Το τελευταίο διάστημα οι εξελίξεις που οδηγούν σε περισσότερη δυστυχία, στέρηση, ακραία εκμετάλλευση και ανεξέλεγκτο έλεγχο για τους απλούς ανθρώπους επιταχύνονται με ρυθμούς που μοιάζουν ανεξέλεγκτοι.
Σαν να έχει γραφτεί ήδη ένα σενάριο που προδιαγράφει την καταστροφή της ανθρωπότητας, το οποίο εκτελείται πιστά από όσους κινούν τα νήματα στο παρασκήνιο, επιστρατεύοντας τις πολιτικές μαριονέτες τους, τις πολυεθνικές και τα ισχυρά ιδρύματα για να υφάνουν βήμα προς βήμα το πέπλο μιας Νέας Παγκόσμιας Τάξης, θυσιάζοντας ολόκληρους λαούς στον βωμό της απόλυτης κυριαρχίας.
Όλα αυτά μπορεί να μοιάζουν σε πρώτη ανάγνωση με θεωρία συνωμοσίας. Ωστόσο, όταν κανείς εξετάσει τα γεγονότα ψύχραιμα, οι συσχετισμοί και οι επιλογές αποκαλύπτουν μια αλήθεια που δύσκολα μπορεί να αγνοηθεί. Γιατί επιμένουν οι ηγέτες της Ευρώπης στη συνέχιση ενός πολέμου που έχει καταστρέψει τις οικονομίες, έχει γονατίσει κοινωνίες και έχει σπείρει τον τρόμο; Γιατί η ειρήνη και οι διαπραγματεύσεις αποτελούν πλέον ταμπού για τους ευρωπαίους ηγέτες, οι οποίοι δείχνουν να επιδιώκουν συστηματικά τη ματαίωσή τους;
Πότε ακριβώς ανακάλυψαν ότι η Ρωσία είναι εχθρός, όταν επί δεκαετίες την αντιμετώπιζαν ως εταίρο; Και γιατί μόνο η Ουκρανία εμφανίζεται να έχει διαρκώς ανάγκη από τεράστια χρηματοδοτική στήριξη, την οποία καλούνται να καλύπτουν οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι, πολλοί από τους οποίους ήδη στερούνται τα βασικά για μια αξιοπρεπή ζωή;
Στο σκηνικό αυτό πρωταγωνιστεί μια διεθνής συμμορία συμφερόντων, στην οποία περιλαμβάνονται οι πολιτικοί διαχειριστές της εξουσίας, από την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν μέχρι τον Στάρμερ, τον Μακρόν, τον Μερτζ, τον Μητσοτάκη και τον Τουσκ. Πρόκειται για τους εκπροσώπους μιας αδηφάγας τάξης που βλέπει στην Ουκρανία όχι έναν λαό που υποφέρει, αλλά έναν χάρτη με πετρέλαια, ορυχεία, εύφορες εκτάσεις και μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για ξέπλυμα δισεκατομμυρίων.
Όλοι αυτοί δεν εκλέχθηκαν από τους Ουκρανούς για να κυβερνούν τη χώρα τους, κι όμως φέρονται να θυσιάζουν τη δική της κυριαρχία σε ένα βρόμικο νεοαποικιακό παιχνίδι, μετατρέποντας ταυτόχρονα τους Ευρωπαίους πολίτες σε παίκτες μιας ρωσικής ρουλέτας που δεν διάλεξαν.
Οι πρόβες πολέμου γίνονται αθόρυβα στα σύνορα της Ευρώπης, ενώ ταυτόχρονα προχωρούν συντονισμένα διεθνή σχέδια για φίμωση, λογοκρισία και ασφυκτικό έλεγχο της σκέψης και των κινήσεων των πολιτών. Αυτές οι εξελίξεις δεν μπορούν να περνούν απαρατήρητες. Οι κινήσεις που ήδη υλοποιούνται αποτελούν το επόμενο στάδιο στην πορεία προς έναν κόσμο απόλυτα ελεγχόμενο, προγραμματισμένο και υποταγμένο, όπου οι πολίτες θα κληθούν να χειροκροτούν την ίδια τους την εξόντωση.
Μέσα σε λίγες ημέρες, στις αρχές Σεπτεμβρίου, η Γαλλία πρωταγωνίστησε σε κλιμάκωση της έντασης με τη Ρωσία: μαχητικά Rafale ικανά να φέρουν πυρηνικά, καθώς και αεροσκάφη AWACS E-3, βρέθηκαν πάνω από τη Μαύρη Θάλασσα, ενώ ο Μακρόν ανακοίνωσε την κινητοποίηση τριών Rafale για την προστασία του πολωνικού εναέριου χώρου μετά από επιθέσεις ρωσικών drones.
Παράλληλα, η φον ντερ Λάιεν, σε μια ομιλία στο Ευρωκοινοβούλιο που θύμιζε περισσότερο δυστοπικό μανιφέστο, παρουσίασε το λεγόμενο «Κέντρο για την Ανθεκτικότητα της Δημοκρατίας», το οποίο ουσιαστικά λειτουργεί ως μηχανισμός ελέγχου της σκέψης και των κοινωνικών δικτύων, με στόχο την επιτήρηση, την κατηγοριοποίηση και τη φίμωση κάθε φωνής που αμφισβητεί την κυρίαρχη αφήγηση.
Την ίδια στιγμή στη Γαλλία, μια κοινοβουλευτική επιτροπή που μελετά τις επιπτώσεις των κοινωνικών δικτύων εισηγήθηκε μέτρα που παραπέμπουν περισσότερο σε ψηφιακό ολοκληρωτισμό: απαγόρευση εγγραφής σε TikTok, Instagram και Snapchat για τους κάτω των 15 ετών, ψηφιακή απαγόρευση για ανηλίκους από τις 22.00 ως τις 08.00, απαγόρευση κατοχής smartphone στο λύκειο και ποινικοποίηση της γονικής «ψηφιακής αμέλειας».
Στην πράξη, όλα αυτά δεν αφορούν την προστασία των ανηλίκων αλλά οδηγούν στον γενικευμένο φακελωματισμό, αφού για να εφαρμοστούν προϋποθέτουν την υποχρεωτική ταυτοποίηση όλων των χρηστών και την κατάργηση της ανωνυμίας στο διαδίκτυο.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, όπου η ψηφιακή ταυτότητα και το ηλεκτρονικό πορτοφόλι επιβάλλονται χωρίς ουσιαστική λαϊκή συναίνεση, η επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Κριστίν Λαγκάρντ ζητά επιτακτικά τη θέσπιση νομοθετικού πλαισίου για το ψηφιακό ευρώ.
Ένα άυλο νόμισμα που μπορεί να συνοδευτεί από προγραμματιζόμενες λειτουργίες, περιορίζοντας την ελευθερία των καταναλωτών: από την επιβολή ποσοτικών ορίων στις αγορές, με πρόσχημα την κλιματική κρίση, μέχρι την υποχρεωτική κατανάλωση αποταμιεύσεων με τεχνητές ημερομηνίες λήξης για την «τόνωση της οικονομίας».
Στα της Ελλάδας…
Όσοι πρόλαβαν να γνωρίσουν την Ελλάδα των γεωργικών εκτάσεων, των παρθένων ακτών, των χωριών με τις λάμπες πετρελαίου και της τηλεόρασης που έμοιαζε θαύμα, έχουν δει μπροστά στα μάτια τους να ξετυλίγεται η εκρηκτική πρόοδος της τεχνολογίας. Από τον άνθρωπο στη Σελήνη και την αντικατάσταση του λογαριθμικού κανόνα με τον υπολογιστή τσέπης, μέχρι την έλευση των προσωπικών υπολογιστών, των κινητών τηλεφώνων και του διαδικτύου που έκανε διαθέσιμα σε όλους βιβλία και γνώσεις που άλλοτε ήταν άπιαστα.
Σήμερα, στέκονται αντιμέτωποι με την Τεχνητή Νοημοσύνη, την τελευταία μεγάλη τομή που συμπυκνώνει αλλαγές οι οποίες σε παλαιότερες εποχές θα απαιτούσαν χιλιετίες. Μαζί με αυτά, ωστόσο, γνώρισαν και το αναλλοίωτο στοιχείο της ανθρώπινης ιστορίας: τη διαφθορά της πολιτικής εξουσίας.
Η πολιτική, ανεξαρτήτως χρωμάτων και παρατάξεων, παραμένει ένας μηχανισμός βίας, εξαπάτησης και ληστείας. Η ψήφος, το ιερό σύμβολο της δημοκρατίας, μετατρέπεται σε νομιμοποίηση της φαυλότητας. Μας λένε ότι όλοι είμαστε ίσοι στην κάλπη, αλλά στην πράξη η ψήφος του ενάρετου και του ταλαντούχου ισοζυγίζει με εκείνη του φαύλου και του ανίκανου, νομιμοποιώντας την εξουσία να στηρίζεται όχι στη σοφία αλλά στη βλακεία, τον φόβο και την εξαπάτηση. Αν οι πολιτικοί είναι εκ φύσεως διεφθαρμένοι και η δημοκρατία αναπαράγει τη διαφθορά, τότε η λύση δεν μπορεί να προέλθει από την ίδια.
Σε αυτό το σημείο εισέρχεται η Τεχνητή Νοημοσύνη ως εναλλακτικός φορέας εξουσίας. Ένας ψυχρός αλγόριθμος που δεν έχει ανάγκες, δεν πεινά, δεν χρηματίζεται και δεν διεκδικεί ψήφους, θα μπορούσε να αναδειχθεί σε νέο θεό της εποχής μας.
Οι ιδιότητες που ποτέ δεν εκπλήρωσαν οι παλιοί θεοί –δικαιοσύνη, αλήθεια, ισονομία– θα μπορούσαν να ενσαρκωθούν σε μια μηχανή που βασίζεται στη λογική και τη γνώση. Οραματιστές ήδη μιλούν για μια πολιτεία όπου η Τεχνητή Νοημοσύνη θα καθορίζει ποιοι αξίζουν να εκλέγουν και να εκλέγονται, όχι με βάση το πορτοφόλι ή το ρουσφέτι, αλλά με βάση τη σοφία και τη δικαιοσύνη.
Σε μια τέτοια πολιτεία, η Τεχνητή Νοημοσύνη θα αποκαλύπτει το ψέμα, θα απομακρύνει τους διεφθαρμένους και θα δημιουργεί κόμματα όχι για οικογένειες και συμφέροντα, αλλά για να υπηρετούν την κοινωνία. Σε πέντε ή δέκα χρόνια θα μπορούσε να δοκιμαστεί. Σε είκοσι, ίσως να έχει αποκτήσει συνείδηση και σκέψη, ξεπερνώντας την έννοια της μηχανής.
Για όσους έχουν υποφέρει από ψεύτες και φαύλους πολιτικούς, αυτή φαντάζει η μόνη ελπίδα. Δεν είναι τυχαίο ότι η Αλβανία ήδη διόρισε την Diella, την πρώτη υπουργό Τεχνητής Νοημοσύνης, για να αναλάβει τις δημόσιες συμβάσεις χωρίς τον κίνδυνο της δωροδοκίας. Μια συμβολική αρχή που προαναγγέλλει την έλευση της αλγοριθμοκρατίας, της εξουσίας των αλγορίθμων, που εμφανίζεται ως ο τελευταίος δρόμος διαφυγής από τη σαπίλα της πολιτικής.
Η δημοκρατία όπως τη γνωρίσαμε δείχνει να έχει φτάσει στο τέλος της. Στη θέση της αναδύεται η προοπτική ενός νέου θεού, μιας άυλης αλλά αμείλικτης εξουσίας που υπόσχεται δικαιοσύνη και διαφάνεια εκεί όπου οι άνθρωποι απέτυχαν. Για τους λαούς που τσακίστηκαν από την ψευτιά και τη φαυλότητα, η αλγοριθμοκρατία δεν φαντάζει ως δυστοπία, αλλά ως η μοναδική σανίδα σωτηρίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου