γράφει ο
Σημείωση συγγραφέως:
Ο τίτλος του άρθρου, είναι εμπνευσμένος από την ταινία: «Η Αυτοκρατορία των αισθήσεων». Πρόκειται για μια γαλλο-ιαπωνική καλλιτεχνική ταινία του 1976 που γράφτηκε και σκηνοθετήθηκε από τον Ναγκίσα Οσίμα. Πρωταγωνιστούν οι Τατσούγια Φούτζι και Έικο Ματσούντα. Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από την παθιασμένη ερωτική σχέση της Σάντα Άμπε, πρώην πόρνης και νυν υπηρέτριας ενός ξενώνα, και του εργοδότη της, Κιτσίσο Ίσιντα. Οι ερωτικές εμπειρίες του ζευγαριού γίνονται όλο και πιο έντονες, κάνοντας το ζευγάρι ν’απομονώνεται στον δικό του μικρόκοσμο. Οι πειραματισμοί γίνονται όλο και πιο επικίνδυνοι, οδηγώντας το ζευγάρι σ’ ένα βίαιο τέλος ως πράξη υπέρτατης ικανοποίησης. Η ταινία κυκλοφόρησε ως In the Realm of the Senses στις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο και υπό το L’Empire des sens (Αυτοκρατορία των Αισθήσεων) στη Γαλλία. Σε πολλές χώρες απαγορεύτηκε η προβολή της, λόγω των γυμνών και των ερωτικών σκηνών που περιέχει. Η ταινία δεν ήταν διαθέσιμη στο home video μέχρι το 1990.
Ανεβασμένη η αδρεναλίνη όλο αυτό το διάστημα, με πολλές και ποικίλες αιτίες. Έχοντας πλέον μπει στο 2021, δύο πράγματα είναι εκείνα που έχουν -κατά κύριο λόγο- διχάσει τον πληθυσμό: ο κινέζικος ιός (βλ. covid19 ή SARScov 2) και οι αμερικανικές προεδρικές εκλογές. Κατά κάποιο τρόπο, το ένα επηρεάζει το άλλο, με το δικό του τρόπο.
Δε θα μπω στη διαδικασία να αναλύσω πράγματα που όλους αυτούς τους μήνες ήδη έχουν αναλυθεί από πολλούς άλλους (ιατρούς, δημοσιογράφους, bloggers, κοκ) και που αφορούν τον κινεζικό ιό, καθώς θα ήταν περιττό. Ο καθ’ ένας πλέον, έχει βγάλει τα συμπεράσματά του. Κι εμείς τα δικά μας. Εκείνο που είναι σίγουρο ωστόσο, είναι ότι όλη αυτή η μασκαράτα, έχει προκαλέσει διχόνοια. Σε αυτό, δεν υπάρχει ούτε ένας που θα διαφωνήσει.
Θα προσπαθήσω με μία κατά το δυνατόν ψύχραιμη ματιά, να δώσω το στίγμα από τη δική μου οπτική γωνία. Ας μη γελιόμαστε. Κανείς δεν μπορεί να είναι αντικειμενικός σε τέτοιες καταστάσεις. Οι σκέψεις και η οπτική, πηγάζουν από τα προσωπικά βιώματα και τις εμπειρίες που έχει ο καθ’ ένας μας. Και κανένα βίωμα δεν είναι ίδιο με κάποιο άλλο. Συνεπώς κι η δική μου μάτια, είναι υποκειμενική. Καθώς όλες οι οπτικές είναι υποκειμενικές, καμία δεν είναι απολύτως σωστή και καμία απολύτως λάθος.
Αν μπούμε στη διαδικασία να κάνουμε μία αναδρομή σε όλο το «ταξίδι» του κινεζικού ιού από την αρχή ως σήμερα, θα διαπιστώσουμε ότι υπάρχουν πολλά… «περίεργα». Ένα από αυτά, είναι η ίδια η αφετηρία του. Η Κίνα! Μία χώρα με πληθυσμό δισεκατομμυρίων ανθρώπων, από την οποία ξεκίνησε ο ιός και τώρα δεν έχει ούτε ένα κρούσμα! Περίεργο, εάν αναλογιστεί κανείς τον πληθυσμό, την πυκνότητα των κατοίκων αλλά και το πόσο γρήγορα, μόλις σε μερικές εβδομάδες, η χώρα αυτή «καθάρισε».
Την ίδια στιγμή, έχουν περάσει μήνες και χώρες με πάρα πολύ πιο αυστηρά μέτρα από αυτά που εφήρμοσε η κινεζική κυβέρνηση, όπως καλή ώρα η Ελλάδα, αλλά και με πιο αραιό πληθυσμό, εξακολουθούν επί… ματαίω να λαμβάνουν ακόμα πιο σκληρά μέτρα. Κι αυτό, φαίνεται να παραξενεύει ελάχιστους. Τουλάχιστον δεν παραξενεύει καθόλου τους υπερμάχους των εμβολίων, οι οποίοι ρίχνουν το φταίξιμο στους… «αρνητές» ελαφρά τη καρδία. Εκείνο όμως που δεν έχουν καταλάβει, είναι τα «περίεργα» που συμβαίνουν. Σα να μη θέλουν να τα δουν…
Όπως έχει αναφερθεί από πολλούς, η πανδημία ορίζεται όταν το 10% του πληθυσμού πεθαίνει από μία ασθένεια. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, το 0,3% πεθαίνει, κι αυτό με υποκείμενο νόσημα. Η ομολογία Τσιόδρα σε αυτό, ήταν ιδιαίτερα αποκαλυπτική. Όλα αυτά, γνωστά! Αυτό όμως που αποτελεί πρόβλημα, είναι ότι αυτές και άλλες ενστάσεις, προέρχονται από εκείνους που αρνούνται την έννοια της «πανδημίας» στο θέμα του κινεζικού ιού. Καθώς αυτοί, ως επί το πλείστον ανήκουν στον αποκαλούμενο «πατριωτικό χώρο». Έναν χώρο που έχει υποστεί βάναυση σπίλωση από την ύπαρξη της «Χρυσής Αυγής», στο πρόσωπο της οποίας αναγνωρίστηκε το κίνημα του νεοναζισμού στην ελληνική επικράτεια. Κάτι που είχε ως συνέπεια την αμαύρωση του πατριωτικού κινήματος εν γένει και τη δαιμονοποίηση ακόμα και του υγειούς εθνικισμού. Και φυσικά πλέον, ό,τι προέρχεται από τον πατριωτικό χώρο, γίνεται αυτόματα και κατακριτέο.
Ωστόσο, τα αποτελέσματα της «εξάπλωσης» του κινεζικού ιού, γίνονται
αντιληπτά από όλους. Όμως, ο καθ’ ένας τα μεταφράζει διαφορετικά. Αυτό
που πραγματικά συμβαίνει είναι η εξάπλωση της κινεζικής καθημερινότητας.
Δηλαδή, η επιβολή μιας αυταρχικής μορφής διακυβέρνησης, η οποία
συναντάται στον μαοϊκού τύπου κομμουνισμό. Δηλαδή, έλεγχος παντού και
στα πάντα. Το κράτος μετατρέπεται σε έναν τυραννικό δυνάστη που ελέγχει
τις καθημερινές συνήθειες των ανθρώπων και ελέγχει ακόμα και τα απλά
καθημερινά πράγματα, στερώντας από τους πολίτες την ελευθερία. Ελευθερία
στην έκφραση, ελευθερία στην κίνηση, ελευθερία στην αγορά, ελευθερία
στο εμπόριο και πιο σημαντικό όλων, στερεί την ελευθερία στη σκέψη. Ό,τι
είναι αντίθετο από αυτό που επιβάλλει το καθεστώς, γίνεται εχθρικό. Η
υπακοή μέσω της τρομοκρατίας και του φόβου, κυριαρχούν. Το κράτος παύει
να είναι ο αρωγός και προστάτης του πολίτη. Γίνεται ο τρομοκράτης και
δυνάστης του. Φιμώνεται η ελεύθερη βούληση και σκέψη, στο όνομα ενός
ανύπαρκτου, ή έστω αμελητέου κινδύνου.
Η έννοια του «κυρίαρχου λαού», αποδομείται. Ο λαός δεν έχει δικαίωμα ν’ αποφασίζει. Έχει δικαίωμα να υπακούει. Σκεφθείτε λίγο ποιες ήταν οι κατηγορίες κατά του ναζισμού, κατά της δικτατορίας και κατά του βορειοκορεάτη ηγέτη Κιμ Γιονγκ Ουν. Η βασικότερη ήταν η στέρηση της ελευθερίας του ανθρώπου! Αυτοί που μέχρι τώρα εμφανίζονταν ως υπερασπιστές της Ελευθερίας, έχουν μετατραπεί σε πολέμιοι αυτής. Κι αυτό, με την επιβολή του φόβου. Με την τρομοκρατία που ως τώρα απέδιδαν σε άλλους. Και κύριος μοχλός επιβολής της τρομοκρατίας, δεν είναι άλλος από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, που με τη σειρά τους μετατράπηκαν σε Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, ή Εκφοβισμού, ή Τρομοκράτησης. Κι οι τακτικοί θιασώτες τους, έχουν πάψει να σκέφτονται. Αφήνουν τα ΜΜΕ να σκέφτονται γι’ αυτούς.
Η αποκαλούμενη «πανδημία» απέδειξε τελικά ότι η έννοια της φράσης «ανθρώπινα δικαιώματα, είναι εντελώς αφηρημένη. Περισσότερο πλέον μοιάζει με δικαιολογία για να περνούν νόμοι και διατάξεις, εντελώς αντίθετες ως προς τη σημασία της φράσης. Ένα καλά στημένο παιχνίδι, όπου ο κόσμος δέχεται μία πλύση εγκεφάλου με έννοιες, που στο παρασκήνιό τους κάποιοι εργάζονται για το ακριβώς αντίθετο. Είναι έτσι φτιαγμένες οι ομολογίες, ώστε να «χτυπούν» στον εγκέφαλο, κάνοντας το λαό να υπερασπίζεται, αυτό που θα έπρεπε να μάχεται.
Η έννοια των ανθρώπινων δικαιωμάτων, ενώ φαίνεται ότι υπερασπίζεται τον άνθρωπο, στην πραγματικότητα τον υποδουλώνει. Στο όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων χάνεται η Ελευθερία! Οι γηγενείς πληθυσμοί, είναι υποχρεωμένοι να υποστούν αλλοίωση, εις το όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Γιατί τα δικαιώματα, δεν αφορούν το γηγενή πληθυσμό, αλλά εκείνους που εισβάλλουν σε μία χώρα. Κι η περιφρούρηση αυτών των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», γίνεται με τις συντεταγμένες ομάδες του Συστήματος. Ξεκινάνε από τις κυβερνήσεις, για να καταλήξουν στους Antifa. Αν κάποιος αντισταθεί ζητώντας να του αναγνωριστούν τα ανθρώπινα δικαιώματα, τότε επεμβαίνει το πολιτειακό σύστημα για να τον αποθαρρύνει: η κυβέρνηση θα βγάλει νόμους, τα δικαστήρια θα επιβάλλουν ποινές, τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης θα του βάλουν τις γνωστές ταμπέλες: «φασίστας», «ρατσιστής» κοκ. Κι όταν δεν πιάσει αυτό, τότε αναλαμβάνουν τα τάγματα εφόδου της Antifa να συνετίσουν δια της βίας εκείνον που θα ξεφύγει από το κοπάδι.
Αυτό έγινε και με τους εμβολιασμούς! Στην αρχή, οι κυβερνήσεις φρόντισαν να τρομοκρατήσουν τον κόσμο με τον κινεζικό ιό σέρνοντας το φόβο. Διέδιδαν ότι ο ιός είναι εξαιρετικά θανατηφόρος. Για να πείσουν τον κόσμο, σε συνεργασία με τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, σκηνοθέτησαν σκηνές τρόμου. Οι υπόλοιπες ασθένειες, εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας. Όλα τα συστήματα υγείας, έγιναν ξαφνικά μονασθενικά. Όποιος πέθαινε, έλεγαν ότι είχε πεθάνει από τον κινεζικό ιό. Ούτε εγκεφαλικά υπήρχαν πια, ούτε καρδιακά, ούτε γρίπη, ούτε AIDS ούτε τίποτα! Μόνο ο κινεζικός ιός. Έστησαν σκηνικά με «επιστήμονες» που έλεγαν αυτό ακριβώς που ήθελε το Σύστημα, οδηγώντας το λαό στην υπακοή. Όμως βρέθηκαν εκείνοι που είχαν καταλάβει το ψέμμα τους. Είχαν καταλάβει ότι όλο αυτό ήταν ένα στημένο παιχνίδι. Τότε άρχισε πιο έντονα η πλύση εγκεφάλου μέσω των ΜΜΕ. Όταν είδαν ότι αυτό δεν έπιανε, άρχισαν να βάζουν νόμους και να επιβάλλουν αποφάσεις αντίθετα με το Σύνταγμα και το Διεθνές Δίκαιο. Όταν κι αυτό δεν έπιασε, άρχισαν τη στοχοποίηση. Βάφτισαν τους διαφωνούντες «ανεύθυνους» και «ψεκασμένους» κατηγορώντας τους ότι είναι επικίνδυνοι για τη δημόσια υγεία. Κι όταν είδαν ότι άρχισαν να πληθαίνουν οι φωνές του επιστημονικού κόσμου που έλεγαν το αντίθετο από αυτούς, τότε έβαλαν τα τάγματα εφόδου της Antifa να συνετίσουν τους διαφωνούντες επιστήμονες. Πώς να ξεχάσει κανείς το «Ρουβίκωνα» που έμπαινε στα γραφεία ιατρών και τους απειλούσε επειδή είχαν αντίθετη γνώμη; Είναι πραγματικά αξιοθρήνητο να βλέπει κανείς τους «αντιεξουσιαστές» να υπερασπίζονται με μανία την εξουσία…
Αλλά η «σούπα» χάλασε… Τα επιχειρήματα των διαφωνούντων ήταν ιδιαίτερα καταλυτικά. Τόσο που ακόμα κι εκείνοι που είχαν κάποιους προβληματισμούς πείστηκαν ότι ο κινεζικός ιός, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα μέσο επιβολής υπακοής. Κατάλαβαν ότι ο εμβολιασμός, δεν ήταν τίποτε περισσότερο από έναν τρόπο μείωσης του πληθυσμού. Ελάχιστοι έμειναν πλέον να τους πιστεύουν. Και κατά «περίεργη σύμπτωση», εκείνοι που τους πιστεύουν πλέον, είναι τα αποκαλούμενα «κομματόσκυλα». Και μαζί μ’ αυτούς, κάποιοι ελάχιστοι εγκεφαλικά ευνουχισμένοι, οι οποίοι έχουν αφήσει τα ΜΜΕ να σκέφτονται γι’ αυτούς. Κι όλοι αυτοί, αποτελούν την οικτρή μειοψηφία. Οι απειλές και η τρομοκρατία, έφεραν το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα: αύξησαν την οργή και το θυμό του λαού. Η στέρηση της ελευθερίας, έφερε θυμό. Η τακτική του «διαίρει και βασίλευε» έφερε οργή. Τα σκληρά μέτρα, έφεραν εσωτερική εξέγερση, που δε θ’ αργήσει να ξεσπάσει. Η μεγάλη πλειοψηφία του λαού, μοιάζει με ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί.
Κι αυτό το ηφαίστειο, εξερράγη σε κάποιες χώρες, με το λαό να βγαίνει στους δρόμους. Οι δυνάμεις καταστολής προσπάθησαν με απάνθρωπη βία να σταματήσουν το εξοργισμένο πλήθος. Κι αυτό έφερε επίσης το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα: το οργισμένο πλήθος εξοργίστηκε ακόμα περισσότερο… Και συμπαραστάτη σε αυτήν την οργή, βρήκε τον πιο αναπάντεχο όλων: τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, Donald Trump. Εκείνος μέσα από κρυφές διαδικασίες που θα αναλυθούν σε άλλη δημοσίευση, έφερε τα πάνω κάτω. Ξαφνικά, σκληροπυρηνικές κυβερνήσεις, παραιτήθηκαν: Ιταλία, Κουβέιτ, Ολλανδία και Εσθονία, από τη μια στιγμή στην άλλη βρέθηκαν ακυβέρνητες. Και μόλις έπεσαν αυτές οι κυβερνήσεις, τα καταστήματα άνοιξαν. Οι καθολικές απαγορεύσεις (lock down), σταμάτησαν… Κι από την άλλη, ένας ακόμα αναπάντεχος σύμμαχος άλλαξε την κυβέρνησή του προκειμένου να κάνει συνταγματική αναθεώρηση: ο Πρόεδρος της Ρωσίας, Βλαντιμίρ Πούτιν! Κι αυτή η άτυπη συμμαχία, φαίνεται ότι φέρνει σε τραγικά δύσκολη κατάσταση το Σύστημα.
Το αφήγημα της «πανδημίας» καταρρέει σα χάρτινος πύργος μπροστά στα μάτια των δημιουργών του. Η «νέα κανονικότητα» που προσπαθούσαν να επιβάλλουν, αρχίζει να θολώνει. Να χάνει το ζωηρό χρώμα που είχε στην αρχή. Να ξεθωριάζει. Κι είναι λογικό, καθώς όλο αυτό το οικοδόμημα βασίστηκε σε σαθρά θεμέλια: ένα κρυολόγημα που βαφτίστηκε «θανατηφόρα πανδημία», νόμοι που κατέστρεψαν τις οικονομίες των κρατών, αποφάσεις που έφεραν σε εξαθλίωση το λαό και έκλεισαν επιχειρήσεις πετώντας στον κάλαθο της ανεργίας χιλιάδες ανθρώπους και ένα βαθύ κύμα βίας που έφερε οργή. Κι ο κινεζικός δράκος, έχασε την ισχύ του. Θα δούμε πολύ σύντομα, όλο αυτό το οικοδόμημα, να μετατρέπεται σε «λίθους και πλίνθους και ξύλα και κέραμους ατάκτως ερριμμένους». Οι λαοί, θα πάρουν και πάλι την Ελευθερία τους πίσω. Μόνο που τα παθήματα θα πρέπει να γίνουν μαθήματα κι αυτήν τη φορά, να κάνουν ορθή διαχείριση της Ελευθερίας των.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου