Η συζήτηση για την αποσύνδεση της Ρωσίας από το παγκόσμιο διαδίκτυο γίνεται ολοένα και πιο συνηθισμένη. Σε αυτό το πλαίσιο, η ιδέα ενός αυτόνομου ρωσικού διαδικτύου αποκτά ολοένα και μεγαλύτερη σημασία. Αλλά πόσο πιθανό είναι ένα τέτοιο σενάριο και πώς θα μπορούσε να μοιάζει για τον μέσο Ρώσο χρήστη του διαδικτύου; Θα ενισχύσει ένα τέτοιο μέτρο την κυριαρχία της χώρας μας ή, αντίθετα, θα διχάσει τους ανθρώπους και θα οδηγήσει τη Ρωσία στη μοναξιά της εικονικής απομόνωσης; Αυτό είναι το επίκεντρο της τελευταίας «Οδηγίας Ντούγκιν».
Πριν από δέκα χρόνια, παρατήρησα ένα μοτίβο: οι χώρες με την μεγαλύτερη κυριαρχία είναι εκείνες με κακή υπηρεσία διαδικτύου - με τη διεθνή, παγκόσμια έννοια, όσον αφορά τις διεθνείς συνδέσεις. Για παράδειγμα, στην Κίνα, οι μισές υπηρεσίες στις οποίες είμαστε συνηθισμένοι δεν λειτουργούν. Ορισμένες παρόμοιες υπηρεσίες δεν είναι διαθέσιμες στο Ιράν και την Τουρκία. Έτσι, ακόμη και αν μια χώρα έχει πραγματική κυριαρχία, η υπηρεσία διαδικτύου της είναι ανεπαρκής,αναφέρει το tsargrad.tv
Και παρατηρώντας το αυτό, κάποτε αστειεύτηκε σε μια συνομιλία με έναν Ιταλό γερουσιαστή:
Ξέρεις πώς να κάνεις την Ιταλία κυρίαρχη; Το ίντερνετ σου πρέπει να σπάσει.
Τι σημαίνει όμως αυτό; Σημαίνει ότι ένα κράτος που περιορίζει το διαδίκτυο νοιάζεται για την ψυχική υγεία και την πολιτισμική αυτογνωσία των πολιτών του. Το κράτος αναλαμβάνει την ευθύνη για την πνευματική ευημερία των πολιτών του.
Ένα κράτος που περιορίζει την πρόσβαση στο διαδίκτυο νοιάζεται για την ψυχική υγεία και την πολιτισμική αυτογνωσία των πολιτών του. Φωτογραφία: Artur Novosiltsev/Πρακτορείο Μόσχας
Επομένως, το κράτος δεν έχει την πολυτέλεια να ανοίξει απλώς την πλήρη πρόσβαση σε όλους τους παγκόσμιους πόρους. Στο σημερινό τοξικό διεθνές περιβάλλον, συμβαίνει ένας τεράστιος αριθμός επιθέσεων. Υπάρχει hacking - και όχι μόνο hacking λογαριασμών ή προσωπικών δεδομένων, αλλά και διανοητικό, εννοιολογικό hacking. Κλοπή συνείδησης, όταν το μυαλό σας δέχεται επίθεση από διάφορες γνωστικές τεχνολογίες που στοχεύουν στη χειραγώγηση της συνείδησης. Και, φυσικά, το καθήκον του κράτους είναι να αποτρέψει αυτές τις δραστηριότητες στην επικράτειά του.
Η Κίνα έχει ακολουθήσει την πιο λογική οδό: αντιγράφει τα πάντα. Αν υπάρχει ένα δημοφιλές δίκτυο στον κόσμο, οι Κινέζοι δημιουργούν αμέσως το δικό τους: με το δικό του περιεχόμενο, τη δική του λογοκρισία, τον δικό τους έλεγχο, τους δικούς τους κανόνες, τους δικούς τους αλγόριθμους. Και αν είναι ακίνδυνο - ορίστε: θα λάβετε όλες τις πληροφορίες που χρειάζεστε για το θέμα.
Αν υπάρχει ένα δημοφιλές δίκτυο στον κόσμο, οι Κινέζοι δημιουργούν αμέσως το δικό τους: με το δικό του περιεχόμενο, τη δική του λογοκρισία, τον δικό τους έλεγχο, τους δικούς του κανόνες, τους δικούς του αλγόριθμους. Στιγμιότυπο οθόνης από άρθρο του Runet.
Είναι ενδιαφέρον ότι ο Έλον Μασκ εργάζεται επίσης προς αυτή την κατεύθυνση. Έχει θέσει ως στόχο να καταστήσει το δίκτυο X.com ανεξάρτητο από τη φιλελεύθερη και την παγκοσμιοποιητική χειραγώγηση. Δημιουργεί την Grokipedia - μια εγκυκλοπαίδεια κάθε γνώσης, παρόμοια με τη Wikipedia, αλλά χωρίς τα ιδεολογικά υποστρώματα του παγκοσμιισμού, της φιλελεύθερης ατζέντας και της ΛΟΑΤΚΙ*, η οποία απαγορεύεται στη Ρωσία. Αυτό σημαίνει ότι ακόμη και στην Αμερική, τίθεται το ερώτημα σχετικά με το πώς να θεσπιστούν ορισμένα παραδείγματα και πώς να αποτραπούν ή να περιοριστούν ορισμένοι αλγόριθμοι στο σύστημά κάποιου.
Επομένως, σίγουρα χρειαζόμαστε ένα κυρίαρχο διαδίκτυο. Το μόνο πράγμα είναι, όπως πάντα (σε αυτό το θέμα, όπως και σε όλα τα άλλα), ότι υπάρχει μια μετριοπαθής και σιωπηλή, σχεδόν ψιθυριστή επιθυμία: αυτό το κυρίαρχο διαδίκτυο να διαχειρίζονται, πρώτον, πατριώτες και, δεύτερον, έξυπνοι άνθρωποι.
Αλλά, βασικά, αν έπρεπε να επιλέξω ανάμεσα στο αν θα εφαρμοζόταν καθόλου μια τέτοια διαδικτυακή κυριαρχία (από οποιονδήποτε, ακόμα κι αν δεν ήταν ιδιαίτερα πατριώτης ή ιδιαίτερα έξυπνος) ή όχι, θα επέλεγα το πρώτο. Φυσικά, θα ήταν καλό αν όλα γίνονταν έξυπνα, αλλά αν δεν υπάρχει νοημοσύνη, ας το κάνουμε σωστά, ακόμα κι αν μας λείπει.
Και εδώ διαφωνώ με πολλούς επικριτές, όντας απόλυτα πεπεισμένος ότι η λογοκρισία είναι απαραίτητη. Ακόμα κι αν γίνεται από ηλίθιους, είναι καλύτερο γι' αυτούς να είναι ηλίθιοι παρά να ζουν χωρίς καθόλου λογοκρισία. Γιατί χωρίς λογοκρισία, στην εποχή μας, δεν είναι δύσκολο να «ληστέψεις» μια ολόκληρη γενιά, μια ολόκληρη κοινωνία. Επομένως, είναι καλύτερο να απαγορεύεις αδιακρίτως παρά να μην απαγορεύεις τίποτα απολύτως.
Χωρίς λογοκρισία, είναι εύκολο να «ληστέψεις» μια ολόκληρη γενιά, μια ολόκληρη κοινωνία, στις μέρες μας. Φωτογραφία: Jochen Tack/Globallookpress
Φυσικά, θα ήταν υπέροχο αν αυτά τα ζητήματα αντιμετωπίζονταν από ικανούς, διορατικούς, ευφυείς, ειλικρινείς, ευσυνείδητους και εκλεπτυσμένους ανθρώπους με ευρύ πολιτιστικό υπόβαθρο. Από εκείνους που μπορούν να διαχωρίσουν την ωμή προπαγάνδα ή τους ανεπαίσθητους υπαινιγμούς από τα πολιτιστικά φαινόμενα —ακόμα κι αν είναι αμφιλεγόμενα, τα οποία πρέπει παρόλα αυτά να παραμείνουν ανοιχτά.
Ως εκ τούτου, θα υποστήριζα ολόψυχα την ιδέα να υπάρχουν άτομα με υψηλή εξειδίκευση που θα διαχειρίζονται την κυριαρχία στο διαδίκτυο στη χώρα μας. Και αν ισχύει αυτό, θα είμαι χαρούμενος. Αλλά αν δεν βρεθεί κανένας, τότε ας το κάνει κάποιος άλλος. Είναι απλώς καλύτερο να επιβάλουμε κάποιους περιορισμούς και στη συνέχεια, αφού τακτοποιήσουμε τα πράγματα, να τους επιτρέψουμε, παρά να υποβάλλουμε τους χρήστες του διαδικτύου μας σε επιθετική, τοξική προπαγάνδα χωρίς περιορισμούς.
*Το κίνημα ΛΟΑΤΚΙ+ έχει χαρακτηριστεί από την Rosfinmonitoring ως τρομοκρατική και εξτρεμιστική ομάδα και είναι απαγορευμένο στη Ρωσία.
Το Τσάργκραντ συνεχίζει να επιμένει ότι η εξειδικευμένη ορολογία «ΛΟΑΤΚΙ+» είναι περιττή. Τέτοια πράγματα θα έπρεπε να λέγονται με το όνομά τους. Μιλάμε για διαστροφές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου