Αίσθηση προκαλεί η δήλωση του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών,
Τζον Κέρι, για το θέμα των διαπραγματεύσεων για την επίλυση του
συριακού εμφυλίου που αρχίζουν στις 22 Ιανουαρίου στο Μοντρέ της
Ελβετίας, αφού αναφέρθηκε ονομαστικά στο Ιράν και μάλιστα από την
Ιερουσαλήμ όπου βρέθηκε για να προωθήσει την ειρηνευτική διαδικασία
ανάμεσα σε Ισραηλινούς και Παλαιστινίους…
Του Μιχαήλ Βασιλείου
«Θα υπήρχαν όρια στον ρόλο του Ιράν, εάν η Τεχεράνη δεν αποδεχόταν επίσημα ότι ο στόχος της διάσκεψης θα ήταν να προκύψουν οι ρυθμίσεις για μια μεταβατική εξουσία που θα κυβερνούσε τη χώρα, εάν ο Μπασάρ Αλ Άσαντ, ο Σύρος πρόεδρος, θα μπορούσε να πειστεί να εγκαταλείψει την εξουσία»!
Και για να βεβαιωθούν για την ορθότητα (σχετική έστω) της μετάφρασης παραπέμπουμε και το αγγλικό κείμενο της δήλωσης : «There would be limits on Iran’s role if Tehran did not formally accept that the goal of the conference would be to work out arrangements for a transitional authority that would govern the country if Bashar al-Assad, the Syrian president, could be persuaded to give up power».
Η δήλωση αυτή βέβαια είναι αντάξια ενός καλού διπλωμάτη, αφού περιέχει περισσότερα «ίσως, ενδεχομένως, πιθανόν», ακόμα και από δημοσιογραφικό κείμενο που επιθυμεί να διασφαλίσει τον συντάκτη από το ενδεχόμενο διάψευσης κάποιας εκ των πληροφοριών που θα οδηγούσε σε «εκτροπή» το τελικό συμπέρασμα!
Ωστόσο, ακόμα και αυτή η διατύπωση δίνει τη δυνατότητα για μερικές παρατηρήσεις αναφορικά με την αμερικανική τακτική, λίγες μέρες πριν ξεκινήσουν οι συνομιλίες: Είναι σαφές ότι οι ΗΠΑ δεν έχουν αντίρρηση στο να συμμετάσχει η Τεχεράνη στις διαδικασίες. Παρεμπιπτόντως, αυτή η θέση αποτελεί άλλο ένα «πικρό χάπι» για την τουρκική διπλωματία του υπερφίαλου Νταβούτογλου, ο οποίος έκανε τα παράπονά του στον Τζον Κέρι σε τηλεφωνική τους επικοινωνία τις προηγούμενες ώρες.
Εκτίμησή μας είναι, ότι από τη διατύπωση του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών, αυτό που προκύπτει για τον Άσαντ είναι η -καταρχήν- επιθυμία αποχώρησής του από την ηγεσία, αποφεύγει όμως σκόπιμα να το διατυπώσει με απόλυτα κατηγορηματικό τρόπο, γνωρίζοντας πως αυτό θα προκαλούσε σοβαρές τριβές με την Τεχεράνη και τη Μόσχα.
Και δεν αποκλείεται οι Αμερικανοί να αντιλαμβάνονται πλέον, ότι σε περίπτωση που φύγει σε αυτή τη φάση τουλάχιστον ο Άσαντ, η ισχυρότερη στρατιωτικά δύναμη θα αποτελείται από τέτοια στοιχεία, δεδομένης της απροθυμίας της πλειοψηφίας των εμπλεκομένων να στείλουν στρατεύματα.
Εάν όμως αυτό ισχύει, τότε ίσως και αν συμβιβάζονταν οι ΗΠΑ με την παραμονή του Άσαντ στην εξουσία, αφού η ισχύς του θα είναι εξ ορισμού περιορισμένη, ενώ με αυτό τον τρόπο θα τεθεί στο τραπέζι και το θέμα της Χεζμπολάχ, αναμένοντας χειροπιαστά ανταλλάγματα…
Εν κατακλείδι, εντύπωση προκαλεί επίσης η εξαιρετικά «διακριτική» στάση του εβραϊκού κράτους, σε ένα θέμα που άπτεται της εθνικής του ασφάλειας, οπότε είναι ασφαλές να εικάσουμε, ότι το παρασκήνιο οργιάζει… http://www.defence-point.gr/news/?p=92911
Του Μιχαήλ Βασιλείου
«Θα υπήρχαν όρια στον ρόλο του Ιράν, εάν η Τεχεράνη δεν αποδεχόταν επίσημα ότι ο στόχος της διάσκεψης θα ήταν να προκύψουν οι ρυθμίσεις για μια μεταβατική εξουσία που θα κυβερνούσε τη χώρα, εάν ο Μπασάρ Αλ Άσαντ, ο Σύρος πρόεδρος, θα μπορούσε να πειστεί να εγκαταλείψει την εξουσία»!
Και για να βεβαιωθούν για την ορθότητα (σχετική έστω) της μετάφρασης παραπέμπουμε και το αγγλικό κείμενο της δήλωσης : «There would be limits on Iran’s role if Tehran did not formally accept that the goal of the conference would be to work out arrangements for a transitional authority that would govern the country if Bashar al-Assad, the Syrian president, could be persuaded to give up power».
Η δήλωση αυτή βέβαια είναι αντάξια ενός καλού διπλωμάτη, αφού περιέχει περισσότερα «ίσως, ενδεχομένως, πιθανόν», ακόμα και από δημοσιογραφικό κείμενο που επιθυμεί να διασφαλίσει τον συντάκτη από το ενδεχόμενο διάψευσης κάποιας εκ των πληροφοριών που θα οδηγούσε σε «εκτροπή» το τελικό συμπέρασμα!
Ωστόσο, ακόμα και αυτή η διατύπωση δίνει τη δυνατότητα για μερικές παρατηρήσεις αναφορικά με την αμερικανική τακτική, λίγες μέρες πριν ξεκινήσουν οι συνομιλίες: Είναι σαφές ότι οι ΗΠΑ δεν έχουν αντίρρηση στο να συμμετάσχει η Τεχεράνη στις διαδικασίες. Παρεμπιπτόντως, αυτή η θέση αποτελεί άλλο ένα «πικρό χάπι» για την τουρκική διπλωματία του υπερφίαλου Νταβούτογλου, ο οποίος έκανε τα παράπονά του στον Τζον Κέρι σε τηλεφωνική τους επικοινωνία τις προηγούμενες ώρες.
Εκτίμησή μας είναι, ότι από τη διατύπωση του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών, αυτό που προκύπτει για τον Άσαντ είναι η -καταρχήν- επιθυμία αποχώρησής του από την ηγεσία, αποφεύγει όμως σκόπιμα να το διατυπώσει με απόλυτα κατηγορηματικό τρόπο, γνωρίζοντας πως αυτό θα προκαλούσε σοβαρές τριβές με την Τεχεράνη και τη Μόσχα.
Εκτός
κι αν το υποστηρίζει η αμερικανική διπλωματία αυτό «για την τιμή των
όπλων», αφού δεν κρύβεται η ανησυχία για την υπέρμετρη ενίσχυση σε βάρος
των θεωρούμενων ως μετριοπαθών, εξτρεμιστικών σουνιτικών ισλαμιστικών
ομάδων των οποίων η αγριότητα στις συγκρούσεις δεν περιγράφεται με
λόγια…
Και δεν αποκλείεται οι Αμερικανοί να αντιλαμβάνονται πλέον, ότι σε περίπτωση που φύγει σε αυτή τη φάση τουλάχιστον ο Άσαντ, η ισχυρότερη στρατιωτικά δύναμη θα αποτελείται από τέτοια στοιχεία, δεδομένης της απροθυμίας της πλειοψηφίας των εμπλεκομένων να στείλουν στρατεύματα.
Εάν όμως αυτό ισχύει, τότε ίσως και αν συμβιβάζονταν οι ΗΠΑ με την παραμονή του Άσαντ στην εξουσία, αφού η ισχύς του θα είναι εξ ορισμού περιορισμένη, ενώ με αυτό τον τρόπο θα τεθεί στο τραπέζι και το θέμα της Χεζμπολάχ, αναμένοντας χειροπιαστά ανταλλάγματα…
Εν κατακλείδι, εντύπωση προκαλεί επίσης η εξαιρετικά «διακριτική» στάση του εβραϊκού κράτους, σε ένα θέμα που άπτεται της εθνικής του ασφάλειας, οπότε είναι ασφαλές να εικάσουμε, ότι το παρασκήνιο οργιάζει… http://www.defence-point.gr/news/?p=92911
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου