Ο γενετικός κώδικας της πολιτικής βίας* στην Ελλάδα.

Σάββας Καλεντερίδης

Ο εμφύλιος πόλεμος ενέχει το στοιχείο της οικειότητας ανάμεσα στους εμπόλεμους που καθιστά τις διαφορές τους πιο προσωπικές και γι’ αυτό δυσεπίλυτες.

Τη στιγμή που η Ελλάδα συνταράσσεται από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και τις εκτεταμένες -πλην όμως σπασμωδικές- ενέργειες δικαστικών και διωκτικών αρχών εναντίον της Χρυσής Αυγής και των μηχανισμών της, κρίνουμε ότι θα ήταν σκόπιμη έως και επιβεβλημένη μια ανασκόπηση του ζητήματος της επενδεδυμένης με πολιτικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά βίας, που αποτελεί μια από τις κυριότερες πηγές των προβλημάτων της σύγχρονης Ελλάδας.

Τέτοια ζητήματα απασχόλησαν τη χώρα μας και σε άλλες ιστορικές περιόδους, όμως ο γενετικός κώδικας της λεγόμενης πολιτικής βίας από το 1974 και εντεύθεν κρύβεται στα γεγονότα της ταραγμένης περιόδου της Κατοχής, της Αντίστασης και του Εμφυλίου, καθώς και στον τρόπο με τον οποίο χειρίστηκε το ελληνικό κράτος κατά τη μετεμφυλιακή περίοδο την απόπειρα γεωπολιτικού αναπροσανατολισμού της χώρας, από δυνάμεις που προσπάθησαν να κεφαλαιοποιήσουν πολιτικά την Εθνική Αντίσταση στα χρόνια της Κατοχής.

Οι δεκάδες χιλιάδες των θυμάτων του Εμφυλίου και από τις δυο πλευρές, που είχαν δημιουργήσει ένα βαθύτατο ρήγμα στην ελληνική κοινωνία, σε συνδυασμό με τις διώξεις και τον αποκλεισμό από τη συμμετοχή στο κράτος και τη διαχείριση της εξουσίας μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας, ήταν θαυμάσιο εργαλείο στα χέρια των εξωτερικών δυνάμεων, που ήθελαν τη χειραγώγηση της χώρας, οι οποίες άσκησαν την επιρροή τους για τους δικούς στους σκοπούς στις κυβερνήσεις της μεταπολεμικής περιόδου.

Ανάλογου χαρακτήρα προβλήματα που βίωσε η ελληνική κοινωνία την περίοδο της επτάχρονης δικτατορίας δημιούργησαν ένα εκρηκτικό πεδίο, το οποίο δεν επέτρεπε την ομαλή λειτουργία της δημοκρατίας ακόμα και μετά τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ.

Οι πολιτικές διώξεις, οι αποκλεισμοί, η εκδικητική διαχείριση της εξουσίας απέναντι σε ένα σημαντικό κομμάτι των Ελλήνων πολιτών, ο βιασμός της δημοκρατίας επί επτά συνεχή χρόνια δημιούργησαν «μαύρες τρύπες» σε διάφορα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας, οι οποίες διψούσαν για βία. Η ανισορροπία και η βία που ασκήθηκε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο από το κράτος και από τους συνοδοιπόρους του σε μεγάλη μερίδα των Ελλήνων είχε την προδιάθεση να γεννήσει βία.

Κάπως έτσι, και κάτω από αυτές τις συνθήκες, άρχισε να γεννάται και να ανελίσσεται ο γενετικός κώδικας της πολιτικής βίας στην Ελλάδα μετά το 1974, η οποία έχει σταθερά αριστερά χαρακτηριστικά, με το κράτος και τα υπολείμματα των παρακρατικών μηχανισμών, που επανδρώνονταν από στελέχη της Δεξιάς, τις περισσότερες φορές να απαντούν αντανακλαστικά στην αριστερή βία, ιδιαίτερα όταν αυτή αποκτούσε ιδιαίτερα ενοχλητικά χαρακτηριστικά.

Η πολιτική βία είχε διάφορες εκφάνσεις και μορφές, αρχίζοντας από τις δυναμικές κινητοποιήσεις εργατών και επαγγελματιών διαδηλωτών, τις καταλήψεις δημοσίων κτιρίων και σχολείων και τους προπηλακισμούς ατόμων και ομάδων που είχαν άλλη άποψη ή εξυπηρετούσαν άλλους σκοπούς και φτάνοντας μέχρι τις μολότοφ, τις ένοπλες ληστείες, τα καλάσνικοφ και τα σαρανταπεντάρια, που «απέδιδαν επαναστατική Δικαιοσύνη» επί τη βάσει αποφάσεων κλειστών τρομοκρατικών ομάδων, που είχαν ενοποιήσει τις τρεις εξουσίες, δικάζοντας, καταδικάζοντας και εκτελώντας ανθρώπους, εξυπηρετώντας διάφορους αριστερούς και «επαναστατικούς» σκοπούς.

Σε όλα αυτά, οι δράστες-εραστές της πολιτικής βίας είχαν ως υποστηρικτές στρατιές διανοουμένων και δημοσιογράφων, που έβρισκαν πάντα το κατάλληλο ιδεολογικό περιτύλιγμα για να παρουσιάσουν τις καταλήψεις, τις καταστροφές, τις μολότοφ, τις ληστείες και τις δολοφονίες, δηλαδή τον εξ αριστερών βιασμό της δημοκρατίας, ως πράξεις που είχαν χαρακτηριστικά κοινωνικών αγώνων, χαρακτηρίζοντας τις καταλήψεις σχολείων, στις οποίες έγινε γνωστός ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, όχι απλά δυναμικούς αλλά και δημοκρατικούς (sic) αγώνες, τις ένοπλες ληστείες απαλλοτριώσεις και τις δολοφονίες... απονομή Δικαιοσύνης! Τη δε παράταξη που ήταν φιλικά προσκείμενη σ’ αυτόν τον βιασμό, προοδευτική και δημοκρατική!!!

Η κατάσταση αυτή έλαβε τεράστιες διαστάσεις μετά το 1981, όταν οι κυβερνήσεις της «Αλλαγής» όχι μόνο γκρέμισαν το κράτος της Δεξιάς, χωρίς όμως να φροντίσουν να χτίσουν ένα σύγχρονο και δημοκρατικό κράτος, αλλά το στελέχωσαν, εκτός των άλλων, με άτομα που προέρχονταν ή ανήκαν στις «μαύρες τρύπες» που προαναφέραμε. Ετσι, το κράτος της Δεξιάς, που στιγμάτιζε, μεροληπτούσε και απέκλειε μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας από τη διαχείριση της εξουσίας, αντικαταστάθηκε από το κράτος των φρουρών της «Αλλαγής», των πρασινοφρουρών, ένα κράτος και ένα σύστημα που στηρίχτηκε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο από όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς, που όλοι μαζί θεώρησαν ότι ήλθε η ώρα της δικαίωσης και κάποιοι της εκδίκησης!

Ολα τα παραδείγματα και εκφάνσεις της πολιτικής βίας τα είδαμε να εκτυλίσσονται ως επεισόδια σε ένα σίριαλ, που παίχτηκε την περίοδο των κυβερνήσεων Μητσοτάκη, οπότε δεν υπήρχε μέρα να μη γευτεί η ελληνική κοινωνία κάποια από τις μορφές της «προοδευτικής» πολιτικής βίας.

Το τι επακολούθησε και πώς φτάσαμε στο φαινόμενο της Χρυσής Αυγής θα εξετάσουμε στο άρθρο μας της Κυριακής.

* Δεν συμφωνούμε με τον όρο «πολιτική βία», γιατί θεωρούμε την πολιτική, ως έννοια και ως πράξη, ιερή και ασύμβατη με τη βία, όμως τον χρησιμοποιούμε εξ ανάγκης σ' αυτό το άρθρο.

Σάββας Καλεντερίδης
δημοκρατία