Πυρηνική απειλή: Ο πλανήτης κρατά την ανάσα του, αλλά από μετάνοια στην Ελλάδα τίποτα!

 

Πυρηνική απειλή: Ο πλανήτης κρατά την ανάσα του, αλλά από μετάνοια στην Ελλάδα τίποτα!

Τα αγωνιώδη λόγια του Φώτη Κόντογλου για το πυρηνικό ολοκαύτωμα που αποφεύχθηκε το 1962, μοιάζουν άκρως επίκαιρα σήμερα

Συντάκτης: Ελευθέριος Ανδρώνης

Με τους Δημοκρατικούς του ανοϊκού Τζο Μπάιντεν να θέλουν να σύρουν την υφήλιο σε ολοκαύτωμα και τη Ρωσία να επικαιροποιεί το πυρηνικό της δόγμα, ο πυρηνικός όλεθρος μοιάζει πιο εγγύς από ποτέ.

Ο κόσμος παρακολουθεί μουδιασμένος τις εξελίξεις, αρκούμενος μόνο στο να ξορκίζει τη σκέψη της καταστροφής, ελπίζοντας ότι θα επικρατήσει η λογική. Λες και σε όλους τους μεγάλους πολέμους που αιματοκύλησαν το ανθρώπινο γένος επικράτησε η λογική, για να επικρατήσει σήμερα, που μάλιστα είναι και πιο δυσεύρετη από ποτέ.

Πολλοί αναλυτές σημείωσαν ότι μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, υπήρξε μόνο μια κρίση τόσο σοβαρή όσο αυτή που αντιμετωπίζουμε σήμερα μεταξύ Δύσης και Ρωσίας. Η κρίση των πυραύλων της Κούβας το 1962, υπήρξε η πιο επικίνδυνη φάση της ιστορίας όπου οι δύο υπερδυνάμεις του Ψυχρού πολέμου έφτασαν στο χείλος μιας πυρηνικής αποκάλυψης.

Ήταν τότε που οι Σοβιετικοί εγκατέστησαν κρυφά πυραύλους μεσαίου βεληνεκούς στην Κούβα, αποκτώντας τη δυνατότητα να καταφέρουν πυρηνικό πλήγμα σε ένα τεράστιο τμήμα των ΗΠΑ. Εκείνη η κρίση είχε προκαλέσει μεγάλη παγκόσμια ανησυχία και κορυφώθηκε μέσα σε δεκατρείς ημέρες, όταν ο σοβιετικός ηγέτης Νικίτα Χρουστσόφ συμφώνησε τελικά να αποσύρει τους πυραύλους.

Ένας από εκείνους που βίωσαν στο πετσί τους την κρίση των πυραύλων της Κούβας, ήταν ο μεγάλος δάσκαλος του Γένους, Φώτης Κόντογλου, ο οποίος μάλιστα έγραψε και ένα συγκλονιστικό κείμενο όπου εξέφραζε τον αποτροπιασμό του για το κατάντημα των εθνών.

«Φτάξαμε στην παραζάλη να κρέμεται από μια κλωστή η ανθρωπότητα»

Ας δούμε κάποια αποσπάσματα για το τι έγραφε ο μεγάλος κυρ Φώτης για εκείνη την κρίση, ώστε να τα συγκρίνουμε με τη σημερινή και να καταλάβουμε ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει. Τα λόγια του αποδεικνύονται επίκαιρα σαν να γράφτηκαν σήμερα, Τετάρτη 20 Νοεμβρίου του 2024.

«Ο Άδης έχει ανοιχτό το στόμα του, έτοιμος να μας καταπιεί. Ας μας γλυτώσει λοιπόν η επιστήμη μας, η σοφία μας, η φιλοσοφία μας, η τέχνη μας, τα πανεπιστήμιά μας, τα εργαστήριά μας, που μέσα σ’ αυτά σκαλίζαμε μέρα – νύχτα για να βρούμε τον διάβολο, ως που τον βρήκαμε, και νάτος, έχει σκεπάσει με τα μελανά φτερά του την οικουμένη…]

[…Περάσαμε πολλούς πολέμους, είδαμε μεγάλες καταστροφές, μα δεν μετανοήσαμε. Αντί να μετανοήσουμε, εμείς αποκτηνωθήκαμε, γινήκαμε ζώα, κυλιόμαστε μέσα στη βρώμα. Ήρθε ο μεγάλος πόλεμος (σ.σ. ο Δεύτερος Παγκόσμιος), ξερίζωσε τους μισούς από μας, κι όσοι απομείνανε ήτανε σαν πεθαμένοι. Ύστερα πέσανε αρρώστιες, πείνες. Εμείς όμως πηγαίναμε στα χειρότερα. Καταντήσαμε χοίροι σιχαμεροί, δοσμένοι στις πιο βρώμικες ηδονές, αδιάντροποι, πλεονέχτες, θεομίσητοι, άσπλαχνοι, τρελοί για τα λεφτά, γεμάτοι αλαζονεία για την επιστήμη μας, ως που φτάξαμε στη σημερινή παραζάλη και κρέμεται από μια κλωστή όλη η προκομμένη ανθρωπότητα…]

[…Μα εμείς μαθές δεν είμαστε, που ως εχτές καυχιόμαστε γι’ αυτόν τον τραγέλαφο, εμείς δεν φωνάζαμε μέρα – νύχτα πώς ‘’τα καταπληκτικά επιτεύγματα της επιστήμης θα λύσουν όλα τα προβλήματά μας’’ και πώς θα μας κάνουνε να ζούμε 200 και 500 χρόνια, να πετούμε στα άστρα, να θρεφόμαστε μ’ ένα χάπι, να δουλεύουνε για μας οι μηχανές κι εμείς να καθόμαστε, μ’ έναν λόγο να μην έχουμε ανάγκη τον γέρο – Θεό…]

[… Τώρα που έφταξε ο κόμπος στο χτένι, μυξοκλαίμε, ή κάνουμε τον κοριό, λέγοντας πώς δεν είναι τίποτα και θα περάσει, δίνοντας στον εαυτό μας παρηγοριά, ως που να γίνουμε σκόνη της σκόνης;…][…Ναι, μονάχα όποιος δεν έχει ξεχάσει τον Θεό πριν να έρθει η φοβέρα της οργής του, και ζούσε με την αγάπη σ’ Εκείνον, μονάχα αυτός δεν φοβάται σε τούτες τις ώρες της απελπισίας. Αυτός δεν κλαίγει, αλλά παρακαλεί τον Κύριο να λυπηθεί τον κόσμο…]

[…Αλλά, κι αν και τούτη τη φορά λυπηθεί ο Θεός τον κόσμο και δεν χαθούμε από προσώπου της γης, πάλι εμείς θα επιδοθούμε στα κακά θελήματά μας, όπως πριν, ίσως και περισσότερο. Και η οργή του θα πλανιέται πάλι αποπάνω μας, η μεγάλη μάχαιρα θα κρέμεται απάνω από τα κεφάλια μας. Εμείς όμως οι θεόστραβοι δεν θα τη βλέπουμε, αλλά θα κοιτάζουμε με τα τηλεσκόπια τους πυραύλους και θα καμαρώνουμε, ως που να πέσει μια και καλή το ρόπαλο απάνω στο κλούβιο κεφάλι μας…»

Ο Θεός στην άκρη, μέχρι να τον χρειαστούμε!

Τι από όλα αυτά που καταθέτει με πικρία ψυχής ο αείμνηστος Κόντογλου, δεν έχει αντίκρισμα στην εποχή μας; Θα έλεγε κανείς ότι βρίσκουν ακόμα περισσότερη εφαρμογή στον σημερινό μας κόσμο που είναι πολύ πιο διαταραγμένος από την εποχή του Κόντογλου. Το απόσταγμα όλης της «προόδου» του ανθρώπου τον μετέτρεψε σε ένα πολεμοχαρές θηρίο. Κράτος εναντίον κράτους, μεγιστάνας εναντίον μεγιστάνα, συμφέρον εναντίον συμφέροντος, ιδεολογία εναντίον ιδεολογίας, ατζέντα εναντίον ατζέντας και πολίτης εναντίον πολίτη.

Κι αν κάποτε για τέτοιες κρίσεις έβλεπες θηριώδεις διαδηλώσεις υπέρ της ειρήνης, σήμερα οι άνθρωποι παρακολουθούν παθητικά τις εξελίξεις σαν να βλέπουν reality που ελπίζουν να έχει happy ending.

Φουντώνει η συζήτηση περί φυλλαδίων με οδηγίες επιβίωσης που μοιράζουν στο εξωτερικό και περί καταφυγίων. Καλά όλα αυτά, αλλά εδώ στην πατρίδα μας, στο ισχυρότερο καταφύγιο που λέγεται εκκλησία, δεν λένε να συρρεύσουν οι Έλληνες. Από Κυριακή σε Κυριακή, δεν βλέπεις ούτε 10 ανθρώπους παραπάνω αυτές τις μέρες. Δε νοιώθουμε ανάγκη να παρακαλέσουμε τον Θεό να κλείσει την πόρτα του φρενοκομείου. Τα «καταφέρνουμε» μόνοι μας. Νομίζουμε ότι τα πάντα περνούν απ’ το χέρι της πολιτικής και των ηγετών.

«Θα πρυτανεύσει η λογική» λένε οι αναλυτές. Δεν συμφέρει τον τάδε να κάνει αυτό, δεν συμφέρει τον δείνα να κάνει εκείνο. Αυτά λένε και καθησυχάζουν τα πρεζάκια καταναλωτισμού που έχουμε καταντήσει. Λόγια που ειπώθηκαν ακριβώς ίδια πριν τον Δεύτερο και τον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο.

Κάνε λίγο scrolling, δες καμιά αστεία ανάρτηση, ανέβασε κάνα story, δες κανένα πολιτικό ξεμάλλιασμα, χάζεψε κανένα σίριαλ, παίξε κανένα παιχνίδι στο Playstation, παράγγειλε κι εκείνο το ζευγάρι παπούτσια που μάζευες λεφτά να πάρεις. Πείσε καθημερινά τον εαυτό σου ότι η ζωή συνεχίζεται απαράλλαχτη, και ας κινδυνεύουμε να γίνουμε «σκόνη της σκόνης».

Και ο Θεός στην άκρη. Του λέμε κάτσε εκεί μέχρι να μας ξυπνήσει το «ρόπαλο στο κεφάλι». Θα τον φωνάξουμε όταν μας χτυπήσει την πόρτα ο θάνατος. Μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο όμως, να μη χαλάσει την απατηλή ρουτίνα μας. Μη χαλάσει η συνταγή του ύπνου του πνευματικού, που ΚΑΙ ΔΕΝ χρειαζόμαστε τον Θεό ΚΑΙ μένουμε αμετανόητοι ΚΑΙ θέλουμε να μας πηγαίνουν όλα πρίμα. Δεν βαριέσαι, αν είναι να κρατήσουμε τα πάθη μας ας ζούμε και με πυρηνικό τρόμο.

Πριν πατήσει το κόκκινο κουμπί κάποιος ηγέτης, το πατάμε εμείς που με την απιστία μας βομβαρδίζουμε όλα τα δικαιώματα του Θεού να φέρει ειρήνη στον κόσμο. Κι έτσι πρώτοι εμείς τα κάνουμε όλα λίμπα και όλα στάχτη. Νομίζουμε ότι θα επικρατήσει ειρήνη, αγνοώντας επιδεικτικά τον ειρηνοποιό Χριστό. Και ενώ η ανθρωπότητα έχει πέσει πολλές φορές σε αυτό το βάραθρο, σκύβουμε ξανά στην άκρη του και περιμένουμε ότι θα πιαστούμε απ’ τα μαλλιά μας.

Πόσοι από εμάς στοκάρουμε τις πνευματικές αποθήκες μας με εφόδια για όλα τα δύσκολα που έρχονται; Είναι πολύ αμφίβολο αν στα χέρια του Θεού έφτασαν περισσότερες εξομολογήσεις, περισσότερες προσευχές, περισσότερες παρακλήσεις.

Περιμένουμε πρώτα να χτυπήσει το ρολόι της ιστορίας την ώρα της καταστροφής; Ή νομίζουμε ότι με τη μετάνοια του «και πέντε», θα βρούμε παρηγοριά στον τρόμο; Μα αν δεν έχουμε δουλέψει την ψυχή μας, οι άμυνες δεν χτίζονται αμέσως.

Γίναμε χριστιανοί κακομαθημένοι και αφιλότιμοι. Τεμπελιάζουμε στην καταναλωτική νιρβάνα μας και ποντάρουμε μέχρι τέλους στην ευσπλαχνία του Θεού. Οπωσδήποτε δεν αξίζουμε την ειρήνη, αλλά οτιδήποτε γλιτώσουμε το χρωστάμε σε εκείνες τις αγιασμένες ψυχούλες που δέονται για εμάς. Εκείνες που πέρασαν και εκείνες που στέκονται τώρα αφανείς στην πρώτη γραμμή του πνευματικού πολέμου. Οι υπόλοιποι, κοιμόμαστε με τα τσαρούχια…

(Τα αποσπάσματα από το κείμενο του Φώτη Κόντογλου, προέρχονται από το βιβλίο «Μυστικά Άνθη» των εκδόσεων «Παπαδημητρίου»)

sportime.gr 

aktines.blogspot.com