Του Strange Attractor.
Από το τέλος του αιματηρού Β’ΠΠ ο κόσμος, και κυρίως η Δύση, λειτούργησε όπως λειτούργησε με βάση μια νέα τάξη πραγμάτων, που εν πολλοίς καθορίστηκε από την Αμερική η οποία πήρε τη σκυτάλη από την άλλοτε παντοκράτειρα Αγγλία, επιβάλλοντας το δικό της modus vivendi παντού.
Μέσα σε αυτό το διάστημα καθορίστηκαν νέες συμμαχίες (ΝΑΤΟ, Σύμφωνο Βαρσοβίας, κ.ά.), νέες οικονομικές και πολιτικές οντότητες (ΕΟΚ, ΕΕ, κ.ά), συνέχισαν να γίνονται πόλεμοι, ζήσαμε τον «τρόμο» του ψυχρού πολέμου και το ενδεχόμενο πυρηνικής καταστροφής, και τέλος ζήσαμε και την κατάρρευση εκ των έσω της «πανίσχυρης» ΕΣΣΔ, των κρατών δορυφόρων της, αλλά και του μαρξισμού ως κυρίαρχη ιδεολογία στον αναπτυγμένο κόσμο.
Εδώ και μερικά χρόνια όμως, όλα αυτά μοιάζουν να ανατρέπονται. Και όχι μόνο στον οικονομικό τομέα, με τις νομισματικές, τραπεζικές και άλλες κρίσεις, αλλά και στον γεωπολιτικό.
Στη γειτονιά μας για παράδειγμα, ο Ερντογάν εδώ και μια δεκαετία συστηματικά αλλάζει το πρόσωπο της Τουρκίας, από κοσμικό σε νεοθωμανικό, απομακρύνοντάς την από την Δύση, η οποία ούτως ή άλλως είναι επιφυλακτική απέναντί της. Η Τουρκία φέρεται εχθρικά στην «σύμμαχο» Ελλάδα, στο Ισραήλ, ακόμη κι απέναντι στον άλλοτε «προστάτη» και μέντορά της τις ΗΠΑ, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τις διάφορες «απειλές» εναντίον του Τραμπ, αλλά και την ανάκληση του πρέσβη της από την Ουάσιγκτον πριν από μερικές ημέρες.
Αντιθέτως, η Άγκυρα παίζει σε δυο ταμπλό, φλερτάροντας με τον Πούτιν, χαϊδεύει τον ισλαμισμό, και επειδή δεν του βγαίνει του Ερντογάν να γίνει ο νέος Αλαντίν της Μέσης Ανατολής, προσπαθεί τώρα να ηγηθεί ενός ισλαμικού τόξου στο μαλακό υπογάστριο της Ευρώπης, τα Βαλκάνια.
Αλλού βλέπουμε την ανάδυση ενός νέου (τεράστιου) παίκτη στις οικονομικές αγορές, που με όπλο την παγκοσμιοποίηση κατάφερε να κυριαρχήσει στον πλανήτη, αν και παραμένει… κομμουνιστικός!!!! Αναφέρομαι στην Κίνα, η οποία έχει βάλει στο καναβάτσο άλλες πάλαι ποτέ πανίσχυρες οικονομικά χώρες, κατασκευάζοντας τα πάντα όλα, πάμφθηνα, πολλές φορές παράνομα και με κλεμμένη τεχνογνωσία, και κατακλύζοντας με τα αμφιβόλου ποιότητας προϊόντα της τις διεθνείς αγορές. Το αν η ανοδική πορεία της της βγει σε καλό, ή αν θα συνοδευτεί και από στρατιωτικές φιλοδοξίες, απομένει να το δούμε.
Όπως και να έχει, το μέγεθος του πληθυσμού της και μόνο την καθιστά άκρως σημαντικό παράγοντα για το μέλλον του πλανήτη. Ειδικά αν σκεφτούμε πως ένα και πλέον δισεκατομμύριο άνθρωποι με δικό τους αυτοκίνητο, ψυγείο κλπ. θα σημάνει την περιβαλλοντική ανατίναξη του πλανήτη όπως τον ξέρουμε.
Και να μη ξεχνάμε πως η κυριαρχία της Κίνας συντέλεσε εν μέρει και στην οικονομική κρίση της Δύσης, που εμείς ειδικά τη ζούμε στο πετσί μας. Διότι δεν μπορεί η Δύση να συναγωνιστεί οικονομικά μια χώρα που τα ημερομίσθιά της είναι υποπολλαπλάσια εκείνων που δίνει αυτή. Άρα, αφού δεν μπορεί η Κίνα να δίνει 2.000 ευρώ τον μήνα στις εκατοντάδες εκατομμύρια εργαζόμενους της, η Δύση θα την ανταγωνιστεί (αν θέλει να επιβιώσει) κατεβάζοντας τα δικά της ημερομίσθια σε κινεζικά (ή σομαλικά) επίπεδα.
Όσον αφορά στο ευρωπαϊκό πείραμα της ΕΕ, ενώ ξεκίνησε γεμάτο προσδοκίες, εν μέσω ταρατατζούμ, σήμερα, και με αφορμή πολλούς αστάθμητους παράγοντες, όπως π.χ. η απροσδόκητη επανεμφάνιση του εθνικισμού, η λαθρομετανάστευση, η οικονομική κρίση κλπ., το όλο γραφειοκρατικό και τεχνοκρατικό πλέον αυτό οικοδόμημα μοιάζει πήλινο και έτοιμο να πέσει στα κεφάλια των δημιουργών του. Στερούμενο κάθε οράματος, βυθισμένο στην ανυποληψία και στην εμμονή στην πολιτική ορθότητα, που όμως δεν συμβαδίζει με το θέλημα των λαών της, όπως είδαμε πρόσφατα στην Ιταλία όπου οι λαϊκιστές σήκωσαν κεφάλι.
Δυστυχώς, ο ουτοπισμός πάνω στον οποίο βασίστηκε η ΕΕ δεν έχει καμία σχέση με την σημερινή πραγματικότητα, όπως έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια. Η Βρετανία φεύγει, η Ιταλία το σκέφτεται, η Ισπανία πάσχει από εσωτερικούς αποσχιστικούς κλυδωνισμούς, η Ελλάδα κυβερνάται από «κομμουνιστές» τσαρλατάνους, οι ανατολικές χώρες μέλη σφραγίζουν τα σύνορά τους, και παντού σιγά σιγά εξαπλώνεται ανεπιστρεπτί ο νόμος της σαρίας, ενώ δημογραφικά όλα δείχνουν πως αν δεν αλλάξει ρότα, η Ευρώπη σε μερικά χρόνια θα είναι μουσουλμανική στην πλειονότητά της.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έχουμε και τη Γερμανία, η οποία προσπάθησε αποτυχημένα δυο φορές με τα όπλα να πετύχει αυτό που σήμερα πέτυχε με το ευρώ. Ξεπερνώντας τα ενοχικά της σύνδρομα έχει αναλάβει το πηδάλιο της σαστισμένης Ευρώπης, υπαγορεύοντας όρους και πολιτικές, παίζοντας χωρίς αντίπαλο, θυμίζοντας περισσότερο την Γερμανία πριν από τον Α’ ΠΠ αντί εκείνη του 1945 ή έστω του 1989.
Τέλος, έχουμε την Αμερική, η οποία τα τελευταία χρόνια μοιάζει να θέλει και να μη θέλει να αποσυρθεί από την Ευρώπη, συγκεντρώνοντας το ενδιαφέρον της αλλού (βλ. Ειρηνικό), ενδοσκοπώντας, και αφήνοντας το Βερολίνο να κάνει παιχνίδι χωρίς ελέγχους και άνωθεν επιτήρηση, πλην του στρατιωτικού τομέα, όπου ζητάει ό,τι ζητούσε για την διατήρηση και ενίσχυση του ΝΑΤΟ (που για άλλο λόγο δημιουργήθηκε, αλλά τέλος πάντων)...
Η ίδια, με βασικό πυρήνα την πολιτικής της για την ενέργεια, έχει ήδη καταφέρει να είναι Νο1 ή Νο2 του πλανήτη στην παραγωγή πετρελαίου, φυσικού αερίου, και άνθρακα. Έτσι, παρά τις μέχρι πρότινος αιματηρές επεμβάσεις της στην Μ. Ανατολή, σήμερα η εν λόγω περιοχή δεν την ενδιαφέρει και τόσο, αφού το αραβικό πετρέλαιο κατευθύνεται κυρίως προς την Κίνα και την ΕΕ, απασχολώντας μόνο τις εμπλεκόμενες αραβικές χώρες και το Ιράν. Ακόμη και το Ισραήλ έχει πάψει να ενδιαφέρεται, με τις ζάπλουτες χώρες του Κόλπου να φοβούνται περισσότερο το «μουσουλμανικό» Ιράν, απ’ ότι τους «Σιωνιστές»…
Να δείτε που στο τέλος θα γίνει κανένας πόλεμος Ισραήλ-Ιράν, και οι Σουνίτες Άραβες θα στηρίζουν τους Εβραίους αντί για τους Σιίτες εχθρούς τους.
Για τη Ρωσία του Πούτιν και των ολιγαρχών του δεν θα μιλήσω, αφού η περίπτωσή της όπως εξελίχθηκε από το 1989 και μετά χρειάζεται ένα ολόκληρο βιβλίο για να αναλυθεί…
Που βρίσκεται η Ελλάδα μας εν μέσω όλων αυτών των κοσμοϊστορικών ανακατατάξεων; Πελαγωμένη ως συνήθως, με καπετάνιο έναν ανερμάτιστο ιδεοληπτικό και συμπλεγματικό τύπο, που όμως ο λαός λατρεύει. Ένα καρυδότσουφλο στον ταραγμένο ωκεανό, έρμαιο των δανειστών, των αγορών, των γειτόνων του, και κυρίως των «αριστερών» κυβερνώντων του, που ανάμεσα στις υπόλοιπες παγκόσμιες ανακατατάξεις, έχουν πλασάρει και την δική τους: Τον υπαρκτό σουρεαλισμό ή αλλιώς τον νεοφιλελεύθερο μαρξισμό…
Τα ύστερα του κόσμου δηλαδή.
Και σε άλλα με υγεία…
ΥΓ-Έχετε προσέξει πως οι δραχμολάγνοι που δεν ξεσαλώνουν αυτές τις μέρες είναι όλοι εκείνοι που έχουν τις καταθέσεις τους σε ιταλικές τράπεζες; Τυχαίο;
antinews.gr
Από το τέλος του αιματηρού Β’ΠΠ ο κόσμος, και κυρίως η Δύση, λειτούργησε όπως λειτούργησε με βάση μια νέα τάξη πραγμάτων, που εν πολλοίς καθορίστηκε από την Αμερική η οποία πήρε τη σκυτάλη από την άλλοτε παντοκράτειρα Αγγλία, επιβάλλοντας το δικό της modus vivendi παντού.
Μέσα σε αυτό το διάστημα καθορίστηκαν νέες συμμαχίες (ΝΑΤΟ, Σύμφωνο Βαρσοβίας, κ.ά.), νέες οικονομικές και πολιτικές οντότητες (ΕΟΚ, ΕΕ, κ.ά), συνέχισαν να γίνονται πόλεμοι, ζήσαμε τον «τρόμο» του ψυχρού πολέμου και το ενδεχόμενο πυρηνικής καταστροφής, και τέλος ζήσαμε και την κατάρρευση εκ των έσω της «πανίσχυρης» ΕΣΣΔ, των κρατών δορυφόρων της, αλλά και του μαρξισμού ως κυρίαρχη ιδεολογία στον αναπτυγμένο κόσμο.
Εδώ και μερικά χρόνια όμως, όλα αυτά μοιάζουν να ανατρέπονται. Και όχι μόνο στον οικονομικό τομέα, με τις νομισματικές, τραπεζικές και άλλες κρίσεις, αλλά και στον γεωπολιτικό.
Στη γειτονιά μας για παράδειγμα, ο Ερντογάν εδώ και μια δεκαετία συστηματικά αλλάζει το πρόσωπο της Τουρκίας, από κοσμικό σε νεοθωμανικό, απομακρύνοντάς την από την Δύση, η οποία ούτως ή άλλως είναι επιφυλακτική απέναντί της. Η Τουρκία φέρεται εχθρικά στην «σύμμαχο» Ελλάδα, στο Ισραήλ, ακόμη κι απέναντι στον άλλοτε «προστάτη» και μέντορά της τις ΗΠΑ, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τις διάφορες «απειλές» εναντίον του Τραμπ, αλλά και την ανάκληση του πρέσβη της από την Ουάσιγκτον πριν από μερικές ημέρες.
Αντιθέτως, η Άγκυρα παίζει σε δυο ταμπλό, φλερτάροντας με τον Πούτιν, χαϊδεύει τον ισλαμισμό, και επειδή δεν του βγαίνει του Ερντογάν να γίνει ο νέος Αλαντίν της Μέσης Ανατολής, προσπαθεί τώρα να ηγηθεί ενός ισλαμικού τόξου στο μαλακό υπογάστριο της Ευρώπης, τα Βαλκάνια.
Αλλού βλέπουμε την ανάδυση ενός νέου (τεράστιου) παίκτη στις οικονομικές αγορές, που με όπλο την παγκοσμιοποίηση κατάφερε να κυριαρχήσει στον πλανήτη, αν και παραμένει… κομμουνιστικός!!!! Αναφέρομαι στην Κίνα, η οποία έχει βάλει στο καναβάτσο άλλες πάλαι ποτέ πανίσχυρες οικονομικά χώρες, κατασκευάζοντας τα πάντα όλα, πάμφθηνα, πολλές φορές παράνομα και με κλεμμένη τεχνογνωσία, και κατακλύζοντας με τα αμφιβόλου ποιότητας προϊόντα της τις διεθνείς αγορές. Το αν η ανοδική πορεία της της βγει σε καλό, ή αν θα συνοδευτεί και από στρατιωτικές φιλοδοξίες, απομένει να το δούμε.
Όπως και να έχει, το μέγεθος του πληθυσμού της και μόνο την καθιστά άκρως σημαντικό παράγοντα για το μέλλον του πλανήτη. Ειδικά αν σκεφτούμε πως ένα και πλέον δισεκατομμύριο άνθρωποι με δικό τους αυτοκίνητο, ψυγείο κλπ. θα σημάνει την περιβαλλοντική ανατίναξη του πλανήτη όπως τον ξέρουμε.
Και να μη ξεχνάμε πως η κυριαρχία της Κίνας συντέλεσε εν μέρει και στην οικονομική κρίση της Δύσης, που εμείς ειδικά τη ζούμε στο πετσί μας. Διότι δεν μπορεί η Δύση να συναγωνιστεί οικονομικά μια χώρα που τα ημερομίσθιά της είναι υποπολλαπλάσια εκείνων που δίνει αυτή. Άρα, αφού δεν μπορεί η Κίνα να δίνει 2.000 ευρώ τον μήνα στις εκατοντάδες εκατομμύρια εργαζόμενους της, η Δύση θα την ανταγωνιστεί (αν θέλει να επιβιώσει) κατεβάζοντας τα δικά της ημερομίσθια σε κινεζικά (ή σομαλικά) επίπεδα.
Όσον αφορά στο ευρωπαϊκό πείραμα της ΕΕ, ενώ ξεκίνησε γεμάτο προσδοκίες, εν μέσω ταρατατζούμ, σήμερα, και με αφορμή πολλούς αστάθμητους παράγοντες, όπως π.χ. η απροσδόκητη επανεμφάνιση του εθνικισμού, η λαθρομετανάστευση, η οικονομική κρίση κλπ., το όλο γραφειοκρατικό και τεχνοκρατικό πλέον αυτό οικοδόμημα μοιάζει πήλινο και έτοιμο να πέσει στα κεφάλια των δημιουργών του. Στερούμενο κάθε οράματος, βυθισμένο στην ανυποληψία και στην εμμονή στην πολιτική ορθότητα, που όμως δεν συμβαδίζει με το θέλημα των λαών της, όπως είδαμε πρόσφατα στην Ιταλία όπου οι λαϊκιστές σήκωσαν κεφάλι.
Δυστυχώς, ο ουτοπισμός πάνω στον οποίο βασίστηκε η ΕΕ δεν έχει καμία σχέση με την σημερινή πραγματικότητα, όπως έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια. Η Βρετανία φεύγει, η Ιταλία το σκέφτεται, η Ισπανία πάσχει από εσωτερικούς αποσχιστικούς κλυδωνισμούς, η Ελλάδα κυβερνάται από «κομμουνιστές» τσαρλατάνους, οι ανατολικές χώρες μέλη σφραγίζουν τα σύνορά τους, και παντού σιγά σιγά εξαπλώνεται ανεπιστρεπτί ο νόμος της σαρίας, ενώ δημογραφικά όλα δείχνουν πως αν δεν αλλάξει ρότα, η Ευρώπη σε μερικά χρόνια θα είναι μουσουλμανική στην πλειονότητά της.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έχουμε και τη Γερμανία, η οποία προσπάθησε αποτυχημένα δυο φορές με τα όπλα να πετύχει αυτό που σήμερα πέτυχε με το ευρώ. Ξεπερνώντας τα ενοχικά της σύνδρομα έχει αναλάβει το πηδάλιο της σαστισμένης Ευρώπης, υπαγορεύοντας όρους και πολιτικές, παίζοντας χωρίς αντίπαλο, θυμίζοντας περισσότερο την Γερμανία πριν από τον Α’ ΠΠ αντί εκείνη του 1945 ή έστω του 1989.
Τέλος, έχουμε την Αμερική, η οποία τα τελευταία χρόνια μοιάζει να θέλει και να μη θέλει να αποσυρθεί από την Ευρώπη, συγκεντρώνοντας το ενδιαφέρον της αλλού (βλ. Ειρηνικό), ενδοσκοπώντας, και αφήνοντας το Βερολίνο να κάνει παιχνίδι χωρίς ελέγχους και άνωθεν επιτήρηση, πλην του στρατιωτικού τομέα, όπου ζητάει ό,τι ζητούσε για την διατήρηση και ενίσχυση του ΝΑΤΟ (που για άλλο λόγο δημιουργήθηκε, αλλά τέλος πάντων)...
Η ίδια, με βασικό πυρήνα την πολιτικής της για την ενέργεια, έχει ήδη καταφέρει να είναι Νο1 ή Νο2 του πλανήτη στην παραγωγή πετρελαίου, φυσικού αερίου, και άνθρακα. Έτσι, παρά τις μέχρι πρότινος αιματηρές επεμβάσεις της στην Μ. Ανατολή, σήμερα η εν λόγω περιοχή δεν την ενδιαφέρει και τόσο, αφού το αραβικό πετρέλαιο κατευθύνεται κυρίως προς την Κίνα και την ΕΕ, απασχολώντας μόνο τις εμπλεκόμενες αραβικές χώρες και το Ιράν. Ακόμη και το Ισραήλ έχει πάψει να ενδιαφέρεται, με τις ζάπλουτες χώρες του Κόλπου να φοβούνται περισσότερο το «μουσουλμανικό» Ιράν, απ’ ότι τους «Σιωνιστές»…
Να δείτε που στο τέλος θα γίνει κανένας πόλεμος Ισραήλ-Ιράν, και οι Σουνίτες Άραβες θα στηρίζουν τους Εβραίους αντί για τους Σιίτες εχθρούς τους.
Για τη Ρωσία του Πούτιν και των ολιγαρχών του δεν θα μιλήσω, αφού η περίπτωσή της όπως εξελίχθηκε από το 1989 και μετά χρειάζεται ένα ολόκληρο βιβλίο για να αναλυθεί…
Που βρίσκεται η Ελλάδα μας εν μέσω όλων αυτών των κοσμοϊστορικών ανακατατάξεων; Πελαγωμένη ως συνήθως, με καπετάνιο έναν ανερμάτιστο ιδεοληπτικό και συμπλεγματικό τύπο, που όμως ο λαός λατρεύει. Ένα καρυδότσουφλο στον ταραγμένο ωκεανό, έρμαιο των δανειστών, των αγορών, των γειτόνων του, και κυρίως των «αριστερών» κυβερνώντων του, που ανάμεσα στις υπόλοιπες παγκόσμιες ανακατατάξεις, έχουν πλασάρει και την δική τους: Τον υπαρκτό σουρεαλισμό ή αλλιώς τον νεοφιλελεύθερο μαρξισμό…
Τα ύστερα του κόσμου δηλαδή.
Και σε άλλα με υγεία…
ΥΓ-Έχετε προσέξει πως οι δραχμολάγνοι που δεν ξεσαλώνουν αυτές τις μέρες είναι όλοι εκείνοι που έχουν τις καταθέσεις τους σε ιταλικές τράπεζες; Τυχαίο;
antinews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου