Κι όμως, έρχεται κοινωνικο-πολιτικό “τσουνάμι”

 “Εφιάλτης στον δρόμο με τα σπίτια” και όχι με τις λεύκες είναι η τρομερή προσπάθεια της πληρωμής του ρεύματος, του ενοικίου, του φόρου, του δανείου, του τηλεφώνου, του φροντιστηρίου και πλείστων όσων υποχρεώσεων.

Υπάρχει μια αφοπλιστική φράση ενός από τους αξεπέραστους της μεγάλης οθόνης, του μεγάλου πανιού αν θέλετε, των αδερφών Μαρξ, του Γκράουτσο Μαρξ: «Αυτές είναι οι αρχές μου. Αν δε σας αρέσουν... έχω κι άλλες». 

Είναι οφθαλμοφανές πλέον πως απερίγραπτες καταστάσεις βιώνουν άλαλοι οι περισσότεροι Έλληνες πολίτες, βυθισμένοι σε προβλήματα που κακώς εκτιμήθηκε πως επιλύθηκαν για πάντα λόγω της προόδου και της άκρατης ευημερίας, που προσέφερε απλόχερα το πολυδιάστατο επιτελικό μοντέλο των “άξιων” με τα πολύ ισχυρά βιογραφικά. 

Ο καθημερινός εφιάλτης. 

“Εφιάλτης στον δρόμο με τα σπίτια” και όχι με τις λεύκες είναι η τρομερή προσπάθεια της πληρωμής του ρεύματος, του ενοικίου, του φόρου, του δανείου, του τηλεφώνου, του φροντιστηρίου και πλείστων όσων υποχρεώσεων. Ενώ ερωτήσεις που επαναφέρουν στις μνήμες τα κατοχικά σύνδρομα δίνουν και παίρνουν σε πολλές οικογένειες πλέον: Θα υπάρχει φαγητό στο τραπέζι μέχρι να ξαναπληρωθούμε; Θα δώσουμε χαρτζιλίκι στο παιδί για να φάει μια τυρόπιτα στο σχολείο; 

Ο πολιτικός θίασος .

Όμως, τα παραπάνω δεν απασχολούν την αχόρταγη πολιτική σκηνή ή πολιτικό θίασο όλου του φάσματος αν θέλετε, που με τη βοήθεια των γνωστών-αγνώστων λυμαίνεται χωρίς δισταγμούς και ενοχές τον δημόσιο κορβανά και το ευρωπαϊκό χρήμα. Ποιος Τσιφόρος (“Τα παιδιά της πιάτσας”), ποιος Ντοστογιέφσκι (“Ο Ηλίθιος”) θα μπορούσαν να αποτυπώσουν με συγγραφική μαεστρία τα όσα ανείπωτα διαδραματίζονται καθημερινά στη χώρα μας; Όσο για τον Τολστόι, αυτός σίγουρα, αν ζούσε ανάμεσά μας σήμερα, θα είχε πυρποληθεί στο Σύνταγμα μέρα μεσημέρι. 

Κομπάρσοι σε μαύρη κωμωδία. 

Εμείς κάνουμε καλά αυτό που έκαναν στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι πρόγονοί μας επί τετρακόσια χρόνια: Συμμετέχουμε ως κομπάρσοι σε μια εικοσιτετράωρη κατάμαυρη κωμωδία, για την οποία όχι μόνο δε λαμβάνουμε την πενιχρή μας πληρωμή, παρά χρηματοδοτούμε εξ ολοκλήρου την υπερπαραγωγή από το υστέρημά μας! Ωστόσο, κάθε ακραία πολιτική αλλαγή (και αναφέρομαι στις συνέπειές της, βάσει των όσων σε παγκόσμια κλίμακα θα ακολουθήσουν) αναδεικνύει πάντα και την κρυπτόμενη μέχρι εκείνη την περίοδο πολιτική αλήθεια: εν προκειμένω, ο πολιτικός θίασος στη χώρα μας φάνηκε τελικά ότι είναι ενιαίος και μπροστά στην ολική του αποδοκιμασία, χωρίς να τηρεί τα προσχήματα των προηγούμενων ετών, ήδη φροντίζει να δείχνει περισσότερο ενωμένος από ποτέ, μπας και διασωθεί από το επικείμενο κοινωνικο-πολιτικό τσουνάμι... 

neakriti.gr