Νομικά, δεν υπάρχουν ειδήσεις στην τηλεόραση και στα sites!

Φίλε αναγνώστη, αν νομίζεις ότι υπάρχεις σαν αναγνώστης ηλεκτρονικού Τύπου απατάσαι! Δεν υπάρχεις. Είσαι λαθραναγνώστης! Αν σε βρίσουν από χάρτινη εφημερίδα ή περιοδικό το αδίκημα παραγράφεται σε 3 χρόνια αφού είναι συκοφαντική δυσφήμιση δια του Τύπου. Αν σε βρίσουν από ηλεκτρονικά μέσα ή τηλεόραση είναι απλή συκοφαντική δυσφήμιση και παραγράφεται σε 5 χρόνια! Επειδή όλα αυτά τα Μέσα δεν είναι Τύπος! Τι είναι;;

Ο Άρειος Πάγος που έβγαλε τη σχετική απόφαση δε μας λέει! Για να ακολουθήσουμε το σκεπτικό του ανώτατου δικαστηρίου, αν ένα κείμενο είναι υβριστικό στην ηλεκτρονική σελίδα της «Καθημερινής», ας πούμε, είναι απλή συκοφαντία. Αν είναι τυπωμένο στη χάρτινη «Καθημερινή» είναι συκοφαντική δυσφήμιση δια του Τύπου!

Το ίδιο τρελό συμβαίνει και με τις ειδήσεις της τηλεόρασης, που αναπαράγουν δημοσιεύματα εφημερίδων. Τα δημοσιεύματα στις εφημερίδες είναι συκοφαντίες δια του Τύπου. Τα ίδια αναπαραγόμενα από την τηλεόραση είναι σκέτες συκοφαντίες!! Άλλη τιμωρία για τα μεν άλλη για τα δε!

Και παρακάτω: Με την απόφαση αυτή κάθε δημοσιογράφος ή τεχνικός που δουλεύει σε τηλεόραση, sites ή και ραδιόφωνο δεν είναι δημοσιογράφος ή τεχνικός Τύπου! Είναι… τίποτε! Επομένως, μπορεί και να μην καλύπτεται από τις συλλογικές συμβάσεις Τύπου, τους αντίστοιχους φορολογικούς νόμους, τις ασφαλιστικές εισφορές στα κλαδικά ταμεία, τις ειδικές άδειες εισόδου και κάλυψης γεγονότων, τις διεθνείς Ομοσπονδίες και τη διεθνή νομολογία και πάει λέγοντας. Το ίδιο και οι εκδότες!

Αντιστοίχως, οι αναγνώστες των χάρτινων εφημερίδων και περιοδικών είναι επίσημα ενήμεροι από τον Τύπο. Οι αναγνώστες από το internet και οι ακροατές και θεατές ραδιοφώνου και τηλεόρασης είναι… λαθραναγνώστες!

Καλά, θα πεί κάθε σώφρων, τα’ χασε ο Άρειος Πάγος και βγάζει τέτοια απόφαση; Όχι ακριβώς. Η απόφαση μοιάζει τζάζ, και μπορεί να είναι, αλλά έχει πάτημα. Και το πάτημα είναι η νομολογία. Εδώ είναι το ζουμί.

Η απόφαση του Άρειου Πάγου βασίζεται στο τι λένε οι νόμοι ότι είναι Τύπος. Ε, οι νόμοι αυτοί είναι από την εποχή του Γουτεμβέργιου και του Έντισον. Και έχουν ψηφιστεί το 1938, το 1975 και το 1994. Όταν το internet δεν υπήρχε σαν Μέσο. Η τηλεόραση όμως υπήρχε!

Οι νόμοι, λοιπόν, αυτοί, που καθορίζουν τι είναι Τύπος, επομένως τι είναι δημοσιογραφία και αναγνώστες, θεατές, ακροατές, δεν έχουν απασχολήσει ποτέ ούτε το ελληνικό δημόσιο, που διαχειρίζεται τα κρατικά Μέσα και τα Κρατικά Πρακτορεία (τα οποία έτσι είναι νομικά στον αέρα!), ούτε τις δημοσιογραφικές οργανώσεις σαν την ΕΣΗΕΑ, την ΕΣΗΕΜΘ, την ΠΟΕΣΥ και τις υπόλοιπες σε όλη τη χώρα. Οι οποίες αγρόν αγοράζουν.

Από το 1994 έχουν γίνει κοσμογονικές αλλαγές στη διάδοση της πληροφορίας, έχουν σχεδόν πεθάνει οι χάρτινες εφημερίδες, σχεδόν όλος ο κόσμος ενημερώνεται από τα sites των εφημερίδων ή τα ανεξάρτητα και από την τηλεόραση και τα ραδιόφωνα, αλλά κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να εκσυγχρονίσει τη σχετική νομολογία. Η οποία προβλέπει ότι:

«τύπος και έντυπον, επί των οποίων εφαρμόζονται οι διατάξεις του νόμου τούτου είναι πάν ό,τι εκ τυπογραφίας ή οιουδήποτε άλλου μηχανικού ή χημικού μέσου παράγεται εις όμοια αντίτυπα και χρησιμεύει εις πολλαπλασιασμόν ή διάδοσιν χειρογράφων, εικόνων, παραστάσεων, μετά ή άνευ σημειώσεων ή μουσικών έργων, μετά κειμένου ή επεξηγήσεων ή φωνογραφικών πλακών» και ότι «ως δημοσίευσις εντύπου θεωρείται η διανομή, πώλησις, καθώς και η εις δημόσιον μέρος ή εν δημοσία συναθροίσει ή εις μέρος προσιτόν εις το κοινόν τοιχοκόλλησις ή έκθεσις παντός εντύπου…».

Μιλάμε για περιγραφή της εποχής των σπηλαίων, την ώρα που μετράμε κατεβάσματα ειδήσεων σε megaBPS και αναλύσεις σε terahertz!

Κατά τα άλλα η κυβέρνηση και το αρμόδιο υπουργείο… ηλεκτρονικής πληροφόρησης ασχολείται με προγράμματα του διαστήματος και με μελέτες και διαγωνισμούς για τα … ειδησεογραφικά κανάλια, για τα οποία έχει και επιστημονική άποψη (!), ενώ ο νόμος δεν αναγνωρίζει ηλεκτρονικό Τύπο!!!

Ταυτόχρονα, οι δημοσιογράφοι, οι τεχνικοί και διοικητικοί και οι εκδότες που δημοσιεύουν υλικό σε ηλεκτρονική οπτική μορφή νομίζουν ότι διαχειρίζονται ειδήσεις, ενώ κατά αυτόν το νόμο διαχειρίζονται αέρα κοπανιστό!!! Και κατ αυτή την έννοια ούτε οι αναγνώστες και τηλεθεατές έχουν υπόσταση. Είναι… ματάκηδες!

Αυτοί είναι οι παράγοντες που θέλουν να  ποδηγετήσουν τον Τύπο σαν κράτος, που θέλουν να τον εκπροσωπούν σαν συνδικαλιστές, που θέλουν να τον κατέχουν σαν ιδιοκτήτες. Και που θέλουν να πληροφορούν, την ώρα που δεν ξέρουν καν αν νομικά υπάρχουν!

Τελικά, τα πιο σημαντικά πράγματα τα μαθαίνει κανείς στη χώρα κατά τύχη. Σε όλους τους τομείς. Ίσως και επειδή κατά τύχη υπάρχουμε σαν χώρα.

Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης

liberal.gr