Ο Ζαν-Μαρί Λεπέν, που έφυγε στα 96 του, δεν θα ησυχάσει γιατί η ησυχία δεν του
ταίριαζε ποτέ. Η Γαλλία, αυτή η διεστραμμένη ερωμένη, ένα έθνος πάντα σε πόλεμο με το ίδιο του τον εαυτό, τον έθαψε, τον άνθρωπο που αρνήθηκε να υποκύψει στους νέους θεούς της «προόδου» και της ομοιότητας. Βροντούσε στα πολιτικάντικα ψέματα της νεωτερικότητας, έσκισε τα ψέματα σαν λύκος μέσα στο μετάξι. «Δεν μισούμε τους Τούρκους, τους αγαπάμε, αλλά στη χώρα τους», είπε, βγάζοντας τα φαντάσματα της παλιάς Ευρώπης μέσα από τους τάφους τους, με λόγια ξυράφι. Και η Ζάν ντ᾿ Άρκ, αιώνες νεκρή, τον άκουσε. Σηκώθηκε από την πυρά της, με την πανοπλία της καμένη αλλά έλαμπε. Η Ζάν αγαπούσε τους Άγγλους — αλλά μόνο στη χώρα τους. «Τους αγαπώ», είπε στους δικαστές της, στους εχθρούς της, «αλλά αγαπώ περισσότερο τη Γαλλία». Εδώ συναντιούνται ο Λεπέν και η Ζάν ντ᾿ Άρκ : στην άρνησή τους να γονατίσουν, στην αγάπη τους για κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό τους.Η δεκαεξάχρονη ατίθαση Ζάν, άκουσε φωνές στα χωράφια του Domrémy, που βοσκούσε πρόβατα κάτω από έναν ουρανό που έβγαζε άγιο φως. Οι Άγιοι της μίλησαν - ο Μιχαήλ, η Catherine, η Margaret - λέγοντάς της να σώσει τη Γαλλία, να διώξει τους Άγγλους έξω, να στέψει τον Charles στο Reims. Δεν ήταν ευγενική γι' αυτό. Ζήτησε στρατό και πήρε έναν. Φανταστείτε την, ένα κορίτσι ντυμένο αγόρι, να κόβει στρατιώτες με ένα σπαθί που ισχυριζόταν ότι ήταν από τον Θεό. Ο εχθρός την αποκάλεσε μάγισσα, πόρνη, βδέλυγμα. Η Γαλλία την αποκάλεσε σωτήρα. Ο Λεπέν δεν καθοδηγήθηκε από αγγέλους. Είχε τα δικά του οράματα. Η Γαλλία, γι' αυτόν, ήταν μια γυναίκα που αιμορραγούσε, με το σώμα της τρυπημένο από τα ξίφη της παγκοσμιοποίησης, της μετανάστευσης και της πολιτιστικής παρακμής. Ούτε ήταν ευγενικός σε αυτό. Δεν έσωσε τη Γαλλία του με ένα σπαθί, αλλά με λόγια — αιχμηρά, άμεσα, ανενδοίαστα λόγια.
Ο Λεπέν βγήκε από τα ερείπια της μεταπολεμικής Γαλλίας, μιας χώρας συντετριμμένης και ντροπιασμένης. Γεννημένος στη Βρετάνη το 1928, μεγάλωσε με την ταπείνωση του Vichy και το βάρος μιας Γαλλίας που είχε χάσει το δρόμο της. Εντάχθηκε στη Λεγεώνα των Ξένων, πολέμησε στην Ινδοκίνα και την Αλγερία, πολέμους που του έκαιγαν την πεποίθηση ότι η Γαλλία ήταν υπό πολιορκία. Όχι μόνο από στρατούς αλλά από ιδεολογίες, από τις υφέρπουσες σκιές της παγκόσμιας ομογενοποίησης. Ήταν στρατιώτης χωρίς πεδίο μάχης, οπότε έφτιαξε το δικό του. Το Εθνικό Μέτωπο, που ιδρύθηκε το 1972, έγινε το όπλο του, η σταυροφορία του. Μίλησε για τους ξεχασμένους, τους σιωπηλούς, τους θυμωμένους. Φώναζε στους ελίτ, τους «αποικιστές των Βρυξελλών» και τους τεχνοκράτες που πίστευε ότι πούλησαν την ψυχή της Γαλλίας για μια θέση στο τραπέζι της παγκοσμιοποίησης. Ήθελε μια καθαρή Γαλλία, μια Γαλλία χωριών και καθεδρικών ναών, όχι τζαμιά και εμπορικά κέντρα. Η Ζάν ντ᾿ Άρκ θα το κατανοούσε.
Η δίκη της Ζάν ήταν κόλαση, ένα τσίρκο εχθρών που πρόθυμοι να την κατασπαράξουν. Οι Άγγλοι τη μισούσαν γιατί τους είχε ταπεινώσει στο πεδίο της μάχης. Η Γαλλική Εκκλησία τη μισούσε γιατί παρέκαμψε την εξουσία της. Το φύλο της, τα οράματά της, οι νίκες της — ήταν πάρα πολλά για την εποχή της. Στάθηκε μπροστά στους κριτές της, ακλόνητη, απαντώντας στις παγίδες τους με αιχμηρή, ανυποχώρητη λογική. Την έκαψαν πάντως. Οι στάχτες της σκορπίστηκαν στον Σηκουάνα, σαν να μπορούσε να σβήσει η φωτιά της. Ο Λεπέν δεν κάηκε, αλλά δικάστηκε ξανά και ξανά — στα δικαστήρια, στα μέσα ενημέρωσης, στα σαλόνια του Παρισιού. Τον έλεγαν ρατσιστή, ξενόφοβο, φασίστα. Τα λόγια του ζεμάταγαν, οι φράσεις του έγιναν φωτιά. Δεν αποκήρυξε ποτέ τις ιδέες του. Όπως η Ζάν, αρνήθηκε να προδώσει την αποστολή της.
Η Γαλλία της Ιωάννας ήταν ιερή, ένα βασίλειο που ορίστηκε από τον Θεό, τα ποτάμια και τα χωράφια της ευλογημένα από ιερό αίμα. Η Γαλλία του Λεπέν ήταν πολιτιστική, ιστορική, χώρα ποιητών και αγροτών, μεσαιωνικών κωδωνοστασίων και πεισματικής περηφάνιας. Δεν αξιώθηκε θεϊκές αποκαλύψεις. Το μήνυμά του είχε τη δική του ζέση. Η Γαλλία, για αυτόν, δεν ήταν απλώς ένας τόπος. Ήταν μια γυναικεία ψυχή που έπρεπε να υπερασπιστεί. Πολέμησε για εκείνη όπως είχε πολεμήσει η Ζάν αιώνες πριν, αν και οι μάχες τους ήταν διαφορετικές. Η Ζάν ντ᾿ Άρκ αντιμετώπισε τα ξίφη και τα βέλη των Άγγλων. Ο Λεπέν αντιμετώπισε μηνύσεις, διαμαρτυρίες και την περιφρόνηση ενός παγκοσμιοποιημένου κόσμου. Και οι δύο στάθηκαν στη θέση τους, αψηφώντας τους εχθρούς τους.
Η Ζάν ντ᾿ Άρκ μπήκε στην Ορλεάνη σαν αστραπή, το λάβαρό της σηκώθηκε ψηλά, οι στρατιώτες της βρυχώνται το όνομά της. Η πόλη απελευθερώθηκε. η παλίρροια του πολέμου γύρισε. Παρέλασε στη Ρεμς και έστεψε τον Κάρολο Ζ΄, εκπληρώνοντας τη θεία αποστολή της. Όμως η νίκη έκανε τους εχθρούς της πιο αποφασιστικούς. Όταν συνελήφθη από τους Βουργουνδούς και πουλήθηκε στους Άγγλους, προσπάθησαν να καταστρέψουν το σώμα της καθώς και το πνεύμα της. Οι νίκες του Λεπέν δεν ήταν στο πεδίο της μάχης. Ήταν στις κάλπες. Το 2002, συγκλόνισε τη Γαλλία φτάνοντας στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών, μια στιγμή που προκάλεσε σοκ στο κατεστημένο. Οι εχθροί του προσπάθησαν να τον καταστρέψουν, αλλά κάθε δοκιμασία μόνο ενίσχυε τον μύθο του ανάμεσα στους οπαδούς του.
Η Ιωάννα της Λωραίνης κηρύχθηκε αθώα δεκαετίες μετά τον θάνατό της, το όνομά της αποκαταστάθηκε, η αγιότητα της τελικά εξασφαλίστηκε. Η Εκκλησία την αγιοποίησε το 1920, καθιστώντας την σύμβολο της γαλλικής ενότητας και πίστης. Ο Λεπέν, φυσικά, δεν θα ανακηρυχθεί ποτέ άγιος. Η κληρονομιά του είναι μπερδεμένη, αμφιλεγόμενη, αγαπημένη και απεχθής εξίσου. Δεν χρειαζόταν όμως την έγκριση της Εκκλησίας. Η αγιότητά του, αν υπάρχει, ζει στις καρδιές των υποστηρικτών του, των εκατομμυρίων που είδαν σε αυτόν έναν υπερασπιστή της Γαλλίας. Η κόρη του, Μαρίν Λεπέν, κουβαλά το λαβαρό του τώρα, πιο απαλό αλλά φέρει το ίδιο μήνυμα: Η Γαλλία πρέπει να παραμείνει Γαλλική. «Τους αγαπώ στη χώρα τους», είπε η Ζάν ντ᾿ Άρκ. Ο Ζαν-Μαρί Λεπέν είπε μετά από αυτήν: «Δεν τους μισούμε. τους αγαπάμε, αλλά στη χώρα τους».
Η Ζάν ντ᾿ Άρκ και ὁ Ζάν Μαρί Λέ Πέν καταλάβαιναν και οι δύο τη δύναμη των συμβόλων. Το λάβαρο της Ιωάννας, ζωγραφισμένο με τα ονόματα του Ιησού και της Μαρίας, οδήγησε στρατιώτες στη μάχη, μια οπτική εκδήλωση της θεϊκής της αποστολής. Ο Λεπέν επικαλέστηκε την Ιωάννα της Λωραίνης ως σύμβολο του εθνικισμού, μια αγία που πολέμησε για τη Γαλλία ενάντια στην ξένη κυριαρχία. Οι κριτικοί χλεύασαν, αποκαλώντας τον καιροσκόπο. Για τους οπαδούς του Λεπέν, ήταν μια πνευματική σύνδεση: η Παρθένος της Ορλεάνης και ο άνδρας από τη Βρετάνη, πολεμιστές και οι δύο για τη δόξα της Γαλλίας. Ο ένας κρατούσε ένα σπαθί, ο άλλος με λόγια — και οι δύο ήταν πρόθυμοι να πολεμήσουν.
Ο Λεπέν δεν αγαπήθηκε από την ιστορία, ούτε και η Ζάν, τουλάχιστον όχι εν ζωή. Η Ζάν κάηκε ζωντανή, οι στάχτες της σκορπίστηκαν στον άνεμο. Ο Λεπέν κάηκε μεταφορικά, η φήμη του θρυμματίστηκε, τα λόγια του διαστρεβλώθηκαν, η εικόνα του δυσφημίστηκε. Όμως η ιστορία έχει τον τρόπο να αλλάζει άποψη. Η Ζάν ντ᾿ Άρκ έγινε αγία, η ιστορία της ξαναγράφηκε σε μια ιστορία ηρωισμού και πίστης. Η ιστορία του Λεπέν δεν έχει τελειώσει. Η άνοδος της κόρης του και η συνεχιζόμενη δύναμη του Εθνικιστικού κόμματος υποδηλώνουν ότι η ιδανική Γαλλία του μπορεί να βρει ακόμα τη θέση της.
Ο θάνατος του Λεπέν σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής, αλλά η κληρονομιά του είναι ζωντανή, ανήσυχη και προκλητική. Το Εθνικιστικό κόμμα, που τώρα μετονομάστηκε αλλά φέρει την ίδια φωτιά, συνεχίζει να ανεβαίνει. Για τους υποστηρικτές του, ο Λεπέν ήταν πολιτικός και προφήτης, ένας άνθρωπος που έβλεπε τους κινδύνους της παγκοσμιοποίησης και την απώλεια της ταυτότητας πολύ πριν από τους άλλους. Για τους επικριτές του, θα είναι πάντα ένας δημαγωγός, μια φωνή «μίσους». Όμως, όπως η Ζάν ντ᾿ Άρκ, ο Le Pen δεν θα ξεχαστεί. Και οι δύο παραμένουν σύμβολα μιας Γαλλίας που αρνείται να υποκύψει, μιας Γαλλίας που παλεύει για την ψυχή της.
Ο Βασιλιάς είναι νεκρός. Ζήτω ο Βασιλιάς!
ἀπό : eurosiberia.net
Καταλάβατε γιατί ἄνοιγαν σαμπάνιες γιά τόν θάνατο του Ζάν Μαρί Λέ Πέν, οἱ ἐχθροί του ; Καταλάβατε τί μισοῦσαν καί κυρίως τί τους ΤΡΟΜΑΖΕ στόν Λε Πέν ; Ἡ σύγκρισις. Ναί, ἡ σύγκρισις μαζύ του διότι οὔτως ἤ ἄλλως ἡ ἀναμέτρησις ἦταν ἀποῦσα καί πῶς ἀλλιῶς θά γινόταν μέ ἐκείνους πού ἀνῆκαν στήν ἰσοπέδωσιν τῶν πάντων ; Ἁπλῶς δέν ὑπῆρχε σύγκρισις καί αὐτή ἡ μοναδικότητα τοῦ ἀγωνιστή Λέ Πέν ἦταν ἕνα εἶδος καθρέπτη τῆς ἀνικανότητος διάκρισις τῆς ἐθνικῆς ὑπάρξεως. Καί αὐτό ἀπό μόνο του λειτουργοῦσε ὡς τό μεγαλύτερο ὄπλο ἐναντίον τους,ὄχι ἁπλῶς ἀπό τόν Λέ Πέν,ἀλλά ἀπό τά λόγια του πού ἔφταναν ὡς μηνύματα ἀφυπνίσεως στούς Γάλλους καί ἔκαναν αὐτό πού ἔπρεπε,ἐνσυνειδήτως καί ἀσυνειδήτως.
Καί τό ξέρουν πώς καί πού πέθανε ὁ Λέ Πέν θά εἶναι πάντα ἐκεῖ, θά ἀναφέρεται τό ὄνομά του παντοῦ, σέ κάθε στιγμή πού κάποιο νέο μακελειό θά λαμβάνῃ χώρα στήν ταλαίπωρη Γαλλία, κάθε φορά πού θά διαπιστώνεται πώς ἠ Μασσαλία ἔχει χαθεῖ πρό πολλοῦ καί θά ἀποδεικνύεται ὁ ἀληθινός καί καθαρός λόγος του. Αὐτό τούς τρομάζει περισσότερο. Καί τά μπουκάλια τῆς σαμπάνιας ( γαλλικό κρασί ), οἱ πανηγυρισμοί δέν ἀπέβλεπαν πουθενά ἀλλοῦ παρά μόνον στό νά παρακινήσουν τούς Γάλλους νά συμμετέχουν μέ τήν ἐλπίδα τῆς λησμονιᾶς ἑνός ἡγέτη πού ἀγάπησε τό Ἔθνος του, ἀγωνίστηκε γιά αὐτό, πάλεψε γιά τήν σωτηρία του ἀπέναντι στά ἐγχώρια θηρία πού εἶναι πάντα τά χειρότερα.
Ἐπέτυχαν ἤ ἀπέτυχαν ; Τί νά σᾶς πῶ, καί μόνον πού ἀκούω πώς καί οἱ τῆς ἑλλαδικῆς "προοδευτικάριοι" καί δημοκραταραῖοι ἀκολούθησαν τήν μεθυσμένη γαλλική ὀρδή, εἶμαι σίγουρη πώς ὄχι μόνον ἀπέτυχαν ἀλλά ἔδωσαν στόν Λέ Πέν μία πολύ μεγαλύτερη εἰκόνα τοῦ ἐθνικιστή ἡγέτη πού θά στέκεται ὡς πρότυπο γιά ὅσους ἀγαποῦν τό Ἔθνος τους παρακινώντας τους σέ μεγάλους ἀγῶνες.
Κατά βάθος τό ξέρουν, οἰ καλικάντζαροι, γι᾿αὐτό θορυβοῦν τόσο πολύ ...
Ὁ Ζάν Μαρί Λεπέν, βρίσκεται ἐπαξίως εἰς τά Ἠλύσια Πεδία καί σίγουρα τα λένε μέ τήν Ζάν ντ᾿ Άρκ ...
Ἡ Πελασγική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου