Χρειαζόμαστε την τόλμη της αλλαγής.

Αποδεχόμενοι πως η Δημοκρατία είναι εκείνο το πολίτευμα που μπορεί να απελευθερώσει τις κρυμμένες δυνάμεις μίας κοινωνίας, καθώς επίσης ότι είμαστε οι επιλογές μας, ενώ όταν δραστηριοποιηθούμε συλλογικά γνωρίζοντας τι θέλουμε θα βρεθεί αυτόματα η ηγετική ομάδα που θα τα εφαρμόσει, κατανοούμε πως υπάρχει μέλλον για την Ελλάδα – η διαμόρφωση του οποίου εξαρτάται μόνο από εμάς που επιμένουμε να αυτοκτονούμε.

.Διάλογος με αναγνώστες

Η απλή ερώτηση, για την οποία πρέπει να βρούμε άμεσα την απάντηση, είναι το πώς θα γίνει η Ελλάδα η ωραιότερη, η πλουσιότερη και η πιο πολιτισμένη χώρα της Ενωμένης Ευρώπης. Εάν καταφέρουμε να απαντήσουμε σωστά, είμαστε της άποψης ότι θα έχει ήδη λυθεί το μεγαλύτερο μέρος των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε – ανεξάρτητα από την παρούσα κρίση η οποία, κατ’ αυτόν τον τρόπο, θα μπορούσε να μετατραπεί από τεράστιο κίνδυνο, σε πολύ μεγάλη ευκαιρία.

Αναζητώντας εμείς την πολιτική απάντηση με τη βοήθεια της ιστορίας μας, πιθανολογούμε ότι η ακμή ενός λαού σαν τον δικό μας, θα μπορούσε να στηριχθεί στις τέσσερις παρακάτω προϋποθέσεις (η παρακμή, αντίστοιχα, στην παντελή έλλειψη τους):

(α) Σε ένα σύνολο υγιών οικονομικών και πολιτικών Θεσμών, οι οποίοι να καθορίζουν επακριβώς το πλαίσιο, μέσα στο οποίο θα μπορούμε να αναπτυχθούμε, ανταγωνιζόμενοι με ίσους όρους. Το «σύστημα» δε που θα προκύπτει από αυτούς τους Θεσμούς (μέσα στα γενικότερα πλαίσια του κοινωνικού καπιταλισμού), οφείλει να είναι απλό, γρήγορο, διαφανές και εύκολα κατανοητό από όλους τους πολίτες.

(β) Σε ένα σύνολο συνειδητών Πολιτών, το οποίο να κατανοεί επαρκώς τις αρχές της Οικονομίας και της Δημοκρατίας ή, τουλάχιστον, να έχει διαμορφώσει ένα χαρακτήρα συνεπή προς το συγκεκριμένο «τρόπο ζωής». Για παράδειγμα, να μην εξελίσσεται εις βάρος των άλλων, να μην συμπεριφέρεται όπως δεν θέλει να του συμπεριφέρονται, να μην επιβουλεύεται την ελευθερία των άλλων, να μην επιθυμεί αυτά που ανήκουν στους άλλους, κατά το αρχέτυπο «συνειδησιακό σύνταγμα» των 10 εντολών και να μην στηρίζει το βιοτικό του επίπεδο στα χρέη, αλλά στην παραγωγική εργασία.

(γ) Σε μία υψηλής ποιότητας ηγεσία, η οποία να μπορεί να κατευθύνει ορθολογικά το κράτος (όχι απλά να διαχειρίζεται το δημόσιο πλούτο), καθώς επίσης να διαφυλάσσει τη χώρα της, τουλάχιστον στις κρίσιμες στιγμές – χωρίς ποτέ να επιτρέπει σε τρίτους να την προσβάλλουν. Τα απολύτως απαραίτητα χαρίσματα που πρέπει να διαθέτει η ηγεσία αυτή δεν είναι άλλα από το να μπορεί να πείθει τεκμηριωμένα, να εμπνέει και να διδάσκει – να εκπαιδεύει δηλαδή τους κυβερνωμένους.

(δ) Στη σταδιακή υιοθέτηση της Άμεσης Δημοκρατίας, όπου οι Πολίτες θα ψηφίζουν οι ίδιοι τους βασικούς νόμους και θα ελέγχουν την εξουσία – η οποία θα αποτελείται από τέσσερις, εντελώς ανεξάρτητους μεταξύ τους πυλώνες: από τη νομοθετική, από την εκτελεστική, από τη δικαστική και από τη νομισματική εξουσία (κατά έναν φίλο μας μία ακόμη εξουσία, την Ελεγκτική: δηλαδή, ένα αιρετό Σώμα Ελεγκτών που θα ελέγχει την άσκηση όλων των άλλων εξουσιών – όχι μόνο την Συνταγματική νομιμότητα αποφάσεων/πράξεων αλλά κυρίως την αποτελεσματικότητα της λειτουργίας τους, με άμεση ανακλητότητα των ανικάνων).

Ολοκληρώνοντας, ο μέσος άνθρωπος, σε πλήρη αντίθεση με το χαρισματικό, μπορεί να μεγαλουργήσει μόνο μέσω του μεγαλείου της χώρας του. Όμως, μόνο μέσα σε μία Δημοκρατία είναι πρόθυμοι οι άνθρωποι να υποστούν τις απαραίτητες θυσίες για την ευημερία της χώρας τους – αφού, περισσότερο από ότι στα άλλα καθεστώτα, κατανοούν απόλυτα και αντιμετωπίζουν άφοβα την πραγματικότητα.

Οι περισσότεροι από εμάς βέβαια έχουμε τόσες ανασφάλειες και τόσα συμπλέγματα που μόνο κάτω από κάποιας μορφής «απολυταρχικό» χαρακτήρα μπορούμε να λειτουργήσουμε. Εκτός αυτού, για να μπορεί κανείς να πείσει, θα πρέπει να προηγηθεί η δική του πίστη στις ικανότητες του και στην ορθότητα των απόψεων του – κάτι που στην πράξη είναι εξαιρετικά δύσκολο.

Το χάρισμα όμως να διδάσκει ο ηγέτης τους ελεύθερους Πολίτες της χώρας του (το εγγενές παράδοξο στη Δημοκρατία είναι ότι οφείλει να δημιουργεί Πολίτες ελεύθερους, αυτόνομους και αυτάρκεις, εξαρτώμενη παράλληλα από αυτούς), να τους εκπαιδεύει δηλαδή, έχοντας τις ικανότητες που απαιτεί αυτός ο ρόλος, είναι πολύ πιο δύσκολο να υπάρξει από το προηγούμενο.

Όμως, μόνο εάν ο ηγέτης διαθέτει αυτά τα χαρίσματα, έχοντας την επί πλέον ικανότητα να μπορεί να ανταπεξέρχεται με τον κίνδυνο της αστάθειας του πραγματικά δημοκρατικού πολιτεύματος, μπορεί να απελευθερώσει τις κρυμμένες δυνάμεις όλων των συμπολιτών του – οι οποίοι τότε θα συμμετέχουν εθελοντικά σε μία κοινή προσπάθεια, με στόχο να γίνει το κράτος τους η ωραιότερη, η πλουσιότερη και η πιο πολιτισμένη χώρα του κόσμου.

Στο παραπάνω μικρό κείμενο, πήραμε την εξής τοποθέτηση αναγνώστριας (Α.Σ. με παρεμβάσεις), την οποία θεωρήσαμε εξαιρετική – παραθέτοντας την.

«Θεωρώ ότι οι εμείς οι Έλληνες επικεντρωνόμαστε σε λογισμούς (=μαθηματικές μελέτες της αλλαγής), αρνητικούς και όχι σε θετικούς. Κρίσεις έχουν περάσει και άλλες χώρες, αλλά πίστεψαν ότι θα τα καταφέρουν και προχώρησαν παρακάτω. Εννέα χρόνια τώρα έχουμε αναλύσει τα πάντα. Φτάνει πια! Ας ενθαρρύνουμε τους εαυτούς μας και τους άλλους συμπολίτες μας. Πρέπει να αγαπήσουμε τους εαυτούς μας και τους συνανθρώπους μας. Αλλαγή δεν γίνεται χωρίς να αλλάξουμε τους εαυτούς μας.

Μια σημαντική πτυχή είναι οι σχέσεις μας με το εργασιακό δυναμικό. Από εκεί θα προκύψει η καινοτομία, η αλλαγή, ο επαγγελματισμός, η ανάπτυξη του ανθρώπου, και των εταιρειών. Οι εταιρείες θα πρέπει να αντιμετωπίζουν το ανθρώπινο δυναμικό ως βασικό συστατικό της (έμψυχης) περιουσίας τους. Το βραβείο της επιτυχίας τους θα είναι το κέρδος. Εκπαίδευσε κάποιον να αντιμετωπίζει την εργασία ως «στάση ζωής» και όχι να την απεχθάνεται ή να την αποφεύγει. Αγωνίσου για το θαύμα, όχι άλλη μοιρολατρία.

Αναρωτιόμαστε: «Πότε θα με κάνουν να πάρω άριστα;», σαν να γίνεται κάτι τέτοιο χωρίς να προσπαθήσουμε εμείς οι ίδιοι. Δραστηριοποιούμαστε σε ένα περιβάλλον με μια απαρχαιωμένη εργασιακή νοοτροπία. Κάποτε μου είπε ένας επιχειρηματίας: «Φαντάζεσαι να εκπαιδεύσω το προσωπικό μου και μετά να μου φύγουν;». Του απάντησα λέγοντας: «Φαντάζεσαι να μην τους εκπαιδεύσεις και να μείνουν;».

Αυτή η καταστροφική αντίληψη δεν επικρατεί δυστυχώς μόνο στις επιχειρήσεις αλλά, επίσης, στα πολιτικά κόμματα – τα οποία έτσι προσελκύουν μόνο αυτούς που είτε φύγουν είτε όχι, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία για τον ηγετικό πυρήνα τους, επειδή είναι άχρηστοι, ενώ δεν τους εκπαιδεύει το κόμμα που συνήθως είναι «One man show», επειδή φοβάται μήπως του φύγουν. Με τον τρόπο αυτό στελεχώνονται από ιδιοτελή τίποτα που δεν επιμορφώνονται από κανέναν και «μαχαιρώνουν» το ένα το άλλο πίσω από την πλάτη, ενδιαφερόμενα μόνο για τη δική τους αποκατάσταση – όχι φυσικά για την δημιουργική πολιτική και για την πατρίδα τους, αλλά μόνο για το δικό τους συμφέρον εις βάρος όλων των άλλων.

Το μέλλον ανήκει στη δημιουργική αντίληψη. Πριν από όλους πρέπει να εκπαιδευθούν και να μορφωθούν οι επιχειρηματίες, επειδή οι περισσότεροι είναι κατά τύχη επιχειρηματίες – επίσης οι άλλες ομαδικές οργανώσεις, όπως τα κόμματα. Μεταξύ άλλων, φροντίζουν να μη δίνουν περισσότερες πληροφορίες από τις απολύτως απαραίτητες για ένα θέμα ακόμη και στα στελέχη τους, για να παραμένουν τυφλά και υπάκουσα στρατιωτάκια – ενώ δεν είναι πρόθυμοι να ακούσουν τις ιδέες τους για το καλό της επιχείρησης ή της ομάδας, για να μην «πάρουν αέρα» και «σηκώσουν κεφάλι». Αυτό σημαίνει κακή ηγεσία.

Πώς θα γεννηθούν λοιπόν οι νέοι ηγέτες που χρειάζεται το ελληνικό πολιτικό σύστημα, όταν το εργασιακό καθεστώς της χώρας είναι τόσο υποανάπτυκτο; Μας έχουν καταδικάσει σε μία κατάσταση «καταστολής και ύπνωσης» μέσω της προπαγάνδας, την οποία εμείς αποδεχόμαστε – αφού κοιμόμαστε και συνεχίζουμε να αναλύουμε, χωρίς να κάνουμε τίποτα από αυτά πράξη.

Για να βγούμε από την παγίδα, χρειάζεται δράση, πίστη και καλή ψυχολογία – αισιοδοξία. Αν η ζωή σου φαίνεται πικρή, έχει κατακαθίσει η ζάχαρη – οπότε πρέπει απλά να την ανακατέψεις, να την ανακατέψεις για να γλυκάνει. Οι κανόνες του παιχνιδιού έχουν αλλάξει προ πολλού και εμείς ακόμη να το καταλάβουμε. Ας βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο, γνωρίζοντας πως η δύναμη έτσι πολλαπλασιάζεται – ενώ δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Ας αρχίσουμε να σκεφτόμαστε όπως ένα μικρό παιδί, οπότε θα ακολουθήσει νομοτελειακά η δημιουργικότερη σκέψη – η οποία είναι απαραίτητη για να οικοδομήσουμε το μέλλον μας, αυτή τη φορά επάνω σε μη σάπια, υγιή και σταθερά θεμέλια. Ας μην τοποθετούμε εμπόδια στη δημιουργική σκέψη. Ας μη φοβόμαστε να ζήσουμε, γιατί η φοβισμένη ζωή είναι συνώνυμη με το θάνατο.

Εμείς οι Έλληνες ασφαλώς έχουμε φαντασία. Είμαστε εργατικοί και όχι τεμπέληδες. Απλά βαλτώσαμε και δεν δεχόμαστε πια πως στην πραγματικότητα είμαστε οι επιλογές μας. Πρέπει λοιπόν να δούμε μέσα μας, για να συνειδητοποιήσουμε πως δεν χρειαζόμαστε τον ηγέτη για να σκεφτεί και να δράσει. Εμείς πρέπει να τον καθοδηγήσουμε, σύμφωνα με τις δικές μας ανάγκες.

Πρέπει να γίνουμε ηγέτες στην αλλαγή, να ανακαλύψουμε τη γοητεία της τόλμης. Πρώτα οι επιχειρηματίες που οφείλουν να γνωρίζουν ότι, εάν εξελιχθεί η μικρή τους κοινωνία, η εταιρεία τους, τότε μόνο θα είναι σε θέση να απαιτούν από την εκάστοτε κυβέρνηση – ενώ μόνο τότε θα έχουν την αμέριστη συμπαράσταση όλων μας. Η ζωή πάντως θα συνεχίσει να προχωρά και το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω – οπότε θα αναγκαστούμε όλοι να αλλάξουμε, είτε το θέλουμε, είτε όχι, γνωρίζοντας πως εάν δεν αλλάξουμε θα βουλιάξουμε, παρασέρνοντας πολλές επόμενες γενιές.

analyst.gr