Παρακολούθησα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον όλες τις προηγούμενες ημέρες
τον διαδικτυακό πόλεμο αναφορικά με την Ιερουσαλήμ και τα γεγονότα που
ακολούθησαν τα εγκαίνια της πρεσβείας των ΗΠΑ εκεί. Διέκρινα δύο
παρατάξεις. Μία φιλοδυτική και φιλοεβραϊκή πιστή προς την ελεύθερη
οικονομία η οποία θεωρεί καθήκον της να συντάσσεται πάντα με την Δύση
και με το Ισραήλ και μια αντιδυτική ετερόκλητη μερίδα αποτελούμενη τόσο
από αριστερούς που θεωρούν υποχρέωση τους να υποστηρίζουν τον αδύναμο-
εδώ είναι οι Παλαιστίνιοι- όσο και από ακροδεξιούς ή εθνικοσοσιαλιστές, a
priori εναντίον των Εβραίων.
Η μάχη υπήρξε σφοδρή με ανταλλαγή απαξιωτικών χαρακτηρισμών εκατέρωθεν σε σημείο να αναρωτιέσαι ''γιατί κάνουν αυτοί οι άνθρωποι έτσι, μήπως έχουν τίποτα χωράφια στα Ιεροσόλυμα ;''
Αλλά δεν πρόκειται για αυτό. Το θέμα ήταν ξεκάθαρα ιδεολογικό ασχέτως αν κάποιοι δεν το έχουν συνειδητοποιήσει και επιχειρηματολογούν με όρους εθνικού συμφέροντος.
Το γεγονός ότι το εθνικό συμφέρον μας αυτή τη στιγμή μας θέλει μαζί με το Ισραήλ, δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να κρίνουμε ξεκάθαρα και αντικειμενικά τα γεγονότα. Δεν απορρέει από τις συμμαχικές μας υποχρεώσεις να γινόμαστε χειροκροτητές των Ισραηλινών. Δεν μας έχει ζητηθεί κάτι τέτοιο οπότε δεν χρειάζεται να φανατιζόμαστε και αυτό το λέω για την φιλοεβραϊκή μερίδα η οποία όπως φάνηκε πήρε τελικά κεφάλι στην διαδικτυακή μάχη σκουφάκια - μαντίλες.
Καταρχάς να ξεκαθαρίσουμε κάτι: σαφώς και μας συμφέρει αυτή την στιγμή η κόντρα Ισραήλ - Τουρκίας και σαφώς είναι βλακεία να υποστηρίζει κανείς την Χαμάς μια οργάνωση Ισλαμιστών κολλητών του Ερντογάν, των αδελφών μουσουλμάνων και του ISIS. Επιπλέον η Χαμάς έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την μη επίλυση μέχρι τώρα του Παλαιστινιακού ζητήματος.
Από κει και πέρα όμως μπορούμε να βγάλουμε δύο συμπεράσματα από όλα όσα είδαμε και ακούσαμε.
Πρώτον: σταθερές -και όχι ευκαιριακές- συμμαχίες μόνο πάνω σε προϋπάρχον πολιτισμικό και θρησκευτικό υπόβαθρο μπορεί να υπάρξουν. Κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει την συχνά ανεξήγητη - ακόμα και κόντρα στα συμφέροντα τους- ταύτιση ΗΠΑ και Ισραήλ αν δεν γνωρίζει πέντε πράγματα γύρω από τις εσχατολογικές πεποιθήσεις των Ευαγγελικών εκκλησιών που τόση επιρροή εξασκούν στους προτεσταντικούς εγκεφάλους των κατοίκων του μιντ γουέστ.
Για μια μεγάλη μερίδα Αμερικανών ο Τραμπ είναι ένα είδος απεσταλμένου του θεού με αποστολή να αποδώσει την Ιερουσαλήμ στον ''λαό του Κυρίου'' ώστε έτσι να επιταχυνθεί η έλευση της χιλιετούς βασιλείας του θεού. Όσο παράξενα κι αν ακούγονται αυτά σε μας για τους Αμερικανούς είναι κανονικά, κανονικότατα.
Άλλωστε ο Μαρξ αποκαλούσε τους πουριτανούς πρώτους αποίκους της Αμερικής, ''Εβραίους που δεν τρώνε χοιρινό''. Οι σχέσεις λοιπόν Αμερικής και Ισραήλ είναι πολύ βαθιές, τόσο ώστε μερικοί πολιτικοί των ΗΠΑ όπως ο αντιπρόεδρος Μάϊκ Πενς και ο Στήβ Μπάνον πρώην σύμβουλος του Τραμπ, να δηλώνουν ''Χριστιανοί Σιωνιστές''.
Σε μας, μια ορθόδοξη χώρα, αυτά φαίνονται ακατανόητα διότι δεν θεωρεί η ορθοδοξία ότι οι Εβραίοι είναι λαός του θεού, ούτε διδάσκει κανείς ότι πρέπει να συντασσόμαστε με ό,τι κάνει η κυβέρνηση του Ισραήλ για να ευλογηθούμε. Η Αμερική όμως είναι μια άλλη χώρα.
Δεύτερο συμπέρασμα: η επιρροή του εβραϊκού λόμπι στις ΗΠΑ είναι τέτοια και τόσο μεγάλη που μπορεί να σέρνει πλέον την Αμερική σε περιπέτειες μόνο για τα συμφέροντα του Ισραήλ. Η ουσιαστική αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ - γιατί αυτό το νόημα είχε η μεταφορά της πρεσβείας- έρχεται σε κόντρα τόσο με τις αποφάσεις της ολομέλειας του ΟΗΕ όσο και με αυτή του συμβουλίου ασφαλείας από το 1980.
Πρόκειται λοιπόν για μια στροφή στην πολιτική των ΗΠΑ καθόλου άσχετη με την αποχώρηση τους από την συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Είναι ξεκάθαρος ο στόχος του Ισραήλ να απαλλαγεί από κάθε κράτος που αποτελεί πιθανό κίνδυνο για την ύπαρξή του.
Οι ΗΠΑ έχουν αναλάβει να υποστηρίξουν οικονομικά (εμπάργκο) και στρατιωτικά- αν χρειαστεί- αυτή την πολιτική.
Συγχαρητήρια στο Εβραϊκό λόμπι που μπορεί να εξασκεί τέτοια επιρροή. Μακάρι να μπορούσαμε να το κάνουμε κι εμείς αυτό, αλλά δυστυχώς εμείς δεν έχουμε τράπεζες.
antinews.gr
Η μάχη υπήρξε σφοδρή με ανταλλαγή απαξιωτικών χαρακτηρισμών εκατέρωθεν σε σημείο να αναρωτιέσαι ''γιατί κάνουν αυτοί οι άνθρωποι έτσι, μήπως έχουν τίποτα χωράφια στα Ιεροσόλυμα ;''
Αλλά δεν πρόκειται για αυτό. Το θέμα ήταν ξεκάθαρα ιδεολογικό ασχέτως αν κάποιοι δεν το έχουν συνειδητοποιήσει και επιχειρηματολογούν με όρους εθνικού συμφέροντος.
Το γεγονός ότι το εθνικό συμφέρον μας αυτή τη στιγμή μας θέλει μαζί με το Ισραήλ, δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να κρίνουμε ξεκάθαρα και αντικειμενικά τα γεγονότα. Δεν απορρέει από τις συμμαχικές μας υποχρεώσεις να γινόμαστε χειροκροτητές των Ισραηλινών. Δεν μας έχει ζητηθεί κάτι τέτοιο οπότε δεν χρειάζεται να φανατιζόμαστε και αυτό το λέω για την φιλοεβραϊκή μερίδα η οποία όπως φάνηκε πήρε τελικά κεφάλι στην διαδικτυακή μάχη σκουφάκια - μαντίλες.
Καταρχάς να ξεκαθαρίσουμε κάτι: σαφώς και μας συμφέρει αυτή την στιγμή η κόντρα Ισραήλ - Τουρκίας και σαφώς είναι βλακεία να υποστηρίζει κανείς την Χαμάς μια οργάνωση Ισλαμιστών κολλητών του Ερντογάν, των αδελφών μουσουλμάνων και του ISIS. Επιπλέον η Χαμάς έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την μη επίλυση μέχρι τώρα του Παλαιστινιακού ζητήματος.
Από κει και πέρα όμως μπορούμε να βγάλουμε δύο συμπεράσματα από όλα όσα είδαμε και ακούσαμε.
Πρώτον: σταθερές -και όχι ευκαιριακές- συμμαχίες μόνο πάνω σε προϋπάρχον πολιτισμικό και θρησκευτικό υπόβαθρο μπορεί να υπάρξουν. Κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει την συχνά ανεξήγητη - ακόμα και κόντρα στα συμφέροντα τους- ταύτιση ΗΠΑ και Ισραήλ αν δεν γνωρίζει πέντε πράγματα γύρω από τις εσχατολογικές πεποιθήσεις των Ευαγγελικών εκκλησιών που τόση επιρροή εξασκούν στους προτεσταντικούς εγκεφάλους των κατοίκων του μιντ γουέστ.
Για μια μεγάλη μερίδα Αμερικανών ο Τραμπ είναι ένα είδος απεσταλμένου του θεού με αποστολή να αποδώσει την Ιερουσαλήμ στον ''λαό του Κυρίου'' ώστε έτσι να επιταχυνθεί η έλευση της χιλιετούς βασιλείας του θεού. Όσο παράξενα κι αν ακούγονται αυτά σε μας για τους Αμερικανούς είναι κανονικά, κανονικότατα.
Άλλωστε ο Μαρξ αποκαλούσε τους πουριτανούς πρώτους αποίκους της Αμερικής, ''Εβραίους που δεν τρώνε χοιρινό''. Οι σχέσεις λοιπόν Αμερικής και Ισραήλ είναι πολύ βαθιές, τόσο ώστε μερικοί πολιτικοί των ΗΠΑ όπως ο αντιπρόεδρος Μάϊκ Πενς και ο Στήβ Μπάνον πρώην σύμβουλος του Τραμπ, να δηλώνουν ''Χριστιανοί Σιωνιστές''.
Σε μας, μια ορθόδοξη χώρα, αυτά φαίνονται ακατανόητα διότι δεν θεωρεί η ορθοδοξία ότι οι Εβραίοι είναι λαός του θεού, ούτε διδάσκει κανείς ότι πρέπει να συντασσόμαστε με ό,τι κάνει η κυβέρνηση του Ισραήλ για να ευλογηθούμε. Η Αμερική όμως είναι μια άλλη χώρα.
Δεύτερο συμπέρασμα: η επιρροή του εβραϊκού λόμπι στις ΗΠΑ είναι τέτοια και τόσο μεγάλη που μπορεί να σέρνει πλέον την Αμερική σε περιπέτειες μόνο για τα συμφέροντα του Ισραήλ. Η ουσιαστική αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ - γιατί αυτό το νόημα είχε η μεταφορά της πρεσβείας- έρχεται σε κόντρα τόσο με τις αποφάσεις της ολομέλειας του ΟΗΕ όσο και με αυτή του συμβουλίου ασφαλείας από το 1980.
Πρόκειται λοιπόν για μια στροφή στην πολιτική των ΗΠΑ καθόλου άσχετη με την αποχώρηση τους από την συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Είναι ξεκάθαρος ο στόχος του Ισραήλ να απαλλαγεί από κάθε κράτος που αποτελεί πιθανό κίνδυνο για την ύπαρξή του.
Οι ΗΠΑ έχουν αναλάβει να υποστηρίξουν οικονομικά (εμπάργκο) και στρατιωτικά- αν χρειαστεί- αυτή την πολιτική.
Συγχαρητήρια στο Εβραϊκό λόμπι που μπορεί να εξασκεί τέτοια επιρροή. Μακάρι να μπορούσαμε να το κάνουμε κι εμείς αυτό, αλλά δυστυχώς εμείς δεν έχουμε τράπεζες.
antinews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου