Μια Καναδή γυναίκα με διαβήτη τύπου 1 πέρασε σχεδόν μια δεκαετία εξαρτώμενη από το μετρητή γλυκόζης και τις ενέσεις ινσουλίνης της — αλλά μετά από μία μόνο δόση βλαστοκυττάρων που εμφυτεύτηκαν στο ήπαρ της, είναι πλέον ελεύθερη.
Σε μια συνέντευξη με το CTV , η 36χρονη Αμάντα Σμιθ από το Λονδίνο του Οντάριο περιέγραψε πώς ένιωσε που συμμετείχε σε ένα τόσο πρωτοποριακό πείραμα που επέτρεψε στο σώμα της να παράγει και πάλι τη δική του ινσουλίνη,αναφέρει το futurism.com
«Θυμάμαι, σαν, να ήμουν φοβισμένος και ενθουσιασμένος», είπε ο Smith για τη μελέτη, «και πλέον αποτελεί παρελθόν».
Αν και τα πράγματα βελτιώνονται για τους διαβητικούς τύπου 1 , των οποίων το πάγκρεας δεν μπορεί να παράγει τη δική του ινσουλίνη, η πάθηση εξακολουθεί να απαιτεί επαρκή συντήρηση και τις περισσότερες φορές έχει ως αποτέλεσμα την αφαίρεση τουλάχιστον 10 έως 12 ετών από τη ζωή κάποιου. Διαγνώστηκε στα 25 της με όψιμο νεανικό διαβήτη, η γυναίκα είπε ότι η πρόγνωση για την ασθένεια πάντα έμοιαζε με «θανατική καταδίκη».
«Το τέλος είναι πάντα κάποιο είδος επιπλοκής με τον διαβήτη», είπε ο Smith.
Μετά την εγγραφή της στη μελέτη των βλαστοκυττάρων, η οποία αποτελεί το θέμα μιας νέας δημοσίευσης στο New England Journal of Medicine , όλα αυτά άλλαξαν για τη γυναίκα από το Οντάριο.
Στον Smith και σε 11 άλλους συμμετέχοντες και από τις δύο πλευρές των συνόρων εμφυτεύτηκαν ειδικά εμβρυϊκά βλαστοκύτταρα, τα οποία τροποποιήθηκαν ώστε να αναπτύσσονται στο ήπαρ και να μετασχηματίζονται σε μια σειρά κυττάρων που παράγουν ορμόνες και εκκρίνουν ινσουλίνη με τον ίδιο τρόπο που εκκρίνει το πάγκρεας ενός μη διαβητικού.
Από αυτήν την ομάδα μελέτης, 10 από τους 12 σταμάτησαν να χρειάζονται ενέσεις ινσουλίνης για τουλάχιστον ένα χρόνο - και σύμφωνα με τον Trevor Reichman, τον χειρουργικό διευθυντή του προγράμματος μεταμόσχευσης διαβητικού του Πανεπιστημιακού Δικτύου Υγείας στο Τορόντο και κύριο συγγραφέα της εργασίας, οι «βιολογικές αντικαταστάσεις» της μελέτης έπιασαν τόπο σε δευτερόλεπτα.
«Στο ήπαρ, ανιχνεύουν το επίπεδο γλυκόζης στο αίμα ενός ασθενούς και εκκρίνουν την κατάλληλη ορμόνη», είπε ο Ράιχμαν για τα εμφυτεύματα βλαστοκυττάρων. «Ουσιαστικά, είναι το ίδιο όπως θα λειτουργούσαν τα φυσικά σας... κύτταρα».
Όσο απίστευτα κι αν είναι αυτά τα αποτελέσματα, υπάρχει μια παγίδα: για να διατηρήσουν τα βλαστοκύτταρα σε λειτουργία, οι ασθενείς πρέπει να λαμβάνουν ανοσοκατασταλτικά φάρμακα, ώστε το σώμα τους να μην απορρίπτει τα εμφυτευμένα κύτταρα - πράγμα που σημαίνει ότι έχουν γίνει πιο ευάλωτοι σε ασθένειες από τους περισσότερους. (Η Charlbi Dean Kriek, η πρωταγωνίστρια της ταινίας "Triangle of Sadness" του 2022, έπαιρνε ανοσοκατασταλτικά για μια δεκαετία μετά από αφαίρεση σπλήνας, όταν πέθανε από λοίμωξη λίγο μετά την κυκλοφορία της ταινίας.)
Για την Smith, η οποία την 1η Αυγούστου θα γιορτάσει τα δύο χρόνια από την τοποθέτηση εμφυτευμάτων, η αντικατάσταση της ποιότητας ζωής με τις παλιές ενέσεις ινσουλίνης και την απειλή του διαβητικού κώματος ήταν κάτι αυτονόητο - ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι είναι πιο ευάλωτη στις ασθένειες.
«Το να παίρνω μερικά χάπια τρεις φορές την ημέρα δεν είναι τίποτα», είπε για το θεραπευτικό της σχήμα. «Τα παίρνω με πρωινό, μεσημεριανό και βραδινό. Είναι εύκολο».
Παρόλα αυτά, μια τέτοια ανοσοκαταστολή δεν είναι αστείο. Όπως δήλωσε ο Ράιχμαν στο CTV , ένας από τους ασθενείς της ομάδας μελέτης πέθανε και ο ένοχος μπορεί κάλλιστα να ήταν μια ασθένεια που κόλλησε ενώ λάμβανε τα εν λόγω ανοσοκατασταλτικά - γι' αυτό και η επόμενη φάση της έρευνας θα είναι τα εμφυτεύματα βλαστοκυττάρων που το σώμα δεν θα απορρίψει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου