Η φρενίτιδα της αυτοδικίας και ο κοινωνικός διχασμός στον οποίο οδηγεί, η παράνοια των social warriors που στο όνομα του αλτρουισμού προβαίνουν σε αίσχη, είναι μεγαλύτερη χολέρα από κάθε ιό και κάθε επιθυμία.
Διότι αυτοί είναι ορατοί.
Στην αρχή, μας οδηγούσαν “μεθυστικά” σε μια απρόσωπη κοινωνία, που αναζητεί την ύλη… Μετατρέποντάς μας σε υλιστικά πρόσωπα, διέλυσαν τον κοινωνικό μας ιστό…
Κι εμείς, αποχαυνωμένοι και χαμένοι στους υλιστικούς κόσμους μας, δεν μπορούσαμε να σκεφθούμε… στο μηδέν η κρίση μας…
Και χανόμασταν σαν ΑΝΘΡΩΠΟΙ – ΑΝΩ ΘΡΩΣΚΟΝΤΕΣ… και ήταν εύκολη η υποδούλωση της ψυχής μας…
Τώρα, δρέπουμε τους … “καρπούς” της υποδούλωσης, μέσα από μια κοινωνία που κυριαρχεί η παράνοια…
Το παράδειγμα που ακολουθεί, είναι ανατριχιαστικό όσο περισσότερο το σκέπτομαι…
Καλώς ήλθαμε στην δυστοπική οργουελική κοινωνία… θα φαγωθούμε μεταξύ μας… θεατές, αυτοί που μας οδήγησαν σ’ αυτή… με την συναίνεση ή μη τη δική μας…
Με όπλο τους την ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΑΠΑΤΗ ΤΟΥ ΚΟΡΟΝΟΪΟΥ, βγαίνουν παγανιά, τα σκοτάδια της ψυχής των πολλών…
Δεν θέλω να φανταστώ την συνέχεια… θα είναι ένας ΕΦΙΑΛΤΗΣ.
Καλλιόπη Σουφλή
Πριν από λίγη ώρα έλαβα το μήνυμα που παραθέτω στην συνέχεια.
Όποιος έχει βιώσει ανάλογη εμπειρία ας την καταγράψει!
Ο
Όργουελ στο προφητικό 1984 επεσήμαινε ότι το κόμμα που κυβερνούσε την
δυστοπική κοινωνία της Ωκεανίας στηριζόταν στους κ α τ α δ ό τ ε ς, οι
οποίοι μπορεί να ήταν όχι μόνο γ ε ί τ ο ν ε ς αλλά και μέλη της ίδιας
της ο ι κ ο γ έ ν ε ι α ς του παραβάτη…!
«Κύριε καθηγητά,
Χθες, ημέρα Τετάρτη, απόγευμα, λίγο μετά τις 17:40, στη γραμμή 550 με κατεύθυνση προς Κηφισιά σημειώθηκε το εξής περιστατικό:
Εισήλθα στο
λεωφορείο φορώντας τη μάσκα προστασίας μέχρι και το ύψος της κορυφής της
μύτης μου. Αφού επικύρωσα την κάρτα μου κατευθύνθηκα προς το πίσω μέρος
του λεωφορείου προς αποφυγήν συνωστισμού για ευνόητους λόγους
ακούγοντας μία συνεπιβάτιδα να φωνάζει με έντονο και εριστικό τόνο
“Κοπελιά βάλε τη μάσκα σου αμέσως και σωστά μέχρι το ύψος των ματιών!”.
Αγνοώντας τα
λεγόμενα της κυρίας, η οποία ήδη βρισκόταν σε απόσταση 10 μέτρων από το
σημείο στο οποίο στάθηκα, πίστεψα πως δεν θα δοθεί συνέχεια.
Έσφαλα. Η κυρία άρχισε να επαναλαμβάνει την φράση “βάλε τη μάσκα σωστά μέχρι τα μάτια”, ενώ την κοιτούσα απορημένη.
Απάντησα με ένα νεύμα και απομακρύνθηκα τρία βήματα ακόμη φθάνοντας πλέον στο τέλος του λεωφορείου, στη γαλαρία.
Επαναλαμβάνοντας
τη φράση συνεχώς, ωρυόμενη πλέον, άρχισε να κινείται επιθετικά προς το
μέρος μου φθάνοντας σε απόσταση αναπνοής απö το πρόσωπό μου. Της ζήτησα
να απομακρυνθεί και να τηρήσει από πλευράς της τα μέτρα και τις
απαιτούμενες αποστάσεις. Έλαβα ως απάντηση ένα παραλήρημα αποτελούμενο
από φράσεις όπως “βρωμιάρα δολοφόνε… η εκπνοή σου θα με σκοτώσει… είσαι
δημόσιος κίνδυνος… θα καλέσω την αστυνομία… θα πληρώσεις πρόστιμο… θα
σου κάνω μήνυση που πας να σκοτώσεις τους επιβάτες του λεωφορείου… δε θα
κατέβεις πουθενά… θα σε ακολουθήσω όπου πας… θα σε σύρω στο τμήμα”.
Mε όση ψυχραιμία
διέθετα ακόμη, απάντησα ότι η λογική υποδεικνύει, αφού φοβάται, να
απομακρυνθεί απö το πρόσωπό μου και να επιστρέψει στη θέση που βρισκόταν
εξ αρχής.
Εκείνη, όμως,
πλησίασε ακόμη περισσότερο το πρόσωπό μου οριακά, ακουμπώντας την
πλαστική βαλβίδα της μάσκας της στο μάγουλό μου και ουρλιάζοντας να βάλω
τη μάσκα μέχρι τα μάτια αλλιώς να κατέβω αμέσως.
Επενέβησαν δύο
νεαροί που απαίτησαν να απομακρυνθεί αμέσως από το πρόσωπό μου και να
παύσει να επιτίθεται και να απειλεί. Από πλευράς μου της αντέτεινα ότι
λογοδοτώ μονάχα στα εκτελεστικά όργανα και όχι στην ίδια.
Εν συνεχεία
κάλεσε το 100 αναφέροντας την κατεύθυνση του λεωφορείου και το σημείο
στο οποίο βρισκόμασταν, ζητώντας την παρέμβαση της αστυνομίας για
παραβάτη που αρνείται να καλύψει όλη τη μύτη μέχρι το ύψος των ματιών.
Μόλις τερματίστηκε η κλήση στην Άμεση Δράση και κρατώντας το κινητό στο
χέρι το ύψωσε και ξεκίνησε να τραβά φωτογραφίες κραυγάζοντας “θα σε
ξεφτυλίσω… θα δεις τι θα πάθεις… θα δεις τη φωτογραφία σου παντού”.
Εγώ, εξοργισμένη
πλέον και ήδη δεχόμενη ψυχολογική βία, εκφοβισμό, ύβρεις και απειλές για
διάστημα πλέον των 20′, της απάντησα σε έντονο τόνο ότι δεν είναι η
αστυνομία ούτε ο Νόμος, δεν μπορεί να αυτοδικεί και σε περίπτωση
δημοσίευσης της φωτογραφίας μου θα ασκήσω τα εκ του νόμου δικαιώματά μου
προς απαίτηση αποζημίωσης για παραβίαση των προσωπικών μου δεδομένων.
Η απάντηση που
έλαβα ήταν “είσαι και δικηγόρος μωρή… θα στείλω στους δικηγορικούς
συλλόγους τη φωτογραφία σου… θα περάσεις πειθαρχικό… θα σε ξεφτυλίσω…”
(δεν αναφέρω τις βωμολοχίες ενδιάμεσα στις φράσεις της).
Παρενέβησαν ξανά
δύο συνεπιβάτες. Σχεδόν ταυτόχρονα πετάγεται από την άλλη πλευρά από
εκείνη που στεκόταν τόση ώρα η “δήμιός” μου ένας κύριος ο οποίος
κατέβασε τη μάσκα (!) και πλησιάζοντάς με απείλησε ότι θα με κατεβάσουν
σηκωτή.
Η κυρία από δίπλα
μου ξανασήκωσε το κινητό και ξεκίνησε να τραβά φωτογραφίες, ενώ εγώ
απέστρεψα το πρόσωπό μου από την άλλη για να την αποφύγω, όπου τελικά
ήρθα αντιμέτωπη με άλλο ένα κινητό, αυτό του κυρίου που μου επιτέθηκε
λίγα δευτερόλεπτα πριν και τώρα άκουγα το συνεχόμενο κλικ του κινητού
του καθώς με τραβούσε φωτογραφίες!
Πλέον εκτός
εαυτού, σε άθλια ψυχολογική κατάσταση, τρέμοντας, μη μπορώντας να
διαχειριστώ την παράνοια και κυρίως μη μπορώντας να υπερασπιστώ τον
εαυτό μου, κάλεσα την Άμεση Δράση (σύμφωνα με τον κατάλογο κλήσεών μου η
κλήση έγινε στις 18:16) δίνοντας τα πλήρη στοιχεία μου, την τοποθεσία
του λεωφορείου, την περιγραφή των συνεπιβατών που με εκφοβίζουν, με
εξυβρίζουν, με τραβούν φωτογραφίες παρά τη θέληση μου και με απειλούν.
Θυμάμαι να λέω τρέμοντας “ζητώ την προστασία σας, βοηθήστε με…”.
Να σημειώσω ότι
καθ’ όλη τη διάρκεια των ανωτέρω, επί μισή ώρα, το λεωφορείο συνέχιζε
την πορεία του στη Λ. Κηφισίας σαν να μην τρέχει τίποτα.
Ο κύριος που τόση
ώρα παρέμενε δίπλα μου κατέβηκε στην αμέσως επόμενη στάση με τη λήξη
του τηλεφωνήματός μου στο 100, στο ύψος του Goody’s στο Δαχτυλύδι και
παρέμεινε στη στάση προφανώς περιμένοντας το επόμενο λεωφορείο.
Σε εκείνη τη
στάση ο οδηγός κατέβηκε και ήρθε εξωτερικά μέχρι την τελευταία πόρτα
όπου και βρισκόμουν με την υστεριάζουσα μαντάμ πάντοτε δίπλα μου.
-Φορέστε τη μάσκα σας δεσποινίς
-Τη φοράω
-Εντάξει
Γύρισε να φύγει
και τον παρακάλεσα επί ματαίω να μην εκκινήσει το λεωφορείο αφού η
αστυνομία είναι καθ’ οδόν και δύο συνεπιβάτες μου έχουν τελέσει σε βάρος
μου ποινικά κολάσιμες πράξεις, ο ένας εκ των οποίων έχει κατέβει και
βρίσκεται λίγα μέτρα πιο πίσω.
Δεν εισακούστηκα.
Στην επόμενη
στάση ακριβώς μετά το Δαχτυλίδι, κατέβηκε και η κυρία βγάζοντας για άλλη
μια φορά το κινητό της, επιδεικτικά και προκλητικά, τραβώντας με
φωτογραφίες καθώς έβγαινε από το λεωφορείο!
Καταγγέλλω λοιπόν
την κυρία με τα μακριά κόκκινα μαλλιά με τα χοντρά γυαλιά μυωπίας,
ηλικίας 40-50 ετών, η οποία φοβούμενη τη “δολοφονική εκπνοή” μου,
ωρυόμενη και παραληρώντας για μισή ώρα, με πλησίασε σε απόσταση αναπνοής
και έπραξε τα όσα σας ανέφερα παραπάνω.
Καταγγέλλω τον
μεσήλικα κύριο, μετρίου αναστήματος, με ψαρά μαλλιά και μουστάκι,
φαλακρό, ο οποίος μαινόμενος μου επιτέθηκε απομακρύνοντας τη μάσκα του
για να με απειλήσει.
Οι ανωτέρω κυρία
και κύριος τραμπούκισαν, εκφόβισαν, απείλησαν, καννιβάλισαν μια κοπέλα
που φορούσε μάσκα σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής.
Λυπάμαι που η αστυνομία δεν ανταποκρίθηκε εγκαίρως σε καμία από τις κλήσεις, τόσο τη δική της όσο και τη δική μου.
Όπως επίσης
λυπάμαι για το γεγονός της μη ακινητοποίησης του λεωφορείου που οδήγησε
στην μετατροπή του λεωφορείου στην κινούμενη ζούγκλα που σας περιέγραψα.
Η ηθική μας ευθύνη απέναντι στον διπλανό δεν περιορίζεται στα όρια της εκ του νόμου για την προστασία από τον κορωνοϊό ευθύνης.
Ως πολίτες μιας
δημοκρατικής και ευνομούμενης κοινωνίας, ως Άνθρωποι συνεχίζουμε να
έχουμε την υποχρέωση σεβασμού του προσώπου του πλησίον, ακόμη και αν
αυτό στερείται μάσκας ή φορά μάσκα που αφήνει ακάλυπτη τη μύτη…
Συνεχίζουμε να
λειτουργούμε σε νομοθετικό πλαίσιο σεβόμενοι τους νόμους, οι οποίοι δεν
καταργήθηκαν ούτε περιορίσθηκε η εφαρμογή τους εν όψει του υγειονομικού
συναγερμού. Το έγκλημα παραμένει έγκλημα.
Σημειώστε
παρακαλώ ότι δεν είμαι ασεβής ούτε αναιδής. Εάν μου απευθυνόταν με την
στοιχειώδη ευγένεια εξ αρχής θέτοντάς μου την ανησυχία και την δυσφορία
που αισθάνεται βλέποντας τη μάσκα μου μη εφαρμοσμένη στο όριο των ματιών
μου ενδεχομένως να την ανέβαζα και άλλο. Όμως αυτό αποτελεί μια άλλη
συζήτηση, πολυτελείας. Διότι το θάρρος που χορηγεί η ανωνυμία της μάσκας
δεν δικαιολογεί την τέλεση διωκόμενων πράξεων. Είτε φοράει μάσκα ο
αποδέκτης τους είτε όχι.
Η
φρενίτιδα της αυτοδικίας και ο κοινωνικός διχασμός στον οποίο οδηγεί, η
παράνοια των social warriors που στο όνομα του αλτρουισμού προβαίνουν
σε αίσχη, είναι μεγαλύτερη χολέρα από κάθε ιό και κάθε επιθυμία.
Διότι αυτοί είναι ορατοί.
Ο “πόλεμος με τον αόρατο εχθρό” θα κερδηθεί. “Αυτό” όμως;»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου