Πως θα μοιάζει ο εμφύλιος πόλεμος στις ΗΠΑ που πολλοί πλέον φοβούνται;

Gregory Copley, 23-8-17

[Η προαναγγελία ενός εμφυλίου πολέμου στις ΗΠΑ δεν αποτελεί αποκλειστικότητα του αρθρογράφου. Αλλά το  εξαιρετικό ενδιαφέρον του άρθρου συνίσταται στην μοναδικής οξυδέρκειας διάγνωση των αιτίων, των διεθνών επιπτώσεων και των ιστορικών διαστάσεων μιας κρίσεως με πιθανή απόληξη που θα σημειώσει καμπή στην πορεία της ανθρωπότητας.           

                                                    Ο Γκρέγκορυ Κόπλυ διευθύνει την Global Information System Intelligence Service και την σειρά εκδόσεων Defense and Foreign Affairs και διετέλεσε σύμβουλος στρατηγικής πολλών κυβερνήσεων, κατά το βιογραφικό της Wikipedia.]

Παρουσίαση: Μιχαήλ Στυλιανού

Nαι, στις ΗΠΑ έρχεται ένας εμφύλιος πόλεμος.

Αλλά δεν θα έχει τα χαρακτηριστικά απογόνου του εμφυλίου 1861-65. Θα εμφανιστεί μοιάζοντας περισσότερο με την διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας, ή τους εμφυλίους πολέμους στη Ρωσία και στην Κίνα τον 20ό Αιώνα.

Θα εμφανιστεί ως ένα εξελισσόμενο χάος.

Και ο επόμενος αμερικανικός εμφύλιος πόλεμος –μολονότι μπορεί να αναχαιτιστεί σε κάποιο βαθμό από τον επίσημο βραχίονα της επίσημης κεντρικής κυβέρνησης- θα αποσταθεροποιήσει πολλά άλλα έθνη-κράτη, περιλαμβανομένης της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας. Μπορεί, με άλλα λόγια να είναι βραχύβιος, απλώς επειδή η εξέγερση πιθανώς δεν θα βασίζεται στις αποφάσεις πολιτειών της Ομοσπονδίας (οι οποίες στον Εμφύλιο Πόλεμο προκάλεσαν την διάσπασή της) που ενεργούν εντός των κατά την δική τους αντίληψη νομίμων διαδικασιών. Είναι πιθανότερο ότι ο εμφύλιος του 21ου Αιώνα θα εξαπλωθεί σαν μια βαθμιαία κατάρρευση της έννομης τάξης.

Το αποτέλεσμα, που σ’ ένα βαθμό εξαρτάται από το πόσο γρήγορα θα αποκατασταθεί η τάξη, θα είναι πιθανώς το τέλος η ο περιορισμός της σημερινής αντίληψης περί δημοκρατίας στις ΗΠΑ. Θα δούμε μια μαζική εξάρθρωση της Οικονομίας και του Νομίσματος. Και τότε θα γίνει πρόβλημα παγκόσμιας κλίμακας.

Οι άνθρωποι ειρωνεύονται αυτό που παρατηρούν στο όμορφο τρωκτικό Λέμος ο Νορβηγικός ως μια παρόρμηση ομαδικής αυτοκτονίας, ωστόσο αυτά τα είδη εμφανίζουν έναν μηχανισμό επιβίωσης ανύπαρκτο στο ανθρώπινο είδος. Τα παραδείγματα της ανθρώπινης ιστορίας δείχνουν ότι οι πολιτισμοί συνήθως πεθαίνουν περισσότερο εξ αιτίας εσωτερικών παθογενειών παρά από το χέρι εξωτερικών δυνάμεων.

Είναι σημαντικό ότι η επερχόμενη κρίση στις ΗΠΑ δεν προκλήθηκε αιφνιδίως από την εκλογή του προέδρου Τραμπ στις 7 Νοεμβρίου 2016. Και ούτε ήταν ο αυξανόμενος διχασμός της βρετανικής κοινωνίας που προκάλεσε την βρετανική έξοδο από την Ε.Ε.

Και στις δυο περιπτώσεις, η εκλογή του κ. Τραμπ και η απόφαση των Βρετανών ψηφοφόρων να εγκαταλείψει η χώρα τους την Ε.Ε. ήσαν οι καθυστερημένες –ίσως πολύ καθυστερημένες- αντιδράσεις του πληθυσμού των επαρχιών των δύο χωρών σ’ αυτό που αντιλαμβάνονταν ως την καταστροφή του κράτους-έθνους τους από «αστικές υπέρ-ολιγαρχίες».

Οι αντιδράσεις οπισθοφυλακών εκείνων που ψήφισαν στις ΗΠΑ τον Ντόναλντ Τραμπ και εκείνων πού ψήφισαν Brexit στη Βρετανία ήσαν εναντίον  ενός εγκατεστημένου στις μεγαλουπόλεις στρατοπέδου οπαδών της παγκοσμιοποίησης, το οποίο διαμορφωνόταν επί μερικές δεκαετίες, με τον προγραμματισμένο ή τυχαίο σκοπό να καταστρέψει τα έθνη και τον εθνικισμό. Τώρα αποκρυσταλλώνεται μια πραγματικότητα όπου: Η τάξη των οπαδών της παγκοσμιοποίησης βλέπει το έθνος και τους υπερμάχους του ως εχθρούς και το αντίστροφο.

Οι γραμμές του μετώπου έχουν χαραχτεί.

Οι οικουμενιστές των πόλεων  -συνειδητοί ή μη- έχουν ρίψει τις δυνάμεις τους στην προσπάθεια να αποτρέψουν την επιστροφή στον εθνικισμό, ιδιαίτερα στις ΗΠΑ και στην Βρετανία, αλλά επίσης στην Ευρώπη, στον Καναδά, στην Αυστραλία και σε παρόμοιες περιοχές.

Οι αστοί οικουμενιστές ελέγχουν πλείστα των μέσων επικοινωνίας και επομένως ελέγχουν την «πληροφορία» και την εικόνα των γεγονότων. Οι «Εθνικιστές» επομένως ενεργούν με το ένστικτο και στο σκοτάδι.

Δεν υπάρχει σχεδόν αμφιβολία ότι οι ΗΠΑ, παρά τις ενδείξεις ότι τείνουν προς οικονομική ανάρρωση, θα περιπέσουν σε κυκλική πτώση αυτοκαταστροφικής δυσλειτουργίας, δυστοπίας και ανομίας. Η εξέλιξη προς ένα «δεύτερο εμφύλιο πόλεμο» παρουσιάζει σημαντικές αναλογίες με τα αίτια του πρώτου Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου (1861-65). Αμφότερα τα γεγονότα –το προηγούμενο του 19ου Αιώνα και το πιθανό του 21^ου Αιώνα- παρουσίασαν την διαίρεση μεταξύ μιας βασικά αστικής, μετέωρης κοινωνίας εναντίον μιας βασικά περιφερειακής, παραδοσιακής κοινωνίας.

Από ορισμένες απόψεις, πρόκειται για μια σύγκρουση μεταξύ ανθρώπων με μακρές αναμνήσεις ( ακόμη και εάν αυτές οι αναμνήσεις είναι ατελείς ή επιλεκτικές) και ανθρώπων για τους οποίους οι αναμνήσεις και η Ιστορία είναι εκτός ενδιαφέροντος. Επίσης, είναι μια σύγκρουση μεταξύ ταυτότητας και υλισμού, με τις μετέωρες κοινωνικές ομάδες (τους αστικούς πληθυσμούς) περισσότερο απορροφημένους στο βραχυπρόθεσμο υλικό κέρδος. Μελέτησα τις ΗΠΑ επί 50 χρόνια, και η πρώτη μου αντίληψη γι’ αυτές ήταν, πριν μισό αιώνα, ότι οι πληθυσμοί τους θα διαχωριστούν αναπόφευκτα σε αμυντικές νησίδες ιδίου συμφέροντος, περιβαλλόμενες από θάλασσες ανέμελων ακρίδων. Η ειρωνεία είναι ότι τα σημερινά  νησιά πλούτου και εξουσίας –οι πόλεις- κατέληξαν να αντιπροσωπεύουν τον βραχυπρόθεσμο υλισμό, όπως συνέβη με τις πόλεις στην διαδρομή της Ιστορίας.

Αλλά αυτό που είναι ενδιαφέρον είναι ότι, παρά την παγκόσμια προσοχή στον πολιτικο/γεωγραφικό διχασμό που συμβαίνει στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε άλλα μέρη του Δυτικού Κόσμου, σε άλλα σημεία του πλανήτη σημειώθηκε μια αναστροφή προς ένα πνεύμα Βεστφαλιανού ή προ-Βεστφαλιανού εθνικισμού. Το γεγονός ότι οι ΗΠΑ περιέφραξαν το Ιράν, την Ρωσία και άλλες χώρες με κυρώσεις και άλλες μορφές απομόνωσης μπορεί να είναι αυτό που εξασφαλίζει την ανθεκτικότητά τους.

Απέφυγαν την επιδημία της Παγκοσμιοποίησης.                                

Η Ρωσία, πράγματι, ανέρρωσε από την σοβιετική μορφή παγκοσμιοποίησης το 1991.

Μια «νίκη» των αστών οικουμενιστών κατά του Τραμπ και του “Brexit” θα πυροδοτούσε πιθανόν αυτή την διαδικασία προς την κοινωνική κατάρρευση –εμφύλιο πόλεμο, υπό τη μία ή την άλλη μορφή- καθώς οι περιφέρειες θα αποκηρύσσουν τις εντολές των πόλεων. Αυτό θα προκαλούσε την οικονομική αβεβαιότητα, η οποία θα έπληττε την Κίνα και ολόκληρο τον κόσμο.

Αλλά μια τέτοια σύγκρουση –φυσική η πολιτική- θα οδηγούσε επίσης στην νίκη του εθνισμού κατά της παγκοσμιοποίησης και στην προστασία των νομισμάτων και των αξιών.

΄Εχουμε δει αυτόν τον κύκλο να επαναλαμβάνεται επί χιλιετίες. Είναι η αιώνια μάχη.

militaire.gr