Από την απογοήτευση στην οργή και στο μίσος.

Πολύ φοβάμαι ότι, ο κομματικός πόλεμος θα εξελιχθεί σταδιακά σε έναν εμφύλιο εντός της κοινωνίας – από τον οποίο σίγουρα δεν θα βγει κερδισμένος κανένας Έλληνας.

.

«Φτάσαμε λοιπόν στο έσχατο σημείο της αθλιότητας των υποκειμένων, στα οποία έχει παραδοθεί ανυπεράσπιστη η χώρα: Την αποτελείωσαν οικονομικά, ξεπούλησαν ολόκληρη την εθνική περιουσία, εξαφάνισαν το ελληνικό τραπεζιτικό σύστημα, μετέβαλαν την Ελλάδα σε ένα απέραντο hot spot, ξεπούλησαν τη Μακεδονία και είναι έτοιμοι να προβούν σε οποιαδήποτε αθλιότητα για να κρατήσουν τη καρέκλα που τους έχουν παραχωρήσει Γερμανοί, Αμερικανοί και λούμπεν μεγαλοεπιχειρηματίες που τους έφεραν στην εξουσία, εκμεταλλευόμενοι την αφέλεια του ελληνικού λαού.

Τώρα πια, όμως, ξεπέρασαν τον ίδιο τον εαυτό τους. Μπροστά στο κύμα της οργής που ξεσηκώθηκε με το μακεδονικό και το ακόμα βαθύτερο, που φουσκώνει ώρα την ώρα και μέρα τη μέρα, διότι πλέον με την ανικανότητα και τον ζαμανφουτισμό τους πνίγουν ή καίνε ζωντανούς τους κατοίκους της χώρας, φθάνουν πλέον στο έσχατο σημείο: το ανοιχτό μίσος ενάντια στον ίδιο τον λαό, μια και πλέον νοιώθουν τις ερινύες να τους περιτριγυρίζουν, αφού καταλαβαίνουν πως μια σαρωτική οργή αρχίζει και διαπερνάει την ελληνική κοινωνία για τα πεπραγμένα τους» (Γ.Κ.).

.

Επικαιρότητα

Πριν από δύο περίπου μήνες είχα γράψει πως ελλοχεύει ο κίνδυνος ενός εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα (πηγή) – χωρίς φυσικά να είχα προβλέψει την αποκορύφωση του, την τραγωδία στο Μάτι, αφού τότε υπήρχε μόνο το θέμα της Μακεδονίας, η ουσιαστική αφετηρία του. Έκτοτε πολύ φοβάμαι ότι, ο κίνδυνος έχει εξελιχθεί πια σε βεβαιότητα – κρίνοντας από το ότι, η αρχική απογοήτευση των Ελλήνων μετά τη δολοφονία της τελευταίας τους ελπίδας το καλοκαίρι του 2015, έχει μετατραπεί σε οργή από την απαράδεκτη αυθαιρεσία του Σκοπιανού και σήμερα σε μίσος.

Ένα μίσος που τροφοδοτείται από τα αντίπαλα ΜΜΕ, μέσα από μάχες που διεξάγονται χωρίς ντροπή επάνω από τα απανθρακωμένα πτώματα των θυμάτων στο Μάτι – με τη χρησιμοποίηση των συγγενών και φίλων τους, καθώς επίσης όλων των Ελλήνων που είναι εύλογα συντετριμμένοι από το ανείπωτο δράμα. Από τη μία πλευρά η οργισμένη επιστολή φίλης μίας οικογένειας που έσβησε στο Μάτι (πηγή) και η οποία χαρακτηρίζει ως άσπονδο εχθρό της τον πρωθυπουργό, ζητώντας όμως παραδόξως εκλογές (!), ενώ από την άλλη το άρθρο ενός δημοσιογράφου που την αμφισβητεί και που επιτίθεται στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης (πηγή), συνιστούν μία ζοφερή εικόνα, από την οποία μπορεί κανείς εύκολα να προβλέψει το μέλλον – ενώ οι τεκμηριωμένες διαπιστώσεις ενός τρίτου στην αρχή του κειμένου, ολοκληρώνουν το θλιβερό σκηνικό.

Έτσι οι δικές μου απόψεις, σύμφωνα με τις οποίες η τραγωδία οφειλόταν στο συνδυασμό της απίστευτης πολιτικής ανικανότητας και των κοινωνικών αυθαιρεσιών (=μέτρα προστασίας που δεν εφαρμόζονται, αυθαίρετα που έχουν πλημμυρίσει τα δάση, κλείσιμο των ρεμάτων ή δόμηση που δυσκολεύει τη μετακίνηση και εμποδίζει την πρόσβαση στη θάλασσα σε πολλές περιοχές), με την κατάρρευση των υποδομών και του ανθρώπινου δυναμικού που έχει προκληθεί από τα μνημόνια (πηγή), δεν έχουν πια ιδιαίτερο νόημα – αφού το ένα κόμμα κατηγορεί πλέον το άλλο, χωρίς να δίνεται καμία σημασία στα συμφέροντα της πατρίδας μας, αλλά στο μεταξύ τους εμφύλιο πόλεμο.

Λογικά πάντως συμπεραίνεται ότι, ο κομματικός πόλεμος θα εξελιχθεί σταδιακά σε έναν εμφύλιο εντός της κοινωνίας – από τον οποίο σίγουρα δεν θα βγει κερδισμένος κανένας Έλληνας. Εάν δε ακολουθούσε η παραίτηση της κυβέρνησης και η διενέργεια πρόωρων εκλογών, δεν θα άλλαζε τίποτα στο πολεμικό σκηνικό που έχει δημιουργηθεί – η διατήρηση του οποίου, πόσο μάλλον η κλιμάκωση του, θα καταστήσει την Ελλάδα εκτός από χρεοκοπημένη μία ακυβέρνητη χώρα, η οποία δεν θα έχει κανένα μέλλον και καμία προοπτική. Υπερβολικοί οι φόβοι και οι διαπιστώσεις μου; Εύχομαι, αλλά εκεί οδηγείται η πατρίδα μας, εάν δεν αλλάξει αμέσως πορεία.

analyst.gr