ΕΛΛΆΔΑ ΩΡΑ ΜΗΔΈΝ: Οι λύκοι γύρω μας αλυχτούν μα δεν τους ακούμε.. Η ιερή μας πατρίδα βουλιάζει μέσα στα ελώδη κα μολυσμέναι νερά του διχασμού μα δεν το βλέπουμε.

 

Γράφει η Θωμαή Στεφανοπούλου

Τι πάω και θυμάμαι τελευταία...

Τα μεγαλειώδη συλλαλητήρια για την Μακεδονία!

Στης Θεσσαλονίκης δεν κατάφερα να πάω αλλά μαζί με πολλούς Θεσσαλονικείς πήγαμε στης Αθήνας. 

Δεν θα ξεχάσω το συναίσθημα εκείνο της χαράς και του ενθουσιασμού που κυριαρχούσε από την ώρα που συναντηθήκαμε όλοι, άγνωστοι μεταξύ μας και μπήκαμε στα λεωφορεία.

Αισθανόμασταν ότι κάναμε κάτι ωραίο για την πατρίδα, κάτι που στην δική μας την γενιά δεν είχε δοθεί ποτέ ως ευκαιρία.

Ήταν ένα αυθόρμητο κάλεσμα στο οποίο ανταποκρίθηκαν εγκάρδια άνθρωποι από όλα τα μέρη της Ελλάδας, όλων των ηλικιών, όλων των επαγγελμάτων, χωρίς να σκεφτούμε πολύ τις προσωπικές μας δυσκολίες τρέξαμε να βροντοφωναξουμε ότι η Μακεδονία είναι μία και είναι Ελληνική!

Σε κάθε στάση που κάναμε μια χαρά έβλεπες στα μάτια όλων, κάτι όμορφο και απροσδιόριστο αρχικά μας ένωνε, και η ταλαιπωρία του ταξιδιού είχε εξαφανιστεί από τα πρόσωπά μας.

Καθ' όλη την διάρκεια του ταξιδιού προσευχομουν να μην αγγίξει κανένα πονηρό και κακόβουλο χέρι αυτή την αυθόρμητη πανστρατιά , τίποτα να μην αμαυρώσει τον υψηλό και ωραίο μας στόχο και όλα να έλθουν κατ' ευχήν .

Όπως κι έγινε.

Όταν φτάσαμε στην Αθήνα ένα ποτάμι από Έλληνες ξεχύθηκε από λεωφορεία που φτάσανε από παντού, ακόμα και από το εξωτερικό και περπατούσαν με την γαλανόλευκη στους δρόμους τραγουδώντας και φωνάζοντας συνθήματα.

Παιδιά εσείς από που είστε; Ρωτούσε η μία ομάδα την άλλη. Παλμός, χαρά, συγκίνηση!

Και τότε... ξεπήδησε από μέσα μου ένας λυγμός που γρήγορα μετατράπηκε σε ανακουφιστικά και ασυγκρατητα δάκρυα...!

Ήμουν εκεί καί τό έβλεπα!

Το ζούσα!

Όλοι οι Έλληνες ΕΝΩΜΈΝΟΙ κάτω από την ελληνική σημαία! 

Ένας κρυφός καημός ένα ανείπωτο όνειρο είχε γίνει πραγματικότητα! Όλα τα χρόνια των μνημονίων, είχαν πραγματοποιηθεί διάφορες κινήσεις αντίστασης που όλες όμως καπελωθηκαν εν τέλει από τα κόμματα και στις συνάξεις έβλεπες μόνο κομματικές σημαίες. Ποτέ την ελληνική.

Κανένα είδος διαμαρτυρίας για τον οικονομικό στραγγαλισμό μας δεν κατάφερε να μας ενώσει. Έφτανε και μόνο το όνομα της ΜΑΚΕΔΟΝΊΑΣ για να συμβεί αυτό. Ήταν μια καθαρή, αγνή ανταπόκριση όλων μας με εφαλτήριο την αγάπη για την πατρίδα. Τίποτα άλλο!

Κι έρχομαι στο τώρα. Το παράλογο, το πικρό, το μαύρο.

Εκεινο το πονηρό και κακόβουλο χέρι περίμενε μέσα στο σκοτάδι τόσα χρόνια για να μας επιτεθεί.

Ζηλεψε την ομόνοια, την χαρά, τον ωραίο και άδολο αγώνα μας.

Με σύνθημα την "ΑΤΟΜΙΚΉ" ευθύνη , με όπλο του τον αόρατο ΦΌΒΟ της ασθενειας και του θανάτου διέλυσε καθετί υψηλό και ανόθευτο, κάθε έννοια αδελφοσύνης και συναλληλιας. 

Μας έκανε εχθρούς, σπρώχνοντάς μας στον γκρεμό της λήθης, και της ψυχρότητας. 

Οι λύκοι γύρω μας αλυχτούν μα δεν τους ακούμε.

Η ιερή μας πατρίδα βουλιάζει μέσα στα ελώδη κα μολυσμέναι νερά του διχασμού μα δεν το βλέπουμε.

Οι εχθροί μας όμως μένουν ξάγρυπνοι και κατεργάζονται ακατάπαυστα το κακό μας.

Όταν θα μας χτυπήσει την πόρτα η συμφορά θα ξυπνήσουμε από τον βαρύ λήθαργο.

Θα τρέξουμε να βγάλουμε από το συρτάρι την ελληνική σημαία και να βρούμε τον γείτονα τον φίλο τον αδελφό ... για να δώσουμε την μάχη ενάντια σε έναν πραγματικό εχθρό και όχι τον κατασκευασμένο στα εργαστήρια και στις τηλεοράσεις.

ΕΛΛΆΔΑ ΩΡΑ ΜΗΔΈΝ.