Ο πόλεμος του Ιντλίμπ σε πρώτο ενικό.

Η Μόνα Αλ Μπακούρ στέλνει στη DW συνεχώς ειδήσεις, εικόνες και ήχους πολέμου από το Ιντλίμπ. Στο Whatsapp περιγράφει το φόβο και την απελπισία, την καθημερινότητα. Με την αυθεντικότητα του αυτόπτη μάρτυρα.

Η Μόνα αλ Μπακούρ ζει παρέα με τον φόβο. Με τις βόμβες, τους πυραύλους, τον πόλεμο. «Είναι θέμα τύχης πότε θα κοπεί το νήμα της ζωής» γράφει η 24χρονη κοπέλα στα μηνύματα που στέλνει μέσω Whatsapp στη Deutsche Welle. Μηνύματα από την πόλη Ιντλίμπ. Οι μάχες για την πολιορκία του τελευταίου προπύργιου των ισλαμιστών στη Συρία διαρκεί πολλούς μήνες και κάθε μέρα γίνονται όλο και πιο σκληρές. Καθημερινά σκάνε βόμβες από το συριακό στρατό και τους ρώσους συμμάχους τους. Από το νότο προελαύνει ο τουρκικός στρατός, που στηρίζει τους ισλαμιστές.
«Δεν υπάρχει πουθενά ασφάλεια».

Η Μόνα με το σύζυγό της στο Ιντλίμπ

Τρία εκατομμύρια άνθρωποι ζουν στην επαρχία του Ιντιλίμπ, 700.000  την εγκατέλειψαν μέχρι τέλος του περασμένου Δεκεμβρίου, οι περισσότεροι προς την Τουρκία. Αλλά η χώρα έχει κλείσει τα σύνορά της. Η Μόνα δεν προσπάθησε καν να φύγει από την Ιντλίμπ. Με το σύζυγό τη θέλουν να παραμείνουν, ό,τι και να γίνει. Τους τελευταίους δέκα μήνες άλλαξε 4 φορές τόπο κατοικίας, είτε για να γλυτώσει από τις βόμβες, είτε γιατί δεν είχε χρήματα για το ενοίκιο. Οι δυνάμεις της λιγοστεύουν για να πάρει και εκείνη το δρόμο προσφυγιάς. «Εξ' άλλου δεν υπάρχει πουθενά ασφάλεια», λέει. Η Μόνα είναι μια συμπαθητική νεαρή γυναίκα, αλλά εύθραυστη και λεπτή. Το διακρίνει κανείς στα βίντεο που στέλνει στη DW. 15 κιλά έχασε από το συνεχές φόβο και άγχος του πολέμου. Και για να δείξει τη διαφορά, στέλνει φωτογραφίες της από παλαιοτέρα.
Η οικογένεια της Μόνας κατάγεται από την Τάμπκα κοντά στη Ράκα. Όταν το Ισλαμικό Κράτος κατέλαβε την πόλη της, πήρε το δρόμο της προσφυγιάς με τη μητέρα της και τα 5 αδέλφια της. Το σπίτι κοντά στο Ιντλίμπ, που ζούσε αρχικά η οικογένεια, τινάχτηκε στον αέρα και καταστράφηκε. Η Μόνα δεν θέλει να υποκύψει. Στέλνει εκατοντάδες ιστορίες μέσω Whatsapp, για τη ζωή της την ιστορία της. Στέλνει φωτογραφίες, βίντεο, διηγήσεις με τη φωνή της από την κάθε περιοχή που βρίσκεται. Έχει σπουδάσει αραβική λογοτεχνία, ονειρεύεται να γίνει δημοσιογράφος, της αρέσει το γράψιμο, έχει δικό της blog για θέματα γυναικείων δικαιωμάτων και κάνει ρεπορτάζ για το συριακό ραδιοφωνικό σταθμό Watan FM, που στο μεταξύ εκπέμπει από την Τουρκία.
Ο φόβος είναι μόνιμος συνοδός

Πρόσφυγες από το Ιντλίμπ...

Παράλληλα εργάζεται για την ΜΚΟ Start Point με έδρα τη Σουηδία, που ενεργοποιείται για θύματα παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Με τα λίγα χρήματα που κερδίζει στηρίζει την οικογένειά της. Είναι και η μόνη στην οικογένεια που έχει δουλειά. Αλλά η δουλειά της είναι πολύ σημαντική και για έναν ακόμη λόγο: της δίνει νόημα και υπόσταση στην άδεια και επικίνδυνη καθημερινότητα. Κάθε μέρα η Μόνα κάνει με το λεωφορείο απόσταση 30 χιλιομέτρων για να πάει στο Καφάρ Τακχαρίμ, Εκεί είναι το γραφείο που μοιράζεται με άλλους τρεις συναδέλφους της. ‘Ένα επικίνδυνο ταξίδι. «Σήμερα, πολλά σημεία του δρόμου βομβαρδίστηκαν» έγραψε την περασμένη Τρίτη το βράδυ στη DW. «Μπορεί να συμβεί παντού, κάθε στιγμή. Φυσικά και φοβάμαι να φύγω από το σπίτι. Μόνο την τελευταία εβδομάδα έπεσαν εκατοντάδες βόμβες, μερικές πολύ κοντά μας, αλλά έχω άλλη επιλογή; Πόλεμος και καθημερινότητα προχωρούν χέρι με χέρι τα τελευταία 9 χρόνια» διηγείται. «Ορισμένα μαγαζιά έκλεισαν εντελώς, πολλοί έφυγαν από το Ιντλίμπ, αλλά βασικά αγαθά όπως νερό, ηλεκτρικό και τρόφιμα υπάρχουν ακόμη. Τα φαγητό και το νερό επαρκούν».
Ο κλοιός γύρω από την επαρχία σφίγγει όλο και περισσότερο, ο συριακός στρατός καταλαμβάνει συνεχώς εδάφη. Αλλά στην πόλη Ιντλίμπ οι τζιχαντιστές της ομάδας Χάγιατ Ταχρίρ Ας Σαμ είναι παρόντες. «Άλλοι βρίσκονται στην πόλη, άλλοι φρουρούν τις εισόδους της και στήνουν οδοφράγματα, άλλοι πολεμούν τον κυβερνητικό στρατό» περιγράφει την κατάσταση. «Ανάμεσά τους είναι και ξένοι μαχητές». Ο φόβος είναι μόνιμος συνοδός. Περισσότερο φοβάται να μην πέσει στα χέρια των στρατιωτών του προέδρου Ασάντ. Να μην τη βιάσουν ή τη σφάξουν. Τον ίδιο τον θάνατο δεν τον φοβάται. «Γιατί εάν πεθάνω, δεν θα αισθάνομαι τίποτα πια», λέει.
Εστερ Φέλντεν
Επιμέλεια: Ειρήνη Αναστασοπούλου.
dw.com