Ποιος μας έβαλε σε αυτή τη φυλακή; Είναι κάποια εξωτερική δύναμη ή είμαστε εμείς οι ίδιοι; Πώς μπορούμε να απελευθερωθούμε από αυτή την εμμονή να αποδείξουμε ποιοι είμαστε, όταν όσο περισσότερο προσπαθούμε, τόσο περισσότερο χανόμαστε μέσα στην Απέραντη Μηχανή;
της Karen Hunt.
Ψηφιακή ταυτότητα: Αυτό είναι το πρώτο μέρος μιας σειράς τριών κειμένων για το Κράτος Βιοϊατρικής Ασφάλειας: Ψηφιακή ταυτότητα- Ψηφιακό νόμισμα κεντρικής τράπεζας- η νέα παγκόσμια θρησκεία του Αντ-ανθρωπισμού.
Στην τηλεοπτική σειρά της δεκαετίας του 1960, The Prisoner, ο χαρακτήρας του Patrick McGoohan είναι ένας ανώνυμος πράκτορας της βρετανικής υπηρεσίας πληροφοριών, ο οποίος παραιτείται από τη δουλειά του για λόγους που δεν εξηγούνται ποτέ, δέχεται υπνωτικά αέρια και ξυπνά φυλακισμένος σε ένα απατηλά όμορφο μέρος που ονομάζεται The Village.
Του αποδίδεται ο αριθμός Έξι για να τον αναγνωρίζει. Στο πρώτο επεισόδιο, συναντά τον αριθμό Δύο, ο οποίος του λέει: “Οι πληροφορίες στο κεφάλι σου είναι ανεκτίμητες. Δεν ξέρω αν αντιλαμβάνεσαι πόσο πολύτιμο αγαθό είσαι”.
Σε αυτή την πρώτη συνάντηση, ο νούμερο Έξι ανακαλύπτει ότι “αυτοί” τον παρακολουθούσαν όλη του τη ζωή. Το νούμερο δύο του λέει: “Δεν υπάρχουν πολλά που δεν ξέρουμε για σένα, αλλά κάποιος θέλει να ξέρει τα πάντα”.
Αυτή η εμμονή με τη “γνώση” συνεχίζεται εδώ και χιλιάδες χρόνια. Να μειωθούμε σε έναν αριθμό, ώστε να μπορούμε να μελετηθούμε και να κατηγοριοποιηθούμε ευκολότερα. Να χάνουμε την ατομικότητά μας, ενώ ταυτόχρονα μας λένε ότι είμαστε σημαντικοί λόγω των πληροφοριών που κουβαλάμε μέσα μας. Τι κάνει αυτό στην αυτογνωσία ενός ατόμου;
Φαίνεται ότι όσο περισσότερα “ξέρουμε” για τον εαυτό μας, τόσο λιγότερο αληθινοί γινόμαστε. Ίσως οι ιθαγενείς να είχαν δίκιο όταν αρνούνταν να φωτογραφηθούν, πιστεύοντας ότι οι κάμερες έκλεβαν τις ψυχές τους. Κάθε φορά που προσφέρουμε περισσότερο από τον εαυτό μας σε τεχνολογικές συσκευές, γινόμαστε λιγότερο πρόσωπο εδώ έξω – στον “πραγματικό” κόσμο; Τι είναι αληθινό; Ξέρουμε καν πια; Συνήθιζαν να λένε, “μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις”. Αλλά οι εικόνες μπορούν να κάνουν τη φαντασία πραγματική τώρα και την πραγματικότητα ψεύτικη.
Η ταυτοποίηση έχει εξελιχθεί κατά τη διάρκεια χιλιάδων ετών από τα φυσικά σύμβολα και τα σημάδια του δέρματος ή τα τατουάζ, στον γραπτό λόγο και τώρα, στη βιομετρική επαλήθευση. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι άνθρωποι είχαν πάντα εμμονή με τις στατιστικές ή τη συλλογή δεδομένων.
Η λέξη “στατιστική” προέρχεται από τη γερμανική λέξη Statistik του 18ου αιώνα, η οποία σήμαινε την “ανάλυση δεδομένων σχετικά με το κράτος”. Για τις κυβερνήσεις, η συλλογή δεδομένων έχει ιδιαίτερη αξία.
Η πρώτη γνωστή περίπτωση μιας κυβέρνησης που συνέλεξε δεδομένα για τους πολίτες της χρονολογείται στη Βαβυλώνα περίπου το 3.800 π.Χ. Οι κυβερνήσεις έπρεπε να γνωρίζουν πόσοι άνθρωποι υπήρχαν, ώστε να μπορούν να υπολογίσουν πόσα τρόφιμα χρειάζονταν για να τους θρέψουν. Ένας βασικός και απαραίτητος υπολογισμός.
Υπάρχει ένα βιβλίο στη Βίβλο που ονομάζεται Βιβλίο των Αριθμών, όπου ο Θεός έδωσε εντολή στον Μωυσή στην έρημο του Σινά να μετρήσει όσους ήταν ικανοί να πολεμήσουν. Το πιο γνωστό βιβλικό παράδειγμα είναι όταν η Μαρία και ο Ιωσήφ ταξίδεψαν στη Βηθλεέμ για να μετρηθούν και γι’ αυτό ο Ιησούς γεννήθηκε εκεί.
Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία έδινε εξουσία σε έναν εκτιμητή/ελεγκτή, ο οποίος ήταν υπεύθυνος για τη διατήρηση της απογραφής, όπως η εποπτεία των οικονομικών της κυβέρνησης και η επίβλεψη της δημόσιας ηθικής.
Ο βασιλιάς Ερρίκος Ε΄ της Αγγλίας ήταν αυτός που το 1414 εφάρμοσε τα πρώτα“διαβατήρια”για όσους ταξίδευαν για λογαριασμό του βασιλιά σε ξένες χώρες.
Ο νόμος περί Μητροπολιτικής Αστυνομίας του 1829 αναγνώρισε την ανάγκη της αστυνομίας να συγκεντρώνει αρχεία, ώστε να μπορούν να τηρούνται φάκελοι για τα άτομα, που ταυτοποιούνται αριθμητικά.
Μέχρι το 1849, οι Κάτω Χώρες είχαν αναπτύξει το πρώτο αποκεντρωμένο σύστημα προσωπικών αριθμών (PN). Και μέχρι το 1936, οι Ηνωμένες Πολιτείες εξέδιδαν τις πρώτες κάρτες κοινωνικής ασφάλισης.
Από τα μέσα της δεκαετίας του 1800 και έπειτα, η ταυτοποίηση μέσω φωτογραφιών και δακτυλικών αποτυπωμάτων έγινε επίσης σημαντική στο πλαίσιο του συστήματος ταυτοποίησης.
Γύρω στο 1977 όλες αυτές οι πληροφορίες άρχισαν να εισάγονται σε ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Και τότε ήταν που αυτή η εμμονή με την ταυτοποίηση απογειώθηκε πραγματικά. Οι υπολογιστές κατέστησαν δυνατή τη συλλογή και αποθήκευση μαζικών πληροφοριών για τους ανθρώπους.
Το 2004, οι ΗΠΑ ανέπτυξαν τις πρώτες αυτοματοποιημένες βάσεις δεδομένων αποτυπωμάτων παλάμης σε όλη την πολιτεία, οι οποίες χρησιμοποιούνται κυρίως από το FBI για τη σύλληψη παραβατών.
Το 2010, το Aadhaar, το μεγαλύτερο βιομετρικό σύστημα ψηφιακής ταυτότητας στον κόσμο, έκανε το ντεμπούτο του στην Ινδία.
Το σύστημα “καταγράφει τα δακτυλικά αποτυπώματα ή/και τις σαρώσεις της ίριδας των ανθρώπων και αποδίδει έναν μοναδικό 12ψήφιο αριθμό Aadhaar. Μέχρι το 2019, σχεδόν 1,2 δισεκατομμύρια άνθρωποι είχαν εγγραφεί εθελοντικά στο πρόγραμμα, το οποίο προορίζεται να απλοποιήσει και να επιταχύνει την επαλήθευση για κυβερνητικά προγράμματα, μειώνοντας παράλληλα την απάτη”.
Η βιομετρική επαλήθευση “εισήλθε στην καταναλωτική αγορά το 2013, όταν η Apple συμπεριέλαβε έναν αισθητήρα δακτυλικών αποτυπωμάτων στο iPhone 5S. Άλλοι κατασκευαστές smartphones ακολούθησαν το παράδειγμά τους. Το Touch ID της Apple συμπληρώθηκε αργότερα με το Face ID στο iPhone X το 2017”.
Ο υπολογιστής υποτίθεται ότι θα έκανε τη ζωή μας πιο εύκολη, πιο βολική. Δεν θα πνιγόμασταν πλέον στη γραφειοκρατία. Κάθε άτομο θα ήταν εύκολα αναγνωρίσιμο. Κάθε άλλο παρά αυτό συνέβη.
Με πόσους τρόπους είμαστε πλέον υποχρεωμένοι να αποδείξουμε ποιοι είμαστε; Ενώ κάποτε ήταν ο φυσικός μας εαυτός, απλά το ύψος και το βάρος μας, το χρώμα των ματιών μας, το γεγονός ότι ήμασταν γνωστοί στο χωριό που γεννηθήκαμε, αυτό ήταν όλο. Οι άνθρωποι δεν είχαν “κρίσεις ταυτότητας”. Οι άνθρωποι δεν είχαν εμμονή με το να κατηγοριοποιούν τον εαυτό τους με εκατό διαφορετικούς τρόπους, ή να απαριθμούν τις αντωνυμίες τους, ή να επικυρώνουν την ύπαρξή τους με τον αριθμό των likes που έπαιρναν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Αυτό είναι που μας συμβαίνει τώρα. Αυτή η εμμονή με την απόδειξη της ταυτότητας είναι σαν μια χιονόμπαλα που κατρακυλάει από ένα βουνό, αυξάνοντας το μέγεθος και την ταχύτητά της χωρίς να υπάρχει τρόπος να σταματήσει. Κάθε τρόπος με τον οποίο η κυβέρνηση μπορεί ενδεχομένως να ταυτοποιήσει τους πολίτες και να πάρει τα δεδομένα τους εφαρμόζεται τώρα, και εξακολουθεί να μην είναι ποτέ αρκετός. Αναγνώριση ομιλίας, αναγνώριση ίριδας, αναγνώριση προσώπου, αλληλουχία DNA, γεωμετρία χεριών και αναγνώριση αγγειακών μοτίβων, η οποία βασίζεται σε μοτίβα αιμοφόρων αγγείων στα χέρια, ακόμη και παρακολούθηση του μοναδικού καρδιακού παλμού κάθε ατόμου.
Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν οι “ψυχικά άρρωστοι” που περιφέρονται στους δρόμους και μιλούν στον εαυτό τους έχουν πραγματικά αξιοποιήσει όλες αυτές τις πληροφορίες που κυκλοφορούν. Πού είναι όλες αυτές οι πληροφορίες; Πού πηγαίνουν; Είναι παγιδευμένες σε κάποια άλλη διάσταση που δεν καταλαβαίνουμε; Ίσως αυτή η μαζική συσσώρευση ατελείωτης φλυαρίας για τα πάντα και το τίποτα να διαπερνά με κάποιο τρόπο και να εισέρχεται στη συνείδηση εκείνων που ακούνε φωνές – μόνο κομματάκια και κομμάτια από αυτήν. Θα ήταν δύσκολο να μην τρελαθεί κανείς υπό αυτές τις συνθήκες.
Όλοι μας τρελαινόμαστε λίγο (ή ίσως πολύ) από αυτό το βάρος πληροφοριών που απορροφάται από μέσα μας, τροφοδοτείται στην Απέραντη Μηχανή όπου γίνονται οι υπολογισμοί και στη συνέχεια αναμασάται πίσω στον εγκέφαλο και στο σώμα μας. Χρησιμοποιείται όχι μόνο για τη συλλογή πληροφοριών, όπως συνέβαινε κάποτε, αλλά και για να μας ελέγχει με αυτές τις πληροφορίες.
Όλες αυτές οι πληροφορίες είναι προς εκμετάλλευση και οι άνθρωποι σε θέσεις εξουσίας ανταγωνίζονται για το ποιος μπορεί να συγκεντρώσει τις περισσότερες από αυτές.
Οποιοσδήποτε θέλει να επηρεάσει και να χειραγωγήσει τους πολίτες, είτε πρόκειται για κυβερνήσεις, φαρμακευτικές εταιρείες, εταιρείες μάρκετινγκ – κάθε είδους εταιρεία ή μεμονωμένα άτομα – πολιτικά κόμματα, κλέφτες, άτομα με διεστραμμένες τάσεις, εκβιαστές, δολοφόνοι, ό,τι θέλετε, “έχει πρόσβαση στο πού μένετε, στους αριθμούς τηλεφώνου σας, στη φυσική σας περιγραφή, στις φωτογραφίες σας, στην ηλικία σας, τα ιατρικά σας προβλήματα, όλες τις νομικές σας παραβάσεις καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής σας, είτε πρόκειται για σοβαρά εγκλήματα είτε για μικροπαραβάσεις, τα ονόματα των γονέων, των παιδιών και των συζύγων σας, τις κομματικές σας πεποιθήσεις, το πού εργάζεστε και τι κάνετε, την περιουσία σας και την αξία της, και μερικές φορές ακόμη και τις σημειώσεις των ψυχοθεραπευτών σας, τα αρχεία των γιατρών σας και τις οικονομικές σας πληροφορίες. “
Μπορούν να μάθουν τι σας αρέσει να κάνετε στον ελεύθερο χρόνο σας, τις αδυναμίες και τα δυνατά σας σημεία, αν έχετε σκύλο, κάθε χώρα στην οποία έχετε ταξιδέψει και πότε, αν είστε ευαίσθητος, γλυκός, θυμωμένος, στα όρια της βίας. Μπορούν να υπολογίσουν αν είσαι θρησκευόμενος, ψεύτης, υποκριτής, αν είσαι διακινητής παραπληροφόρησης ή παραπληροφόρησης, αν είσαι εξεγερσιακός. Εμφανίζετε τις αντωνυμίες σας, πόσα φάρμακα παίρνετε, είστε τοξικομανής; Ο κατάλογος είναι ατελείωτος.
Όλα ξεκίνησαν τόσο απλά. Απλώς ένας τρόπος για να μετράς πόσοι άνθρωποι ζούσαν σε ένα συγκεκριμένο μέρος, ή για να αποδεικνύεις την ιδιοκτησία γης, ή ότι ταξίδευες για τις δουλειές του βασιλιά.
Τώρα, αντί να είσαι εσύ η απόλυτη απόδειξη του ποιος είσαι, υπάρχουν εκατό διαφορετικοί τρόποι με τους οποίους αναγνωρίζεσαι από την Τεράστια Μηχανή και αν δεν συγχρονίζεσαι με αυτή τη μηχανή, έχεις πρόβλημα. Δεν υπάρχει πια ούτε καν ένα άτομο πίσω από ένα γραφείο στο οποίο μπορείτε να πάτε, να κοιτάξετε στα μάτια και να φωνάξετε απογοητευμένοι: “Κοιτάξτε, εδώ είμαι, αυτός είμαι εγώ!”.
Αν πάψετε να υπάρχετε μέσα στην Απέραντη Μηχανή, παύετε να υπάρχετε και έξω από αυτήν. Είναι σχεδόν αδύνατο να ξεφύγουμε από την Απέραντη Μηχανή που μας απορροφά μέσα της. Κάθε κομμάτι της ύπαρξής μας. Είναι σαν να έχει πάρει πάνω της την εμμονή μας με την ταυτότητα. Επιμένει να αποδεικνύουμε ποιοι είμαστε, ξανά και ξανά, και όσο περισσότερο το κάνουμε, τόσο λιγότερο ικανοποιημένη φαίνεται να είναι.
Η Google δημιούργησε έναν κβαντικό υπολογιστή, ο οποίος, όπως ισχυρίζεται, “ήταν σε θέση να εκτελέσει σε τρία λεπτά και 20 δευτερόλεπτα έναν υπολογισμό που θα χρειαζόταν ο πιο προηγμένος σήμερα κλασικός υπολογιστής, γνωστός ως Summit, περίπου 10.000 χρόνια”.
Φυσικά, σε αυτό το σημείο, είναι σε θέση να εκτελέσει μόνο αυτόν τον έναν συγκεκριμένο υπολογισμό, πράγμα που σημαίνει ότι απέχουμε ακόμη μερικά χρόνια από το να κατακτήσει η κβαντική πληροφορική τον κόσμο“.
Λίγα χρόνια; Αυτό δεν είναι πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Ακούγεται ανησυχητικό. Γιατί λοιπόν συνεχίζουμε να το κάνουμε αυτό;
Οι ψηφιακοί υπολογιστές θα φτάσουν σύντομα στα όρια απαιτητικών τεχνολογιών όπως η τεχνητή νοημοσύνη. Σκεφτείτε μόνο τον αντίκτυπο αυτών των δύο προβλέψεων: μέχρι το 2025 μόνο τα αυτοκίνητα χωρίς οδηγό μπορεί να παράγουν τόσα δεδομένα όσα υπάρχουν σήμερα σε ολόκληρο τον κόσμο- η πλήρης ψηφιοποίηση κάθε κυττάρου του ανθρώπινου σώματος θα ξεπερνούσε δέκα φορές όλα τα δεδομένα που αποθηκεύονται σήμερα σε παγκόσμιο επίπεδο. Σε αυτές και σε πολλές άλλες περιπτώσεις πρέπει να βρούμε τρόπους να αντιμετωπίσουμε πρωτοφανείς ποσότητες δεδομένων και πολυπλοκότητας. Εισάγεται η κβαντική πληροφορική.
Αλλά, γιατί; Γιατί αυτό είναι απαραίτητο;
Δεν νομίζω ότι καταλαβαίνουμε τι οδηγεί σε αυτή την ακόρεστη εμμονή με τη συλλογή κάθε στοιχείου δεδομένων που είναι αποθηκευμένο στο μυαλό δισεκατομμυρίων ανθρώπων, κάθε προσωπική λεπτομέρεια, από τις σεξουαλικές συνήθειες μέχρι τις αγαπημένες τηλεοπτικές εκπομπές, από το φτωχότερο παιδί που ζητιανεύει για φαγητό στους δρόμους της Βομβάης μέχρι τον πλουσιότερο έφηβο στο Beverly Hills, που κλαψουρίζει στη μαμά του ότι πρέπει να έχει το τελευταίο I-phone αλλιώς κυριολεκτικά θα πεθάνει.
Δεν μπορεί να είναι μόνο για να μας κάνει να αγοράζουμε περισσότερα πράγματα ή για τους εγωισμούς των δισεκατομμυριούχων που αγωνίζονται να δουν ποιος μπορεί να “κυβερνήσει τον κόσμο”.
Πρέπει να υπάρχει κάτι περισσότερο από αυτό. Για όλους τους τρόπους που έχουμε μάθει να συγκεντρώνουμε πληροφορίες, για όλες τις μηχανές που έχουμε κατασκευάσει για να μας βοηθήσουν να τις οργανώσουμε και να τις υπολογίσουμε και να τις χρησιμοποιήσουμε για να ελέγξουμε τον πληθυσμό, όσο περισσότερο αυτός ο έλεγχος φαίνεται να γλιστράει μέσα από τα χέρια μας. Φυσικά, αυτοί που βρίσκονται στην κορυφή δεν θα το παραδεχτούν ποτέ. Νομίζουν ότι πρέπει απλώς να κάνουν μερικές ακόμα ρυθμίσεις.
Η Microsoft είναι σίγουρη ότι μπορεί να το «κάνει σωστά», για το σκοπό αυτό χρηματοδοτεί το ID2020
Σύμφωνα με την ιστοσελίδα τους:
Δικαιολογούν την ψηφιακή τους ταυτότητα λέγοντάς μας ότι “η δυνατότητα να αποδεικνύεις ποιος είσαι είναι ένα θεμελιώδες και παγκόσμιο ανθρώπινο δικαίωμα. Επειδή ζούμε σε μια ψηφιακή εποχή, χρειαζόμαστε έναν αξιόπιστο και αξιόπιστο τρόπο για να το κάνουμε αυτό τόσο στον φυσικό κόσμο όσο και στο διαδίκτυο.
Αν είναι εγγενές δικαίωμά μου, γιατί πρέπει να μου το δώσει η Microsoft; Αυτό που κάνει στην πραγματικότητα είναι να μου το στερεί.
Η κρίση του Covid ήταν η απόλυτη δικαιολογία για τη συλλογή όλο και περισσότερων δεδομένων με το πρόσχημα της υγείας και της ασφάλειας. Για το σκοπό αυτό, η Microsoft δημιούργησε μια ομάδα παγκόσμιων συνεργατών. Εδώ είναι τέσσερις από αυτούς:
GAVI: The Vaccine Alliance (Η Συμμαχία Εμβολίων). Ιδρύθηκε και χρηματοδοτήθηκε από το Ίδρυμα Bill & Melinda Gates με 4,1 δισεκατομμύρια δολάρια μέχρι σήμερα.
Accenture: Ασχολείται με την ασφάλεια στον κυβερνοχώρο, την τεχνητή νοημοσύνη, τη βιωσιμότητα. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι οι 3 κορυφαίοι χρηματοδότες της Accenture είναι η Vanguard Group, η BlackRock και η State Street Corportation.
The Rockefeller Foundation (Ίδρυμα Rockefeller): Εργαζόμενο για την “ενίσχυση των ποσοστών εμβολιασμού και τη βελτίωση της παγκόσμιας ισότητας στην υγεία, το Ίδρυμα Rockefeller συνεργάζεται με εταίρους σε χώρες για την απόκτηση γνώσεων, την ανταλλαγή πληροφοριών και τη δημιουργία μεγαλύτερης ζήτησης για εμβόλια σε κοινότητες με χαμηλά ποσοστά εμβολιασμού”.
Και η Μεγάλη, Microsoft. Ένα άρθρο του The Intercept αποκαλύπτει “Το αστυνομικό κράτος της Microsoft”:
Η Microsoft κατέχει το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας WO2020060606 – ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΡΥΠΤΟΚΡΑΤΗΣΙΑΣ ΜΕ ΧΡΗΣΗ ΔΕΔΟΜΕΝΩΝ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑΣ ΣΩΜΑΤΟΣ
Το Ίδρυμα Bill & Melinda Gates και η Microsoft ξοδεύουν δισεκατομμύρια προκειμένου να ταυτοποιήσουν όλους τους ανθρώπους στον πλανήτη ώστε να μπορούν να εμβολιάσουν κάθε άνθρωπο, να εμφυτεύσουν μέσα μας μια συσκευή για την αγορά και την πώληση με χρήση κρυπτονομισμάτων, να τα βάλουν όλα μαζί σε μια ψηφιακή ταυτότητα, ώστε να μπορείτε να “αποδείξετε” ποιος είστε.
Οι ICC, Mastercard, IBM συμμετέχουν στην πρωτοβουλία ID2020 Good Health Pass initiative (Καλή Υγεία Pass)
Η ID2020 εγκαινίασε την πρωτοβουλία Good Health Pass Collaborative για την ενθάρρυνση της διαλειτουργικότητας μεταξύ των λύσεων πιστοποίησης υγείας COVID-19 που αναπτύσσονται από πολυάριθμους οργανισμούς.
Στα μέλη της νέας πρωτοβουλίας περιλαμβάνονται οι Airports Council International (ACI), Hyperledger, COVID-19 Credentials Initiative, Διεθνές Εμπορικό Επιμελητήριο (ICC), Mastercard και πολλοί άλλοι.
Οι ερευνητές του ΜΙΤ ανέπτυξαν τώρα έναν νέο τρόπο για την καταγραφή του ιστορικού εμβολιασμού ενός ασθενούς: αποθηκεύουν τα δεδομένα σε ένα μοτίβο χρωστικής, αόρατο με γυμνό μάτι, το οποίο χορηγείται κάτω από το δέρμα ταυτόχρονα με το εμβόλιο.
Αυτός, ελπίζουν, θα είναι ο τρόπος για να συλλέγουν δεδομένα για κάθε άτομο στον κόσμο, χάρη στη δικαιολογία του εμβολιασμού όλων για την “υγεία και την ασφάλειά” τους.
“Είναι πιθανό κάποια μέρα αυτή η “αόρατη” προσέγγιση να δημιουργήσει νέες δυνατότητες για την αποθήκευση δεδομένων, τη βιοανίχνευση και τις εφαρμογές εμβολίων που θα μπορούσαν να βελτιώσουν τον τρόπο παροχής ιατρικής περίθαλψης, ιδίως στον αναπτυσσόμενο κόσμο”, λέει ο Robert Langer, καθηγητής του Ινστιτούτου David H. Koch στο MIT.
Η έρευνα χρηματοδοτήθηκε -φυσικά- από το Ίδρυμα Bill και Melinda Gates, καθώς και από το Ινστιτούτο Koch.
Όλα ξεκίνησαν, πριν από πολύ καιρό, με σύμβολα και σημάδια στο δέρμα μας. Και να ‘μαστε πάλι εδώ, κάνοντας το ίδιο πράγμα. Προχωράμε πραγματικά ή στην πραγματικότητα κάνουμε τον κύκλο μας και επιστρέφουμε εκεί που ήμασταν στην αρχή. Πίσω στο να αποδεικνύουμε την ταυτότητά μας κόβοντας το δέρμα μας για να προσδιορίσουμε ποιοι είμαστε με αριθμούς και σύμβολα.
Έβλεπα ξανά το The Prisoner. Θυμάμαι να το βλέπω όταν ήμουν παιδί. Ήταν παράξενο και συναρπαστικό. Δεν το καταλάβαινα. Διαβάζω τώρα με γέλιο ότι ο McGoohan το έκανε για ένα “μικρό κοινό – έξυπνων ανθρώπων”.
Το τελευταίο επεισόδιο της σειράς είναι ακριβώς το ίδιο με το πρώτο. Ο Έξι δεν μπορεί να απελευθερωθεί από την αιχμαλωσία. Πρέπει συνεχώς να παλεύει ενάντια σε άγνωστες δυνάμεις που προσπαθούν να ξεκλειδώσουν τα βαθύτερα μυστικά του και να κλέψουν τις ιστορίες του, ενώ παράλληλα προσπαθούν να τον μετατρέψουν σε ένα υπάκουο, άδειο κέλυφος.
Ο McGoohan δήλωσε ότι η τελευταία σκηνή έχει σκοπό να δείξει πώς “η ελευθερία είναι ένας μύθος”. Δεν υπάρχει κατακλείδα στη σειρά, επειδή “συνεχίζουμε να είμαστε φυλακισμένοι”.
Ποιος μας έβαλε σε αυτή τη φυλακή; Είναι κάποια εξωτερική δύναμη ή είμαστε εμείς οι ίδιοι;
Πώς μπορούμε να απελευθερωθούμε από αυτή την εμμονή να αποδείξουμε ποιοι είμαστε, όταν όσο περισσότερο προσπαθούμε, τόσο περισσότερο χανόμαστε μέσα στην Απέραντη Μηχανή;
Σημείωση: Χρησιμοποιώ συχνά τον όρο “Τεράστια Μηχανή” στα γραπτά μου, χάρη σε έναν από τους αγαπημένους μου συγγραφείς, τον Jonathan Twelve Hawks και το βιβλίο του “Ο Ταξιδιώτης”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου