Ο εξισωτικός φιλελευθερισμός θα καταστρέψει τον δυτικό πολιτισμό.

Του Daryl Withycombe (Amerika) /ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Το να μεγαλώνουμε σε μια φιλελεύθερη κουλτούρα παράγει μια άρνηση να σκεφτόμαστε με όρους του «εμείς» εναντίον του «αυτοί». Η άρνηση αυτή εμφανίζεται μόνο σε ομάδες που δεν μπορούν να διακρίνουν μεταξύ των συμμάχων και των εχθρών. Οι μαχητές του ISIS με χαρά θα δολοφονήσουν άνδρες, γυναίκες και παιδιά εθνοτικών ομάδων που θεωρούνται μη-μουσουλμάνοι. Αυτό περιλαμβάνει ομάδες που στην Δύση θεωρούνται ως ισλαμικές, οι οποίες όμως δεν έχουν το ‘σωστό’ Ισλάμ κατά την ISIS. Η αποτυχία μας να σκεφτόμαστε με όρους του «εμείς» εναντίον του «αυτοί» επιτρέπει αυτήν την σφαγή.

Κοινωνίες που διέπονται από έναν εξισωτικό φιλελευθερισμό θεωρούν ‘αγένεια’ να γίνεται διάκριση μεταξύ των μουσουλμανικών και των χριστιανικών πολιτισμών. Το άτομο βρίσκεται στο κέντρο των πάντων και τα "δικαιώματά" του υπερισχύουν κάθε λογικής και ρεαλιστικής εκτίμησης. Οι δημοκρατίες έτσι συμπεραίνουν ότι θα πρέπει να ‘εξάγουν’ τη δημοκρατία σε ξένα άτομα έτσι ώστε να είναι και αυτά παρομοίως φιλελεύθερα. Η ιδέα ότι μια χώρα ίσως να μην επωφεληθεί πραγματικά από τη δημοκρατία είναι τελείως ξένη.

Η Συρία παρέχει μια τέτοιου είδους επεξηγηματική μελέτη. Η Συρία είναι ένα έθνος του οποίου η πλειοψηφία είναι Σουνίτες, κυβερνάται από μια μικρή ελίτ Αλαουιτών, που συνθέτουν το 12% περίπου του πληθυσμού. Ένα άλλο 13% του πληθυσμού της Συρίας αποτελείται από Χριστιανούς από μια πληθώρα εθνικών υποβάθρων. Περίπου το 3% του πληθυσμού αποτελείται από Δρούζους, ένα άλλο 2% του πληθυσμού είναι μέρος μιας άλλης σιιτική μειονότητα. Συνολικά το 60% του έθνους αποτελείται από Άραβες Σουνίτες. Η κύρια υποστήριξη στον πρόεδρο της Συρίας Μπασάρ αλ-Άσαντ προέρχεται από τους Αλεβίτες, τη δική του εθνική ομάδα. Υποστήριξη προέρχεται επίσης και από όποιον φοβάται τις συνέπειες της διοίκησης από την πλειοψηφία. Αυτό περιλαμβάνει πολλούς Δρούζους, Χριστιανούς και Άραβες Σουνίτες που κλείνουν προς την εκκοσμίκευση.

Ο Assad διατηρεί την εξουσία στη Συρία μέσα από μια ρεαλιστική απάντηση σε αυτή την κατάσταση. Ο ίδιος τονίζει τους παράγοντες που χρησιμεύουν για να ενώσει το λαό. Ο Άσαντ ενθαρρύνει την εθνοθρησκευτική ομάδα του, τους Αλεβίτες, να κάνουν κατανοητή την ισλαμική φύση της θρησκείας τους στην πλειοψηφία των σουνιτών. Επιπλέον, οι Σύριοι πολιτικοί έχουν την τάση να χρησιμοποιούν το Ισραήλ ως ένα χρήσιμο στόχο της ρητορικής για να διατηρούν μια εσωτερική αίσθηση ενότητας, ιδίως δεδομένου ότι το Ισραήλ κατέχει συριακό έδαφος.

Αυτές οι τακτικές επέτρεψαν στη Συρία να διατηρεί την εσωτερική σταθερότητα για μεγάλο χρονικό διάστημα. Αυτό έφτασε στο τέλος του κατά τη διάρκεια της επανάστασης στη Λιβύη. Μετά τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ που βοήθησαν στην ανατροπή του Καντάφι, η κυβέρνηση του οποίου χαρακτηρίζονταν από την απόπειρα να εφαρμόσει σοσιαλιστικές ιδέες σε μια ισλαμική κουλτούρα, Λίβυοι τζιχαντιστές μετακόμισαν στη Συρία για να υποκινήσουν μια βίαιη επανάσταση εκεί. Πλούσιοι Άραβες σεΐχηδες του Κουβέιτ και των Αραβικών Κρατών του Κόλπου άρχισαν να ρίχνουν χρήματα για να φουντώσει η ανταρσία.

Αντί να προσπαθήσουν να διαπραγματευτούν την ειρήνη, τα Δυτικά έθνη, το είδαν σαν μια ευκαιρία να απαλλαγούν από έναν σύμμαχο του Ιράν και της Ρωσίας. Αφού αποδείχθηκε ότι ακριβώς όπως στη Λιβύη, η εγχώρια στήριξη για τον ηγέτη ήταν πολύ υψηλή για να τον ανατρέψουν με έμμεση παρέμβαση, τα Δυτικά έθνη προσπάθησαν να επαναλάβουν τους βομβαρδισμούς που ανέτρεψαν επιτυχώς το καθεστώς της Λιβύης. Η προκύπτουσα προσπάθεια για την εξαγωγή “δημοκρατίας Twitter-στιλ” στη Συρία απέτυχε. Όταν εισάγαμε αστάθεια, πυροδοτήσαμε αιώνες αδρανών συγκρούσεων.

Το χάος που προέκυψε ώθησε σουνίτες Τζιχαντιστές να καταλάβουν το Ιράκ. Επιδιώκουν να επιβάλουν ένα Χαλιφάτο για τη Συρία και το Ιράκ. Αυτό παραπέμπει σε μια επικείμενη καταστροφή για την οποία ο παππούς του Άσαντ είχε προειδοποιήσει τους Γάλλους, όταν επέλεγαν να φύγουν από τη Συρία. Αυτό που βλέπουμε στη Συρία αντιπροσωπεύει τις χειρότερες υπερβολές της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Μια στρατιωτική υπερδύναμη χρησιμοποιεί αστικές εξεγέρσεις για να επιφέρει αλλαγή του καθεστώτος, επειδή μια ανοιχτή στρατιωτική επέμβαση δεν θα ήταν πολιτικά δημοφιλής. Μια κουλτούρα αυτο-άρνησης οδηγεί στην αποτυχία μας να αναγνωρίσουμε ότι εμείς οι ίδιοι συμμαχούμε με τους εχθρούς του χριστιανικού πολιτισμού μας.

Η λατρεία της δημοκρατίας και η ενδυνάμωση του ατόμου στην κουλτούρα μας, μας οδηγεί να υποστηρίζουμε άκριτα οποιαδήποτε συγκεκριμένη ομάδα που ανεβάζει έναν λογαριασμό στο Twitter και διαμαρτύρεται ενάντια στην αυταρχική κυβέρνηση, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη το πλαίσιο εντός του οποίου η αυταρχική κυβέρνηση είναι αναγκασμένη να λειτουργεί. Υπό τη δημοκρατία, ένα ανίκανο κοινό εκλέγει μια ανίκανη ελίτ, αλλά τα αποτελέσματα αποδεικνύονται OK για λίγο, λόγω των αιώνων του πολιτισμού του πρώτου κόσμου, τη μάθηση, την πειθαρχία και τη γενετική. Στο τρίτο κόσμο, τα αποτελέσματα πουθενά δεν είναι τόσο καλά.

Μια κοινωνία που έχει μολυνθεί με την εχθρική ιδεολογία του εξισωτικού φιλελευθερισμού φαντάζεται ότι έχει την υποχρέωση να εξάγει τη δημοκρατία σε μη δυτικές χώρες, όπου απλά θα ενδυναμώσει τις ομάδες που επιδιώκουν να καταστρέψουν καθετί δυτικό με τον ίδιο τρόπο που ένας αρουραίος που έχει μολυνθεί με τοξόπλασμα υφίσταται πλύση εγκεφάλου στο χάσει κάθε φόβο και να αναζητήσει τη γάτα που θα το σκοτώσει. Μια ιδεολογία με πολιτισμικό σχετικισμό ως ένα από τα κεντρικά δόγματα καθοδηγεί τα έθνη μας και δεν υπηρετεί το συμφέρον μας με τον ίδιο τρόπο που το τοξόπλασμα δεν εξυπηρετεί το συμφέρον των φτωχών σπονδυλωτών των οποίων το κεντρικό νευρικό σύστημα καταφέρνει να μολύνει. Αν δεν καταφέρουμε να καταστρέψουνε το παράσιτο, το αποτέλεσμα θα είναι η τελική καταστροφή του δυτικού πολιτισμού.

Σχόλιο αναγνώστη : Οι άνθρωποι στη Δύση, μετά από τόσες δεκαετίες διπλωματικών συναντήσεων με αραβικές κυβερνήσεις, ακόμα πιστεύουν ότι οι πληθυσμοί αυτοί σκέφτονται και ενεργούν με τον ίδιο τρόπο που κάνουν αυτοί. Το γεγονός είναι, ότι μόνο οι δικτατορίες κατόρθωσαν να διατηρήσουν την ειρήνη στις περιοχές αυτές. Δεν υπήρχαν διωγμοί θρησκευτικών μειονοτήτων πριν από τις εξεγέρσεις στη Συρία. Ναι, δεν είναι δημοκρατία, και λοιπόν; Σε κάθε αραβική χώρα όπου έχει υπάρξει μια «αραβική άνοιξη», οι άνθρωποι έχουν στη συνέχεια εκλέξει (δημοκρατικά!) μια ισλαμική κυβέρνηση. Επισκέφτηκα τη Συρία λίγο πριν αρχίσει η εξέγερση και την αγάπησα. Προτιμώ να την επισκέπτομαι υπό την δικτατορία του Άσαντ, παρά υπό την δικτατορία των ισλαμιστών. Αλλά μην κάνετε κανένα λάθος: στη Μέση Ανατολή, δημοκρατία = χάος.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή