Τελικά, από ό,τι φαίνεται, πολλοί λίγοι ήταν οι αναγνώστες, που θέλησαν, να μοιραστούν μαζί μας θαύματα, που τους έχουν συμβεί. Γιατί άραγε; Μήπως δε γίνονται θαύματα την σήμερον ημέραν; Ή μήπως τα αποδίδουν στη “Θεά Τύχη”;Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, λυπάμαι πολύ, γιατί μάλλον, αν και Χριστιανοί, δεν ξέρουμε πού πάνε τα τέσσερα. Και εξηγούμαι:
Δηλωμένος άθεος κομμουνιστής, γνωστός του συζύγου μου, όταν διαγνώσθηκε η γυναίκα του εγκαίρως με καρκίνο και σώθηκε, δεν έπαψε, να διατυμπανίζει δεξιά και αριστερά, ότι “είχε Άγιο”. Κατά τα άλλα εμείς οι δηλωμένοι ένθεοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί γλυτώνουμε από του Χάρου τα δόντια και θεωρούμε, ότι ήμασταν απλά τυχεροί! Δικαιολογείται όμως ένας Χριστιανός, να πιστεύει στην τύχη; Οέο;
Την απάντηση μου την έδωσε πριν μερικές δεκαετίες, που ήμουν
φοιτήτρια στην Αθήνα, ένας φλογερός ιερέας, που έκανε εξαιρετικά
κηρύγματα. Αν και τότε 20+ και ψιλοάσχετη με τη θρησκεία, πολλά από αυτά
μου χαράχτηκαν στο μυαλό. Μας έλεγε λοιπόν:
“Δεν υπάρχει τύχη αλλά Θεία Πρόνοια! Τίποτα δε γίνεται τυχαία!
Όλα κάποιο λόγο έχουν, ακόμα και αν εμείς δεν το αντιλαμβανόμαστε.”Και
όντως, ακόμα και η αφεντιά μου αντιλήφθηκα με αρκετή χρονοκαθυστέρηση,
ότι, όταν πριν δεκαέξι χρόνια, τράκαρα με μπετονιέρα, διέλυσα ένα
αυτοκίνητο αλλά βγήκα σώα και αβλαβής χωρίς ούτε γρατζουνιά, δεν ήταν
καθόλου τύχη αλλά μάλλον “Άγιο είχα”. Κάποιο χέρι άνωθεν με γλύτωσε,
επειδή:
1) ΄Ημουν για χρόνια ανεξομολόγητη και θα πήγαινα
σούμπιτη στην κόλαση, οπότε μου δόθηκε μια ακόμα ευκαιρία, να
εξομολογηθώ τις αμαρτίες μου και να μη χάσω την ψυχή μου.
2) Κατά τη στιγμή του τρακαρίσματος έκανα κομποσκοίνι για την ψυχή του πατέρα μου, που είχα χάσει πρόσφατα.
Και αφού δεν έχει κανείς άλλος, να μας εξομολογηθεί κάποιο θαύμα, λέω, να γράψω ένα ακόμα, που συνέβη σε μένα μόλις χθες:
Ξεκίνησα με το αυτοκίνητο από το σπίτι για το ιατρείο, μια
απόσταση περίπου 32 χμ. Σταμάτησα κάπου ενδιάμεσα και πήρα το γιο μου
απλό το σπίτι του. Συνήθως μόλις μπαίνει στο αυτοκίνητο κάνουμε την
προσευχή μας. Αυτήν τη φορά το ξεχάσαμε. Σε κάποιο σημείο ο δρόμος ήταν
στενός και ολισθηρός (βρεγμένος και λιπαρός λόγω ελαιόδενδρων) ενώ δεξιά
υπήρχε γκρεμός! Παίρνοντας μια δεξιά στροφή χάνω τον έλεγχο του
αυτοκινήτου και γυρίζει προς τα δεξιά οδεύοντας προς τον γκρεμό! Γυρίζω
αυτομάτως το τιμόνι αριστερά και βρίσκομαι στο αντίθετο ρεύμα! Το
ξαναγυρίζω δεξιά και το φέρνω στην ορθή πορεία γλυτώνοντας μόνο με ένα
σκασμένο λάστιχο!
Ευ-τυχώς δεν πέσαμε στο γκρεμό…
Ευ-τυχώς δεν ερχόταν αυτοκίνητο από το αντίθετο ρεύμα…
Ευ-τυχώς δεν έπεσε πάνω μας το αυτοκίνητο που ακολουθούσε…
΄Ελα όμως, που δεν πιστεύω σε καμία τύχη παρά μόνο, όπως προείπα στη Θεία Πρόνοια!Επομένως θεωρώ, ότι ήταν ένα ακόμα θαύμα ανάμεσα στα τόσα πολλά που γίνονται καθημερινά σε όλους μας είτε το αντιλαμβανόμστε είτε όχι!
Η συζήτηση που ακολούθησε με το γιο μου:
-Τρακάραμε, επειδή δεν είχαμε πει την προσευχή μας, μου λέει.
-Δε σκοτωθήκαμε, επειδή πριν φθάσω σπίτι σου, είχα πει μόνη μου τους Χαιρετισμούς, του απαντώ.
Εν ολίγοις, η ζωή μας είναι στα χέρια του Δημιουργού μας και μόνον! Το πότε θα κοπεί το νήμα, το πότε θα τελειώσει το λαδάκι στο καντήλι μόνο Εκείνος το γνωρίζει, μόνο Εκείνος το καθορίζει! Και για να το φέρουμε και στην παράνοια που ζούμε με την ψευτοπανδημία ούτε ο φόβος του θανάτου δικαιολογείται για το Χριστιανό! Αλλά αυτό είναι ένα άλλο άρθρο!
Προσωπικά πάντως με έχει σώσει από καρκίνο! Σιγά μη φοβηθώ έναν ιό! Αν όμως κάποια στιγμή μάθετε, ότι πήγα στα θυμαράκια, αν θέλετε, προσθέστε με στην προσευχή σας για τους κεκοιμημένους (για να μην πηγαίνει και το τρενάκι με τα βαγόνια άδεια κατά τον Παϊσιο):
Κύριε, Ιησού Χριστέ ανάπαυσον τους δούλους Σου …
Για την εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσσούσα γυνή…
Φιλιά…
ΑΝΝΑ ΠΑΓΚΡΑΤΗ
annapan1966@hotmail.com
ΜΙΑ ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΗ ΕΛΛΗΝΙΔΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου