Βρε τον μπαγάσα τον Νίκο Χριστοδουλίδη που στήνει πόδι στους Ευρωπαίους και εκβιάζει τις αποφάσεις τους. Μα είναι ποτέ δυνατό να χαλάσει τη «σούπα» η εμμονή των Κυπρίων για επιβολή κυρώσεων κατά της Τουρκίας; Είναι ποτέ δυνατό να εκβιάζει μια μικρή χώρα ολόκληρη Γερμανία για πακετοποίηση του θέματος της Λευκορωσίας; Ανέξοδοι παλληκαρρισμοί που θα τους πληρώσουμε ακριβά… Να δεις που εκεί θα πάει η ιστορία…
Αυτά είναι τα ερωτήματα που πρέπει να μας βασανίζουν βρε αθεόφοβοι ή μήπως αυτή η πολιτική
εξαθλίωση στην οποία κατάντησαν το όραμα της ενωμένης Ευρώπης οι πολιτικές των συμφερόντων και της επιλεκτικής ευαισθησίας σε παραβιάσεις αρχών και αξιών; «Quo Vadis Europa?» λοιπόν. Όχι ως θεωρητικό και γενικό ερώτημα αλλά ως ερώτημα ουσίας που πρέπει επιτέλους να προβληματίσει όλους τους Ευρωπαίους ηγέτες για το ποια Ευρωπαϊκή Ένωση θέλουν και τι επιτέλους είναι επί της ουσίας αυτό το πολιτικό οικοδόμημα που θέλει να έχει ως βασικό πυλώνα της την αρχή της «Αλληλεγγύης».Αυτή τη στιγμή τι είναι αυτό που πραγματικά συμβαίνει; Οι ευαισθησίες της ΕΕ εξαντλούνται προς ένα τρίτο κράτος, τη Λευκορωσία, θέλοντας οι Ευρωπαίοι ηγέτες, να επιβάλουν κυρώσεις. Να το πράξουν, γιατί όχι; Όχι μόνο για τη Λευκορωσία αλλά και για οποιαδήποτε άλλη χώρα υπάρχει λόγος. Εδώ όμως είναι και η υποκρισία πολλών χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Να απαιτούν την επιβολή κυρώσεων σε μία τρίτη χώρα, ενώ την ίδια ώρα, μία χώρα μέλος της ΕΕ δέχεται καθημερινώς παραβίαση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της από μία τρίτη χώρα, αλλά δεν βρίσκουν λόγους για να αποφασίσουν τη λήψη ουσιαστικών κυρώσεων έναντι της τρίτης χώρας για να προστατέψουν το κράτος μέλος της ΕΕ. Αυτό ουσιαστικά συμβαίνει. Η περίπτωση της Κύπρου, είναι το χαρακτηριστικό παράδειγμα το πώς η «αλληλεγγύη» της ΕΕ μπορεί να εξανεμιστεί και να γίνει θρύψαλα υπό το βάρος των συμφερόντων και των ιδιαίτερων σχέσεων που έχουν ή θέλουν να έχουν πολλά κράτη μέλη με την Τουρκία. Στην εξίσωση αυτή εάν βάλουμε τα οικονομικά προβλήματα της Τουρκίας και τον κίνδυνο πλήρους κατάρρευσης της οικονομίας της, τότε η «ευαισθησία» πολλών κρατών πάει σε ένα άλλο επίπεδο αξιολόγησης που έχει να κάνει με την οικονομική σχέση πολλών εταιρειών τους που δραστηριοποιούνται σε τουρκικό έδαφος. Ας μην ξεχνάμε ότι σε κάθε περίπτωση η τουρκική αγορά είναι τεράστια και άρα πάντα θελκτική…
Η Ευρωπαϊκή Ένωση όμως δεν είναι πλέον η ΕΟΚ. Δεν είναι απλά μια οικονομική ένωση λαών και επί της ουσίας αυτό που ήρθε να φέρει ως ιδέα η ένωση των λαών της Ευρώπης δεν είναι απλά ένα κοινό νόμισμα, ούτε απλά την ελεύθερη διακίνηση προϊόντων χωρίς δασμούς. Ναι, είναι σημαντικό να μπορεί το λουκούμι Γεροσκήπου ή η γαλλική σαμπάνια, ή η ελληνική φέτα να κυκλοφορούν στα ράφια όλων των ευρωπαϊκών χωρών. Αλλά η Ευρωπαϊκή Ένωση -ως ιδέα και ως όραμα τουλάχιστον- ήταν η απάντηση στους δύο Παγκοσμίους Πολέμους που ρήμαξαν τις περισσότερες χώρες της. Ήταν η απάντηση ειρήνης μέσω της συνεργασίας και της αλληλεγγύης στο αιματοκύλισμα στο οποίο δύο φορές τον 20ό αιώνα πνίγηκε η Ευρώπη στο μεγαλύτερο μέρος της. Είναι η ασφάλεια των λαών απέναντι στην οποιαδήποτε απειλή διατάραξης της ευημερίας τους. Συνεπώς, πώς μπορεί η ΕΕ να κλείνει τα μάτια προς την απειλή ενός κράτους έναντι ενός άλλους κράτους μέλους της; Πώς μπορούν κάποιοι να μιλούν σήμερα για πιέσεις που πρέπει να ασκηθούν στην Κύπρο προκειμένου να προχωρήσουν οι κυρώσεις κατά της Λευκορωσίας, αλλά για την Τουρκία βλέπουμε; Γιατί; Προφανώς από τη στιγμή που η ένταση στο Αιγαίο μπαίνει στη λογική ενός ελληνοτουρκικού διαλόγου, κάποιοι θεωρούν ότι η περίπτωση της Κύπρου δεν έχει σημασία. Αλλά το πρόβλημα δεν είναι εάν η Κύπρος έχει πολεμικά πλοία για να παρατάξει έναντι των τουρκικών, αλλά το θέμα μας είναι η αλληλεγγύη της Ευρώπης. Η ανοχή της ΕΕ έναντι της Τουρκίας δεν είναι απλά προκλητική, αλλά είναι και καταστροφική για την ίδια. Διότι κάποια στιγμή όλα αυτά θα τα βρει μπροστά της…
Υ.Γ.: Η Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου μας είπε για το περιβόητο «αρραγές διπλωματικό μέτωπο»… Μα τι ανατριχιαστικά όμορφα ακούστηκε… Μεγαλώσαμε όμως πια…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου