Τα χρόνια εκείνα, καθώς οι λαοί πανηγύριζαν για την πτώση των τειχών και την πτώση των παλιών εχθρών, κάτω από τη γη άνοιγαν άλλα ρήγματα. Εκεί που οι κάμερες έδειχναν χαμόγελα, στα υπόγεια δωμάτια των μυστικών υπηρεσιών έπεφταν βαριές κουβέντες. Γιατί πίσω από την πολιτική σκηνοθεσία, είχε εμφανιστεί κάτι πολύ πιο βαθύ: το Μαύρο Ρεύμα.
Δεν ήταν φωτιά, ούτε αέρας, ούτε ραδιενέργεια. Ήταν κάτι που διέτρεχε το ίδιο το ύφασμα του κόσμου. Μια σκιά που δεν κινούνταν με βήματα, αλλά με σκέψη. Ένα ρεύμα που ταξίδευε μέσα από τη συνείδηση. Όχι όλων – μόνο των εμψύχων ανθρώπων. Αυτών που κουβαλούσαν το θεϊκό σπινθήρα, την ικανότητα να δημιουργούν πραγματικότητα.
Οι κλώνοι, τα άψυχα αντίγραφα, δεν του χρησίμευαν. Το Ρεύμα είχε ανάγκη τους Δημιουργούς. Χρησιμοποιούσε τη δική τους δύναμη για να υφάνει κόσμους, για να διαστρέψει τα μονοπάτια του χρόνου. Σαν ένας αόρατος χάκερ που είχε σπάσει τον κώδικα της θεϊκής δημιουργίας, εισέβαλε μέσα στην πληροφορία: στις λέξεις, στις εικόνες, στις έννοιες. Και μ’ αυτές οδηγούσε τον άνθρωπο να γεννήσει μια πραγματικότητα που δεν ήταν δική του, αλλά επιλεγμένη από τη Σκιά.
Γι’ αυτό το φοβόντουσαν. Όχι γιατί κατέστρεφε – αλλά γιατί έκανε τους ανθρώπους να δημιουργούν εναντίον του εαυτού τους.
Η αίθουσα όπου συγκεντρώθηκαν οι αντιπρόσωποι των μεγάλων δυνάμεων έμοιαζε περισσότερο με καταφύγιο πολέμου. Χάρτες γεμάτοι κόκκινα σημάδια, φάκελοι με ενδείξεις από το CERN, αποσπάσματα μαρτυριών που μιλούσαν για «σκιές που κινούνται πριν από το χρόνο». Η ατμόσφαιρα ήταν ασφυκτική.
Ένας αξιωματούχος διάβασε με φωνή ψυχρή:
– «Δεν υπάρχει εντολή εξάλειψης. Το Μαύρο Ρεύμα δεν θα καταστραφεί. Θα ελεγχθεί.»
Οι λέξεις δεν ήταν δικές του. Ήταν υπαγόρευση. Η ανώτερη δύναμη που κινούσε τα νήματα – η αόρατη ελίτ – είχε ήδη αποφασίσει. Δεν τους ενδιέφερε η σωτηρία του κόσμου· τους ενδιέφερε να υποτάξουν το Ρεύμα, να το κάνουν δικό τους όπλο.
Ένας Αμερικανός πράκτορας ψέλλισε:
– «Μα αυτό κινείται με τη συνείδηση… δεν μπορείς να το δέσεις με σίδερα, δεν μπορείς να το φυλακίσεις σε μηχανές…»
Ο Ρώσος δίπλα του χαμογέλασε πικρά.
– «Γι’ αυτό είμαστε εδώ. Δεν μας ζητούν να το καταστρέψουμε. Μας ζητούν να το χρησιμοποιήσουμε. Και θα βρουν τον τρόπο.»
Η πόρτα άνοιξε.
Εκείνος που μπήκε δεν χρειαζόταν συστάσεις. Ψηλός, με βλέμμα που θύμιζε ατσάλι και σιωπή στρατοπέδου. Η παρουσία του έκοψε τον αέρα στα δύο. Στον πίνακα εμφανίστηκε το όνομά του:
Αντισυνταγματάρχης Κάρλος.
Δεν κάθισε. Στάθηκε όρθιος, αφήνοντας το φως να πέσει στο πρόσωπό του. Κοίταξε τους χάρτες, τα πρόσωπα, και τέλος το κενό. Μίλησε χωρίς να υψώσει τη φωνή:
– «Το Ρεύμα δεν υποτάσσεται σε όπλα. Μόνο η ψυχή το φτάνει. Χρειάζεστε ανθρώπους ικανούς να σταθούν εκεί όπου λυγίζει ο χρόνος. Ανθρώπους που θα κοιτάξουν τη Σκιά και θα αντέξουν. Αυτούς θα φτιάξουμε. Από την αρχή.»
Στο τραπέζι έπεσε ένας φάκελος. Στο εξώφυλλο, μία λέξη με κόκκινα γράμματα:
ΡΑΔΙΟΦΩΝΑ.
Ο Κάρλος έδειξε τους χάρτες με τις Πύλες.
– «Αυτός ο πόλεμος δεν θα μοιάζει με κανέναν άλλον. Θα πολεμηθεί σε όλα τα πεδία: στον κόσμο που ξέρουμε, ανάμεσα στις ρωγμές του χρόνου, μέσα στη συνείδηση, ακόμα και στα όνειρα. Οι στρατιώτες που θα φτιάξουμε δεν θα είναι απλώς άνθρωποι. Θα είναι οι πρώτοι ψιονικοί πολεμιστές της ανθρωπότητας. Και αυτό… θα μείνει το μεγαλύτερο μυστικό που γνώρισε ποτέ ο κόσμος.»
Στη σιωπή που ακολούθησε, οι παρευρισκόμενοι κατάλαβαν πως δεν βρίσκονταν απλώς σε συνεδρίαση. Βρίσκονταν στην απαρχή ενός νέου πολέμου. Κρυφού. Αόρατου. Και το 1990 δεν θα γραφόταν πια μόνο σαν τέλος του Ψυχρού Πολέμου, αλλά σαν η αρχή μιας μάχης που δεν θα εμφανιζόταν ποτέ στα βιβλία της Ιστορίας.
Stranger…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου