Να πούμε δυο λόγια ψύχραιμα;

Όταν ξεκίνησε όλο αυτό το πανηγυράκι, η παγκόσμια κυβέρνηση ήξερε ότι θα υπήρχαν αντιδράσεις. Ήξερε ότι ομάδες ανθρώπων θα έβγαιναν στους δρόμους, ήξερε ότι γνωστές ιστοσελίδες και γνωστά ιστολόγια του εθνικιστικού – εθνιστικού – πατριωτικού χώρου θ’ αντιδρούσαν, ήξερε ότι θα συναντούσε μπροστά της εμπόδια.

Ένα πράγμα όμως δεν υπολόγισε: την υπομονή μας! Ναι! Αντιδράσαμε με άρθρα. Ναι! Αντιδράσαμε με αποδείξεις. Ναι! Κάποιοι βγήκαν στους δρόμους…

Αλλά δεν έγινε ποτέ αυτή η μαζική αντίδραση που η παγκόσμια κυβέρνηση φοβόταν. Και δεν έγινε, για έναν και μόνο λόγο: έχουμε επιχειρήματα! Και καθώς έχουμε επιχειρήματα, προκαλούμε να τα αντικρούσουν. Κάτι που ενάμιση (και κάτι παραπάνω) χρόνο τώρα, δεν το έχουν κάνει.

Ο μόνος αντίλογος στα δικά μας επιχειρήματα, είναι η άσκηση ψυχολογικής βίας, η άσκηση σωματικής βίας, τα πρόστιμα, οι εκβιασμοί, οι απειλές, τα «lockdown», οι απαγορεύσεις, οι ύβρεις και οι χλευασμοί. Κανένα επιχείρημα άξιο ν’ αντικρούσει τα δικά μας.

Και τώρα, επιτρέψτε μου ν’ απευθυνθώ απ’ ευθείας στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Όχι! Δεν είμαι ψωνάρα. Ξέρω ότι τα κυβερνητικά επιτελεία, η ΕΥΠ, η Ασφάλεια και η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος παρακολουθούν τα «αντιδραστικά» ιστολόγια. Οπότε ξέρω και που απευθύνομαι.

Κυριάκο,

θα πούμε δυο λόγια απλά, ντόμπρα και σταράτα. Παντελονάτα, που λένε και στο χωριό μου. Μπεσαλίδικα!

Δε θ’ ασχοληθώ με την καταγωγή σου, ούτε με την οικογένειά σου. Διότι αν το κάνω, ή θα τρέχουμε στα δικαστήρια για καμιά δεκαετία, ή θα βρεθώ σε καμιά πιλοτή με τρεις σφαίρες στο σώμα. Κανένα από τα δύο δε με τρομάζει. Μη χαίρεσαι. Μου είναι παντελώς αδιάφορα. Ήρωα θα με κάνεις. 19 μηνύσεις έχω στην πλάτη μου. Δεν τρομάζω εύκολα! Απλά, δε θέλω να ανακατέψω άλλα πρόσωπα σ’ αυτά τα λίγα λόγια που σου γράφω.

Ο ιερός Αριστοτέλης, εάν τον έχεις ακουστά, έλεγε ότι οι άνθρωποι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες εκ γενετής. Τους φύσει ηγέτες και τους φύσει δούλους. Αν και πολλοί έχουν παρεξηγήσει αυτήν τη φράση νομίζοντας ότι μιλάει για κανονικούς δούλους, η πραγματικότητα είναι ότι αναφέρεται με τον όρο «δούλοι» σ’ εκείνους που είναι γεννημένοι είτε να στηρίζουν τους ηγέτες, είτε να εργάζονται ώστε να έχει οικονομική ισχύ η χώρα.

Σε αυτούς, κάποιος πρέπει να ηγείται. Κάποιος με πυγμή, κατανόηση, δικαιοσύνη, διόραση, αγάπη. Κάποιος που θα προστατεύει το λαό και τη χώρα. Κάποιος που θα είναι πατρική φιγούρα για τους υπηκόους του και αμείλικτος στους εχθρούς της χώρας του. Κάποιος που θα είναι άγρυπνος φρουρός της ασφάλειας και της ευημερίας της χώρας του.

Ας δούμε τώρα ένα ακόμα χαρακτηριστικό που έχει ο ηγέτης: να ξέρει με σύνεση και δικαιοσύνη να συνδιαλλέγεται με όσους αντιδρούν στις αποφάσεις του. Αν κι εδώ που τα λέμε, ένας ηγέτης με σύνεση, δε θα συναντήσει καμιά ιδιαίτερη αντίδραση. Οι υπήκοοι θα είναι ευχαριστημένοι και υπερήφανοι γι’ αυτόν.

Και φτάνουμε σε όσα συμβαίνουν τον τελευταίο ενάμιση χρόνο (και κάτι λίγο) στην Ελλάδα.

ΑΣ ΠΟΥΜΕ προς χάριν της συζήτησης ότι έχετε δίκιο! Κι ο ΠΟΥ, κι ο FDA, και το CDC, και ο Τσιόδρας, και εσύ. Ας δεχθούμε ότι ο κορωναϊός είναι ΟΝΤΩΣ τόσο επικίνδυνος όσο λέτε. Ας δεχθούμε και ότι τα εμβόλια σώζουν και δημιουργούν ανοσία… Εν τάξει μέχρι εδώ;

Ωραία! Πάμε παρακάτω…

Ένας ηγέτης, θα φρόντιζε με επιχειρήματα να πείσει για το δίκαιο των λόγων του. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι προβάλλονται επιχειρήματα από την πλευρά του αντίλογου (τη δική μας) τα οποία όμως αντικρούονται από την πλευρά της κυβέρνησης με βία (ψυχολογική και σωματική), απειλές, εκφοβισμούς, πρόστιμα, ποινές, τρομοκρατία και φίμωση. Δεν υπάρχουν επιχειρήματα από τη δική σου πλευρά που να μπορούν ν’ αντικρούσουν τα δικά μας. Τουλάχιστον, δε φαίνεται να εμφανίζεις κανένα. Μήπως τα κρατάς κρυφά; Αν ναι, γιατί;

Όχι Κυριάκο! Το «αν δεν κάνετε το εμβόλιο θα πεθάνετε», δεν είναι επιχείρημα. Γιατί θα πεθάνουμε; Τι είναι αυτό που κάνει το εμβόλιο σωτήριο; Ας κάνουμε μαζί αιματολογικό έλεγχο σε υγιή άνθρωπο, σε άνθρωπο με κορωναϊό και σε κάποιον εμβολιασμένο. Να δούμε μαζί τι είναι αυτό που κάνει τόσο σωτήρια τα εμβόλια. Να μας αποδείξουν οι εργαστηριακοί έλεγχοι ότι έχεις δίκιο. Να αποδείξουν οι εργαστηριακοί έλεγχοι ότι εμείς έχουμε άδικο και ότι τα εμβόλια δεν προκαλούν βλάβες στον οργανισμό.

Ας φέρουμε σε αντιπαράθεση ιατρούς καταξιωμένους και από τη μία πλευρά και από την άλλη. Ιατρούς που με αποδείξεις θα μας δώσουν τα αληθινά στοιχεία. Και ΑΝ εσύ έχεις δίκιο, το μπράτσο μου δικό σου. Εάν όμως έχουμε εμείς δίκιο… μάλλον οφείλεις μία δημόσια συγγνώμη από όσους εμβολιάστηκαν. Εάν όντως έχεις άδικο, εμείς δε θέλουμε συγγνώμη για τις διώξεις που έχουμε υποστεί. Μας αρκεί η αναγνώριση του δικαίου.

Όπως βλέπεις, γράφω απλά. Έτσι έμαθα απλά λόγια, ξεκάθαρα, σταράτα, παντελονάτα. Δεν απειλώ ΚΑΝΕΝΑΝ. Δεν τρομοκρατώ. Δεν εκβιάζω. Δε φοβίζω κανέναν. Προκαλώ σε δημόσια αντιπαράθεση στοιχείων και επιχειρημάτων. Αυτό άλλωστε δεν είναι και το βαθύτερο νόημα της δημοκρατίας; Και είμαι σίγουρος ότι τα λόγια μου αυτά, τα ασπάζονται κι άλλοι συνάδελφοί μου. Είμαι σίγουρος ότι τα ασπάζονται και πολλοί αναγνώστες μας. Πιθανόν να μιλάω και εξ ονόματός τους, εάν μου δίνουν αυτό το δικαίωμα.

Και έρχομαι να θέσω λοιπόν τα εξής ερωτήματα:

1. Γιατί στα επιχειρήματα του αντίλογου, η κυβέρνηση απαντάει με βία, απειλές, εκφοβισμούς, κλειδώματα, διαχωρισμούς, χλευασμούς και φίμωση, αντί να αντιπαραθέτει επιχειρήματα;
2. Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι εμείς θέλουμε να θέσουμε σε κίνδυνο την υγεία μας και όχι να την προστατεύσουμε;
3. Με δεδομένο ότι οι περισσότεροι εξ ημών είμαστε εθνικιστές – εθνιστές – πατριώτες, δηλαδή αγαπάμε το Έθνος μας και την Πατρίδα μας, τι σε κάνει να νομίζεις ότι θα θέλαμε το κακό των Ελλήνων και της Ελλάδας;
4. Με -επίσης- δεδομένο ότι κάποιοι είμαστε γονείς, τι σε κάνει να νομίζεις ότι ΕΜΕΙΣ θα θέλαμε το κακό των παιδιών μας, τη στιγμή μάλιστα που για ένα βηχαλάκι τρέχουμε πανικόβλητοι στο γιατρό να δούμε τι έχει το παιδί; Τη στιγμή που ξενυχτάμε ώρες ατέλειωτες πάνω από το κεφάλι τους όταν είναι άρρωστα…
5. Γιατί αποφεύγεις τη μετ’ επιχειρημάτων αντιπαράθεση και προτιμάς να οξύνονται τα πνεύματα, χωρίζοντας τη χώρα σε εμβολιασμένους και αντι-εμβολιαστές;

Θα σου πω μία ιστορία Κυριάκο και μ’ αυτήν θα κλείσω αυτό το άρθρο.

Όταν ήμουν στην εφηβεία, είχα μία πολύ αφηρημένη εικόνα της έννοιας «πατρίδα» και της έννοιας «Έθνος». Για μένα ήταν κάτι το ακαθόριστο. Με μάγευαν όμως οι ήρωες της Πατρίδος μου. Ένοιωθα ότι σε εκείνους όφειλα το ότι ήμουν ελεύθερος. Τους ένοιωθα όπως ένοιωθε ένα παιδί για κάποιον σούπερ ήρωα της Marvel. Βέβαια τότε, αυτοί οι ήρωες, δεν ήταν παρά μία απεικόνιση σε ένα χαρτί, που βρισκόταν κρεμασμένο σε έναν τοίχο, μέσα ή έξω από το κάδρο. Οι εθνικοί επέτειοι ήταν τραγουδάκια, ποιηματάκια και λίγες λεξούλες που κι αυτές είχαν ακαθόριστη έννοια.

Έφτασε η στιγμή να υπηρετήσω την Πατρίδα μου ως Εθελοντής Πενταετούς Υποχρέωσης (ΕΠΥ). Εν τάξει! Να είμαστε ειλικρινείς: όταν ξεκίνησε αυτό, έψαχνα για μία επαγγελματική αποκατάσταση με τη σιγουριά του Δημοσίου. Θα ήμουν ψεύτης εάν έλεγα το αντίθετο.

Εκεί όμως Κυριάκο, γνώρισα μία πανέμορφη γυναίκα! Μία γυναίκα που όμοιά της δεν είχα ξαναδεί στη ζωή μου. Έλαμπε ολόκληρη. Το βλέμμα της ήταν τόσο ήρεμο και σαγηνευτικό, που αν και φαινόταν πληγωμένη, με μαγνήτισε! Η δόλια, είχε τα ρούχα της λερωμένα. Είχε κάποια σκισίματα εδώ κι εκεί. Σε κάποια από αυτά, έβλεπα από μέσα τους την πληγωμένη και ματωμένη σάρκα της. Αλλά όποτε πήγαινα να τη ρωτήσω τι ήταν αυτές οι πληγές, πάντα μου χαμογελούσε και το χαμόγελό της μ’ έκανε να ξεχνάω τα πάντα. Δε σου κρύβω ότι την ερωτεύτηκα. Και την ερωτεύτηκα παράφορα.

Από τότε, τώρα στα 50 μου, είμαι ακόμα ερωτευμένος με αυτήν τη γυναίκα. Και κάθε φορά που κοιτάω τα ρούχα της, είναι όλο και πιο λερωμένα. Όλο και πιο σκισμένα. Κάθε φορά που κοιτάω το κορμί της, είναι όλο και πιο μελανιασμένο. Όλο και πιο πληγωμένο. Το βλέμμα της πλέον, δείχνει ξεκάθαρα το πόσο υποφέρει. Μου δείχνει τη θλίψη που κρύβει στα στήθη της. Αλλά το χαμόγελό της… πάντα λάμπει! Ακόμα και έτσι, με βρώμικα και ξεσκισμένα ρούχα, με πληγωμένη σάρκα, με το κορμί γεμάτο μελανιές κι αίματα, εξακολουθεί να λάμπει. Κι εγώ, εξακολουθώ να είμαι παράφορα ερωτευμένος μαζί της. Ο πόνος της έγινε πόνος μου. Η θλίψη της, θλίψη μου. Το δάκρυ της, δάκρυ μου. Οι πληγές της, πληγές μου.

Ναι! Αυτή η γυναίκα που παράφορα ερωτεύτηκα, είναι η ομορφότερη γυναίκα στον κόσμο ολάκερο! Όμοιά της δεν υπάρχει πουθενά. Κι ίσως το κατάλαβες: το όνομά της είναι Ελλάδα!

Εκεί, ντυμένος στο χακί, φυλώντας τα σύνορα της Πατρίδος μου, όλα όσα μέχρι τότε μου έμοιαζαν ακαθόριστα, πήραν σάρκα και οστά. Πήραν ζωή! Έγιναν αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξής μου. Έγιναν αυτό που σήμερα είμαι: ένας «μικρός κι ανάξιος εραστής» της Πατρίδος μου! Και ξέρω ότι κι άλλοι είναι παράφορα ερωτευμένοι μαζί της. Και δε με πειράζει που τη μοιράζομαι μαζί τους. Αντίθετα! Νοιώθω υπερήφανος που είναι κι άλλοι ερωτευμένοι με αυτήν την υπέροχη γυναίκα που λέγεται Ελλάδα!

Και σε ρωτώ ξανά λοιπόν Κυριάκο: τι σε κάνει να πιστεύεις ότι εγώ, και όλοι εμείς που λατρεύουμε την Ελλάδα, θέλουμε το κακό της;

Και ρωτάω εσένα αγαπητέ μου και αγαπητή μου. Εσένα που εμάς μας αποκαλείς «ψεκασμένους», μας απειλείς με δικαστήρια, μας απειλείς με το λυντσάρισμα… Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι ΕΜΕΙΣ θα τολμούσαμε ποτέ να βλάψουμε την Πατρίδα μας, τα παιδιά μας, τον εαυτό μας κι εσένα;

Συγγνώμη αν σας κούρασα με το άρθρο αυτό, αλλά ήθελα τόσο πολύ να βγάλω από μέσα μου αυτά που με πνίγουν. Παρακαλώ συγχωρέστε με… 

kanenazori.com