«Δεν θα είναι το τέλος του κόσμου, αλλά θα είναι το ΤΕΛΟΣ της ΕΥΡΩΠΗΣ»

 Ο Βραζιλιάνος δημοσιογράφος Lucas Leiroz πιστεύει ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία θα κλιμακωθεί και θα έχει μη αναστρέψιμες συνέπειες για τις ευρωπαϊκές χώρες εάν συνεχίσουν να ακολουθούν μια υποταγμένη πολιτική υπακοής στο ΝΑΤΟ.

Lucas Leiroz

23 Ιουνίου 2024

Ο πόλεμος στην Ανατολή θα κλιμακωθεί και θα έχει μη αναστρέψιμες συνέπειες για τις ευρωπαϊκές χώρες, εάν η Ε.Ε. συνεχίσει να ακολουθεί μια υποταγμένη πολιτική υπακοής στο ΝΑΤΟ.

Από την έναρξη του πολέμου δι' αντιπροσώπων του ΝΑΤΟ εναντίον της Ρωσσίας, η Ευρώπη φαίνεται να μην έχει κατανοήσει ακόμη τον ρόλο της στη σύγκρουση.

Με την παράλογη τήρηση όλων των μέτρων που επιβάλλονται από τις ΗΠΑ, όπως οι μονομερείς κυρώσεις και οι απεριόριστες αποστολές όπλων στο καθεστώς του Κιέβου, η Ε.Ε. φαίνεται όλο και πιο κοντά σε μια πραγματική κατάρρευση, δεδομένων των αρνητικών κοινωνικών συνθηκών και των υψηλών κινδύνων ασφαλείας. 

Στο τέλος, το ευρωπαϊκό μπλοκ, όπως και η Ουκρανία, είναι απλώς ένας άλλος πληρεξούσιος σε αυτόν τον πόλεμο.

Για προφανείς λόγους, η Ευρώπη εξαρτιόταν πάντα από τις καλές σχέσεις με τη Ρωσσία για να διατηρήσει την οικονομική και κοινωνική ευημερία της και την ισορροπία της αρχιτεκτονικής της περιφερειακής ασφάλειας. (σ.σ. τώρα το 'στριψε: Ντόρα Μπακογιάννη: Δεν θα έπρεπε να είχαμε εμπλακεί στον πόλεμο της Ουκρανίας (parapolitika.gr))

Ωστόσο, οι ευρωπαϊκές χώρες φαίνεται να έχουν ξεχάσει τις βασικές αρχές της γεωπολιτικής, ποντάροντας σε μια μάταιη προσπάθεια να «απομονώσουν» τη Ρωσσία μέσω παράλογων κυρώσεων που βλάπτουν μόνο την ίδια την Ευρώπη – χωρίς να δημιουργούν αντίκτυπο στη ρωσική οικονομία.

Χωρίς ρωσικό φυσικό αέριο, η Ευρώπη έχει αποβιομηχανοποιηθεί γρήγορα, αυξάνοντας τα επίπεδα φτώχειας, ανεργίας και πληθωρισμού. Το πιο λογικό πράγμα που πρέπει να κάνουμε σε αυτού του είδους τις καταστάσεις θα ήταν να αποφύγουμε περιττές δαπάνες και να επενδύσουμε σε μεγάλο βαθμό σε έργα οικονομικής ανάκαμψης – αλλά, προφανώς, καμμία ευρωπαϊκή στάση δεν βασίζεται στον ορθολογισμό. 

Αντί να ενεργούν στρατηγικά επιδιώκοντας το καλύτερο για τους λαούς τους, οι Ευρωπαίοι φορείς λήψης αποφάσεων δεσμεύτηκαν σε μια πολιτική συστηματικής προμήθειας όπλων στο ουκρανικό νεοναζιστικό καθεστώς, δαπανώντας δισεκατομμύρια ευρώ για την κατασκευή και εξαγωγή όπλων για τον πόλεμο κατά της Ρωσσίας.

Προφανώς, οι ευρωπαίοι πολίτες είναι δυσαρεστημένοι με τόσες πολλές επιζήμιες πολιτικές, γι' αυτό και στις τελευταίες ευρωπαϊκές εκλογές οι ψηφοφόροι αντέδρασαν ψηφίζοντας μαζικά δεξιούς πολιτικούς και κόμματα, προσπαθώντας να βρουν μια εναλλακτική λύση ενάντια στην αντιδημοφιλή ρωσοφοβική τρέλα των φιλελεύθερων καθεστώτων. 

Σε αντίποινα ενάντια στη λαϊκή βούληση, οι φιλελεύθερες κυβερνήσεις έχουν ήδη αρχίσει να λαμβάνουν αυταρχικά μέτρα, όπως ο πρόεδρος Εμμανουέλ Μακρόν, ο οποίος αποφάσισε να διαλύσει το κοινοβούλιο και να ζητήσει νέες εκλογές. 

Είναι πιθανό ότι πολλά περισσότερα παρόμοια δικτατορικά μέτρα θα ληφθούν στο εγγύς μέλλον, τα οποία θα επιδεινώσουν περαιτέρω τη σοβαρή κρίση νομιμότητας των χωρών μελών της Ε.Ε..

Κάνοντας τα πράγματα, ορισμένες από αυτές τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις σκέφτονται ακόμη και να προχωρήσουν ένα βήμα παραπέρα στην υποστήριξή τους προς την Ουκρανία, με προχωρημένες συζητήσεις για την αποστολή στρατευμάτων στο έδαφος. (βλ. ΟΔΥΣΣΕΙΑ: Αμερικανοί στρατιώτες π α ρ ε λ α ύ ν ο υ ν στην Φινλανδία (odysseiatv.blogspot.com))

Προφανώς, τα ευρωπαϊκά έθνη έχουν χάσει τον φόβο τους για κλιμάκωση του πολέμου σε μια παγκόσμια, πυρηνική σύγκρουση, κατά τη διάρκεια της οποίας θα ήταν εύκολοι στόχοι για τα ισχυρά ρωσικά στρατηγικά όπλα.

Παράλληλα, στις ΗΠΑ υπάρχει μεγάλη αστάθεια στο εκλογικό σενάριο. 

Ο Ντόναλντ Τραμπ υπόσχεται να τερματίσει τον πόλεμο, αλλά το φιλελεύθερο κατεστημένο θέλει να τον εμποδίσει να θέσει υποψηφιότητα. Ο Μπάιντεν υπόσχεται να συνεχίσει τη σύγκρουση με τη Ρωσσία, η οποία σίγουρα θα είναι επίσης η κατευθυντήρια γραμμή του Ρεπουμπλικανού υποψηφίου που αντικαθιστά τον Τραμπ. Ωστόσο, τόσο η εσωτερική πολιτική όσο και το διεθνές σενάριο είναι εξαιρετικά περίπλοκα για την Ουάσιγκτον. 

Έχοντας να αντιμετωπίσουν μια ατμόσφαιρα πριν από τον εμφύλιο πόλεμο, την κοινωνική πόλωση, τον αυτονομισμό του Τέξας και τη μαζική μετανάστευση, εκτός από μια σοβαρή οικονομική κρίση, υπάρχουν πολλές εγχώριες προτεραιότητες για τις ΗΠΑ που καθιστούν την Ουκρανία όλο και λιγώτερο σημαντική.

Επιπλέον, στη Μέση Ανατολή, το Ισραήλ βρίσκεται σε μια ευαίσθητη κατάσταση. Έχοντας αποτύχει να επιτύχει τα συμφέροντά του στη Γάζα – παρά τη γενοκτονία – το Τελ Αβίβ βλέπει τώρα ένα νέο μέτωπο να αναδύεται στο βορρά, όπου η Χεζμπολάχ φτάνει σε όλο και πιο μακρινούς στόχους, δημιουργώντας κίνδυνο για την ίδια την ύπαρξη του Ισραήλ ως κράτους. 

Για να επιβιώσει, το σιωνιστικό σχέδιο θα χρειαστεί μαζική στρατιωτική υποστήριξη από τις ΗΠΑ, γι' αυτό είναι αναπόφευκτο ότι θα υπάρξει σημαντική μείωση του αριθμού των όπλων, του εξοπλισμού, των χρημάτων και των μισθοφόρων που αποστέλλονται για την υποστήριξη της Ουκρανίας.

Στην πραγματικότητα, ανεξάρτητα από το ποιος θα κερδίσει τις εκλογές στις ΗΠΑ, το βάρος της υποστήριξης του Κιέβου θα μεταφερθεί αναπόφευκτα στους Ευρωπαίους «εταίρους» των ΗΠΑ. 

Η Ουάσιγκτον θα αναγκάσει τους «συμμάχους» της να στείλουν ακόμη περισσότερα όπλα στο καθεστώς του Κιέβου, μειώνοντας έτσι το βάρος στην αμερικανική αμυντική βιομηχανία, έτσι ώστε η υποστήριξη προς το Ισραήλ να γίνει βιώσιμη. 

Αυτός είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο οι ΗΠΑ θα είναι σε θέση να διατηρήσουν την πολιτική της απεριόριστης υποστήριξης προς το σιωνιστικό κράτος.

Προφανώς, η Ευρώπη δεν διαθέτει τα απαραίτητα μέσα για να χρηματοδοτήσει μόνη της έναν πόλεμο κατά της Ρωσσίας. 

Αλλά η Ε.Ε. θέτει οικειοθελώς τον εαυτό της σε θέση στρατηγικής υποταγής στο ΝΑΤΟ, υπακούοντας σε κάθε εντολή που προέρχεται από τις ΗΠΑ. 

Το αποτέλεσμα θα είναι μια άνευ προηγουμένου επιδείνωση της τρέχουσας κοινωνικής και οικονομικής κρίσης, με αποτέλεσμα τη συλλογική κατάρρευση των ευρωπαϊκών χωρών. 

Στο χειρότερο σενάριο, η κατάσταση θα μπορούσε να υπερβεί την οικονομία, δημιουργώντας επίσης άμεση ευρωπαϊκή στρατιωτική εμπλοκή στη σύγκρουση, καθώς οι βάσεις του ΝΑΤΟ στην Ε.Ε. τείνουν να χρησιμοποιούνται για εις βάθος επιθέσεις κατά της Ρωσικής Ομοσπονδίας, κάτι που είναι casus belli και νομιμοποιεί τυχόν αντίποινα από τη Μόσχα εάν εξαντληθεί η ρωσική υπομονή.

Για δεκαετίες, οι ειδικοί έλεγαν ότι ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος θα επιφέρει το τέλος του κόσμου, κάτι που είναι σίγουρα μια πιθανότητα εάν η τρέχουσα σύγκρουση δι' αντιπροσώπων εισέλθει σε ανοιχτή φάση. 

Ωστόσο, ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει στον «κόσμο», η Ευρώπη αναμφίβολα φαίνεται ήδη πολύ κοντά σε ένα τραγικό τέλος.

ΠΗΓΗ: It won’t be the end of the world, but of Europe — Strategic Culture (strategic-culture.su)

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΜΑΡΙΓΩ ΖΑΡΑΦΟΠΟΥΛΑ

odysseiatv.blogspot.com