Στο κατώφλι γεωπολιτικών αλλαγών: «Δεν έχουμε ξεφύγει από τον κίνδυνο του πυρηνικού ολέθρου»

Τα ελληνοτουρκικά, η επέκταση του ΝΑΤΟ, οι εντάσεις στη Μέση Ανατολή, η κοινωνική εξέγερση στις ΗΠΑ, αλλά και το ενδεχόμενο χρήσης των όπλων μαζικής καταστροφής, ήταν μόνο μερικά από όσα τέθηκαν επί τάπητος στη συζήτησή μας, με τον Δημήτρη Κωνσταντακόπουλο, συγγραφέα, παλαίμαχο ανταποκριτή ελληνικών ΜΜΕ στη Μόσχα.

Κανείς δεν μπορεί και δεν πρέπει να αγνοήσει τις σύγχρονες γεωπολιτικές αναταράξεις όπως αυτές συντελούνται στο ευρύτερο παζλ, κομμάτι του οποίου είναι η Ελλάδα.
Η επίσκεψη του Έλληνα πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στο Ισραήλ μόνο τυχαία δεν μπορεί να θεωρηθεί, καθώς η χώρα του Νετανιάχου έχει αποκτήσει σημαντικό ρόλο στην αρχιτεκτονική της νέας πραγματικότητας.
«Η Ελλάδα και η Κύπρος λένε ότι οικοδομούν μια σχέση "συμμαχίας", πολύ φοβάμαι όμως ότι αυτό που όντως "οικοδομούν" είναι μια δορυφορική σχέση προς αυτό το κράτος, μια δορυφοροποίηση που, πέραν των άλλων, εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους ασφαλείας για την Ελλάδα και την Κύπρο, χωρίς κανένα ορατό ώφελος για τις δύο χώρες, που έχουν μάλιστα, ταυτόχρονα, απομακρυνθεί από σημαντικούς διεθνείς φίλους τους, με τους οποίους διατηρούσαν επί δεκαετίες ή και αιώνες ακόμα πατροπαράδοτες φιλικές σχέσεις» μας λέει ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος, συγγραφέας, παλαίμαχος ανταποκριτής ελληνικών ΜΜΕ στη Μόσχα, αλλά και και συνεργάτης σε θέματα σχέσεων Ανατολής - Δύσης και ελέγχου των εξοπλισμών του Πρωθυπουργού Α. Παπανδρέου και, επίσης, συντονιστή των ιστολογίων defenddemocracy.press και konstantakopoulos.gr
Όπως εξηγεί, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το Ισραήλ είναι ένας ισχυρός παράγοντας με τη δύναμή του να έχει μεγαλώσει πάρα τις τελευταίες δεκαετίες. «Σε πολύ μεγάλο βαθμό είναι μια "κρυμμένη υπερδύναμη" καθότι έχει προφανή επιρροή παγκοσμίως αλλά και στην αμερικανική πολιτική. Αυτό είναι εμφανές δια γυμνού οφθαλμού. Οι ΗΠΑ έκλεισαν μια συμφωνία για το Ιράν, τελικά όμως ήταν ο Νετανιάχου που επέβαλε στις ΗΠΑ να την αποκηρύξουν. Με τον Ντόναλντ Τραμπ στο τιμόνι αναρωτιέται κανείς αν οι ΗΠΑ δεν ασκούν απλώς την πολιτική που αποφασίζει το Ισραήλ».
Βεβαίως δεν πρέπει να ξεχνάμε, συνεχίζει ο κ. Κωνσταντακόπουλος, ότι πάντα η Ύβρις επιφέρει τη Νέμεση. «Και αρχίζουμε να τη βλέπουμε στην απομάκρυνση και την όλο και πιο επικριτική στάση προς το Ισραήλ πολλών Αμερικανοεβραίων. Τη βλέπουμε και στη μετανάστευση εκτός Ισραήλ μερικών από τα λαμπρότερα μυαλά της χώρας αυτής, που δεν μπορούν να ανεχθούν την πνιγηρή, ηθική και πνευματική ατμόσφαιρα που επικρατεί».
«Δυστυχώς, ο κ. Νετανιάχου και η ομάδα των Αμερικανο-Ισραηλινών νεοσυντηρητικών, στην οποία ο Ισραηλινός πολιτικός διαδραματίζει εξέχοντα ρόλο εδώ και δεκαετίες, εμφορούνται από εξαιρετικά επικίνδυνες ιδέες περιφερειακής και παγκόσμιας κυριαρχίας και είναι οι δικές τους ιδέες που μας οδήγησαν στην αλυσίδα των καταστροφικών πολέμων στη Μέση Ανατολή και την Αφρική μετά το 2001. Είναι αυτές οι ιδέες και πολιτικές που εγκυμονούν τον κίνδυνο να προκαλέσουν στο τέλος μια σύγκρουση Αμερικής και Ρωσίας, χρήση πυρηνικών όπλων και να επηρεάσουν πολύ αρνητικά τη διεθνή οικολογική και οικονομική κατάσταση» τονίζει.
«Έχει κανείς την εντύπωση ότι αυτό το γκρουπ πολιτικών ζει σε έναν άλλο κόσμο και σε μιαν άλλη εποχή, που θα έπρεπε κανονικά η ανθρωπότητα να έχει αφήσει πίσω της εδώ και πάρα πολύ καιρό. Και είναι πολύ λυπηρό ότι οι Εβραίοι, ένας λαός με τεράστια πνευματική συνεισφορά στην ανθρωπότητα στη νεώτερη εποχή, δεν μπορεί ο ίδιος να ωφεληθεί από αυτή τη συσσωρευμένη γνώση και εμπειρία του και συχνά πρωταγωνιστεί στο να εξακολουθούμε να ζούμε σε έναν κόσμο τόσο "προϊστορικό" και βάρβαρο όσο ο σημερινός, αντί να χρησιμοποιήσει τα διανοητικά του εφόδια για να πρωταγωνιστήσει στη γέννηση ενός νέου, τόσο αναγκαίου πολιτισμού» προσθέτει.
Ο κ. Κωνσταντακόπουλος εκτιμά πως «ο κόσμος μας οδηγείται τώρα στην καταστροφή με πολύ μεγάλη ταχύτητα, εξαιτίας των αγώνων για επικράτηση και κυριαρχία και εξαιτίας της έξαλλης, αρρωστημένης φιλαργυρίας και του εγωϊσμού μας». Υπενθυμίζει δε ότι «πέντε φορές τα τελευταία χρόνια, στη διάρκεια της θητείας Τραμπ, φτάσαμε στο χείλος της καταστροφής στη Μέση Ανατολή». Συγκεκριμένα, δύο φορές με τον βομβαρδισμό της Συρίας, παρά την εκεί στάθμευση ρωσικών στρατευμάτων, δύο φορές πέρυσι με την παρολίγον αμερικανική επίθεση κατά του Ιράν που ακυρώθηκε τα τελευταία λεπτά προτού πραγματοποιηθεί και στις αρχές του χρόνου με τη δολοφονία του στρατηγού Σολεϊμανί.
Παράλληλα, υπογραμμίζει πως «την ίδια στιγμή έχουμε μια σειρά από ανοιχτά μέτωπα και μια εξαιρετικά επικίνδυνη αύξηση της έντασης, μια εκρηκτική αύξηση της "εντροπίας" του συστήματος, ορατή στη Μεσόγειο, τη Βαλτική, την Ινδική υποήπειρο, τη Μαύρη Θάλασσα, την Κορεατική χερσόνησο, την Νότιο Θάλασσα της Κίνας και την Αρκτική, στην οποία θα πρέπει να προστεθούν οι εμπορικοί και οι πόλεμοι των κυρώσεων».
«Είναι αλήθεια ότι τα χειρότερα αποφεύχθηκαν μέχρι τώρα, κυριολεκτικά στην άκρη του γκρεμού» λέει και συμπληρώνει: «Διερωτάται κανείς "πόσες φορές είναι δυνατό να πηγαίνει η στάμνα μέχρι το πηγάδι χωρίς να σπάει;"».

Δύση, Ισραήλ και Ελληνοτουρκικά.

Η πολιτική της Δύσης στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και ειδικά μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας ήταν πάντα το "Διαίρει και Βασίλευε", η χρήση της μίας χώρας για να ελέγχεται και να εξαρτάται η άλλη, σύμφωνα με την κλασική συνταγή της αποικιοκρατίας και του ιμπεριαλισμού από αρχαιοτάτων χρόνων, εξηγεί ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος.
Πιο αναλυτικά, επισημαίνει:

«Το ΝΑΤΟ και οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν πήραν ποτέ σαφή θέση σε ότι αφορά τις ελληνοτουρκικές διαμάχες και αντίθετα τις υποδαύλισαν. Οι ΗΠΑ, η Βρετανία και το Ισραήλ υπήρξαν φανατικοί αντίπαλοι του δικαιώματος του κυπριακού λαού στην αυτοδιάθεση, με τον Κίσσινγκερ μάλιστα οι Ηνωμένες Πολιτείες οργάνωσαν το πραξικόπημα της ελληνικής χούντας και την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο για να διαλύσουν το κυπριακό κράτος.
Οι δυνάμεις αυτές υποδαύλισαν συστηματικά την τουρκική επιθετικότητα κατά της Ελλάδας μετά το 1955, για να ελέγξουν τον ελληνικό χώρο, και, ακόμα περισσότερο, για να μην γίνει η Κύπρος είτε τμήμα της Ελλάδας (αφού το 82% του πληθυσμού της ήταν 'Ελληνες), είτε κανονικό, ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος. Πϊσω από το σχέδιο Ανάν, που απερρίφθη από τη μεγάλη πλειοψηφία του κυπριακού λαού στο δημοψήφισμα του 2004, κρυβόταν η προφανής επιδίωξη να γίνει η Κύπρος "μεταμοντέρνα αποικία" των ΗΠΑ, της Βρετανίας και του Ισραήλ».
Αναφορικά με το ενδεχόμενο έκρηξης στην περιοχή της Νοτιανατολικής Μεσογείου, ο Δημ. Κωνσταντακόπουλος εκφράζει την ελπίδα να μη φτάσουμε σε μια σύγκρουση μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, που θα μπορούσε να έχει καταστροφικές συνέπειες και για τις δύο χώρες και από την οποία μόνο ηττημένες θα έβγαιναν και οι δύο. Αλλά αυτό, μας λέει, εξαρτάται, από την ωριμότητα και από τον βαθμό ανεξαρτησίας από τρίτους και της Άγκυρας και της Αθήνας. «Το κόστος, άμεσο και έμμεσο, μιας ελληνοτουρκικής σύγκρουσης θα είναι τεράστιο και πολλαπλάσιο από τα οποιαδήποτε ωφέλη, αν υπάρξουν τέτοια ωφέλη, κάτι για το οποίο αμφιβάλλει, από την εκμετάλλευση των ενεργειακών πόρων της Αν. Μεσογείου».
Δεν χωράει αμφιβολία ότι οι απόψεις που αποτύπωσε η Άγκυρα με το τουρκολιβυκό μνημόνιο, ότι δηλαδή τα νησιά δεν δημιουργούν δικαιώματα, ότι η Κρήτη δεν υπάρχει, «είναι εξωφρενικοί ισχυρισμοί που στερούνται σοβαρότητας».
«Δεν μπορώ», προσθέτει, «να αποκλείσω ότι υπάρχουν δυνάμεις οι οποίες ενδεχομένως θέλουν να σπρώξουν την Τουρκία σε ένα είδος "υπερεπέκτασης" στη Μεσόγειο, στη Συρία, στη Λιβύη, ακριβώς για να βρουν την ευκαιρία να ανατρέψουν το καθεστώς Ερντογάν, να ψαλιδίσουν τις τουρκικές φιλοδοξίες και να επαναφέρουν την Τουρκία στο δυτικό μαντρί».

«'Εχω την εντύπωση», συνεχίζει ο αναλυτής, «ότι ορισμένοι στην Άγκυρα φοβούνται ότι η Ελλάδα και η Κύπρος είναι όργανα μιας αντιτουρκικής συμμαχίας που έχουν συστήσει ΗΠΑ και Ισραήλ για να "περικυκλώσουν" την Τουρκία και να την "απωθήσουν" στον ηπειρωτικό της όγκο. Αυτά είναι υπερβολικοί φόβοι, που καλλιεργούνται από τρίτους και δεν έχουν βάση στην πραγματικότητα, για τον απλούστατο λόγο ότι, ακόμη κι αν ήθελαν, Ελλάδα και Κύπρος δεν διαθέτουν ασφαλώς τη δύναμη για κάτι τέτοιο. Θα ήταν επίσης ένα πολύ μεγάλο σφάλμα της τουρκικής ηγεσίας να υποτιμήσει ενδεχομένως την, ιστορικά διαπιστωμένη πολλές φορές, δυνατότητα που έχει ο ελληνικός λαός να περάσει αστραπιαία, αν εμφανισθούν κατάλληλες συνθήκες, από μια κατάσταση παραίτησης και συνθηκολόγησης σε μια κατάσταση ηρωϊκής έξαρσης».
Ο πραγματικός κίνδυνος, πιστεύει, είναι να δούμε τις δυνάμεις του Χάους, του «Πολέμου των Πολιτισμών», των διαρκών πολέμων, που έδρασαν τόσο συχνά μετά το 2001 στην Μέση Ανατολή και την Αφρική, να σπρώχνουν, για δικούς τους λόγους, από τα παρασκήνια, σε μια σύγκρουση Ελλάδας - Τουρκίας, που θα έχει τεράστιες και πολύ αρνητικές επιπτώσεις για τους δύο λαούς, αλλά επίσης και για την Ευρώπη και για τη Ρωσία.
«Μπορεί οι δυνάμεις του Χάους, που είδαμε τόσο συχνά σε δράση στη Συρία, την Τουρκία, τη Λιβύη, την Υεμένη, το Κασμίρ, ακόμα και τη σινο-ινδική μεθόριο, να χρειάζονται ακόμα μια σύρραξη στην Ανατ. Μεσόγειο, που θα επέφερε ένα σημαντικό πλήγμα στην Τουρκία και την Ελλάδα, καθιστώντας τες ακόμα περισσότερο υποχείριά τους, θα έπληττε και την ΕΕ, θα αύξαινε τη δική τους δυνατότητα επιρροής στην Αν. Μεσόγειο, θα εμπόδιζε τα κινεζικά οικονομικά σχέδια και θα συνιστούσε μια ακόμα «νίκη» των νεοσυντηρητικών επί των παγκοσμιοποιητών» σχολιάζει ο ίδιος.

Ινδία και Κίνα.

Το τελευταίο διάστημα παρατηρείται μια αύξηση της έντασης ανάμεσα στην Ινδία και την Κίνα. Πεκίνο και Νέο Δελχί έχουν εμπλακεί σε μια μακροχρόνια διαμάχη για τον καθορισμό των συνόρων, με αποτέλεσμα ανά τακτά χρονικά διαστήματα να δημιουργούνται εστίες έντασης.

«Η ένταση μεταξύ τους δεν ξέρω αν είναι άσχετη με το νέο ψυχρό πόλεμο που κήρυξαν στο Πεκίνο ο Ντόναλντ Τραμπ και ο Μάικ Πομπέο και που σχεδιάζει εδώ και χρόνια ο Στηβ Μπάνον. Αυτό το οποίο βλέπω είναι η προσπάθεια των ΗΠΑ και της Δύσης να στρατολογήσουν την Ινδία στο στρατόπεδό τους και να εμποδίσουν τη δημιουργία ενός "αντιαυτοκρατορικού τριγώνου" στην Ασία (Πεκίνο, Μόσχα, Νέο Δελχί), που υπήρξε μια παλιά πρόταση του Γεβγκένι Πριμακώφ και θα ήταν οπωσδήποτε προς ώφελος της ειρήνης».
«Η λύση είναι να περάσουμε επιτέλους σε ένα πολυπολικό κόσμο, που διαφορετικοί πολιτικοί τον πρότειναν μεταξύ των οποίων ο Πρόεδρος Πούτιν, ο πρώην πρόεδρος της Γαλλίας Ζακ Σιράκ και ο πρώην πρόεδρος της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες» αναφέρει ο Δημήτρης Κωνστακόπουλος και προσθέτει:
«Επιπλέον, βρισκόμαστε σε μια κατάσταση με απειλές για το μέλλον της ανθρωπότητας που δεν είχαν εμφανιστεί ποτέ στην ιστορία. Ο κίνδυνος πυρηνικής καταστροφής είναι παρών. Ο κίνδυνος της κλιματικής αλλαγής εντελώς βέβαιος. Κι ένα σωρό άλλοι, ως συνέπεια των παραγωγικών δυνάμεων και των τεχνολογιών που αναπτύσσουμε μανιωδώς μετά το 1945. Η κρίση του κορονοϊού είναι ένα "δώρο" του Θεού στους ανθρώπους, μια απαλή "πρόγευση" της Κόλασης που ετοιμάζουμε. Αν δεν τιθασεύσουμε αυτές τις απειλές, αν δεν εγκαθιδρύσουμε ένα πολύ διαφορετικό σύστημα κοινωνικο-οικονομικό και διεθνών σχέσεων και έναν καινούριο πολιτισμό, η ανθρωπότητα δεν θα μπορέσει να επιζήσει πάνω από μερικές δεκαετίες ακόμα και αυτές δεν θα είναι καθόλου ευχάριστες δεκαετίες. Αυτό δεν είναι πλέον υποθέσεις ή διαισθήσεις ή ποιοτικές, "αλγεβρικές" σκέψεις. Δεν τις γράφει κάποια "Αποκάλυψη", κάποιο Κομμουνιστικό ή Οικολογικό Μανιφέστο. Τώρα πια είναι γραμμένες στα μαθηματικά, στη φυσική και τη χημεία των εξισώσεων της κλιματικής επιστήμης. Οι μεταβλητές παίρνουν τις τιμές τους, γίνονται από αλγεβρικές αριθμητικές εξισώσεις. Οι επιστήμονες μας λένε ότι έχουμε μόνο μερικά χρόνια για να αρχίσουμε την πιο φιλόδοξη προσπάθεια αλλαγής της κοινωνίας και του πολιτισμού μας στην ιστορία της ανθρωπότητας, χωρίς την οποία το τέλος του ανθρώπου είναι αναπόφευκτο».

Πυρηνικά όπλα και πυρηνικός πόλεμος.

Αναφερόμενος στην παγκόσμια γεωπολιτική κατάσταση, ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος τη χαρακτηρίζει ως «παγκόσμιο πόλεμο σε slow motion».
Όπως τονίζει, υπήρξε μια μεγάλη ιστορική ευκαιρία το 1991, όταν η Σοβιετική Ένωση διέλυσε το σύμφωνο της Βαρσοβίας και αποχώρησε από την Ανατολική Ευρώπη.
«Υπεγράφησαν τότε μια σειρά συμφωνιών για τους εξοπλισμούς που μπορεί να μην έλυσαν όλα τα προβλήματα αλλά ήταν ένα ιστορικό βήμα. Σήμερα πηγαίνουμε ολοταχώς προς τα πίσω και έχει καταστραφεί όλο το σύστημα των συμφωνιών για τους εξοπλισμούς. Είμαστε σε κατάσταση μεγαλύτερης αβεβαιότητας και απουσίας κανόνων από ότι στην περίοδο του Ψυχρού Πολέμου. Το ΝΑΤΟ υποτίθεται ότι δημιουργήθηκε για να αντιμετωπισθεί η "απειλή εξ ανατολών". Και η μεν "απειλή εξ ανατολών" εξαφανίσθηκε, αλλά γιγαντώθηκε τώρα η "απειλή εκ Δυσμών"! Μερικοί λένε ότι η λογική θα επικρατήσει και δεν θα χρησιμοποιηθούν ποτέ τα πυρηνικά όπλα. Αλλά αν είναι να μην χρησιμοποιηθούν, ποιος ο λόγος που καταργούνται οι συνθήκες για τον έλεγχό τους, γιατί κατασκευάζονται και τοποθετούνται καινούρια; Πώς μπορούμε στη σκιά του Τσέρνομπιλ και της Φουσκουσίμα να εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι δεν μπορεί να γίνει λάθος; Πόσο λογικό είναι να ελπίζουμε ότι θα εντείνονται διαρκώς οι γεωπολιτικές αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις, αλλά δεν θα αυξάνεται ο κίνδυνος χρήσης των πυρηνικών όπλων; Ποιος λογικός άνθρωπος θα γέμιζε τα υπόγεια του σπιτιού του βενζίνη και δυναμίτη, και μετά θα έλεγε ότι δεν ανησυχεί γιατί είναι παράλογο να συμβεί κάτι;».
Ο Δημ. Κωνσταντακόπουλος αναφέρεται στους αρχηγούς των Επιτελείων των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων, που εκδηλώνουν ένα όλο και εντονότερο ενδιαφέρον για τα «τακτικά» πυρηνικά όπλα, δηλαδή για τη δυνατότητα γεωγραφικά περιορισμένου πυρηνικού πολέμου, την ίδια ώρα που η Ουάσιγκτον αρνείται κατηγορηματικά να αποκλείσει την «πρώτη χρήση» πυρηνικών όπλων. Όπως σημειώνουν οι Αμερικανοί στρατηγοί στο  πυρηνικό τους δόγμα: «Η χρήση πυρηνικών όπλων (θεάτρου) μπορεί να δημιουργήσει συνθήκες για αποφασιστικά αποτελέσματα και αποκατάσταση της στρατηγικής σταθερότητας. Ειδικά, η χρήση ενός πυρηνικού όπλου μπορεί να αλλάξει θεμελιωδώς την εξέλιξη της μάχης και να επηρεάσει το πως οι διοικητές θα επικρατήσουν σε μια σύγκρουση».

Η αμερικανική κρίση και η ανάγκη νέας πολιτικής.

Τις τελευταίες μέρες, οι ΗΠΑ δοκιμάστηκαν από ταραχές στο εσωτερικό τους λόγω των μεγάλων κοινωνικών αναταραχών μετά τον θάνατο του αφροαμερικανού Τζορτζ Φλόιντ. Ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος πιστεύει ότι το αμερικανικό σύστημα προς το παρόν θα επιβιώσει παρά το γεγονός ότι υπάρχει μια μεγάλη κοινωνική εξέγερση, όπως υπάρχει και σε ένα μεγάλο μέρος του δυτικού κόσμου. «Η εξέγερση αυτή είναι εντελώς απαραίτητη, είναι πάρα πολύ σημαντική, γιατί μόνο αν πιεσθούν από την κίνηση μεγάλων ανθρωπίνων μαζών μπορεί να δούμε την ελίτ να αρχίζει να παίρνει κάποια μέτρα διόρθωσης της κατάστασης. Ελπίζει κανείς να μην περιοριστεί στα οπωσδήποτε τόσο σημαντικά ζητήματα του ρατσισμού, αλλά να ενώσει όλες τις κοινωνικές ομάδες στις ΗΠΑ γύρω από την απαίτηση μιας δικαιότητερης κοινωνίας. Ελπίζει κανείς επίσης να μην καταφέρουν να την μανιπουλάρουν και να τη χρησιμοποιήσουν για δικούς τους σκοπούς οι δυνάμεις της αμερικανικής ελίτ που φέρουν την ευθύνη για την τωρινή κατάσταση της χώρας τους. Μια πολύ σπουδαία τέτοια εξέγερση είδαμε και στη Γαλλία, με τα Κίτρινα Γιλέκα εν συνεχεία και τα συνδικάτα, την είδαμε επίσης και στη Λατινική Αμερική, στη Χιλή και αλλού».
Όπως σχολιάζει ο ίδιος, «αυτές οι εξεγέρσεις είναι πολύ σημαντικές, είναι εντελώς αναγκαίες, είναι η μεγάλη ελπίδα της ανθρωπότητας. Είναι αναγκαίες, δεν είναι όμως και ικανές. Χρειαζόμαστε καινούρια, ριζοσπαστικά πολιτικά και κοινωνικά εργαλεία, ελεγχόμενα δημοκρατικά από τη βάση τους, ικανά να συνθέσουν τις κοινωνικές, οικονομικές, οικολογικές και διεθνείς ανάγκες. Την τελευταία δεκαετία, ξεπετάχτηκαν τέτοια εργαλεία όπως πήγαν να γίνουν ο ΣΥΡΙΖΑ, οι Ποδέμος, ο Κόρμπιν, ο Μελανσόν, ο Σάντερς, αλλά κανένα από αυτά δεν γνώρισε επιτυχία. Κινήθηκαν από αξιοθρήνητες συνθηκολογήσεις στην περίπτωση της Ελλάδας έως αξιοπρεπείς μεν, ήττες δε στις περιπτώσεις της Γαλλίας, της Βρετανίας και των ΗΠΑ».
Παρά λοιπόν τις προσπάθειες και τις ανατροπές, σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο ο αναλυτής βλέπει τις δυνάμεις του κατεστημένου να παραμένουν κυρίαρχες, αν και διασπασμένες, ανάμεσα στις συντηρητικές νεοφιλελεύθερες παγκοσμιοποιητικές ελίτ και μια νέα ριζοσπαστική τάση μέσα στον ίδιο τον καπιταλισμό, την τάση των νεοσυντηρητικών (Τραμπ, Μπάνον, Πομπέο, Τίελ, Νετανιάχου, Μόντι, Μπολσονάρου κ.α.).
«Υπάρχουν αυτοί που λένε ότι πρέπει να συνεχίσουμε με τις κλασικές μεθόδους των περασμένων δεκαετιών ενώ υπάρχουν και εκείνοι που ξεκίνησαν από τη Μέση Ανατολή μια πορεία ρήξης και πολέμων προορισμένη να επεκταθεί σε όλο τον πλανήτη και να γίνει η νέα "νόρμα". Τηρουμένων των αναλογιών ένας τέτοιος διχασμός είχε προκληθεί και στον μεσοπόλεμο στον καπιταλισμό, ανάμεσα στους "ριζοσπάστες" τύπου Χίτλερ και Μουσολίνι από τη μια, τον Τσώρτσιλ και τον Ρούζβελτ από την άλλη.
Η τάση των νεοσυντηρητικών – νεολοκληρωτικών είναι ασφαλώς πιο επικίνδυνη για την ανθρωπότητα. Ωστόσο, είναι οι νεοφιλελεύθεροι - παγκοσμιοποιητές που εκτρέφουν με την με την πολιτική τους τους Νεοσυντηρητικούς – Νεολοκληρωτικούς, που εκμεταλλεύονται άλλωστε τη δυσφορία από τους πρώτους για να ανέβουν στην εξουσία, όπως έγινε και στη Γερμανία πριν από τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Για αυτό λοιπόν χρειαζόμαστε έναν τρίτο πόλο, κάτι διαφορετικό».

Κορονοϊός και Καπιταλισμός.

Η βαθειά δομική κρίση του συστήματος δεν έχει προκληθεί από τον κορονοϊό, υποστηρίζει ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλους. «Ο κορονοϊός ήταν απλώς ο καταλύτης που την επιτάχυνε».

Όπως αναλύει περαιτέρω, «αν δούμε πιο προσεκτικά την επιδημιολογική κατάσταση, οι χώρες που ήταν οι λιγότερο επιτυχείς στην αντιμετώπιση του ιού ήταν οι χώρες που είχαν  προχωρήσει περισσότερο στη νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική απορρύθμιση, όπως οι ΗΠΑ, η Μεγάλη Βρετανία και η Βραζιλία. Έπαθαν ένα υγειονομικό Βατερλώ. Πρόκειται για τις χώρες που διοικούνται επίσης από τους εκπροσώπους της τάσης των νεοσυντηρητικών. Από την άλλη μεριά, οι χώρες που είχαν τα καλύτερα αποτελέσματα στην αντιμετώπιση του κορονοϊού είναι χώρες με σχεδιασμένη οικονομία όπως είναι η Κούβα, το Βιετνάμ και η Κϊνα, ή πάντως χώρες με κάποια "ανατολική" παράδοση συλλογικότητας και αλληλεγγύης, όπως η Κορέα ή η ινδική Κεράλα που διοικείται από την αριστερά».
Και συμπληρώνει: «Αλλά και πριν το κορονοϊό βλέπαμε αυτό το τρομερό όσο και αποκαλυπτικό παράδοξο, μια χώρα όπως η Κούβα να έχει πολύ μικρότερη παιδική θνησιμότητα από τις ΗΠΑ. Από τη μια μεριά έχουμε την πιο πλούσια και δυνατή χώρα του κόσμου, ενώ από την άλλη μια χώρα του Νότου, του "Τρίτου Κόσμου", υποκείμενη στον πόλεμο των κυρώσεων. Κι όμως, είναι στην πρώτη που πεθαίνουν περισσότερα παιδιά! Ακόμα πιο συγκλονιστική είναι η παρατηρούμενη πτώση, για πρώτη φορά στην ιστορία, του προσδόκιμου ζωής στην Υπερδύναμη, στην πιο πλούσια και ισχυρή χώρα και στη μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου, στις ΗΠΑ. Όπως συγκλονιστική είναι και η τριτοκοσμική εικόνα της αμερικανικής κοινωνίας, που αναδείχθηκε τόσο εντυπωσιακά πίσω από τη φανταχτερή εικόνα της Αμερικής».
Ο κ. Κωνσταντακόπουλος καταλήγει:
«Τι σημαίνουν αυτά; Σημαίνουν ότι φτάσαμε σε ένα σημείο εξάντλησης και της σχετικής ακόμα χρησιμότητας του καπιταλισμού, της ικανότητάς του να φέρνει σχετική πρόοδο, σε μερικούς τουλάχιστο τομείς. Αυτό ακριβώς το δείχνει και η πρόσφατη άνοδος της Γουώλ Στρητ εν μέσω πανδημίας. Μιλάμε για ένα Χρηματιστικό Κεφάλαιο που κατάφερε πια να επιβάλλει μια τέτοια ουσιαστική δικτατορία στις κοινωνίες, ώστε να παράγει κέρδη, Χρήμα και Χρέος προς αυτό, παρά την μείωση της παραγωγής ή και της παραγωγικότητας! Βεβαίως, το Χρήμα και το Χρέος είναι απαιτήσεις από τις κοινωνίες που θα κληθούν να τις ικανοποιήσουν παρέχοντας στους κατόχους του χρήματος μια όλο και μεγαλύτερη ποσότητα υλικών αγαθών.

Πλησιάζουμε δηλαδή σε ένα σημείο που μπορεί να έχουμε πολλαπλές "εκρήξεις" του παγκόσμιου συστήματος, κοινωνικές, οικονομικές, πολεμικές, οικολογικές. Ελπίζει κανείς να υπάρξουν δυνάμεις που να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν αυτή την κατάσταση και να χρησιμοποιήσουν τις κρίσεις επ’ ωφελεία της ανθρωπότητας».
sputniknews.gr