Χάος: Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991 σηματοδότησε τη μετάβαση από τον παραγωγικό στον παρασιτικό καπιταλισμό των αγορών και στην παγκοσμιοποίηση. Ο τελευταίος δεν παράγει αγαθά ή θέσεις εργασίας. Αντιθέτως, παράγει πλούτο για την ελίτ μέσω μίας σύνθετης λεηλασίας των παγκόσμιων πλουτοπαραγωγικών πηγών, συμπεριλαμβανομένων και αυτών της Δύσης.
Αναγκαία και ικανή συνθήκη μετάβασης στη νέα τάξη πραγμάτων ήταν η αλλαγή του στρατιωτικού δόγματος των ΗΠΑ, που από «προστάτες» του δυτικού κόσμου το 2001 αυτοχρίστηκαν σε άρπαγα του παγκόσμιου οικονομικού πλούτου μέσω του νέου στρατιωτικού δόγματος των Rumsfeld-Cebrowski.
Από τούδε και στο εξής οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις θα χρησιμοποιούντο για την αναδιοργάνωση της παγκόσμιας τάξης, χωρίζοντας τον κόσμο σε δύο μέρη. Στο πρώτο ανήκουν τα κράτη της παγκοσμιοποιημένης Δύσης και στο δεύτερο τα κράτη από το Αφγανιστάν μέχρι το Μαρόκο (Great Middle East), καθώς και η Αφρική.
Η κύρια αποστολή του Πενταγώνου σήμερα είναι το κοινωνικό και πολιτικό χάος, με σκοπό την απόκτηση του πλούτου της υφηλίου. Οι παλαιάς κοπής πολιτικοί έχουν επίσης αντικατασταθεί από άλλους, με αποστολή να διαλύσουν τις πρώην κρατικές και κοινωνικές δομές και να τις αντικαταστήσουν με πολυεθνικές εταιρίες αμερικανικών συμφερόντων. Το σχέδιο επίσης περιλαμβάνει την ένταξη του αριστερού πολιτικού φάσματος της Δύσης στο νέο δόγμα.
Το αποτέλεσμα της νέας πολιτικής και στρατιωτικής τάξης είναι, μεταξύ άλλων, η καταστροφή της μεσαίας τάξης, η εξαΰλωση των εθνών και η κατάργηση της δημοκρατίας, καταστάσεις που οδήγησαν στην επιβολή μίας νέας, ιδιότυπης, συγκεκαλυμμένης δικτατορίας γνωστής ως «νεοκομμουνισμός».
Η νέα παγκόσμια κατάσταση επέφερε την κατάρρευση της βιομηχανίας και των κρατικών δομών. Οι κοινωνίες, όμως, έχουν αρχίσει να αντιδρούν. Η εξέγερση της μεσαίας τάξης άρχισε από εκεί που ξεκίνησε η καταστροφή με την εκλογή του Donald Trump στην αμερικανική προεδρία και τη διακήρυξη της «επιστροφής στο αμερικανικό όνειρο».
Ακολούθησε η Βρετανία με το δημοψήφισμα της εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ σήμερα κορυφώνεται με τον αγώνα του βρετανικού λαού κατά της αριστερής δικτατορίας του πρωθυπουργού Keir Starmer, ο οποίος καταδικάζει σε πολυετή φυλάκιση χιλιάδες Βρετανούς, ακόμα και εντεκάχρονα παιδιά, που διαδηλώνουν κατά του μουσουλμανικού εποικισμού.
Στη Γαλλία εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες διαδηλώνουν ενάντια στην οικονομική καταστροφή, καθώς τα τελευταία δέκα χρόνια δεκάδες χιλιάδες μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις έχουν χρεοκοπήσει, λόγω της υπερφορολόγησης και της κατάρρευσης των κοινωνικών δομών από τη λαθρομετανάστευση.
Στην Ιταλία το 2018 η υπερψήφιση της Λίγκας του Βορρά και του Κινήματος των 5 αστέρων ήταν το αποτέλεσμα της καταστροφής της ιταλικής βιομηχανίας (η Μελόνι αποτελεί τον Δούρειο Ίππο της παγκοσμιοποίησης στην Ιταλία).
Τα τελευταία είκοσι χρόνια οι πολίτες των ισχυρών χωρών της Δύσης διαπιστώνουν και βιώνουν την καταστροφή της μεσαίας τάξης, καθώς και την αντικατάσταση των παραδοσιακών φιλελευθέρων πολιτικών με αδίστακτους μαφιόζους-δικτάτορες, που ασπάζονται φανατικά το δόγμα των Rumsfeld – Cebrowski (π.χ. Ουκρανία) και οι οποίοι με πρόφαση την προάσπιση της δημοκρατίας στη Δύση την καταλύουν, αντικαθιστώντας την με τη δικτατορία του νεοκομμουνισμού.
Όμως, η νέα κατάσταση οδηγεί την κοινωνική ισορροπία σε πρωτόγνωρα αδιέξοδα, με κατάληξη τη μελλοντική καθολική κατάρρευση. Η Δύση, παρά την απουσία πεφωτισμένης ηγεσίας, είτε θα εγκαταλείψει τον παρασιτικό καπιταλισμό της ελίτ είτε θα εξακολουθεί να τροχοδρομεί προς το απόλυτο χάος.
Στην Ελλάδα, παρά το γεγονός ότι ο νεοκομμουνισμός επιβλήθηκε αμέσως μετά τα Μνημόνια, λόγω της μειωμένης πολιτικής αντίληψης, της ποδοσφαιροποίησης της πολιτικής και της καθολικής διαφθοράς, οι παγκόσμιες αλλαγές δεν γίνονται αντιληπτές και συνεπώς δεν υπάρχουν οι αντιδράσεις που συμβαίνουν στις χώρες της Δύσης.
Πώς αλλιώς θα μπορούσε να ερμηνευθεί το γεγονός ότι, παρά την κατάλυση της δημοκρατίας και τη γενικευμένη δυστοπία, οι πολίτες ψήφισαν συνεχόμενα δύο φορές Τσίπρα και Μητσοτάκη;
Αντίδραση στο αφύσικο
Το ιδεολόγημα της μετανεωτερικότητας επικρατεί σε κάθε έκφανση της ζωής μας. Πόσο εύκολα, άραγε, κάποιος που βρίσκεται στον εργασιακό του χώρο δύναται να εκφραστεί ελευθέρως στο ότι αντιτίθεται στην υιοθεσία τέκνων από τα ομόφυλα ζευγάρια; Πόσο εύκολο είναι να πει ότι στηρίζει συντηρητικές πολιτικές, όπως η απαγόρευση των αμβλώσεων; Είναι σχεδόν αδύνατον.
Το ενδιαφέρον με τον Διαφωτισμό γενικότερα είναι ότι αποκαθήλωσε κυρίαρχες ελίτ, που είχαν συσσωρεύσει εξουσία στα χέρια τους, ήτοι τους μονάρχες και την Εκκλησία, δίνοντας ταυτόχρονα περιθώριο στους εμπόρους να δρουν ελευθέρως, με αποτέλεσμα να καρπωθούν ένα μεγάλο μέρος της πίτας.
Όμως, σπάνια υπήρξε ένα τόσο ισχυρό ρεύμα που να αμφισβητεί ότι η ηγεμονία της Δύσης είναι το αποτέλεσμα της πνευματικής παρακαταθήκης της αρχαίας Ελλάδας, της Ρώμης και του χριστιανισμού.
Η άρνηση αυτής της διαχρονικής σταθεράς έγινε μία φορά και γέννησε τον ναζισμό και τον κομμουνισμό. Από ό,τι φαίνεται, όμως, αυτήν τη στιγμή βρισκόμαστε στη δεύτερη φορά, αφού οι ιδέες της Νέας Αριστεράς σταδιακά κυριαρχούν παντού ή ήταν έτοιμες να κυριαρχήσουν παντού έως πρόσφατα.
Είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, τα μοναδικά αναχώματα απέναντι σε αυτήν την ξέφρενη πορεία αποκαθήλωσης του έθνους, του χριστιανισμού και της οικογένειας είναι η στροφή των δυτικών κοινωνιών σε συντηρητικές πολιτικές προτάσεις, όπως πρόσφατα στις ευρωεκλογές. Οι νίκες αυτές είναι νίκες με ένστικτο αυτοσυντήρησης.
Διότι, εάν συνεχιστεί με αυτήν την πορεία το ρεύμα της παγκοσμιοποίησης, πνευματικό τέκνο του ακραίου Διαφωτισμού (μετανεωτερικότητα), εκπορευόμενο από τη Νέα Αριστερά, κάθε σταθερά που έκανε τη Δύση να ηγεμονεύει θα πάψει να υφίσταται.
Διότι, εάν ήδη το μεγαλύτερο μέρος του συσσωρευμένου πλούτου βρίσκεται στα χέρια κάποιων ελίτ που επιθυμούν την παγκοσμιοποίηση -το παγκόσμιο κράτος, δηλαδή, για να μην κρυβόμαστε και πίσω από το δάκτυλό μας- για να μπορούν να ηγεμονεύουν πιο εύκολα, εξαλείφοντας τις πεποιθήσεις της πλειονότητας και επιβάλλοντας δικτατορικά μία πολιτική ορθότητα, φανταστείτε τι θα συμβεί, εάν τα καταφέρουν κιόλας.
Τα έθνη είναι το μόνο υπάρχον ανάχωμα σε μία τέτοια δικτατορία. Η πυρηνική οικογένεια το μόνο καταφύγιο μιας φυσιολογικής ζωής. Η θρησκεία που προσθέτει συναίσθημα στην ψυχρότητα του ορθού λόγου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου