Στην Ελλάδα, ακόμα και στην Κύπρο, όπου η παρουσία των
τουρκικών δυνάμεων στο κατεχόμενο βόρειο τμήμα, θυμίζει στους ανθρώπους
κάθε ώρα και στιγμή την 45χρονη τραγωδία του κυπριακού λαού, ο πολιτικός
κόσμος υπερτίμησε τον Ταγίπ Ερντογάν, χαρίζοντάς του τίτλους που είχαν
μέσα τη λέξη …ειρήνη.
Είναι τραγικό ότι η συντριπτική πλειοψηφία των αναλυτών στις δύο χώρες, διέγνωσαν λάθος τον σημερινό πρόεδρο της Τουρκίας, προωθώντας -άθελά τους ίσως- την «ειρηνική» προσωπικότητα του Ερντογάν στους πολίτες της Ελλάδας και της Κύπρου. Όσοι εκφράζαμε αμφιβολίες, λόγω της διαχρονικότητας της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, λοιδορηθήκαμε…
Ήταν μία στιγμή που προσωπικά ένιωσα ότι η παράκρουση έφτασε στο ζενίθ της, όταν ο τότε πρόεδρος του ΔΗΣΥ της Κύπρου, ο Νίκος Αναστασιάδης και ο τότε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Γεώργιος Α. Παπανδρέου προσπάθησαν να μας πείσουν ότι ο Ερντογάν ήθελε τη λύση του Κυπριακού και ότι την τορπίλισε ο Τάσσος Παπαδόπουλος. Θα έπρεπε κάποια στιγμή να απολογηθούν, διότι κατηγόρησαν σε διεθνείς οργανισμούς και θεσμούς τον τότε πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Και ομιλούμε για το φιλοτουρκικό και ρατσιστικό σχέδιο Ανάν, το οποίο ευτυχώς απέρριψαν συντριπτικά οι Ελληνοκύπριοι, που έδειξαν πραγματική εθνική ευαισθησία που απουσίαζε από τους περισσότερους πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες.
Ο κ. Αναστασιάδης και ο κ. Παπανδρέου, σε σοβαρές χώρες, δεν θα γίνονταν ποτέ πρόεδροι και πρωθυπουργοί, διότι βρέθηκαν προκλητικά απέναντι στους πολίτες, συνεργαζόμενοι με ξένες χώρες που απαιτούσαν να κλείσει το Κυπριακό, μέσω μίας πρότασης η οποία χάριζε το νησί στη σφαίρα επιρροής της Τουρκίας.
Η προώθηση του Ερντογάν, λοιπόν, ως του «πρωθυπουργού της ειρήνης» οφείλεται και στους δικούς μας πρόθυμους. Ο κ. Αναστασιάδης είχε φτάσει μέχρι και το σαράι του, αλλά μέχρι τώρα δεν καταλάβαμε για ποιο λόγο έσπευσε τότε στην Τουρκία.
Ο Πρόεδρος της Κύπρου βλέπει σήμερα να έχει απέναντί του τον πραγματικό Ερντογάν, τον Ερντογάν του πολέμου. Βεβαίως, ο Πρόεδρος της Τουρκίας ήταν πάντα ο ίδιος. Κορόιδευε τους αφελείς από την Ελλάδα και την Κύπρο, που υμνούσαν τις ηγετικές του ικανότητες, πιστεύοντας ότι όσο ισχυροποιείται τόσο θα αυξάνονται οι ελπίδες για τη λύση του Κυπριακού και την «ειρηνική διευθέτηση» των διαφορών στο Αιγαίο. Δεν πρόκειται για διαφορές φυσικά αλλά απαράδεκτες απαιτήσεις της Τουρκίας, που παραβιάζουν την εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία της Ελλάδας.
Όλα αποδείχθηκαν ουτοπία. Οι πολιτικοί και οι αναλυτές μας ζούσαν σε ένα φανταστικό κόσμο. Αυτό που επιθυμούσαν, να κλείσουν δηλαδή, τα θέματα του Κυπριακού και του Αιγαίου και «ας χάναμε και κατιτί», νόμιζαν πως ήταν η πραγματικότητα. Είχαν τυφλωθεί και δεν έβλεπαν πως ο Ερντογάν τα θέλει όλα. Και το πλέον υποτιμητικό ήταν και είναι ότι ο Πρόεδρος της Τουρκίας, λόγω αυτής της στάσης, ούτε τους υπολογίζει και φυσικά δεν τους εκτιμά.
Θα έλεγα ότι οι Τούρκοι άρχισαν να αλλάζουν λίγο γνώμη, μετά την αποτυχημένη τους επίθεση -μέσω «μεταναστών»- στον Έβρο, κάτι που δεν θα παραδεχθούν ποτέ φυσικά. Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο του περασμένου Μαρτίου, που αναδείχθηκε στην απόκρουση της τουρκικής εισβολής στα ελληνοτουρκικά σύνορα, ήταν η σύμπνοια της συντριπτικής πλειοψηφίας του πολιτικού κόσμου. Αλλά και η ευχάριστη έκπληξη του αξιόμαχου των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων.
Νομίζω ότι αυτό που κατάλαβε γρήγορα ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας, ότι άλλο είναι οι επιθυμίες μας και άλλο η πραγματικότητα που μπορεί να αντιμετωπίσει ένας ηγέτης. Ο κ. Μητσοτάκης προτιμά την ειρήνη. Ποιος θα διαφωνήσει;
Μόλις εξελέγη επιδίωξε δύο συναντήσεις με τον Ταγίπ Ερντογάν, μία στην έδρα των Ηνωμένων Εθνών και μία στο περιθώριο της συνόδου του ΝΑΤΟ, στο Λονδίνο. Προφανώς η δεύτερη συνάντηση χρειάστηκε για να επιβεβαιώσει τα συμπεράσματα από την πρώτη.
Ο Ερντογάν είναι πάντα χυδαία προκλητικός όταν συναντά ξένους ηγέτες, πόσο μάλλον τους Έλληνες πολιτικούς. Είναι και αδιάντροπος. Ποια είναι η επιλογή ενός Πρωθυπουργού όταν έχει συναντήσει αυτή τη συμπεριφορά; Όταν άκουσε τον Ερντογάν με τα αφτιά του; Επιδιώκει και τρίτη συνάντηση με την ελπίδα ότι θα βρει σημείο επαφής με τον προκλητικό παραβάτη; Ή προετοιμάζεται για να τον αντιμετωπίσει, καθώς καθημερινά διαπιστώνει ότι όλοι του οι σχεδιασμοί συγκλίνουν προς μια «πολεμική» πρόκληση. Διότι ακόμα και αν επιτεθεί μόνο στην Κυπριακή Δημοκρατία και όχι στο Αιγαίο ή τον Έβρο, δεν θα μπορεί ο κ. Μητσοτάκης να αφήσει αβοήθητη την Κύπρο αυτή τη φορά.
Η ιστορία διδάσκει και ο Πρωθυπουργός αποδεικνύεται μέχρι τώρα καλός μαθητής. Διότι όταν έγινε η επίθεση στον Έβρο αρκετοί και σοβαροί άνθρωποι θεώρησαν ότι θα υποχωρούσε και θα εισερχόταν σε διάλογο με τον Ερντογάν. Θα ήταν ό,τι χειρότερο μπορούσε να πράξει ένας Πρωθυπουργός.
Η νέα επίθεση, όποτε και αν εκδηλωθεί, όποια μορφή και να λάβει -διότι φαντάζομαι πως οι πάντες γνωρίζουν ότι είναι θέμα χρόνου- πρέπει να αντιμετωπιστεί όπως πρέπει. Και έφτασε και ο καιρός που οι φίλοι μας στην Ουάσινγκτον, στις Βρυξέλλες και αλλού, θα δείξουν το πραγματικό τους πρόσωπο.
Τα λόγια είναι καλά και όμορφα. Αλλά κουραστήκαμε να βλέπουμε τον παραβατικό Ερντογάν, να κάνει ό,τι θέλει στην ανατολική Μεσόγειο, επειδή οι ηγέτες της Αμερικής και της Ρωσίας μοιράζονται μαζί του ένα περίεργο αυταρχισμό.
Από ένα ελληνοτουρκικό πόλεμο θα βγει χαμένη και η Αμερική, αλλά και η Αίγυπτος, και το Ισραήλ…
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ I:
Ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας τα έχει πάρει στο κρανίο με τους εκπροσώπους του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ, στην Κύπρο. Βεβαίως άργησε πολύ και θα μπορούσε να διαμαρτυρηθεί για πιο σοβαρά ζητήματα, αλλά τα άφηνε όλα να πέφτουν κάτω, με αποτέλεσμα να φτάσουμε στο σημείο να τον έχουν υποβιβάσει σε ηγέτη της ελληνοκυπριακής κοινότητας. Έβαλε τα δάκτυλά του και έβγαλε τα μάτια του, που λέει και ο σοφός λαός. Απέστειλε επιστολή στην Ειδική Αντιπρόσωπο του κ. Γκουτέρες, την κ. Ελίζαμπεθ Σπέχαρ, για την απαράδεκτη στάση της Ειρηνευτικής Δύναμης στο μείζον ζήτημα των οδοφραγμάτων. Βεβαίως δεν αναφέρει τη λέξη προκλητική, που είναι, αλλά ομιλεί για μη αντικειμενική στάση της ΟΥΝΦΙΚΥΠ. Έτσι, δεν γίνεται δουλειά κ. Πρόεδρε και φέρετε την ευθύνη. Διότι εμπιστευθήκατε και τον κατοχική ηγέτη, αλλά και την κ. Σπέχαρ. Αν δεν γνωρίζατε… Γιατί δεν ρωτούσατε. Και όπως πάντα αρνούμαι να υπεισέλθω στα θέλω του καθενός και στις συμπάθειές του. Αλλά η κ. Σπέχαρ, έπρεπε να είναι ανεξάρτητος μεσολαβητής και να μην επηρεάζεται. Δεν είναι και θα έπρεπε η Κυπριακή Δημοκρατία να της ζητήσει να αποχωρήσει. Έχει προκαλέσει τεράστια ζημιά στην Κύπρο και στους Ελληνοκύπριους.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ ΙΙ:
«Είναι γεγονός ότι η διαφθορά και η διαπλοκή απλώνει τα πλοκάμια της σχεδόν σε όλο τον δημόσιο τομέα», ομολόγησε ο Γενικός Εισαγγελέας, Κώστας Κληρίδης. Και αναφερόμενος σε μία από τις υποθέσεις που αντιμετώπισε είπε ότι του «ασκήθηκαν σε όλα τα στάδια, αφόρητες πιέσεις στον Γενικό Εισαγγελέα από πλειάδα προσώπων. Πολιτικών, νομικών, δημοσιογράφων». Δημοσιογράφων κ. Γενικέ Εισαγγελέα; Και ποιοι είναι αυτοί; Η Ένωση Συντακτών Κύπρου ακούει;
Μιχάλης Ιγνατίου, Ουάσινγκτον
olympia.gr
Είναι τραγικό ότι η συντριπτική πλειοψηφία των αναλυτών στις δύο χώρες, διέγνωσαν λάθος τον σημερινό πρόεδρο της Τουρκίας, προωθώντας -άθελά τους ίσως- την «ειρηνική» προσωπικότητα του Ερντογάν στους πολίτες της Ελλάδας και της Κύπρου. Όσοι εκφράζαμε αμφιβολίες, λόγω της διαχρονικότητας της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, λοιδορηθήκαμε…
Ήταν μία στιγμή που προσωπικά ένιωσα ότι η παράκρουση έφτασε στο ζενίθ της, όταν ο τότε πρόεδρος του ΔΗΣΥ της Κύπρου, ο Νίκος Αναστασιάδης και ο τότε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Γεώργιος Α. Παπανδρέου προσπάθησαν να μας πείσουν ότι ο Ερντογάν ήθελε τη λύση του Κυπριακού και ότι την τορπίλισε ο Τάσσος Παπαδόπουλος. Θα έπρεπε κάποια στιγμή να απολογηθούν, διότι κατηγόρησαν σε διεθνείς οργανισμούς και θεσμούς τον τότε πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Και ομιλούμε για το φιλοτουρκικό και ρατσιστικό σχέδιο Ανάν, το οποίο ευτυχώς απέρριψαν συντριπτικά οι Ελληνοκύπριοι, που έδειξαν πραγματική εθνική ευαισθησία που απουσίαζε από τους περισσότερους πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες.
Ο κ. Αναστασιάδης και ο κ. Παπανδρέου, σε σοβαρές χώρες, δεν θα γίνονταν ποτέ πρόεδροι και πρωθυπουργοί, διότι βρέθηκαν προκλητικά απέναντι στους πολίτες, συνεργαζόμενοι με ξένες χώρες που απαιτούσαν να κλείσει το Κυπριακό, μέσω μίας πρότασης η οποία χάριζε το νησί στη σφαίρα επιρροής της Τουρκίας.
Η προώθηση του Ερντογάν, λοιπόν, ως του «πρωθυπουργού της ειρήνης» οφείλεται και στους δικούς μας πρόθυμους. Ο κ. Αναστασιάδης είχε φτάσει μέχρι και το σαράι του, αλλά μέχρι τώρα δεν καταλάβαμε για ποιο λόγο έσπευσε τότε στην Τουρκία.
Ο Πρόεδρος της Κύπρου βλέπει σήμερα να έχει απέναντί του τον πραγματικό Ερντογάν, τον Ερντογάν του πολέμου. Βεβαίως, ο Πρόεδρος της Τουρκίας ήταν πάντα ο ίδιος. Κορόιδευε τους αφελείς από την Ελλάδα και την Κύπρο, που υμνούσαν τις ηγετικές του ικανότητες, πιστεύοντας ότι όσο ισχυροποιείται τόσο θα αυξάνονται οι ελπίδες για τη λύση του Κυπριακού και την «ειρηνική διευθέτηση» των διαφορών στο Αιγαίο. Δεν πρόκειται για διαφορές φυσικά αλλά απαράδεκτες απαιτήσεις της Τουρκίας, που παραβιάζουν την εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία της Ελλάδας.
Όλα αποδείχθηκαν ουτοπία. Οι πολιτικοί και οι αναλυτές μας ζούσαν σε ένα φανταστικό κόσμο. Αυτό που επιθυμούσαν, να κλείσουν δηλαδή, τα θέματα του Κυπριακού και του Αιγαίου και «ας χάναμε και κατιτί», νόμιζαν πως ήταν η πραγματικότητα. Είχαν τυφλωθεί και δεν έβλεπαν πως ο Ερντογάν τα θέλει όλα. Και το πλέον υποτιμητικό ήταν και είναι ότι ο Πρόεδρος της Τουρκίας, λόγω αυτής της στάσης, ούτε τους υπολογίζει και φυσικά δεν τους εκτιμά.
Θα έλεγα ότι οι Τούρκοι άρχισαν να αλλάζουν λίγο γνώμη, μετά την αποτυχημένη τους επίθεση -μέσω «μεταναστών»- στον Έβρο, κάτι που δεν θα παραδεχθούν ποτέ φυσικά. Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο του περασμένου Μαρτίου, που αναδείχθηκε στην απόκρουση της τουρκικής εισβολής στα ελληνοτουρκικά σύνορα, ήταν η σύμπνοια της συντριπτικής πλειοψηφίας του πολιτικού κόσμου. Αλλά και η ευχάριστη έκπληξη του αξιόμαχου των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων.
Νομίζω ότι αυτό που κατάλαβε γρήγορα ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας, ότι άλλο είναι οι επιθυμίες μας και άλλο η πραγματικότητα που μπορεί να αντιμετωπίσει ένας ηγέτης. Ο κ. Μητσοτάκης προτιμά την ειρήνη. Ποιος θα διαφωνήσει;
Μόλις εξελέγη επιδίωξε δύο συναντήσεις με τον Ταγίπ Ερντογάν, μία στην έδρα των Ηνωμένων Εθνών και μία στο περιθώριο της συνόδου του ΝΑΤΟ, στο Λονδίνο. Προφανώς η δεύτερη συνάντηση χρειάστηκε για να επιβεβαιώσει τα συμπεράσματα από την πρώτη.
Ο Ερντογάν είναι πάντα χυδαία προκλητικός όταν συναντά ξένους ηγέτες, πόσο μάλλον τους Έλληνες πολιτικούς. Είναι και αδιάντροπος. Ποια είναι η επιλογή ενός Πρωθυπουργού όταν έχει συναντήσει αυτή τη συμπεριφορά; Όταν άκουσε τον Ερντογάν με τα αφτιά του; Επιδιώκει και τρίτη συνάντηση με την ελπίδα ότι θα βρει σημείο επαφής με τον προκλητικό παραβάτη; Ή προετοιμάζεται για να τον αντιμετωπίσει, καθώς καθημερινά διαπιστώνει ότι όλοι του οι σχεδιασμοί συγκλίνουν προς μια «πολεμική» πρόκληση. Διότι ακόμα και αν επιτεθεί μόνο στην Κυπριακή Δημοκρατία και όχι στο Αιγαίο ή τον Έβρο, δεν θα μπορεί ο κ. Μητσοτάκης να αφήσει αβοήθητη την Κύπρο αυτή τη φορά.
Η ιστορία διδάσκει και ο Πρωθυπουργός αποδεικνύεται μέχρι τώρα καλός μαθητής. Διότι όταν έγινε η επίθεση στον Έβρο αρκετοί και σοβαροί άνθρωποι θεώρησαν ότι θα υποχωρούσε και θα εισερχόταν σε διάλογο με τον Ερντογάν. Θα ήταν ό,τι χειρότερο μπορούσε να πράξει ένας Πρωθυπουργός.
Η νέα επίθεση, όποτε και αν εκδηλωθεί, όποια μορφή και να λάβει -διότι φαντάζομαι πως οι πάντες γνωρίζουν ότι είναι θέμα χρόνου- πρέπει να αντιμετωπιστεί όπως πρέπει. Και έφτασε και ο καιρός που οι φίλοι μας στην Ουάσινγκτον, στις Βρυξέλλες και αλλού, θα δείξουν το πραγματικό τους πρόσωπο.
Τα λόγια είναι καλά και όμορφα. Αλλά κουραστήκαμε να βλέπουμε τον παραβατικό Ερντογάν, να κάνει ό,τι θέλει στην ανατολική Μεσόγειο, επειδή οι ηγέτες της Αμερικής και της Ρωσίας μοιράζονται μαζί του ένα περίεργο αυταρχισμό.
Από ένα ελληνοτουρκικό πόλεμο θα βγει χαμένη και η Αμερική, αλλά και η Αίγυπτος, και το Ισραήλ…
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ I:
Ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας τα έχει πάρει στο κρανίο με τους εκπροσώπους του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ, στην Κύπρο. Βεβαίως άργησε πολύ και θα μπορούσε να διαμαρτυρηθεί για πιο σοβαρά ζητήματα, αλλά τα άφηνε όλα να πέφτουν κάτω, με αποτέλεσμα να φτάσουμε στο σημείο να τον έχουν υποβιβάσει σε ηγέτη της ελληνοκυπριακής κοινότητας. Έβαλε τα δάκτυλά του και έβγαλε τα μάτια του, που λέει και ο σοφός λαός. Απέστειλε επιστολή στην Ειδική Αντιπρόσωπο του κ. Γκουτέρες, την κ. Ελίζαμπεθ Σπέχαρ, για την απαράδεκτη στάση της Ειρηνευτικής Δύναμης στο μείζον ζήτημα των οδοφραγμάτων. Βεβαίως δεν αναφέρει τη λέξη προκλητική, που είναι, αλλά ομιλεί για μη αντικειμενική στάση της ΟΥΝΦΙΚΥΠ. Έτσι, δεν γίνεται δουλειά κ. Πρόεδρε και φέρετε την ευθύνη. Διότι εμπιστευθήκατε και τον κατοχική ηγέτη, αλλά και την κ. Σπέχαρ. Αν δεν γνωρίζατε… Γιατί δεν ρωτούσατε. Και όπως πάντα αρνούμαι να υπεισέλθω στα θέλω του καθενός και στις συμπάθειές του. Αλλά η κ. Σπέχαρ, έπρεπε να είναι ανεξάρτητος μεσολαβητής και να μην επηρεάζεται. Δεν είναι και θα έπρεπε η Κυπριακή Δημοκρατία να της ζητήσει να αποχωρήσει. Έχει προκαλέσει τεράστια ζημιά στην Κύπρο και στους Ελληνοκύπριους.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ ΙΙ:
«Είναι γεγονός ότι η διαφθορά και η διαπλοκή απλώνει τα πλοκάμια της σχεδόν σε όλο τον δημόσιο τομέα», ομολόγησε ο Γενικός Εισαγγελέας, Κώστας Κληρίδης. Και αναφερόμενος σε μία από τις υποθέσεις που αντιμετώπισε είπε ότι του «ασκήθηκαν σε όλα τα στάδια, αφόρητες πιέσεις στον Γενικό Εισαγγελέα από πλειάδα προσώπων. Πολιτικών, νομικών, δημοσιογράφων». Δημοσιογράφων κ. Γενικέ Εισαγγελέα; Και ποιοι είναι αυτοί; Η Ένωση Συντακτών Κύπρου ακούει;
Μιχάλης Ιγνατίου, Ουάσινγκτον
olympia.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου