Όταν η αγάπη της πατρίδας χάνεται σε συμβιβασμούς ήττας...

Της Κρινιώς Καλογερίδου.

Τυπικά, αν πιάσουμε να τα μετρήσουμε όλα με βάση τη λογική αφήνοντας το συναίσθημα κατά μέρος, θα καταλήξουμε να συμφωνήσουμε πως ο ΟΗΕ έχει δίκιο στον ορισμό της ανθρώπινης ''ευτυχίας''.

Έχει δίκιο όταν λέει, δηλαδή, πως ''οι δείκτες που φέρνουν την ευτυχία είναι το προσδόκιμο ζωής χωρίς ασθένειες και αναπηρίες, η κοινωνική υποστήριξη, η εμπιστοσύνη, η ελευθερία επιλογών που απολαμβάνει ο καθένας και η γενναιοδωρία προς τον συνάνθρωπο, που μετριέται απ' τις δωρεές για κοινωφελείς σκοπούς...''

Ωστόσο εγώ, αν και τα λαμβάνω αυτά σοβαρά υπόψη μου, δίνω στην ευτυχία αυστηρά προσωπικά χαρακτηριστικά, μέχρι που την ταυτίζω με το πρόσωπο του αγαπημένου μου, όπως το ονειρεύομαι. Κι αυτό σε μια κλίμακα ηλικιών που μου είναι αδιάφορη, αρκεί να σηματοδοτεί το σμίξιμο των αιώνων εντός του.

Να κρύβει μέσα του μια παλιά ψυχή, δηλαδή, όσο νέο κι αν είναι το σώμα. Μια ψυχή που να κουβαλάει αξίες από γέννησης κόσμου, οι οποίες θα καταλήξουν να γίνουν μια: ΑΓΑΠΗ!!!.. Αγάπη σαν τη φωτιά, αεικίνητη και πολυδιάστατη. Κι άλλοτε εξισορροπητική σε ρόλο ειρηνοποιού, που να καλμάρει τους ανέμους του θυμικού του.

Ένας ούριος άνεμος αλλαγής που κρύβει μέσα του στοργή, ειρήνη και προσωπική αφοσίωση, δράση και ύφεση, ευγένεια ψυχής και μακροθυμία. Εξέλιξη του ενστίκτου της επιβίωσης και διάθεση αναπαραγωγής του ερωτικού ενστίκτου συνάμα.

Γαλήνη σε ταραγμένη θάλασσα, που δεν μετατρέπεται ποτέ σε λιμνάζοντα ύδατα βαρεμάρας και συνήθειας πασπαλισμένα με λογής λογής στερεότυπα, προλήψεις, προκαταλήψεις και ευτελείς συνήθειες του κοινωνικού κομφορμισμού μας.

Αγάπη αέναη, ξελογιάστρα, ανεκπλήρωτη, προδομένη, ανιδιοτελής... Αγάπη-φαντασίωση και ελιξήριο της ζωής, που καθρεφτίζεται στα μάτια του συνανθρώπου μας, του παιδιού, της γυναίκας ή του άντρα μας, της ερωμένης ή του εραστή μας, του εχθρού που θέλει να γίνει φίλος μας.

Αγάπη του πάθους, αεικίνητη, που κυλάει στις φλέβες μας, στα λευκά και ερυθρά αιμοσφαίριά μας... Αγάπη αλτρουιστική προσφοράς και θυσίας για μένα, για σένα, για όλους μας!.. Αγάπη για την Πατρίδα, που είναι ''όνομα ουσιαστικό, πολύ ουσιαστικό και γένους ανυπεράσπιστου''. Ανυπεράσπιστου και πανταχόθεν βαλλόμενου στη σημερινή ειδικά εποχή μας...

- Η αληθινή αγάπη της πατρίδος δεν είναι συγκίνηση της στιγμής, που σβήνει σαν την σπίθα. Είναι ένα βαθύ ποτάμι, που κυλάει βουβό, έλεγε ο Γρηγόρης Ξενόπουλος.

Κι εγώ αναρωτιέμαι σήμερα με πόνο ψυχής, αν έχει απομείνει κάτι απ' το βάθος αυτής της αγάπης μέσα στους Έλληνες ή έχει ελαχιστοποιηθεί τόσο που να μην μπορεί να προβάλλει αντιστάσεις αυτή, με αποτέλεσμα να γίνεται προσαρμόσιμη στα δυσάρεστα εθνικά δεδομένα...

Δυο χρόνια πριν, τέτοιο καιρό πάνω κάτω, θυμάμαι τον Σαμαρά να χαρακτηρίζει την ντροπή μας στις Πρέσπες σαν αχρείαστο και ταπεινωτικό συμβιβασμό και να λέει με έμφαση ότι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ μπορεί να υπέκλεψαν την ψήφο των Ελλήνων, αλλά αυτοί δεν θα δεχθούν να τους κλέψουν και την ψυχή τους!..

''Κι όμως την κλέβουν με το σήμα του κόμματός του, αυτήν τη φορά'', σκέφτομαι, με το μυαλό προσανατολισμένο στο 'προικιό' του Αιγαίου που ετοιμάζουμε να δώσουμε στον ''γαμπρό'' εξ Ανατολών... Την κλέβουν με την ''κατευναστική'' τους πολιτική, που - στο όνομα της Ειρήνης - θα μας οδηγήσει σε νέα εθνική ήττα δίχως πόλεμο, σε μια παράδοση άνευ όρων...

Έτσι επιβεβαιώνεται και στα καθ' ημάς ότι η πολιτική ηθική είναι μηδενική όχι μόνο στις διεθνείς σχέσεις, αλλά και στις σχέσεις των ηγετών της ημεδαπής με τους πολίτες οιονεί ψηφοφόρους τους, όταν οι πρώτοι είναι επιρρεπείς σε κυβιστήσεις και προσαρμόζονται εύκολα στο ιδιότυπο κλίμα ''Ανανισμού'' που έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας, σαν σύγχρονη έκφραση του ενδοτισμού μας.

Του ''Ανανισμού'' που μας θέλει μονίμως υποχωρητικούς στα εθνικά θέματα, σε βαθμό που να είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε ως θέμα συζήτησης την ''ουδετεροποίηση'' του Αιγαίου (σαν πρώτο βήμα, αρχικά, που... συνάδει με την ''αποστρατικοποίηση'' των ακριτικών του νησιών [αρχής γενομένης από τα Ψαρά], πριν το δεύτερο βήμα της ''συνεκμετάλλευσης'' του υπέργειου και υπόγειου πλούτου του με τους Τούρκους)...

Σκέφτομαι πόσο υποχθόνιο είναι το νέο δόγμα της ''ουδετεροποίησης'' που οσμίζομαι πως η κυβέρνηση του Κυριάκου θα μας λανσάρει ως πρώτο πιάτο, για να χωνέψουμε ευκολότερα το κύριο της ''συνεκμετάλλευσης'' του Αιγαίου...

- Η απάτη, της απάτης..., ω απάτη..., ψιθυρίζω συνοφρυωμένη και κρύβω τον καημό μου σ' έναν πνιχτό καγχασμό.

''Το νέο δόγμα μπορεί να γεννήσει εσωτερικό διχασμό, αποσταθεροποίηση στο κράτος...''. ακούω μια φωνή μέσα μου να λέει. ''Μπορεί ακόμα να δημιουργήσει κινδύνους ευστάθειας και κοινωνικής συνοχής, επιβίωσης για τον κάθε πολίτη των ''ουδέτερων ζωνών'' που θα διαμορφωθούν και θα τον κάνουν να νιώσει ανέστιος, προδομένος... ''

Όμως την ίδια κιόλας στιγμή εξοργίζομαι βάζοντάς τα με τον αφελή εαυτό μου που πιστεύει ακόμα στην έγνοια του κράτους για την τύχη των πολιτών.

- Να μην ταυτίζετε το κράτος με την πατρίδα, γιατί αδικείτε την δεύτερη. ''Απάντων τιμιώτερον εστί η Πατρίς” κι όχι το κράτος''…, ακούω τον εαυτό μου να λέει στην τάξη και ηρεμώ, προς στιγμήν, γαληνεύω, σκεπτόμενη την πατρίδα που ξεσηκώνει μνήμες αξέχαστες απ' το μαθητικό παρελθόν μου...

Ήταν τότε που άκουγα τον πατέρα μου στο σχολείο να μιλά για τη σπορά και για τον σπορέα, που φυτεύει ''δέντρα'' για το καλό της πατρίδας του, αφού πρώτα ξεβοτανίσει το γεμάτο αγριόχορτα χώμα.

Για τον σπορέα δάσκαλο και ηγέτη, που ξεριζώνει πρώτα την ''ήρα''από το χωράφι του, για να μην πνίξει τα ''στάρια'' και περιμένει να ξεπεταχτεί υγιές το πνεύμα των ''μαθητών'' του, απελευθερωμένο απ' τους ιούς της αμάθειας, της κουταμάρας, της απουσίας εθνικής συνείδησης και αυτοσυνειδησίας, των σκουριασμένων μυαλών και των στερεοτύπων που κάνουν τους ανθρώπους δυστυχισμένους και πριονίζουν την πίστη τους στις αξίες, με πρώτη αυτήν της αγάπης για την πατρίδα...

- ... Ηαληθινή αγάπη της πατρίδας για έναν σπορέα είναι να ξεριζώνει, ό,τι χρειάζεται, όπου χρειάζεται..., είναι σαν να τον ακούω να λέει δίπλα μου και ο νους μου πηγαίνει, ασυναίσθητα, στον Κυριάκο, που πνίγεται απ' την ήρα των αρίστων ''συνδαιτυμόνων'' της Ντόρας της Σχολής των ''Ανανιστών'' στα θέματα Εξωτερικής πολιτικής μας.

Της Σχολής που έμαθε σε συμβούλους πρωθυπουργών και πολιτικούς προϊστάμενους του'' ΥΠΕΞ μας να κλίνουν σε όλες τις πτώσεις τις λέξεις: ''ευλυγισία'' (κοινώς οσφυοκαμψία), ''κατευνασμός'' (κοινώς υποχωρητικότητα), ''ψυχραιμία'' (κρατάμε την αναπνοή απ' τον φόβο μας), ''συμβιβασμός'' (ηττοπάθεια και κακομοιριά), ''διάλογος'' (περί... ανέμων και υδάτων, μέχρι να αποδεχτούμε την ήττα μας και να γίνουμε μέρος των στοχευμένων παιχνιδιών του Ταγίπ Ερντογάν).

Μέχρι να βάλουμε την υπογραφή μας δίπλα στη δική του για win-win ή καζάν-καζάν ''συνευρέσεις'' με θύματα την ΑΟΖ, τα γκριζαρισμένα απ' τον ίδιο νησιά μας και την υφαλοκρηπίδα μας...

- Όταν η αγάπη της πατρίδας χάνεται σε συμβιβασμούς ήττας, είναι ψευτοαγάπη που θυσιάζει στην ιδιοτέλεια την εθνική μας ατίμωση..., μουρμουρίζω και σηκώνομαι αναστατωμένη...

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)

antinews.gr