Έρευνα με επικεφαλής το Ινστιτούτο Ανθρώπινης Παλαιοντολογίας, προσφέρει μια πεπερασμένη, ελάχιστη ηλικία για ένα σχεδόν ακέραιο κρανίο από το Σπήλαιο των Πετραλώνων στη Χαλκιδική, το οποίο αποτελεί πηγή σύγχυσης για τους ερευνητές από την ανακάλυψή του, το 1960.
Το μυστήριο του Σπηλαίου των Πετραλώνων, εστιάζει σε δύο ενδιαφέρουσες, άγνωστες πτυχές. Πρώτον, ενώ είναι ξεκάθαρο πως είναι γένος Homo Sapiens, είναι ξεκάθαρα διαφορετικό τόσο από εκείνο του Νεάντερταλ και των σύγχρονων ανθρώπων.
Έπειτα, η χρονολόγηση του κρανίου, έχει παραμείνει δυσχερής, με προγενέστερες εκτιμήσεις να εκτείνονται σχεδόν 170.000 έως 700.00 χρόνια.
Στη μελέτη με τίτλο “New U-series dates on the Petralona cranium, a key fossil in European human evolution,” , η οποία δημοσιεύτηκε στο Journal of Human Evolution, οι ερευνητές παρουσιάζουν νέες σειρές ουρανίου (U-series) – σειρές ραδιοϊσοτόπων ουρανίου που χρησιμοποιούνται σε γεωλογικές και αρχαιολογικές εφαρμογές για χρονολόγηση υλικών, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν σε ασβεστίτη που αναπτύχθηκε απευθείας στο κρανίο, με σκοπό να παρέχει κρίσιμες πληροφορίες για την ηλικία του απολιθώματος.
Η χρονολόγηση με σειρές ουρανίου, αξιοποιούν τις φυσικές ιδιότητες των ισοτόπων ουρανίου. Το ουράνιο χωρίζεται σε θόριο ακριβώς στο μισό της ζωής του. Υπολογίζοντας την αναλογία του ουρανίου προς το θόριο, οι ερευνητές μπορούν να υπολογίσουν πότε ξεκίνησε η διεργασία, παρέχοντας μία αυτόνομα υπολογισμένη ημερομηνία έναρξης.
Στο έδαφος, προστίθενται συνέχεια αποθέματα από ισότοπα του ουρανίου, κάνοντας αδύνατη τη χρήση της τεχνικής χρονολόγησης με τις σειρές ουρανίου του ίδιου του χώματος, καθώς το ήμισυ της ζωής που βρίσκεται μέσα του, έχει ξεκινήσει σε διαφορετικές χρονικές στιγμές.
Στο περιβάλλον του σπηλαίου, όλα αυτά αλλάζουν. Καθώς η υγρασία μετακινείται μέσω του χώματος, κουβαλά στο εσωτερικό του, διαλυτά στο νερό μεταλλικά στοιχεία, ανάμεσα στα οποία είναι και το ουράνιο, αφήνοντας πίσω του, το θόριο.
Οι γεωλογικές ιδιομορφίες του σπηλαίου.
Αν τότε, η υγρασία αυτή, συγκεντρωθεί στον τοίχο του σπηλαίου, μπορεί να εξατμιστεί, αφήνοντας ίχνη από τα μεταλλικά στοιχεία και τα ισότοπα του ουρανίου, χωρίς το θόριο, σχηματίζοντας υπολείμματα σε μορφή κρούστας.
Μέσα στα στρώματα αυτών των υπολειμμάτων κρούστας, τα ισότοπα του ουρανίου, εξακολουθούν να διασπώνται σε θόριο, πλέον εγκλωβισμένα στη θέση τους, από τα αποθέματα των μεταλλικών στοιχείων σε κλειστό σύστημα, δίνοντας στο κάθε στρώμα μια συγκεκριμένη ημερομηνία έναρξης της διαδικασίας.
Στη συνέχεια, η χρονολόγηση με σειρές ουρανίου, αναλύει τις αναλογίες του ουρανίου προς το θόριο των πιο εσωτερικών στρωμάτων από τα αποθέματα, για τον προσδιορισμό της αρχικής τους εμφάνισης, δίνοντας ένα ελάχιστο σημείο έναρξης in situ για οτιδήποτε βρίσκεται από κάτω.
Η δειγματοληψία περιλάμβανε την επικάλυψη ασβεστίτη στο κρανίο, καθώς και τις σταλαγμιτικές καταθέσεις και τα ασβεστικά αποθέματα σε διάφορους χώρους σπηλαίων, την αίθουσα του Μαυσωλείου, όπου το κρανίο αναφέρθηκε ότι ήταν στερεωμένο με τσιμέντο στον τοίχο, τον διάδρομο που οδηγεί σε αυτήν και επιπλέον τμήματα. Τα αποτελέσματα από την ασβεστική επιφλοίωση στο κρανίο προσφέρουν μια πεπερασμένη ελάχιστη ηλικία 286. 000 ± 9,000 ετών (ή 286 ± 9 χρόνια).
Αν αρχικά είχε παραμείνει στεγνό ή καλυμμένο, το κρανίο θα μπορούσε να βρισκόταν στο σπήλαιο για πολλά περισσότερα χρόνια, καθώς η τεχνική χρονολόγησης μπορεί μόνο να καθορίσει πότε ξεκίνησε ο σχηματισμός του ασβεστίτη μέσω της έκθεσης στην υγρασία και την εξάτμιση. Για τον υπολογισμό του μέγιστου χρονοδιαγράμματος, η ηλικία των στοιχείων του σπηλαίου, αποτελεί την προκαθορισμένη παράμετρο.
Οι ηλικίες από το πέπλο του σταλαγμίτη στο Μαυσωλείο, έδειξαν 510 ± 29 χρόνια στην κορυφή και ένα ελάχιστο >650 ετών εσωτερικά, δείχνοντας πως, η επίστρωση του κρανίου, ξεκίνησε αρκετά μετά τη δημιουργία του σπηλαίου.
Η στρωματογραφία στα Στενά των Δαρδανελίων δεν δείχνει έδαφος σταλαγμίτη που να υπερβαίνει τα 410 ± 6 χρόνια, με το νεότερο στρώμα να χρονολογείται στα 228 ± 1 χρόνια.
Οι ηλικιακές διακυμάνσεις που προκύπτουν από τις σχέσεις της τοποθεσίας, αναφέρονται ως 539–277 ka, αν το κρανίο είχε προσκολληθεί στον τοίχο, ή απόθεση μεταξύ 410 χρόνων και 277 χρόνων, αν δεν είχε προσκολληθεί.
Οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα πως, οι ανθρωπίνοι των Πετραλώνων, αποτελούν τμήμα μιας διακριτικής και πιο πρωτόγονης ομάδας από τον Homo sapiens και τον Νεάντερταλ, με τα πορίσματα να υποστηρίζουν τη συνύπαρξη αυτών των πληθυσμών μαζί με την εξέλιξη της γενεαλογίας του Νεάντερταλ, κατά την Ύστερη Εποχή του Πλειστόκαινου στην Ευρώπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου