που θα δεχθεί.
Η κατάσταση στην ίδια την Ουκρανία αναπόφευκτα θα επιδεινωθεί –με την έννοια ότι ένα αποτυχημένο κράτος σταδιακά παρακμάζει και αποσυντίθεται. Οι ελίτ θα καυγαδίζουν αλλά ο λαός σταδιακώς θα συνειδητοποιεί ότι απάτη δεν ήταν μόνον το σύνθημα «Η Ουκρανία είναι Ευρώπη», αλλά και το αξίωμα «η Ουκρανία δεν είναι Ρωσία». Κανείς δεν γνωρίζει πόσα χρόνια θα πάρει αυτή η διαδικασία, αλλά εμείς πρέπει να κάνουμε τα πάντα ώστε να επιταχυνθεί. Πώς;
Μη επιτρέποντας την καταφυγή της Ουκρανίας στην δυτική, ατλαντική και ευρωπαϊκή ομπρέλα ασφαλείας –δηλαδή μη επιτρέποντας στην ξεπουλημένη, αντεθνική στην ουσία, ελίτ του Κιέβου να εκτρέψει την ανεξαρτησία της Ουκρανίας προς την Ευρώπη. Εάν η Ουκρανία δενόταν στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε., η διαδικασία της απορωσοποίησης θα εντεινόταν και οι ελίτ θα πουλούσαν και θα πρόδιδαν τον λαό τους.
Αλλά η «σύγκρουση στην ανατολική Ουκρανία», όλη η κατάσταση με τις αποσχισθείσες-παραμένουσες εντός της Ουκρανίας Λαϊκές Δημοκρατίες του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ δεν επέτρεψαν στη Δύση να προχωρήσει την στροφή της Ουκρανίας. Στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ κατάλαβαν ότι η Μόσχα δεν θα σιωπήσει παρακολουθώντας την «κατοχή» και την ένταξη στις ατλαντικές δομές της Ουκρανίας.
Η Δύση ήδη έχει συμφωνήσει να την μετατρέψει σε μια ουδέτερη ζώνη, δηλαδή την πρώτη, την πιο σκληρή επίθεση σε όλη την Ουκρανία ήδη την αποκρούσαμε, αν και οι πιο σημαντικές μάχες είναι ακόμη μπροστά μας. Κι αυτές δεν θα είναι στρατιωτικές και δεν θα γίνουν με τη Δύση.
Πρόκειται για πνευματική, ιδεολογική μάχη, μια μάχη αξιών για την επιστροφή του πληθυσμού της Ουκρανίας στον ρωσικό κόσμο. Μόλις συμβεί αυτό, με την επίδραση οικονομικών και άλλων παραγόντων, θα επιστρέψει και το ουκρανικό έδαφος. Οι άνθρωποι που ζουν στην Ουκρανία είναι οι δικοί μας άνθρωποι. Και οι άνθρωποι που πεθαίνουν στο Ντονμπάς, και από τις δύο πλευρές, είναι οι δικοί μας άνθρωποι.
Αυτός
είναι κι ο λόγος που το Κρεμλίνο δεν έχει καμία κόκκινη γραμμή, που αν
την υπερβούμε θα αρχίσει πόλεμος με την Ουκρανία, διότι η μοναδική
κόκκινη γραμμή εκτείνεται στα δυτικά σύνορα της «Ουκρανίας» Και αυτή η
γραμμή ονομάζεται «σύνορα του ρωσικού κόσμου» – άλλη απ’ αυτή δεν υπήρξε
και δεν θα υπάρξει. Γι’ αυτό εργάζεται και ο Πούτιν αλλά και όλη η
χιλιόχρονη ρωσική ιστορία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου