Οι Έλληνες που δεν δουλεύουν και αυτοί που δεν θέλουν να δουλέψουν
– Γεμάτες από νέους οι καφετέριες στην Αλεξανδρούπολη – Γιατί δεν
ψάχνουν για δουλειά.
Την ίδια ώρα που η ανεργία στη χώρα μας “καλπάζει” με ανησυχητικούς ρυθμούς, ένα άλλο φαινόμενο, ακόμα πιο ανησυχητικό κάνει την εμφάνιση του, αυτό της … αεργίας. Ακούγεται παράδοξο, και όμως σε μία χώρα με ελάχιστες πλέον θέσεις εργασίας, οι Έλληνες, απλά δεν θέλουν να δουλέψουν. Μία βόλτα στο κέντρο της Αλεξανδρούπολης τις πρωινές ώρες, αρκεί για να καταλάβει κανείς τι εννοούμε. Εκατοντάδες νέοι καθημερινά, λιάζονται στις καφετέριες και πίνουν τον καφέ τους με τις ώρες, χαζεύοντας στο κινητό. Προφανώς οι άνθρωποι αυτοί δεν εργάζονται, ειδάλλως θα βρίσκονταν στις δουλειές τους.
Το ότι οι περισσότεροι νέοι σήμερα είναι άνεργοι, σίγουρα προβληματίζει, δεν είναι ωστόσο κάτι νέο. Γιατί όμως δεν ψάχνουν για δουλειά; Διότι εκ των πραγμάτων, αναζήτηση εργασίας από την καφετέρια, δε γίνεται, ας μη γελιόμαστε.
Οι επικρατούσες “θεωρίες” είναι δύο. Η μία, θέλει τους νέους, παθητικά να έχουν “δεχτεί τη μοίρα τους” γνωρίζοντας ότι πλέον το να βρει κάποιος δουλειά είναι ιδιαίτερα δύσκολο, έως ακατόρθωτο.
Οπότε, παρατούνε κάθε, μάταια κατά τη γνώμη τους, προσπάθεια εξεύρεσης εργασίας και απλά “βλέπουν” τις μέρες να περνούν.
Η άλλη θεωρία βασίζεται στην άποψη που επικρατεί στους κόλπους της νεολαίας, αυτή του “δε βαριέσαι αδερφέ, και να βρω δουλειά τι θα γίνει; Με τρεις και εξήντα κάθε μήνα, δε πας πουθενά. Χίλιες φορές στο ταμείο ανεργίας, ή στο πατρικό με το χαρτζιλίκι του μπαμπά.” Εκτός αυτού, υπάρχουνε και κάποιοι που αρνούνται να κάνουν κάποιες δουλειές που θεωρούνε “υποτιμητικές”, όπως σερβιτόρος, ή διανομέας. Είναι εν μέρει κατανοητό, για έναν νέο ο οποίος έχει ξοδέψει χρόνια, κόπο και χρήματα για να σπουδάσει και να αποκτήσει ένα πτυχίο, να επιθυμεί να εργαστεί πάνω στο αντικείμενο των σπουδών του. Στην Ελλάδα του 2016 όμως, αυτό φαντάζει όνειρο απατηλό. Και απ την άλλη, θεωρητικά πάντα, όποιος έχει ανάγκη, θα δουλέψει οπουδήποτε.
Οι νέοι Έλληνες, δεν έχουμε βιώσει ακόμα αυτή την ανάγκη, καλώς ή κακώς. Μάθαμε να ζούμε κάτω απ τις φτερούγες της οικογένειας, και βολευτήκαμε εκεί. Ακόμα και στην ηλικία των 30 και πάνω, μας βολεύει να κατοικούμε στο πατρικό μας, να βρίσκουμε έτοιμο το φαγητό και το χαρτζιλίκι. Και όσο για δουλειά, δε βαριέσαι. Η εργασία όμως, πέρα από βιοπορισμό αποτελεί και πράξη καθαρά πολιτική. Όχι την πολιτική της καφετέριας και του καναπέ, του “πίνω το καφεδάκι μου και βρίζω την Κυβέρνηση, χωρίς να κάνω τίποτα για να αλλάξω την κατάσταση”. Καμία αλλαγή δεν ήρθε από τον καναπέ. Εάν θέλουμε κάποια στιγμή αυτός ο τόπος να ανακάμψει, και να δούμε καλύτερες μέρες, πρέπει να αφήσουμε στην άκρη σνομπισμούς και ωχαδερφισμούς, και απλά, να σηκώσουμε τα μανίκια.
Νίκος Τσακιρόπουλος.
http://elthraki.gr/%ce%b7-%ce%b1%ce%bd%ce%b5%cf%81%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b7-%ce%b1%ce%b5%cf%81%ce%b3%ce%b9%ce%b1/
Την ίδια ώρα που η ανεργία στη χώρα μας “καλπάζει” με ανησυχητικούς ρυθμούς, ένα άλλο φαινόμενο, ακόμα πιο ανησυχητικό κάνει την εμφάνιση του, αυτό της … αεργίας. Ακούγεται παράδοξο, και όμως σε μία χώρα με ελάχιστες πλέον θέσεις εργασίας, οι Έλληνες, απλά δεν θέλουν να δουλέψουν. Μία βόλτα στο κέντρο της Αλεξανδρούπολης τις πρωινές ώρες, αρκεί για να καταλάβει κανείς τι εννοούμε. Εκατοντάδες νέοι καθημερινά, λιάζονται στις καφετέριες και πίνουν τον καφέ τους με τις ώρες, χαζεύοντας στο κινητό. Προφανώς οι άνθρωποι αυτοί δεν εργάζονται, ειδάλλως θα βρίσκονταν στις δουλειές τους.
Το ότι οι περισσότεροι νέοι σήμερα είναι άνεργοι, σίγουρα προβληματίζει, δεν είναι ωστόσο κάτι νέο. Γιατί όμως δεν ψάχνουν για δουλειά; Διότι εκ των πραγμάτων, αναζήτηση εργασίας από την καφετέρια, δε γίνεται, ας μη γελιόμαστε.
Οι επικρατούσες “θεωρίες” είναι δύο. Η μία, θέλει τους νέους, παθητικά να έχουν “δεχτεί τη μοίρα τους” γνωρίζοντας ότι πλέον το να βρει κάποιος δουλειά είναι ιδιαίτερα δύσκολο, έως ακατόρθωτο.
Οπότε, παρατούνε κάθε, μάταια κατά τη γνώμη τους, προσπάθεια εξεύρεσης εργασίας και απλά “βλέπουν” τις μέρες να περνούν.
Η άλλη θεωρία βασίζεται στην άποψη που επικρατεί στους κόλπους της νεολαίας, αυτή του “δε βαριέσαι αδερφέ, και να βρω δουλειά τι θα γίνει; Με τρεις και εξήντα κάθε μήνα, δε πας πουθενά. Χίλιες φορές στο ταμείο ανεργίας, ή στο πατρικό με το χαρτζιλίκι του μπαμπά.” Εκτός αυτού, υπάρχουνε και κάποιοι που αρνούνται να κάνουν κάποιες δουλειές που θεωρούνε “υποτιμητικές”, όπως σερβιτόρος, ή διανομέας. Είναι εν μέρει κατανοητό, για έναν νέο ο οποίος έχει ξοδέψει χρόνια, κόπο και χρήματα για να σπουδάσει και να αποκτήσει ένα πτυχίο, να επιθυμεί να εργαστεί πάνω στο αντικείμενο των σπουδών του. Στην Ελλάδα του 2016 όμως, αυτό φαντάζει όνειρο απατηλό. Και απ την άλλη, θεωρητικά πάντα, όποιος έχει ανάγκη, θα δουλέψει οπουδήποτε.
Οι νέοι Έλληνες, δεν έχουμε βιώσει ακόμα αυτή την ανάγκη, καλώς ή κακώς. Μάθαμε να ζούμε κάτω απ τις φτερούγες της οικογένειας, και βολευτήκαμε εκεί. Ακόμα και στην ηλικία των 30 και πάνω, μας βολεύει να κατοικούμε στο πατρικό μας, να βρίσκουμε έτοιμο το φαγητό και το χαρτζιλίκι. Και όσο για δουλειά, δε βαριέσαι. Η εργασία όμως, πέρα από βιοπορισμό αποτελεί και πράξη καθαρά πολιτική. Όχι την πολιτική της καφετέριας και του καναπέ, του “πίνω το καφεδάκι μου και βρίζω την Κυβέρνηση, χωρίς να κάνω τίποτα για να αλλάξω την κατάσταση”. Καμία αλλαγή δεν ήρθε από τον καναπέ. Εάν θέλουμε κάποια στιγμή αυτός ο τόπος να ανακάμψει, και να δούμε καλύτερες μέρες, πρέπει να αφήσουμε στην άκρη σνομπισμούς και ωχαδερφισμούς, και απλά, να σηκώσουμε τα μανίκια.
Νίκος Τσακιρόπουλος.
http://elthraki.gr/%ce%b7-%ce%b1%ce%bd%ce%b5%cf%81%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b7-%ce%b1%ce%b5%cf%81%ce%b3%ce%b9%ce%b1/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου