Κορφιάτικο: BAS_4 : Να πάρουμε τα όπλα ή όχι; (απάντηση σε σχόλια)

Πέμπτη 1 Φεβρουαρίου 2024

BAS_4 : Να πάρουμε τα όπλα ή όχι; (απάντηση σε σχόλια)

Με αφορμή το άρθρο μου www.triklopodia.gr/bas_4-η-λευτεριά-πλησιάζει-αλλά-προσοχη-κί/ βρέθηκαν κάποιοι διαφωνούντες με τις απόψεις μου. Δεκτόν, καθένας πιστεύει ότι θέλει η καρδιά του. Υποσχέθηκα όμως να τεκμηριώσω περισσότερο τις απόψεις μου απαντώντας σε σχόλια, γεγονός που δεν συνηθίζεται στη παρούσα ιστοσελίδα.

► Ας δούμε πρώτα λογικά το θέμα, καθαρά στρατιωτικά : για να βγει κάποιος να πολεμήσει στη

παρούσα κατάσταση θα πρέπει να έχει περισσότερες σφαίρες από τους εχθρούς! Γιατί αν έχεις 5-10-200 σφαίρες και οι άλλοι είναι μιλιούνια, δεν βγαίνει … θα σε φάνε λάχανο. Θα έχεις βέβαια εξασφαλίσει μία θέση ήρωα, αν πιστεύεις στα μετά θάνατον. Μπορείς λοιπόν να έχεις αρκετά πολεμοφόδια, όταν ολόκληρη δύση ξέμεινε ή θα την πάθεις σαν αυτούς;

Σκέψου καλά! Όπως έλεγε ο δεκάλογος των ναρκοπολεμιστών στο τέλος : “πρόσεχε πριν ενεργήσεις, το πρώτο σου σφάλμα είναι και το τελευταίο”. Ασφαλώς δεν μένω μόνο στο αριθμητικό στοιχείο αλλά και στο ποιοτικό των πάσης φύσης όπλα.

► Ας δούμε το θέμα ορθόδοξα (με τους ορθοδόξους-οι άλλοι ας αρχίσουν να μετρούν τα φυσίγγια).

Είναι γνωστό (και δεν μπορούν να το καλύψουν οι στερούμενοι ανδρισμού λούγκρες-νεοταξίτες ότι ο Έλληνας όσα έχει με αίμα τα κατέχει και είναι παραδοσιακά ελληνικά μέρη από αρχαιοτάτων χρόνων. Ας παραθέσω δυο αποσπάσματα από άρθρα του Νατσιού, πριν ΝΙΚΗθεί :

1) Στον 2ο τόμο των «Απομνημονευμάτων του Κολοκοτρώνη» – (έκδ. Γ.Βαλέτα, σελ.323 )-εντόπισα ένα πολύ ωραίο και διδακτικό επεισόδιο, που διαδραματίζεται κατά την Αγιασμένη Επανάσταση του ΄21. Το διηγείται ο Γεώργιος Τερτσέτης-τι σπουδαίος άνθρωπος- σε λόγο του στις 25 Μαρτίου του 1855, στην τότε Βουλή των Ελλήνων. Το μεταφέρω, ως έχει:

«Κύριοι ακροαταί, εις τα 1822 πολεμιστής, στρατιώτης περίφημος επήγε εις σεβάσμιον πνευματικόν να ξομολογηθεί, να μεταλάβει. Εξωμολογήθη ο πνευματικός του ευχήθη, τον εχαίδευσεν, αλλά του είπε :

– Δεν ημπορώ να σε δώσω μεταλαβιά.

– Διατί;

– Χύνεις αίμα ανθρώπινο…!

Ωργίσθη ο στρατιώτης και έτρεξε παραπονούμενος εις τον επίσκοπον Μεθώνης. Του είπε όσα λέγει ο πνευματικός, ο στρατιώτης ήτο θυμώδης. Τον ήκουσεν ο επίσκοπος. Την Κυριακή του λέγει, ήσου (=να είσαι) εις την λειτουργίαν, ήσου πλησίον μου. Ήλθε η Κυριακή, ψάλλεται η λειτουργία. Ο Δεσπότης εις την μεσινή θύρα, εις την ώρα της μεταλαβιάς, κρατώντας το δισκοπότηρο, φωνάζει τον στρατιώτη.

– Έλα, του λέγει, πάρε, κράτει το δισκοπότηρο, μετάλαβε με τα ίδια σου τα χέρια, τα χέρια σου είναι πλέον αθώα, πλέον ευεργετικά εις την πατρίδα από τα εδικά μας. Ημείς οι ιερείς δεόμεθα τον Ύψιστο με τη φωνή, εσύ, σταίνοντας τα στήθη σου, εις τα βόλια του εχθρού».

2) [Ο διάλογος δεν είναι… λογοτεχνικός. Είναι αληθινός και αυθεντικότατος. Τον απεκάλυψε-χρόνια αργότερα- ο Πνευματικός. Μου μεταφέρθηκε από μέλος της συνοδείας του (π.Μελέτιος)].

– Θέλω ν΄ακούσουνε τ΄αφτιά μου τη διαβεβαίωσί σου Πνευματικέ, για ν΄αναθαρρήση και γλυκάνη η ψυχή μου από ελπίδα πως θα δώ πρόσωπο Θεού και Παράδεισο. Δεν σκότωνα για να σκοτώνω. Για την Πατρίδα και τ΄άγια της τόκανα… Με βαραίνει όμως και με πονάει, που στα γιουρούσια, στις μάχες και στο να προστατευθώ και προστατέψω, έκανα έτσι, που «χάθηκαν» κι΄ «άφταιγοι»… Τα ξέρεις όλα. Σκληρός ο πόλεμος. Σου «πετρώνει» την καρδιά, σου «θολώνει το μάτι»…

Είχα, βλέπεις, στο λαιμό μου και την υπακοή μου και ένα σωρό παλικάρια. Αλλά για όλους και τα όλα ήμουν υπεύθυνος εγώ. Πες μου ο Θεός θα με σχωρέση;…

– Ο Χριστός σ΄έχει ήδη σχωρεμένο και μάλιστα τώρα, που στα χέρια σου δεν κρατάς πιστόλι, αλλά τούτο το περίστροφο (κομποσχοίνι), που σώζει. Και για τους «άφταιγους» σε σχωρνάει ο Θεός, γιατί βλέπει τα δάκρυα και τον πόνο της καρδιάς σου. Όσο για τα άλλα σου… άξιος ο μισθός σου γιατί αν δεν ήσουν σύ, η Μακεδονία μας σήμερα θα ήταν Βουλγαρική κι οι συμπατριώτες μας βασανισμένοι, ξέκληροι, μακριά απ΄τις εκκλησίες στις οποίες βαπτίσθηκαν κι΄απ΄τα σπιτικά τους φευγάτοι. Δεν σκότωνες για να σκοτώνης. Επιδρομείς κυνηγούσες και σχέδια πονηρά ματαίωνες. Θεός σχωρές, άξιος ο μισθός σου…».

Στο εξαιρετικό βιβλίο «Γράμματα και Άρματα στον Άθωνα» του Αγιορείτη Επισκόπου Ροδοστόλου Χρυσόστομου γίνεται αναφορά στον Μακεδονομάχο, λεβέντη καπετάνιο Γ.Γιαγλή. Θεοσεβής και ευλαβέστατος ο ατρόμητος καπετάνιος, εξέφρασε την ύστατη επιθυμία του να καρεί μοναχός στο Άγιο Όρος, πράγμα που έγινε. Περιγράφει ο συγγραφέας την τελευταία εξομολόγηση του γέροντα καπετάνιου, μοναχού Γαβριήλ πλέον, στον συνονόματο πνευματικό του παπά-Γαβριήλ. Περίδακρυς και συντετριμμένος από μετάνοια τον παρακαλούσε…

Αυτά τα αναφέρω προκαταβολικά, για να μην νομισθεί ότι πρεσβεύω το “σφάξε με αγά μου να αγιάσω”. Υπάρχει όμως ένα κοινό στοιχείο στα δυο ιστορικά : είχαν την ευλογία του Δεσπότη Χριστού, είτε το 1821 με τον Παλαιό Πατρών Γερμανό και τόσους άλλους ιερείς που πολέμησαν και έσωσαν τη ζωή τους (πχ. επίσκοπος Ησαϊας Σαλώνων – ποιός τον αναφέρει;) είτε στον Μακεδονικό αγώνα με τον μητροπολίτη Γερμανό Καραβαγγέλη, που ήταν από τους ηγέτες. Γιατί η ευλογία του Δεσπότη; μα γιατί μπόρεσε να “πολλαπλασιάσει” τα λειψά πολεμοφόδια για να τελευτήσουν όχι μόνο πεντακισχίλιοι άνδρες αλλά και πεντάκις μύριοι εχθροί και ακόμα περισσότεροι.

Αλλά και στον αγώνα του 40 η ίδια η αρχιστράτηγος Θεοτόκος οδήγησε τα στρατεύματά μας, όπως τότε στην Ρωμανία με τους Αβάρους. Όμως ο Όσιος Παίσιος προφήτευσε ότι στα σήμερα μόνον η Ελλάδα δεν θα πολεμήσει και για να το πει αυτό κάτι ξέρει ο Θεός.

Όταν λοιπόν έρχεσαι να κατηγορείς (όχι μόνο εμένα) ότι δεν συναινώ να πάρουμε τα όπλα σήμερα, υπό τις παρούσες συνθήκες, θα ήταν καλύτερα να τα βάλεις με τον εαυτό σου, που άργησες και δεν ξεκίνησες τον πόλεμο νωρίτερα πριν μας ζώσουν τόσα άγρια τα εχθρικά φίδια. Αν πράγματι θες να πολεμήσεις ξεκίνα, γνώριζε όμως ότι αυτοί έχουν ανώτερη δύναμη από σένα, οπότε πρέπει να έχεις εξασφαλισμένα περισσότερα πυρομαχικά από τους οχτρούς και κυρίως ζήτησε ευλογία από τον Δεσπότη Χριστό για να μπορείς να αντιπαρατεθείς στους “διαβολισμένους. Αν την πάρεις, μπορεί να μην χρειαστείς τόσα πυρομαχικά. Να στο κάνω λιανα : υπάρχει εχθρός που δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις, οπότε αν ξεκινήσεις χωρίς ευλογία άφησε μας λαδάκι για το καντήλι σου.

Μια συμβουλή προς ορθοδόξους : Είναι γεγονός ότι οι άλλοι μας σφάζουν συστηματικά εδώ και αιώνες αλλά αν δεις υλικά το θέμα στον παρόντα αιώνα, βοήθεια Άνωθεν δεν θα υπάρξει. Ο Χριστός ζητά να πορευτούμε κατ’Αυτόν και όχι να σφάξουμε τους άλλους. Γιατί να υπάρξει όταν συ θα κάνεις ότι και αυτοί, θα επιβάλεις το εγώ σου, τον νόμον σου, επομένως θα κριθείς αύριο όχι απλά με τα ίδια μέτρα με αυτούς αλλά δυσμενέστερα. Γιατί εσύ σαν ορθόδοξος ήξερες, οι άλλοι δεν ήξεραν. Ο Χριστός περιμένει πρώτα την δική μας διόρθωση (μετάνοια) και να δείξουμε την εμπιστοσύνη μας προς Αυτόν, ώστε να μας αξιώσει το θαύμα.

Η Πίστη φέρνει το θαύμα και όχι το θαύμα την Πίστη.