Το τρίτο μνημόσυνο του δημοψηφίσματος.

Μετά τη νέα οδυνηρή συμφωνία με τους πιστωτές, έχουν πέσει πια οριστικά οι «τίτλοι τέλους» στην Ελλάδα, με καινούργια αφετηρία την παλαιότερη επιδεινωμένη: μία οδύνη δίχως τέλος.

Άποψη

Ακριβώς τρία χρόνια μετά την πρωτοφανή κυβίστηση και τη χαμένη τιμή της «αριστεράς» που αποτελούσε το ύστατο ανάχωμα των Πολιτών, υπό τις συνθήκες που επικρατούν σήμερα στην Ελλάδα, είναι προφανώς κάτι περισσότερο από δύσκολο να αμυνθεί η ελληνική κοινωνία απέναντι στην σφοδρή επίθεση που δέχεται – με όπλα αιχμής την πολιτική λιτότητας και τα εξοντωτικά μνημόνια, όπου οι δανειστές εκμεταλλεύονται στο έπακρο τις αδυναμίες της πατρίδας μας λόγω της υπερχρέωσης της, των θεσμικών της ελλειμμάτων, της πολιτικής διαφθοράς και ανικανότητας, του κομματικού κράτους, του ενδοτισμού, της γεωπολιτικής της ανασφάλειας κοκ.

Πόσο μάλλον όταν το κοινωνικό κράτος καταρρέει και οι κοινωφελείς επιχειρήσεις είναι επίσης υπερχρεωμένες, όπως στο παράδειγμα της ΔΕΗ με επισφάλειες που υπερβαίνουν τα 2,5 δις € – ενώ στα πλαίσια του PSI έχουν αποδεχθεί ορισμένες το αγγλικό δίκαιο στα ομόλογα τους, παρά το ότι δεν υπήρχε απολύτως κανένας λόγος.

Πολύ περισσότερο όταν έχει αφελληνισθεί εντελώς ο χρηματοπιστωτικός τομέας της χώρας, με αποκλειστική ευθύνη της σημερινής κυβέρνησης – ενώ οι τράπεζες έχουν μετατραπεί σε επιθετικά κερδοσκοπικά κεφάλαια (hedge funds) διαχείρισης κόκκινων δανείων, με αμέτρητες κατασχέσεις και πλειστηριασμούς προ των πυλών. Ακόμη δε και τα κυβερνητικά γερμανικά έντυπα, όπως το Spiegel, μας ειρωνεύονται, γράφοντας πως το ξεπούλημα τις Ελλάδας δεν αποφέρει σχεδόν τίποτα – αφού οι τιμές έχουν καταρρεύσει, ενώ φυσικά κανένας δεν επενδύει σε μία χρεοκοπημένη χώρα (πηγή).

Το πόσο κόστισαν αυτά τα τρία χρόνια στην Ελλάδα, μετά τα καταστροφικά πέντε προηγούμενα, δεν μπορεί κανένας να υπολογίσει – αφού η ολοκληρωτική απώλεια της ελπίδας, η παραμονή στο καθεστώς των μνημονίων έως τουλάχιστον το 2060, η δημιουργία πλεονασμάτων από τις σάρκες της οικονομίας μας, τα 43 δις € που χάθηκαν από τις τράπεζες κοκ. είναι ανυπολόγιστα, αδύνατον να συγκεκριμενοποιηθούν μεγέθη.

Όσον αφορά τώρα την εγχώρια ελίτ, αυτήν που απομυζεί από χρόνια τους Έλληνες ελέγχοντας τις κυβερνήσεις και χαριεντιζόμενη μαζί τους, αποτελεί την πέμπτη φάλαγγα των δανειστών, ευελπιστώντας να πάρει μερίδιο από τα λάφυρα της λεηλασίας – γεγονός που σημαίνει πως τους στηρίζει, βοηθώντας στο έργο τους και στη χειραγώγηση των Πολιτών.

Ακόμη λοιπόν και αν τεκμηριώσει κανείς πως οι ιδιωτικοποιήσεις των κοινωφελών επιχειρήσεων είναι καταστροφικές, χρησιμοποιώντας το παράδειγμα της Γερμανίας που τις εθνικοποιεί ξανά, έχοντας διαπιστώσει πως το κόστος για τους Πολίτες της ήταν τεράστιο (πηγή), ενώ κάτι ανάλογο ισχύει επίσης για τις συμπράξεις του δημοσίου με τον ιδιωτικό τομέα, δεν πρόκειται να επιτύχει τίποτα – αφού οι Έλληνες έχουν πια συνθηκολογήσει, επιλέγοντας τη συλλογική αποχαύνωση.

Απλούστατα, με το κράτος σε άθλια κατάσταση, με τον ιδιωτικό τομέα να καταρρέει από το βάρος των φόρων και των δανείων του, καθώς επίσης με τους Πολίτες να σιωπούν όπως τα πρόβατα, έστω αιτιολογημένα (ανάλυση), δεν έχει κανένα νόημα η τεκμηρίωση του ότι, η επόμενη χρονική περίοδος θα αποβεί ακόμη πιο καταστροφική για την πατρίδα μας – όποιο από τα κόμματα εξουσίας και αν αναλάβει τη διαχείριση του κράτους, κατ’ εντολή των δανειστών.

Μίας χώρας που είναι η περισσότερο χρεοκοπημένη στην ιστορία του πλανήτη, χωρίς καμία απολύτως δυνατότητα διάσωσης της, εάν δεν προηγηθεί η ονομαστική διαγραφή μεγάλου μέρους των χρεών της – κάτι που, για να υπάρχει κάποια ελπίδα επίτευξης του, θα έπρεπε οι Πολίτες να είναι πρόθυμοι να υποστούν τη χρεοκοπία του δημοσίου, ακόμη και με τον κίνδυνο εξόδου από το ευρώ.

Συμπερασματικά λοιπόν, το να περιμένει κανείς πως η Ελλάδα θα επιστρέψει σε μία βιώσιμη πορεία ανάπτυξης, με τη σημερινή ή με την επόμενη κυβέρνηση, όταν επιβάλλονται συνεχώς νέα δημοσιονομικά μέτρα, ενώ απαγορεύονται οι δημόσιες επενδύσεις και οι νέοι εγκαταλείπουν μαζικά τη χώρα, αποτελεί το άκρον άωτο της ανοησίας – για να μην χρησιμοποιήσουμε το σωστό όρο που λογικά προσβάλλει τους ιθαγενείς.

Φαίνεται δε καθαρά ότι, όλο και πιο πολλοί Έλληνες θα υποκύψουν στο σύνδρομο της Στοκχόλμης – θα νοιώθουν δηλαδή θύτες αντί για θύματα αναλαμβάνοντας ακούσια ευθύνες που δεν τους αναλογούν, επειδή το ένστικτο της αυτοσυντήρησης θα πάρει τα ηνία.

Επίσης πως θα υπάρξουν ελάχιστες κοινωνικές αντιδράσεις, όταν μαζικοποιηθούν οι πλειστηριασμοί και ξεκινήσουν οι εξώσεις – επειδή ο φόβος έχει πλέον καταλάβει το πνεύμα, την ψυχή και την καρδιά των Ελλήνων. Όλοι έχουν καταλάβει πάντως πως δεν υπάρχει καμία κοινοβουλευτική λύση για τη χώρα – αφού σχεδόν όλα τα πολιτικά κόμματα έχουν σκύψει το κεφάλι, τασσόμενα υπέρ των μνημονίων στο διηνεκές. Κανένας όμως Έλληνας δεν είναι πρόθυμος να αποδεχθεί το ρίσκο της μοναδικής εναλλακτικής λύσης: της κοινωνικής αντίδρασης.

Στα πλαίσια αυτά, όλες οι πολιτικές και οικονομικές συζητήσεις περί συστημάτων διακυβέρνησης, είναι κενές πρακτικού νοήματος – ενώ περιττεύουν επίσης οι αναλύσεις και οι διαπιστώσεις, αφού μοιάζουν πια με νεκροψία και όχι με συνταγές ανάρρωσης του ασθενούς.

Ολοκληρώνοντας, έχουν πέσει πια οι «τίτλοι τέλους», με νέα αφετηρία την παλαιότερη επιδεινωμένη: μία οδύνη δίχως τέλος. Εκτός εάν βέβαια οι Έλληνες αντιδράσουν κάποια στιγμή συλλογικά, έστω στην άκρη του γκρεμού – επιλέγοντας ένα οδυνηρό τέλος που είναι συνήθως συνώνυμο με την ανατολή της ελπίδας.

analyst.gr