Προ διμήνου είχα γράψει πώς εξυφαίνεται ένα σενάριο το οποίο οδηγεί
σε σχετικό βάθος χρόνου προς το ενδεχόμενο μιας μεγάλης συγκυβέρνησης
Νέας Δημοκρατίας - ΣΥΡΙΖΑ.
Ένα ενδεχόμενο απόλυτης τερατογένεσης το οποίο θα οδηγήσει σε μία
εκτρωματική κυβέρνηση η οποία, ωστόσο, θα έχει μεγάλη κοινοβουλευτική
πλειοψηφία. Ένα ενδεχόμενο, το οποίο σαφώς και δεν επιθυμώ σε καμία
περίπτωση, ούτε εγώ ούτε και η μεγάλη πλειοψηφία των ψηφοφόρων.
Η κινητήριος δύναμη πίσω από ένα τέτοιο σενάριο είναι η επιθυμία εξωχώριων παραγόντων για να υπάρχει στην Ελλάδα πολιτική σταθερότητα και να μπορέσουν έτσι να ποδηγετήσουν τις πολιτικές εξελίξεις ενόψει της αποπληρωμής των δανείων τους. Και επίσης, να υπάρχει ευρεία πλειοψηφία εάν απαιτηθούν περαιτέρω μέτρα στην οικονομία για να μπορέσει αυτό να είναι εφικτό. Δηλαδή, εάν απαιτηθεί ένα ακόμα μνημόνιο με κούρεμα καταθέσεων.
Μία τέτοια επιλογή είναι προφανώς αντιδημοκρατική, καθώς μία τέτοια σύμπραξη δεν θα γίνει στη βάση της λαϊκής βούλησης όπως αυτή θα εκφραστεί με την ψήφο, αλλά στη βάση επιθυμιών δυνάμεων αλλότριων της λαϊκής κυριαρχίας και σχετιζόμενων με οικονομικές επιλογές και αποφάσεις.
Ένα λάθος το οποίο γίνεται από την δεξιά πτέρυγα του εκλογικού σώματος, είναι πως θεωρούμε πως ιδεολογικά η Ευρώπη είναι αντίθετη στις πολιτικές του ΣΥΡΙΖΑ, πράγμα το οποίο δεν είναι βέβαιο πως ισχύει, καθώς σε αρκετές από τις “ μεταρρυθμίσεις” όπως λόγου χάρη η τερατώδης κίνηση να δημιουργηθούν νέες υποδομές για την Πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας, οι ΤΟΜΥ, έτυχαν της έγκρισης της Ευρωπαϊκής Ένωσης ενώ είναι καταφανώς κοστοβόρες.
Εμβληματική συμπεριφορά που δείχνει πως η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι αντίθετη στις πολιτικές του ΣΥΡΙΖΑ βέβαια, είναι η αποδοχή της πολιτικής του στο μεταναστευτικό. Και να προσθέσουμε και τον ωμό πολιτικό εκβιασμό, πως αν οι αριστεριστές δεν συμμετέχουν στην κυβέρνηση θα ξεσπάσουν αλλεπάλληλες διαδηλώσεις στην Ελλάδα. Είναι λοιπόν αναμενόμενο η Ευρωπαϊκή Ένωση να αποδεχθεί μία τέτοια κατάσταση, αν όχι και να την υποστηρίξει.
Αλλά και ελληνικοί οικονομικοί παράγοντες οι οποίοι όπως φαίνεται υποστηρίζουν με πάθος τον ΣΥΡΙΖΑ, θα ήταν ευμενώς διακείμενοι σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Γιατί όπως φαίνεται έχουν βρει ένα κόμμα τόσο ασπόνδυλο, το οποίο είναι διατεθειμένο για την εξουσία να κάνει τα πάντα και να προδώσει ό,τι πρέσβευε εδώ και δεκαετίες. Εκτός βέβαια από τον εθνομηδενισμό του, ο οποίος φαίνεται να είναι η μοναδική αλήθεια την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ έλεγε ως αντιπολίτευση. Οι καλές σχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ με την ελληνική μεγαλοαστική τάξη είναι άριστες, ενδεχομένως και λόγω του γεγονότος πως η ελληνική μεγαλοαστική τάξη έχει σε μεγάλο βαθμό αριστερή προέλευση. Η οποία βέβαια, δεν τους εμπόδισε να κάνουν οικονομικές και πολιτικές επιλογές ενάντια στα λαϊκά στρώματα (τυπική αριστερίστικη συμπεριφορά σε όλη την ιστορία της).
Αυτό το οποίο δεν έχει γραφτεί, όμως, είναι πώς αυτή η συγκυβέρνηση δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί υπάρχοντος του Αλέξη Τσίπρα.
Ο Τσίπρας με την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ που ακολούθησε σε όλη την τετραετία, έχει καταστεί το έμβλημα αυτού του κόμματος και στην πράξη εισπράττει προσωπικά όλο το πολιτικό κόστος. Η λαϊκή διαμαρτυρία η οποία θα εκφραστεί στις επικείμενες εκλογές αλλά και στις εθνικές εκλογές που θα ακολουθήσουν, δεν εκδηλώνεται τόσο στον κομματικό μηχανισμό όσο στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα.
Και η ένταση της λαϊκής διαμαρτυρίας είναι τέτοια, όπου ο Τσίπρας δεν θα μπορεί να είναι κομμάτι κυβερνητικής λύσης.
Όλα αυτά ήταν απλώς μία εκτίμηση προσωπική μου διαβάζοντας τις καταστάσεις. Τώρα όμως αρχίζουμε να βλέπουμε κινήσεις αμφισβήτησης του Τσίπρα εντός του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίες προωθούν άλλον αρχηγό και μάλιστα τον Ευκλείδη Τσακαλώτο, ο οποίος σαν πολιτικός με τεχνοκρατικό προφίλ μπορεί να σηκώσει το βάρος μιας συγκυβέρνησης και να δικαιολογήσει την επιλογή του.
Επίσης, βλέπουμε δημοσιεύματα πως ο Τσίπρας δέχεται εισηγήσεις να προκηρύξει αμέσως μετά τις ευρωεκλογές τις εθνικές εκλογές, πράγμα το οποίο κάνει σαφώς πιο εύκολο το ενδεχόμενο ο ίδιος να αποχωρήσει από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.
Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να σημειώσω πως μου είχε μεταφερθεί πληροφορία για μεγάλη δυσαρέσκεια των παλαιών Συριζαίων για τις μεταγραφές στην πλατφόρμα της Προοδευτικής Συμμαχίας πολλών κεντροαριστερών στελεχών με αναφορά στην παλιά ΔΗΜΑΡ και στο εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ. Στελέχη, τα οποία στο παρελθόν ήταν αναφανδόν υπέρ της κυβερνητικής συμμετοχής της αριστεράς σε κυβερνήσεις συνεργασίας, σημειώνω εγώ. Δημιουργείται δηλαδή μία κρίσιμη μάζα στελεχών που μπορεί να εισηγηθεί την επιλογή της συγκυβέρνησης και ενδεχομένως με αρχηγό άλλον από τον Τσίπρα. (Και σε αυτό το σημείο να προσθέσουμε πως δεν θα πρέπει από μία ενδεχόμενη κούρσα διαδοχής να διαγράψουμε ελαφρά τη καρδία και την Ρ. Δούρου καθώς, παρά την καταστροφή η οποία θα συνοδεύει εσαεί τη φήμη της, είναι πιθανό στις προσεχείς περιφερειακές εκλογές να εκλεγεί ως δεύτερη και μάλιστα με ποσοστό το οποίο θα είναι μεγαλύτερο από το ποσοστό του Τσίπρα στις ευρωεκλογές.)
Επίσης, βλέπουμε να γίνεται ευθέως η ερώτηση σε στελέχη της Νέας Δημοκρατίας από δημοσιογράφους με φιλοευρωπαϊκό προφίλ, για το εάν θα ήταν διατεθειμένοι να συμμετέχουν σε μία κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού. Και υπάρχουν επίσης, και πολιτικές δυνάμεις εντός της Νέας Δημοκρατίας, οι οποίες θεωρούν αυτό το ενδεχόμενο όχι μόνο ως πιθανό αλλά και ως καλοδεχούμενο, και δηλώνουν μάλιστα πως μπορούν να συνεργαστούν με τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά όχι αυτόν τον ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή όχι τον ΣΥΡΙΖΑ υπό την ηγεσία του Τσίπρα. Κυρίως σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις βεβαίως βεβαίως.
Όσον αφορά δε το ΠΑΣΟΚ, οι ερωτήσεις για το τι θα κάνει και με ποιον θα συνεργαστεί πέφτουν με τη μορφή πολυβόλου. Και η Γεννηματά έχει δηλώσει πως προτιμά εντός της κυβέρνησης και τον ΣΥΡΙΖΑ. Το έχει δηλώσει προκαταβολικά με σαφή και ξεκάθαρο τρόπο. Ενώ πρόσφατα πρόσθεσε, πώς για να συμμετέχει το ΚΙΝΑΛ στη κυβέρνηση θα πρέπει να έχει τουλάχιστον την τρίτη θέση στις εκλογές και διερευνητική εντολή.
Τα ανωτέρω σε συνδυασμό δείχνουν πως ήδη προετοιμάζεται το έδαφος για μία τέτοια συνεργασία.
Μία συνεργασία την οποία σαφώς η πλειοψηφία του ελληνικού λαού δεν επιθυμεί.
Ο καλύτερος τρόπος να αποτραπεί αυτό το ενδεχόμενο είναι η Νέα Δημοκρατία να κερδίσει τις προσεχείς εθνικές εκλογές με μία καθαρή αυτοδυναμία και όχι των 153 λόγου χάρη βουλευτικών εδρών. Και μάλιστα, να ακολουθήσει και μία αποφασιστική πολιτική η οποία δεν θα αφήνει περιθώρια αμφισβητήσεων.
Σε διαφορετική περίπτωση, αν η αριστεροδεξιά συνωμοσία επιτύχει, τότε η χώρα μπαίνει σε αχαρτογράφητα νερά. Και προκύπτει βασικό το ερώτημα, σε μία τέτοια περίπτωση, ποια πολιτική δύναμη θα αποτελέσει την αξιωματική αντιπολίτευση. Και αυτό, γιατί η αξιωματική αντιπολίτευση σε τέτοιο ενδεχόμενο θα αποτελεί εν αναμονή κυβέρνηση, αφού όπως περιέγραψα πιο πάνω η ανάγκη για μία τέτοια κυβέρνηση συνδέεται με περαιτέρω περιοριστικά μέτρα και συνέχιση της εποχής των μνημονίων και της κρίσης.
Έχω επανειλημμένα αναφέρει, πώς τα βασικά επιχειρήματα για να ψηφιστεί η Νέα Δημοκρατία είναι να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ και να γίνουν όσα είναι απαραίτητα ώστε η Ελλάδα να γίνει μία σοβαρή χώρα. Απαραίτητη διευκρίνιση είναι, πως δεν φτάνει να φύγει ο Τσίπρας από το προσκήνιο, αλλά πρέπει να ηττηθεί ο αριστερισμός στρατηγικά και όχι να μπει από το παράθυρο ξανά μέσα από κυβέρνηση ευρείας συνεργασίας. Η αντίθεση σε ενδεχόμενο κυβέρνησης τύπου Τζαμάικας, οδηγεί σε ψήφο στη Νέα Δημοκρατία για να μπορέσει να έχει την ευρύτερη δυνατή πλειοψηφία στις επόμενες εθνικές εκλογές και όχι μόνο μία οριακή αυτοδυναμία.
Και όσον αφορά τις ευρωεκλογές την επόμενη Κυριακή, επίσης η Νέα Δημοκρατία χρειάζεται ψήφο ώστε να απομακρυνθεί αυτό το σενάριο. Γιατί οι ευρωεκλογές θα αποτελέσουν πρόκριμα για αυτούς οι οποίοι εξυφαίνουν τα αριστεροδεξιά σενάρια. Ειδικά δε σε περίπτωση στην οποία οι επικείμενες ευρωεκλογές δείξουν πως οδηγούμαστε σε εθνικές εκλογές με κυβέρνηση συνεργασίας και σε ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, τότε είναι εξαιρετικά πιθανό οι διεργασίες προς αυτό το σενάριο να πολλαπλασιαστούν.
Και επειδή εμείς δεν επιθυμούμε τον εθνομηδενισμό στην κυβέρνηση ούτε από την πόρτα ούτε από το παράθυρο, θα προσπαθήσουμε να εμποδίσουμε αυτό το ενδεχόμενο. Μεταξύ άλλων και με την ψήφο μας την Κυριακή.
antinews.gr
Η κινητήριος δύναμη πίσω από ένα τέτοιο σενάριο είναι η επιθυμία εξωχώριων παραγόντων για να υπάρχει στην Ελλάδα πολιτική σταθερότητα και να μπορέσουν έτσι να ποδηγετήσουν τις πολιτικές εξελίξεις ενόψει της αποπληρωμής των δανείων τους. Και επίσης, να υπάρχει ευρεία πλειοψηφία εάν απαιτηθούν περαιτέρω μέτρα στην οικονομία για να μπορέσει αυτό να είναι εφικτό. Δηλαδή, εάν απαιτηθεί ένα ακόμα μνημόνιο με κούρεμα καταθέσεων.
Μία τέτοια επιλογή είναι προφανώς αντιδημοκρατική, καθώς μία τέτοια σύμπραξη δεν θα γίνει στη βάση της λαϊκής βούλησης όπως αυτή θα εκφραστεί με την ψήφο, αλλά στη βάση επιθυμιών δυνάμεων αλλότριων της λαϊκής κυριαρχίας και σχετιζόμενων με οικονομικές επιλογές και αποφάσεις.
Ένα λάθος το οποίο γίνεται από την δεξιά πτέρυγα του εκλογικού σώματος, είναι πως θεωρούμε πως ιδεολογικά η Ευρώπη είναι αντίθετη στις πολιτικές του ΣΥΡΙΖΑ, πράγμα το οποίο δεν είναι βέβαιο πως ισχύει, καθώς σε αρκετές από τις “ μεταρρυθμίσεις” όπως λόγου χάρη η τερατώδης κίνηση να δημιουργηθούν νέες υποδομές για την Πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας, οι ΤΟΜΥ, έτυχαν της έγκρισης της Ευρωπαϊκής Ένωσης ενώ είναι καταφανώς κοστοβόρες.
Εμβληματική συμπεριφορά που δείχνει πως η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι αντίθετη στις πολιτικές του ΣΥΡΙΖΑ βέβαια, είναι η αποδοχή της πολιτικής του στο μεταναστευτικό. Και να προσθέσουμε και τον ωμό πολιτικό εκβιασμό, πως αν οι αριστεριστές δεν συμμετέχουν στην κυβέρνηση θα ξεσπάσουν αλλεπάλληλες διαδηλώσεις στην Ελλάδα. Είναι λοιπόν αναμενόμενο η Ευρωπαϊκή Ένωση να αποδεχθεί μία τέτοια κατάσταση, αν όχι και να την υποστηρίξει.
Αλλά και ελληνικοί οικονομικοί παράγοντες οι οποίοι όπως φαίνεται υποστηρίζουν με πάθος τον ΣΥΡΙΖΑ, θα ήταν ευμενώς διακείμενοι σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Γιατί όπως φαίνεται έχουν βρει ένα κόμμα τόσο ασπόνδυλο, το οποίο είναι διατεθειμένο για την εξουσία να κάνει τα πάντα και να προδώσει ό,τι πρέσβευε εδώ και δεκαετίες. Εκτός βέβαια από τον εθνομηδενισμό του, ο οποίος φαίνεται να είναι η μοναδική αλήθεια την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ έλεγε ως αντιπολίτευση. Οι καλές σχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ με την ελληνική μεγαλοαστική τάξη είναι άριστες, ενδεχομένως και λόγω του γεγονότος πως η ελληνική μεγαλοαστική τάξη έχει σε μεγάλο βαθμό αριστερή προέλευση. Η οποία βέβαια, δεν τους εμπόδισε να κάνουν οικονομικές και πολιτικές επιλογές ενάντια στα λαϊκά στρώματα (τυπική αριστερίστικη συμπεριφορά σε όλη την ιστορία της).
Αυτό το οποίο δεν έχει γραφτεί, όμως, είναι πώς αυτή η συγκυβέρνηση δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί υπάρχοντος του Αλέξη Τσίπρα.
Ο Τσίπρας με την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ που ακολούθησε σε όλη την τετραετία, έχει καταστεί το έμβλημα αυτού του κόμματος και στην πράξη εισπράττει προσωπικά όλο το πολιτικό κόστος. Η λαϊκή διαμαρτυρία η οποία θα εκφραστεί στις επικείμενες εκλογές αλλά και στις εθνικές εκλογές που θα ακολουθήσουν, δεν εκδηλώνεται τόσο στον κομματικό μηχανισμό όσο στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα.
Και η ένταση της λαϊκής διαμαρτυρίας είναι τέτοια, όπου ο Τσίπρας δεν θα μπορεί να είναι κομμάτι κυβερνητικής λύσης.
Όλα αυτά ήταν απλώς μία εκτίμηση προσωπική μου διαβάζοντας τις καταστάσεις. Τώρα όμως αρχίζουμε να βλέπουμε κινήσεις αμφισβήτησης του Τσίπρα εντός του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίες προωθούν άλλον αρχηγό και μάλιστα τον Ευκλείδη Τσακαλώτο, ο οποίος σαν πολιτικός με τεχνοκρατικό προφίλ μπορεί να σηκώσει το βάρος μιας συγκυβέρνησης και να δικαιολογήσει την επιλογή του.
Επίσης, βλέπουμε δημοσιεύματα πως ο Τσίπρας δέχεται εισηγήσεις να προκηρύξει αμέσως μετά τις ευρωεκλογές τις εθνικές εκλογές, πράγμα το οποίο κάνει σαφώς πιο εύκολο το ενδεχόμενο ο ίδιος να αποχωρήσει από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.
Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να σημειώσω πως μου είχε μεταφερθεί πληροφορία για μεγάλη δυσαρέσκεια των παλαιών Συριζαίων για τις μεταγραφές στην πλατφόρμα της Προοδευτικής Συμμαχίας πολλών κεντροαριστερών στελεχών με αναφορά στην παλιά ΔΗΜΑΡ και στο εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ. Στελέχη, τα οποία στο παρελθόν ήταν αναφανδόν υπέρ της κυβερνητικής συμμετοχής της αριστεράς σε κυβερνήσεις συνεργασίας, σημειώνω εγώ. Δημιουργείται δηλαδή μία κρίσιμη μάζα στελεχών που μπορεί να εισηγηθεί την επιλογή της συγκυβέρνησης και ενδεχομένως με αρχηγό άλλον από τον Τσίπρα. (Και σε αυτό το σημείο να προσθέσουμε πως δεν θα πρέπει από μία ενδεχόμενη κούρσα διαδοχής να διαγράψουμε ελαφρά τη καρδία και την Ρ. Δούρου καθώς, παρά την καταστροφή η οποία θα συνοδεύει εσαεί τη φήμη της, είναι πιθανό στις προσεχείς περιφερειακές εκλογές να εκλεγεί ως δεύτερη και μάλιστα με ποσοστό το οποίο θα είναι μεγαλύτερο από το ποσοστό του Τσίπρα στις ευρωεκλογές.)
Επίσης, βλέπουμε να γίνεται ευθέως η ερώτηση σε στελέχη της Νέας Δημοκρατίας από δημοσιογράφους με φιλοευρωπαϊκό προφίλ, για το εάν θα ήταν διατεθειμένοι να συμμετέχουν σε μία κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού. Και υπάρχουν επίσης, και πολιτικές δυνάμεις εντός της Νέας Δημοκρατίας, οι οποίες θεωρούν αυτό το ενδεχόμενο όχι μόνο ως πιθανό αλλά και ως καλοδεχούμενο, και δηλώνουν μάλιστα πως μπορούν να συνεργαστούν με τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά όχι αυτόν τον ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή όχι τον ΣΥΡΙΖΑ υπό την ηγεσία του Τσίπρα. Κυρίως σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις βεβαίως βεβαίως.
Όσον αφορά δε το ΠΑΣΟΚ, οι ερωτήσεις για το τι θα κάνει και με ποιον θα συνεργαστεί πέφτουν με τη μορφή πολυβόλου. Και η Γεννηματά έχει δηλώσει πως προτιμά εντός της κυβέρνησης και τον ΣΥΡΙΖΑ. Το έχει δηλώσει προκαταβολικά με σαφή και ξεκάθαρο τρόπο. Ενώ πρόσφατα πρόσθεσε, πώς για να συμμετέχει το ΚΙΝΑΛ στη κυβέρνηση θα πρέπει να έχει τουλάχιστον την τρίτη θέση στις εκλογές και διερευνητική εντολή.
Τα ανωτέρω σε συνδυασμό δείχνουν πως ήδη προετοιμάζεται το έδαφος για μία τέτοια συνεργασία.
Μία συνεργασία την οποία σαφώς η πλειοψηφία του ελληνικού λαού δεν επιθυμεί.
Ο καλύτερος τρόπος να αποτραπεί αυτό το ενδεχόμενο είναι η Νέα Δημοκρατία να κερδίσει τις προσεχείς εθνικές εκλογές με μία καθαρή αυτοδυναμία και όχι των 153 λόγου χάρη βουλευτικών εδρών. Και μάλιστα, να ακολουθήσει και μία αποφασιστική πολιτική η οποία δεν θα αφήνει περιθώρια αμφισβητήσεων.
Σε διαφορετική περίπτωση, αν η αριστεροδεξιά συνωμοσία επιτύχει, τότε η χώρα μπαίνει σε αχαρτογράφητα νερά. Και προκύπτει βασικό το ερώτημα, σε μία τέτοια περίπτωση, ποια πολιτική δύναμη θα αποτελέσει την αξιωματική αντιπολίτευση. Και αυτό, γιατί η αξιωματική αντιπολίτευση σε τέτοιο ενδεχόμενο θα αποτελεί εν αναμονή κυβέρνηση, αφού όπως περιέγραψα πιο πάνω η ανάγκη για μία τέτοια κυβέρνηση συνδέεται με περαιτέρω περιοριστικά μέτρα και συνέχιση της εποχής των μνημονίων και της κρίσης.
Έχω επανειλημμένα αναφέρει, πώς τα βασικά επιχειρήματα για να ψηφιστεί η Νέα Δημοκρατία είναι να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ και να γίνουν όσα είναι απαραίτητα ώστε η Ελλάδα να γίνει μία σοβαρή χώρα. Απαραίτητη διευκρίνιση είναι, πως δεν φτάνει να φύγει ο Τσίπρας από το προσκήνιο, αλλά πρέπει να ηττηθεί ο αριστερισμός στρατηγικά και όχι να μπει από το παράθυρο ξανά μέσα από κυβέρνηση ευρείας συνεργασίας. Η αντίθεση σε ενδεχόμενο κυβέρνησης τύπου Τζαμάικας, οδηγεί σε ψήφο στη Νέα Δημοκρατία για να μπορέσει να έχει την ευρύτερη δυνατή πλειοψηφία στις επόμενες εθνικές εκλογές και όχι μόνο μία οριακή αυτοδυναμία.
Και όσον αφορά τις ευρωεκλογές την επόμενη Κυριακή, επίσης η Νέα Δημοκρατία χρειάζεται ψήφο ώστε να απομακρυνθεί αυτό το σενάριο. Γιατί οι ευρωεκλογές θα αποτελέσουν πρόκριμα για αυτούς οι οποίοι εξυφαίνουν τα αριστεροδεξιά σενάρια. Ειδικά δε σε περίπτωση στην οποία οι επικείμενες ευρωεκλογές δείξουν πως οδηγούμαστε σε εθνικές εκλογές με κυβέρνηση συνεργασίας και σε ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, τότε είναι εξαιρετικά πιθανό οι διεργασίες προς αυτό το σενάριο να πολλαπλασιαστούν.
Και επειδή εμείς δεν επιθυμούμε τον εθνομηδενισμό στην κυβέρνηση ούτε από την πόρτα ούτε από το παράθυρο, θα προσπαθήσουμε να εμποδίσουμε αυτό το ενδεχόμενο. Μεταξύ άλλων και με την ψήφο μας την Κυριακή.
antinews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου