Το τέλος (;) της Μεταπολίτευσης.

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΒΑΛΛΙΕΡΑΚΗΣ

Πενήντα χρόνια μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, η Γ’ Ελληνική Δημοκρατία, όπως είναι η

επίσημη ονομασία της, χωρίς όμως στην πραγματικότητα η Α’ (1821-1832) και η Β’ (1924-1935) πριν από αυτή να έχουν θεσμοθετηθεί, συνεχίζει την πορεία της. Στην πραγματικότητα, η περίοδος που ξεκινά μετά το τέλος της στρατιωτικής δικτατορίας του 1967-1974, που οδήγησε στην κυπριακή τραγωδία, είναι η πρώτη αδιατάρακτη, συνεχής και ευημερούσα περίοδος Δημοκρατίας που διανύει το ελληνικό κράτος στην όχι ακόμα επίσημα συμπληρωμένη δύο αιώνων πορεία του.

Στην πραγματικότητα, θα ήταν πιο λογικό και συνεπές ιστορικά να χωρίζαμε αυτή την περίοδο στις μεγάλες τομές που δημιούργησε αυτή η μοναδικά αδιατάρακτη δημοκρατική περίοδος στην ιστορία του ελληνικού κράτους. Η οικονομική περίοδος, με τη διεύρυνση της ευμάρειας σε περισσότερες κοινωνικές ομάδες αλλά και τη δημιουργία του άγους του χρέους, που κατέστησε σε κίνδυνο ακόμα και το ίδιο το δημοκρατικό κεκτημένο. Η κοινωνική διεύρυνση για τη συμπερίληψη, αλλά και την επέκταση δικαιωμάτων σε όλες τις κοινωνικές ομάδες.

Η εμπέδωση του δημοκρατικού κεκτημένου, που πλέον θεωρείται απαραβίαστο και εξελίσσεται πλέον και με την απομακρυσμένη ψήφο, τη συμμετοχή όλων των κομμάτων ανεξαιρέτως αλλά και τη δύναμή της να αποκλείσει νεοναζιστικά μορφώματα. Η συγκρότηση ενός συστήματος δημόσιας Υγείας και ενός δημόσιου εκπαιδευτικού συστήματος, που, πέρα από τις παθογένειές τους, αποτελούν κρίσιμες ραχοκοκκαλιές του κοινωνικού οικοδομήματος. Είναι κάποιες από τις κεντρικές κατακτήσεις αυτής της περιόδου. Η δημοκρατική εξέλιξη και πορεία της χώρας αυτή την 50ετία υπήρξε μια εμπροσθοβαρής πορεία, πέρα από συνέχειες και ασυνέχειες. Προφανώς σε αυτή την πορεία η στρατηγική ένταξη της Ελλάδας στον δυτικό κόσμο και στην ΕΟΚ και μετέπειτα στην Ε.Ε. απετέλεσε μια ατμομηχανή που οδήγησε την Ελλάδα και στο διεθνές πεδίο, στην κατασκευή μεγάλων έργων και στην ένταξη της Ελλάδας στο μπλοκ των ανεπτυγμένων χωρών. Ομως, ο 21ος αιώνας δεν είναι ο 19ος αιώνας της εθνικής συνειδητοποίησης και συγκρότησης, δεν είναι το πρώτο μισό του 20ού αιώνα της ενσωμάτωσης στον εθνικό κορμό εδαφών και πληθυσμών, ούτε το δεύτερο μισό του ίδιου αιώνα, που σηματοδότησε μια ανάπτυξη και ευμάρεια.

Ο νέος αιώνας θέτει αμείλικτα ερωτήματα για την πατρίδα: περιβάλλον, ποιοτικές υπηρεσίες υγείας, Τεχνητή Νοημοσύνη, νέες περιφερειακές συμμαχίες. Θα μπορέσει η Πολιτεία να ανταποκριθεί; Θα καταφέρει να εφοδιάσει τον πολίτη με εκείνα τα απαραίτητα εφόδια για να μπορέσει να ανταποκριθεί, από τη μια πλευρά, στις νέες απειλές και προκλήσεις και, από την άλλη, στη γεωπολιτική ανασφάλεια της περιοχής; Δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις, αλλά υπάρχει μια σταθερά που βοήθησε στην πρόοδο και την εξέλιξη αυτής της πατρίδας και των ανθρώπων της.

Ο αγώνας για ελευθερία, η διεκδίκησή της με αίμα και η ιστορική και διαχρονική σύνδεση αυτού του πέτρινου ακρωτηρίου στη Μεσόγειο, όπως έλεγε ο Σεφέρης, με τη Δημοκρατία, γιατί, όπως έλεγε ο μεγάλος Ελβετός φιλέλληνας Ιωάννης-Ιάκωβος Μάγερ στα «Ελληνικά Χρονικά» στις 2 Μαΐου 1825, την πρώτη εφημερίδα ουσιαστικά του ανεξάρτητου κράτους, πριν σφαγιαστεί αυτός και ολόκληρη η οικογένειά του στην Εξοδο: «…διότι πώποτε οι τύραννοί μας δεν μας εγγυήθησαν διά την ζωήν, τιμήν, ιδιοκτησίαν και παν ό,τι συνιστά την νόμιμον των ανθρώπων κοινωνίαν».   

parapolitika.gr