Να γιατί το Ισραήλ θέλει… λίγο από Αλ Κάιντα στην περιοχή.

 

Όσο παρανοϊκό και αν ακούγεται το να μην επιθυμεί την ολοκληρωτική εξάλειψη της παρουσίας της Αλ Κάιντα στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, όπως έχουμε γράψει και στο παρελθόν εξηγείται και μάλιστα εξαιρετικά ρασιοναλιστικά και στρατηγικά, όπως αποκαλύπτει η είδηση που ακολουθεί μετά από ένα μικρό σχόλιο.

Του Μιχαήλ Βασιλείου

Όπως έχουμε πλειστάκις επαναλάβει, η κατάσταση ασφαλείας στην περιοχή είναι ζωτικής πλέον σημασίας για τα συμφέροντα του Ελληνισμού (Ελλάδα, Κύπρος) και ιδιαίτερα στον τομέα της αξιοποίησης των υδρογονανθράκων της Μεσογείου, τα οποία θα μπορούσαν να απειληθούν από μη κρατικούς δρώντες (non-state actors) και όχι μόνο. Θα μπορούσε βέβαια να υποστηρίξει κανείς, ότι η εμπλοκή της Ρωσίας στον τομέα αυτό θα μπορούσε να έχει ευεργετικά αποτελέσματα.

Γι’ αυτό εξάλλου οι σχέσεις Ισραήλ-Ρωσίας έχουν βελτιωθεί θεαματικά, χωρίς βέβαια να έχουν επιλυθεί όλα τα προβλήματα, πάντα βέβαια υπό την προϋπόθεση ότι θα βρεθεί τρόπος συνεννόησης με τις Ηνωμένες Πολιτείες που επίσης έχουν ευθεία εμπλοκή. Η εξωτερική πολιτική του εβραϊκού κράτους να καλλιεργεί συστηματικά τις σχέσεις με τη Μόσχα παρότι η εθνική του ασφάλεια εξαρτάται σημαντικά από την αμερικανική στρατηγική συμμαχία, αποδεικνύει ότι περιθώρια πολυδιάστατης και έντιμης εξωτερικής πολιτικής πάντα υπάρχουν, αρκεί να μην υπερεκτιμά ένα κράτος τις δυνατότητές του, να δείχνει συνέχεια και συνέπεια, καθώς επίσης και να καταθέτει συγκεκριμένες προτάσεις αμοιβαία επωφελείς προς συζήτηση.

Επιστρέφοντας στην είδηση, τοπικά μέσα ενημέρωσης κάνουν λόγο για τη σιιτική οργάνωση Χεζμπολάχ του Λιβάνου, η οποία φέρεται να φέρνει παράνομα στον Λίβανο προηγμένα συστήματα κατευθυνομένων βλημάτων, προετοιμαζόμενη για έναν μελλοντικό πόλεμο για το Ισραήλ. Η σχετική πληροφόρηση μάλιστα προέρχεται από Αμερικανούς αξιωματούχους.

Παρά τις τουλάχιστον πέντε αεροπορικές και πυραυλικές επιδρομές εκ μέρους των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων, για την καταστροφή επικίνδυνων φορτίων με προηγμένα οπλικά συστήματα που όδευαν προς το οπλοστάσιο της Χεζμπολάχ, οι προσπάθειες συνεχίζονται, ενώ κάποια από τα συστήματα που επιχειρήθηκε να καταστραφούν φέρονται να επιβίωσαν (η πληροφορία μιλά για 12 αντιπλοϊκούς πυραύλους).

Σύμφωνα με εκθέσεις των μυστικών υπηρεσιών που αποκάλυψε η αμερικανική Wall Street Journal (WSJ), η τακτική της Χεζμπολάχ είναι να επιχειρεί να φέρει τα όπλα στον Λίβανο σε τμήματα, υπό την επίβλεψη των Ιρανών, τα οποία και θα συναρμολογηθούν όταν πλέον βρεθούν στον τελικό τους προορισμό.

Σύμφωνα με τη WSJ, τμήματα προηγμένου αντιπλοϊκού πυραύλου βρίσκονται ήδη στον Λίβανο, ενώ καθ’ οδόν βρίσκονται αντιαεροπορικά συστήματα (π.χ. SA-17) και πύραυλοι εδάφους-εδάφους (π.χ. Fateh-110). Στόχος η θεαματική ενίσχυση του οπλοστασίου της οργάνωσης με στόχο την «αποτροπή» του Ισραήλ. Η λέξη αποτροπή έχει ενδιαφέρον, αφού στόχος εμφανίζεται να μην είναι ένας νέος πόλεμος, αλλά το να μην ξεσπάσει.

Αυτό δείχνει αφενός την πάγια στόχευση της Χεζμπολάχ να ενισχυθεί εντός του Λιβάνου και να αποφεύγει αχρείαστες συγκρούσεις που της προκαλούν σοβαρές απώλειες όπως ο τελευταίος πόλεμος με το Ισραήλ (2006), παρά τους διθυράμβους περί «νίκης». Αφετέρου αποκαλύπτει τον σοβαρό προβληματισμό σε επίπεδο ηγεσίας και υποστηρικτών για τις απώλειες που υφίσταται η οργάνωση πολεμώντας στο πλευρό των δυνάμεων του Άσαντ στη Συρία.

Η κατάσταση όμως αυτή έχει τουλάχιστον μία θετική και μια αρνητική διάσταση. Ξεκινώντας από την αρνητική – για το Ισραήλ πάντα μιλάμε – οι δυνάμεις της Χεζμπολάχ κερδίζουν συνεχώς σε πολεμική εμπειρία και οι κακουχίες παντός είδους βοηθούν στη «διάπλαση χαρακτήρα» μιας παραστρατιωτικού κυρίως τύπου πολεμικής μηχανής, πέραν του θρησκευτικού φανατισμού και του όποιου άλλου κινήτρου ενισχύει το ηθικό της.

Η θετική διάσταση για τους Ισραηλινούς είναι αυτές καθαυτές οι απώλειες που υφίσταται η Χεζμπολάχ, αφού σε κάθε περίπτωση οι δυνατότητές της είναι πεπερασμένες και η «υπερέκταση» απειλεί τη συνοχή και την αποτελεσματικότητά της… Κάπου εκεί υπεισέρχεται και ο παράγοντας που αναφέρθηκε στην αρχή του σημειώματος. Η Αλ Κάιντα και οι εξτρεμιστικές σουνιτικές ισλαμιστικές – τρομοκρατικές οργανώσεις που δρουν στην περιοχή, κυρίως στο μέτωπο του συριακού εμφυλίου.

Στην προσπάθεια να αποσύρουν τη Χεζμπολάχ από το πλευρό του Άσαντ πολλαπλασιάζουν τις τρομοκρατικές επιθέσεις εντός του λιβανέζικου εδάφους και κυρίως σε περιοχές που φέρεται να ελέγχει η σιιτική οργάνωση, αποδεικνύοντας ότι έχουν τη δυνατότητα να διεισδύσουν στον «ιστό ασφαλείας» που έχει δημιουργήσει. Με την τακτική τους αυτή ασκούν ασφυκτική πίεση στη Χεζμπολάχ.



Τούτων λεχθέντων είναι προφανές, ότι παρότι οι Ισραηλινοί δεν πρόκειται ποτέ να συνεργαστούν επισήμως με τέτοια στοιχεία (ισχύει και το αντίστροφο), σε τακτικό επίπεδο έχει διαμορφωθεί μια κατάσταση κοινότητας συμφερόντων, μέχρις ενός βαθμού, τουλάχιστον. Και όσο οι σουνιτες εξτρεμιστές συνεχίζουν το έργο τους καταφέρνοντας σημαντικά πλήγματα στη Χεζμπολάχ, αυτό είναι προς το συμφέρον του εβραϊκού κράτους, αφού φθείρει τον αντίπαλο (attrition), δεν τον αφήνει να ανασυγκροτηθεί και τον καθιστά ουσιαστικά ανενεργό απέναντί του.

Άρα, το συμπέρασμα που προκύπτει συμπληρωματικά, είναι ότι τα συμφέροντα των Ισραηλινών από τη διατήρηση μιας κατάστασης αναταραχής που διατηρεί υπό συνεχή πίεση παραδοσιακές απειλές ασφαλείας, μάλλον θα πρέπει να θεωρηθεί ότι εξυπηρετούνται. Το τι μπορεί να σημαίνει αυτό για τις επικείμενες διαπραγματεύσεις στο Μοντρέ της Ελβετίας για τον τερματισμό του συριακού εμφυλίου, τη στιγμή μάλιστα που ήδη οι οιωνοί μόνο ως θετικοί δεν μπορούν να περιγραφούν, μένει να αποδειχθεί στην πράξη.                         http://www.defence-point.gr/news/?p=92800