Η «τηλεπροσδιοριζόμενη» κοινή γνώμη, η επανάπαυση και ο κίνδυνος ακυβερνησίας.

Του Θανάση Διαμαντόπουλου.
Σε φάση εφησυχασμού, μετά τις ευρωεκλογές, η ελληνική κοινωνία, με όλα τα κανάλια –αλλά και τις περισσότερες εταιρείες σφυγμομετρήσεων- να προεξοφλούν τη μετεκλογική κυβερνησιμότητα της χώρας, τη βασιζόμενη στη βέβαιη όπως εκτιμούν αυτοδυναμία της ΝΔ.  Και όμως…

Λόγοι ανησυχίας υφίστανται πολλοί. Και όχι μόνο για την προεκλογική περίοδο, μιας και η ιστορική εμπειρία δείχνει πως τα περισσότερα προβλήματα με την Τουρκία δημιουργήθηκαν σε μεταβατικές φάσεις για τη χώρα μας, κατά τις οποίες βρισκόμασταν περίπου σε ακυβερνησία: δηλαδή το 1955, το 1963, το 1974 και 1996. (Κάτι το οποίο ο «εναέριος πουλοπιάστης» που ακόμη πρωθυπουργεύει, λόγω προφανώς της «μεγάλης ιστορικής παιδείας του», είναι πιθανόν να αγνοούσε, με αποτέλεσμα να μην αντιληφθεί πως ο χρονικός διαφορισμός ευρωεκλογών και εθνικών εκλογών δεν θα ήταν μόνο επιζήμιος για το κόμμα του, αλλά και επικίνδυνος για τη χώρα). Λόγοι ανησυχίας υφίστανται και για τη μετεκλογική περίοδο, όπου το ενδεχόμενο ακυβερνησίας, παρά την επανάπαυση της «τηλεπροσδιοριζόμενης» κοινής γνώμης, είναι εξαιρετικά πιθανό! Πιο συγκεκριμένα…
Στις ευρωεκλογές τα κόμματα που δεν απέσπασαν το -διασφαλίζον αντιπροσώπευση- 3% συνάθροισαν 21%. Από αυτό, σχεδόν το 12% κατευθύνθηκε προς κομματικά μορφώματα, που σχεδόν με βεβαιότητα δεν θα κατέβουν –αυτόνομα ή καθόλου- στις εθνικές εκλογές (Ποτάμι, Ψεκαστές, Καρατζαφεριστές, Ψινακιστές, Φαηλιστές, άλλοι υπερεθνικιστές, Λαφαζανιστές, το κόμμα του Αλέκου Παπαδόπουλου, κάποιοι οικολόγοι ή δικαιωματιστές κοκ).
Με δεδομένο πως το κόμμα του βαρουφακισμού-ενδυματολογικού μεταμοντερνισμού –όπως, άλλωστε, κατά πάσα πιθανότητα και εκείνο των πωλητών θείων επιστολών, μιας και οι υποδοχείς των ψήφων εξηλιθίωσης αλλάζουν, αλλά οι ψήφοι αυτές παραμένουν και ζητούν πάντα πολιτική έκφραση- θα εκπροσωπηθούν στην προσεχή Βουλή*, τα κόμματα που θα κατέβουν στις εθνικές εκλογές, χωρίς ουσιαστική ελπίδα εκπροσώπησης, είχαν πάρει αθροιστικά στις ευρωεκλογές γύρω στο 6%.

Η λογική όμως λέει πως ένα μέρος των ψηφοφόρων της (πολιτικής) Ζωής «σε λόγου μας» θα κατευθυνθούν προς το Αγόρι με τα εμπριμέ πουκάμισα, πως αρκετοί τζημεριστές θα ψηφίσουν ΝΔ, ενώ εκροές προς διάφορες κατευθύνσεις –παρά τη «μεταγραφή αεροδρομίου» που συνιστά ο πολιτικός γίγας Νίκος Νικολόπουλος- λογικά θα έχει και ο λεβέντης «καρκίνο να πάθετε». Άρα η αναντιπροσώπευτη ψήφος στις εκλογές του Ιουλίου λογικά θα κινηθεί αθροιστικά γύρω στο 5%. Τόση πάνω-κάτω, άλλωστε, τη βρήκε στην πιο πρόσφατη σφυγμομέτρηση και ο εκ των σοβαρότερων δημοσκόπων της χώρας Θωμάς Γεράκης…
Αυτό σημαίνει πως το όριο αυτοδυναμίας για τη ΝΔ θα είναι πολύ κοντά στο 38,5-39% και καμία μέχρι σήμερα δημοσκόπηση δεν προεξοφλεί πως το εισέτι κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα πετύχει τέτοιο ποσοστό. Εκεί, τουλάχιστον μέχρι τώρα, κινούνται τα ανώτατα όρια της δυνητικής επιρροής του. (Βέβαια συχνά εκδηλώνεται και το ρεύμα των αναποφάσιστων της τελευταίας στιγμής υπέρ του προπορευόμενου, ωστόσο αφενός μεν το ρεύμα αυτό κατεγράφη τις παραμονές των ευρωεκλογών και δεν είναι σίγουρο πως υπάρχει εν εφεδρεία και ένα δεύτερο τέτοιο, αφετέρου δε ο αριθμός των αναποφάσιστων είναι πλέον εξαιρετικά περιορισμένος).
Τούτων δοθέντων…
Αν τελικά δεν υπάρξει αυτοδυναμία, η κυβερνητική σταθερότητα –με μια ανεξέλεγκτη ή λαλιωτοκατευθυνόμενη Φώφη να έχει επιλέξει τον ρόλο της μεγάλης πασιονάριας του σοσιαλισμού- η πολιτική σταθερότητα γίνεται εξαιρετικά επισφαλής. Ακόμη, όμως, και αν υπάρξει μια απολύτως οριακή αυτοδυναμία (με δεδομένο τον ρόλο τροχοπέδης των εκφραστών του καραμανλικού παλαιοκομματισμού, κρατισμού και πελατειασμού –χαρακτηριστικά: ο Κυριάκος δεν μπόρεσε να αποκλείσει ούτε καν εμβληματική μορφή του καραμανλισμού, που εκφράζει στον απώτατο βαθμό όλα αυτά τα στοιχεία, μολονότι ο εν λόγω δεν είχε καν καταφέρει να εκλεγεί βουλευτής στις τελευταίες εκλογές), και πάλι η κυβερνησιμότητα της χώρας είναι αμφίβολη.
Και μπροστά θα υπάρχει απλή αναλογική. Πιθανότατα αμετάβλητη λόγω Φώφης-Μαλέλη. Να θυμίσω λοιπόν μόνο πως, με την εξαίρεση της ειδικής περιόδου 1947-1949, όπου επί της ουσίας κυβερνούσαν οι Αμερικανοί δια παρενθέτων ελληνικών κυβερνήσεων καθώς και αυτή της μητσοτακικής περιόδου 1990-1993 (όπου, όμως, τελικά σχηματίστηκε μονοκομματική κυβέρνηση), το μέσο προσδόκιμο ζωής των «αναλογικών κυβερνητικών σχημάτων» στον τόπο μας υπήρξε λίγο μεγαλύτερο των τεσσάρων μηνών.
Τόσο, δε, στη χώρα μας όσο και σε όλη την Ευρώπη του 20ου δεν υπήρξε κατάρρευση δημοκρατικού καθεστώτος σε συνθήκες ύπαρξης μονοκομματικής κυβέρνησης, παρά μόνο σε συνθήκες κυβερνητικής αστάθειας προκαλούμενες από διαφόρων εκδοχών αναλογικές (χωρίς αυτό να σημαίνει, βέβαια, πως η αναλογική εκπροσώπηση είναι από μόνη της επαρκής προϋπόθεση για να οδηγηθεί μια χώρα σε εκτροπή, είναι όμως περίπου αναγκαία).
Αυτά τα στοιχεία για να σταθμίσει ο καθένας την ψήφο του.

*Να σημειωθεί εν προκειμένω πως οι ψήφοι των 16ρηδων κατευθύνθηκαν προνομιακά προς ΧΑ και Βαρουφάκη, κάτι που ίσως θα έπρεπε να προβληματίσει όσους πανηγύρισαν για τον «προοδευτικό χαρακτήρα» αυτής της μεταρρύθμισης.
liberal.gr